เข้ามาในจวนแล้วก็พาเหนียนยวี่ไปเลยงั้นหรือ?
เหนียนอีหลานมองไปยังคนสองคนที่กำลังนั่งเคียงกันใต้ต้นหลิว มือบางกำผ้าเช็ดหน้าแน่น
“อะไรกัน ทั้งๆ ที่เป็แค่พวกต่ำต้อยที่มีชีวิตต้อยต่ำเป็เพียงนางจิ้งจอก [1] ชั้นต่ำผู้หนึ่งก็เท่านั้นมิเห็นมีสิ่งใดวิเศษเลยอาศัยแค่ตัวนางจะคู่ควรมาต่อกรกับคุณหนูอย่างข้าหรือ?” เหนียนอีหลานกัดฟันด้วยความโกรธเหนียนยวี่ผู้นี้ใกล้ชิดสนิทสนมกับมู่อ๋องเช่นนี้ั้แ่เมื่อไหร่?
นอกจากที่เรือนสี่ประสานวันนั้น...ก็มีเพียงแค่่เวลาตอนนั้นเท่านั้นเองนี่ทว่าเมื่อครู่นี้ นางเห็นชัดเจนเลยว่าท่านอ๋องมู่กำลังกอดคอเหนียนยวี่อยู่คนสองคนใกล้ชิดกันมากถึงเพียงนั้นั้แ่เมื่อใด คลุมเครือเป็อย่างยิ่ง
ฟางเหอรู้สึกแปลกใจ ปกติคุณหนูจะไม่พูดคำพูดเช่นนี้ เหตุใดวันนี้...
“คุณหนูพูดถูกแล้วเ้าค่ะ จวนเหนียนของพวกเรามีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่เป็บุตรีฮูหยินเอกผู้อื่นมิอาจเทียบเคียง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม้แต่คนรับใช้ก็เทียบไม่ได้กับคนชั้นต่ำเยี่ยงนาง” ฟางเหอกล่าวอย่างระแวดระวัง พลางมองคนที่อยู่ใต้ต้นหลิว “คุณหนูจะยังเข้าไปหาท่านอ๋องมู่ที่อยู่ตรงนั้นหรือไม่เ้าคะ?”
วันนี้คุณหนูแต่งตัวงดงามเต็มยศ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อพบท่านอ๋องมู่
เหนียนอีหลานขมวดคิ้ว “ไปไหนที่ใดอีก? เ้าไม่เห็นเหนียนยวี่ตรงนั้นหรือ?”
นางยังไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเหนียนยวี่กับมู่อ๋องอย่างชัดเจนนักหากเข้าไปตอนนี้ มันเสี่ยงเกินไป
นาง ''เหนียนอีหลาน'' ้าปรากฏตัวต่อหน้ามู่อ๋องอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นเวลานี้เหนียนอีหลานจึงยิ่งรู้สึกว่าเหนียนยวี่รกหูรกตานางคิดว่าทั้งชีวิตของเหนียนยวี่เป็ได้เพียงสตรีที่ไม่ได้รับความเป็ธรรมที่ต้องแต่งกายเป็บุรุษทว่าคิดไม่ถึงเลยว่า...
ใบหน้าของเหนียนยวี่ปรากฎขึ้นมาในหัวความรู้สึกถูกคุกคามในใจของเหนียนอีหลานยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่านางไม่ควรประเมินเหนียนยวี่ต่ำเกินไปจริงๆ!
เสียงดังเอะอะนอกจวนเหนียนเป็สัญญาณรับรู้ว่าขบวนเกี้ยวสู่ขอเดินทางมาถึงแล้วแขกในจวนมากมายที่มาก่อนก็ทยอยออกมาต้อนรับ
บางคนที่เคยได้ยินข้อพิพาทระหว่างตระกูลเหนียนกับจวนจิ้นอ๋องมาบ้างแล้วต่างล้วนมีใจอยากเฝ้าดูงิ้วเื่นี้
นอกประตูจวน เหนียนเฉิงที่อยู่บนหลังม้าพันธุ์งาม เพราะแรงกระแทกระหว่างทางทำให้ร่างกายของเขาทนแทบไม่ไหวหยาดเหงื่อในชุดมงคลชุ่มซึมโดนาแทำให้เกิดความเ็ปทรมาณยิ่งนัก
“เร็วเข้า บอกมารดาข้า ข้ารับสตรีนางนั้นกลับมาแล้ว ส่งให้พวกเ้าที่นี่ข้าฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ” เหนียนเฉิงลงจากหลังม้าเดินขากะเผลก้าจะจากไปทว่าเพิ่งเดินออกไปได้แค่ก้าวเดียว กลับถูกพ่อบ้านรั้งไว้
“คุณชาย มิได้ขอรับ เ้าสาวยังไม่เดินเข้าจวนเลยขอรับ” พ่อบ้านมีสีหน้าลำบากใจมองเหนียนเฉิงที่หงุดหงิดไม่สบอารมณ์ราวกับว่ากำลังคลุ้มคลั่งเขาลดเสียงลงทันทีแล้วพูดต่อ “วันนี้เป็วันงานสมรสที่ฝ่าาพระราชทานให้สายตามากมายกำลังจ้องมองอยู่นะขอรับ คุณชายเพิ่งออกมาจากคุกหลวงถ้าไปยั่วโทสะฝ่าาอีก..."
