หลายคนชื่นชอบเวลากลางคืน
ขณะที่อันเจิง ตู้โซ่วโซ่วและจงจิ่วเกอกำลังเดินไปบนถนนท่ามกลางม่านราตรีนั้นเองจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกคล้ายกับว่า พวกตนได้เดินข้ามม่านลวงตาผ่านมายังอีกโลกหนึ่งย่านหนานชานในค่ำคืนนี้เงียบมากจนผิดปกติอากาศรอบตัวคล้ายกับว่าตายไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านสำนักศึกษาแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูก็พบว่าในห้องเรียนมีศพจำนวนนับไม่ถ้วนถูกแขวนไว้กับขื่อ มองจากทางประตูไม้เข้าไป จะเห็นเพียงเท้าและขาโผล่ออกมาเท่านั้น
เด็กน้อยหลายคนนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่บริเวณหน้าประตูทันใดนั้นเองเด็กคนหนึ่งที่มีอายุราว ๆ หกถึงเจ็ดปีก็ลุกขึ้นเขาปีนขึ้นไปบนโต๊ะด้วยสภาพทุลักทุเล หมายจะนำศพเ่าั้ลงมาแต่เห็นได้ชัดว่าไม่อาจทำได้ อันเจิงหยุดฝีเท้าลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่งทว่าท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ทำอะไร
“ความชั่วร้ายมักจะย่างกรายเข้ามาเยือนในเวลาค่ำคืนและถูกกำจัดไปในเวลาค่ำคืนเช่นกัน”
จงจิ่วเกอถอนหายใจยาว “โดยถูกความชั่วร้ายอีกกลุ่มจัดการ”
“พวกเ้ากลับไปเสียเถอะศพพวกนี้เดี๋ยวก็มีคนมาจัดการเอง ถ้าหากมีคนเห็นพวกเ้ายังเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้เดี๋ยวพวกเ้าจะโดนพวกมันทำร้ายเอา”
อันเจิงหันไปพูดกับเด็กพวกนั้นประโยคหนึ่งแล้วตัดใจเดินต่อ กลุ่มเด็ก ๆเมื่อได้สติกลับมาแล้วเห็นว่า คนที่อยู่ด้านหน้าคืออันเจิงก็ะโไล่หลังเสียงดัง “อันเจิงอย่างไรที่นี่ก็เป็สำนักศึกษาของพวกเรา เขาเป็อาจารย์ของพวกเรา!”
อันเจิงส่ายหัว “ที่นี่ไม่เคยเป็สำนักศึกษาของพวกเราและพวกเขาก็ไม่ใช่อาจารย์ของพวกเราด้วย”
แน่นอนว่าเด็กเ่าั้ย่อมไม่เข้าใจในความหมายที่อันเจิง้าจะสื่อพวกเขารู้เพียงแต่ว่า อันเจิงช่างเืเย็นและไร้หัวใจอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่อาจทำอะไรได้ สุดท้ายจึงได้แต่ยอมแพ้แล้วทยอยกันจากไปสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ การที่อันเจิงห้ามไม่ให้พวกเขาัักับศพพวกนั้นเป็การปกป้องพวกเขาทางหนึ่งเพราะถึงแม้เวลานี้เฉินผู่จะตายไปแล้วแต่อีกไม่นานขั้วอำนาจใหม่ในย่านหนานชานก็จะผงาดขึ้นมาแทนที่แล้วเด็กพวกนี้จะกลายเป็หนามยอกอกของพวกเขา เป็ต้นตอของหายนะที่ต้องถูกกำจัด
“แล้วพวกเราจะไปไหนต่อ?” ตู้โซ่วโซ่วเอ่ยถาม
“ไปหาที่นอน” อันเจิงตอบกลับเสียงเบาแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงทุกขณะ
พวกเขาทั้งสามคนไม่ได้กลับไปที่บ้านนั่นเพราะบ้านน้อยสภาพทรุดโทรมหลังนั้นไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเขาอีกต่อไปแล้วพวกเขาจึงตัดสินใจเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอยแถวย่านหนานชานแทน ครู่หนึ่งจึงมาโผล่แถวบริเวณชายป่าพวกเขากระจายกันออกไปหาต้นไม้ใหญ่ที่พอจะสามารถรับน้ำหนักของตนได้ก่อนจะปีนขึ้นไปบนนั้นแล้วเอนตัวนอนลงบนกิ่งไม้ที่หนาที่สุด ทั้งสามคนไม่ได้หลับลงแต่อย่างใด
“อันเจิงเ้าว่าพวกเราจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเองได้หรือไม่?” ตู้โซ่วโซ่วเอ่ยถาม
อันเจิงมองลอดกิ่งไม้และใบไม้ขึ้นไปจับจ้องดวงดาวที่เปล่งประกายระยิบระยับอยู่บนฟากฟ้า ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ไม่มีใครที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเองได้เพียงแต่ก็ต้องดูด้วยว่า สิ่งที่อยากจะเปลี่ยนแปลงนั้นคืออะไร อันที่จริงโชคชะตานั้นหาใช่ฟ้าเป็ผู้กำหนดแต่มันคือเส้นทางที่คนผู้นั้นเลือกเดินเองมากกว่า ในทุกเส้นทางจากทุกวันที่เลือกเดินก็คือทิศทางของโชคชะตาที่จะดำเนินไป สุดท้ายแล้วจะไปหยุดอยู่ที่ตรงไหนทั้งหมดล้วนอาศัยสองเท้าของเ้าตัวพาไปทั้งสิ้น”
จงจิ่วเกอได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกว่า อันเจิงผู้นี้มีความเป็มาไม่ธรรมดาแต่เขาไม่กล้าถามออกไป
อันเจิงบอกให้ตู้โซ่วโซ่วกับจงจิ่วเกอนอนหลับไปก่อน ส่วนเขาจะเป็คนเฝ้ายามในคืนนี้เองตู้โซ่วโซ