เมื่อเอ่ยถึงคุกหลวง ร่างกายของเหนียนเฉิงก็สะดุ้งด้วยความหวาดกลัวเหลือบมองรถม้าที่อยู่ข้างหลัง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า"ได้ แค่ต้องรับนางเข้าบ้านใช่หรือไม่?"
เหนียนเฉิงเดินกะเผลกไปทางรถม้า ภายในรถม้า ผิงเอ๋อร์กำลังช่วยประคองจ้าวอิ้งเสวี่ยนางเปิดม่านและกำลังลงมา ทั้งสองฝ่ายจึงเจอกันพอดี
เมื่อมองทะลุผ่านผ้าผืนบาง จ้าวอิ้งเสวี่ยเห็นเพียงภาพสีแดงของงานรื่นเริงอย่างเลือนราง
เหนียนเฉิง!
เพียงครู่หนึ่ง จ้าวอิ้งเสวี่ยก็กำมือแน่น นางอยากจะมีมีดสักเล่มในมือ เพื่อแทงเข้าร่างของเขาด้วยตัวของนางเอง ทว่านางรู้นางยังไม่สามารถลงมือได้ตอนนี้
นางจะปล่อยให้เขาตายง่ายๆ ได้อย่างไรกัน?
เ้าสาวสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง จ้าวอิ้งเสวี่ยยื่นมือออกไปทางเหนียนเฉิง ความหมายชัดเจนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว นาง้าให้เขาประคองนางลงจากรถม้า
เหนียนเฉิงเข้าใจแจ่มแจ้งทว่าเมื่อเห็นิัอันน่าหวาดกลัวที่หลังมือนั่นร่องรอยความสะอิดสะเอียนก็เกิดขึ้นในใจ ยิ่งทำให้ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว
แผลหลังมือยังน่ากลัวขนาดนี้ แล้วใบหน้านั้นเล่า?
เหนียนเฉิงกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
มือของจ้าวอิ้งเสวี่ยชะงักงันกลางอากาศไปชั่วขณะพ่อบ้านที่เฝ้ามองก้าวเข้าไปเตือน เหนียนเฉิงถึงจะได้สติกลับมาแม้ว่ามือนั่นจะน่ากลัว ทว่าเขากลับจำใจต้องยื่นมือออกไปประคองจ้าวอิ้งเสวี่ยลงจากรถม้า
จ้าวอิ้งเสวี่ยในชุดสีขาวทั้งตัวลงจากรถม้า ปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชนผู้คนล้วนผงะตกตะลึง สีหน้าประหลาดใจ
เหนียนเย่าและหนานกงเยวี่ยที่เพิ่งออกมาจากในจวนเห็นจ้าวอิ้งเสวี่ยในชุดสีขาวสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที
“จวนจิ้นอ๋องผู้นี้ จะมากเกินไปแล้ว” หนานกงเยวี่ยกล่าวตำหนิเสียงเบา จ้าวอิ้งเสวี่ยที่สวมชุดขาวทั้งตัวเข้ามาในจวนเหนียนของนางมันหมายความว่าอย่างไร?
เหนียนเย่าขมวดคิ้ว แม้จะรู้สึกไม่สบายใจ ทว่าก็รู้ดีว่าแม้จ้าวอิ้งเสวี่ยจะสวมชุดขาวพวกเขาก็ไม่สามารถขัดขวางไม่ให้นางเข้าประตูจวนได้
เขาชำเลืองมองหนานกงเยวี่ยอย่างราบเรียบ“นี่มิใช่เื่หายนะที่บุตรชายผู้แสนดีของเ้าก่อขึ้นหรือ?”
“จะเป็เื่หายนะที่ลูกก่อขึ้นได้อย่างไร?” หนานกงเยวี่ยอยากจะแก้ตัวแทนทว่าเมื่อนึกถึงผู้คนจำนวนมากมายที่อยู่ที่นี่ สุดท้ายนางก็กลืนคำพูดเ่าั้ลงไป
เหนียนยวี่และจ้าวอี้ก็รีบออกมาจากศาลากลางน้ำที่ลานหลังจวนเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเข้าก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองจ้าวอิ้งเสวี่ย
นางรู้ว่าจ้าวอิ้งเสวี่ยสมรสเข้าจวนเหนียนด้วยความเคียดแค้นทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าวันสมรสอันยิ่งใหญ่นี้ นางจะมีความกล้าหาญเช่นนี้ สวมชุดสีขาวเข้าจวนเหนียนไม่ต้องสงสัยถึงหน้าตาของตระกูลเหนียนเลย แม้กระทั่งชื่อเสียงของหนานกงเยวี่ยก็ยังถูกเหยียบย่ำลงบนพื้น
ทว่าสำหรับจ้าวอิ้งเสวี่ยแล้ว ชุดสีขาวชุดนี้ค่อนข้างมีความหมายลึกซึ้งเป็อย่างยิ่ง
นางกำลังบอกผู้คน และบอกตัวนางเองว่าจ้าวอิ้งเสวี่ยที่เคยประสบกับความตายมาก่อนนางในตอนนี้เป็เพียงร่างที่จะกลับมาเพื่อแก้แค้นเท่านั้น
“จวนเหนียนรับคนเช่นนี้เข้ามา หลังจากนี้คงคึกคักน่าดู”อนุสองลู่ซิวหรงเอ่ยกล่าวอย่างตรงประเด็น และเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งชัดเจน
“เหนียนเฉิง ปลิดชีพตัวเองชัดๆ!”
พูดไม่ทันขาดคำ ฝั่งเ้าบ่าวเ้าสาวก็เกิดความโกลาหลผู้คนล้วนมองไปและเห็นบุรุษผู้นึงในฝูงชนไม่รู้เลยว่าเงาร่างของบุรุษผู้นี้บุกรุกเข้ามาั้แ่เมื่อใดในมือถือดาบเล่มหนึ่ง พุ่งตรงไปยังเหนียนเฉิง
เหนียนเฉิงตอบโต้อย่างรวดเร็ว เขาพลิกกายหลบอยู่ด้านหลังของจ้าวอิ้งเสวี่ยโดยไม่รู้ตัวหน้าตาดูขลาดกลัวเป็อย่างยิ่ง เป้าหมายของชายคนนั่นถูกจ้าวอิ้งเสวี่ยขัดขวางไว้ชายคนนั้นเห็นร่างในชุดสีขาว สายตาแสดงถึงความสงสารขึ้นมา แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็ความดุดันมองไปยังเหนียนเฉิงที่อยู่ด้านหลังของจ้าวอิ้งเสวี่ย
“ช่วยด้วย...” เหนียนเฉิงในใจเต็มไปด้วยความสับสนอลหม่านไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ทว่าบุรุษผู้นั้นฝีมือคล่องแคล่วว่องไว เพียงชั่วพริบตาดาบในมือก็วางอยู่บนคอของเหนียนเฉิง
เพียงแค่วาดดาบแหลมคมพาดผ่านคอเบาๆ เหนียนเฉิงก็ต้องตายแน่นอนไม่ต้องสงสัย
ทว่าก่อนที่เขาจะได้ลงมือ ก็มีเสียงสตรีผู้หนึ่งดังขึ้น
“หยุด!” จ่าวอิ้งเสวี่ยเอ่ยปากขึ้น เสียงอันแหบแห้งฟังดูไม่เสนาะหูนั้นทำให้ผู้คนทั้งหมดต่างพากันชะงักงันยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้ความเกลียดชังในดวงตาของบุรุษผู้นั้นรุนแรงมากยิ่งขึ้นเขาเกลียดโกรธเคียดแค้นเสียจนอยากจะตัดหัวของเหนียนเฉิงทว่าคำสั่งของนางทำให้เขาไม่สามารถขัดขืนได้
“ใครก็ได้ ใครก็ได้เร็วเข้า...”
เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เกิดขึ้นเร็วมาก หนานกงเยวี่ยกลับมาได้สติมองเห็นบุตรชายของตนเองที่กำลังถูกดาบพาดคอ นางรีบพุ่งเข้าไปทันทีด้วยสีหน้าลนลานตื่นตระหนก“เ้าเดียรัจฉานช่างใจกล้านัก!เ้าไม่รู้หรือว่านี้เป็วาระโอกาสอะไร รีบปล่อยลูกชายข้าเดี๋ยวนี้!”
บุรุษผู้นั้นเหมือนจะไม่ฟังคำพูดของหนานกงเยวี่ย เขาทำเพียงแค่มองหน้าจ้าวอิ้งเสวี่ยเท่านั้นมือที่กำดาบกระชับแน่นอย่างต่อเนื่อง จนเห็นกระดูกปูดนูนขึ้นมา
เหนียนยวี่มองไปที่บุรุษผู้นั้นมุมปากยกยิ้มเล็กน้อยสีหน้าแช่มชื่น
นางจำบุรุษผู้นั้นได้ ชาติที่แล้ว หลายครั้งที่จ้าวอิ้งเสวี่ยวางแผนลอบสังหารนางล้วนเป็บุรุษผู้นี้ที่ลงมือชาติก่อนเพื่อที่จะขัดขวางการไล่ล่าตามฆ่าของบุรุษผู้นี้ นางต้องเปลืองสมองไปไม่น้อย!
“ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย…รีบช่วยข้าเร็ว!” เหนียนเฉิงใจนตัวสั่นมองหนานกงเยวี่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หนานกงเยวี่ยมองคมดาบที่พาดอยู่บนคอของเหนียนเฉิง ด้านหลังนางล้วนเป็เหล่าข้ารับใช้ของจวนเหนียนที่กำลังรอคำสั่งทว่านางกลับไม่กล้าบุ่มบ่าม
บุรุษผู้นั้นจ้องมองจ้าวอิ้งเสวี่ย ชั่วขณะนั้นดูเหมือนจะตัดสินใจได้ในท้ายที่สุดใช้แรงมือเล็กน้อย เดิมทีดาบที่สามารถตัดหัวเหนียนเฉิงได้อย่างง่ายดายนั้นกลับเปลี่ยนทิศทางแทงเข้าแขนของเหนียนเฉิงแทน
“อ๊ากกก...” ด้วยความเ็ปอย่างรุนแรง เหนียนเฉิงกรีดร้องอย่างทรมาณชุดสมรสถูกตัดขาดเป็รู ิักล้ามเนื้อเปิดออก มองลึกเห็นกระดูกสีขาวภายในเืสีแดงฉานพุ่งทะลักไหลรินออกมา
บุรุษผู้นั้นลงดาบแล้วก็ะโหายเข้าไปในฝูงชน...
“ลูก...ลูกข้า...เร็วเข้า รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า!”หนานกงเยวี่ยพยุงเหนียนเฉิงขึ้น จ้องมองาแอันร้ายแรงน่าใ สงสารเ็ปจนมือเท้าสับสนตื่นตระหนก
เหนียนเฉิงเดิมทีก็าเ็มาจากในคุกหลวงอยู่แล้ว โดนทรมานซ้ำๆ ในที่สุดก็ประคองตัวไว้ไม่ไหว ล้มหมดสติไปในที่สุด
คนทั้งตระกูลยุ่งวุ่นวายสับสนอลม่านหนานกงเยวี่ยวุ่นอยู่กับการหามเหนียนเฉิงที่หมดสติเข้าไปในจวนหมอรีบเร่งตามมาทันที ผู้คนโดยรอบบ้างชมงิ้วสนุกๆ บ้างก็กระซิบกระซาบกัน
เหนียนยวี่และจ้าวอิ้งเสวี่ยจ้องมองจวนเหนียนที่โกลาหล สายตาดูสงบอย่างน่าแปลกใจ
ทว่าวันนี้ถึงอย่างไรก็เป็งานสมรสอันยิ่งใหญ่ของเหนียนเฉิงและท่านหญิงอิ้งเสวี่ยทว่าเ้าบ่าวกลับสลบไสลหมดสติไปเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ในไม่ช้าก็ใกล้จะถึงฤกษ์มงคล เช่นนั้นคู่บ่าวสาวคู่นี้จะกราบไหว้ฟ้าดินได้อย่างไร?
เชิงอรรถ
[1] นางจิ้งจอก ''狐媚子''หมายถึง หญิงสาวที่เก่งในการใช้ความงามล่อลวงผู้คน
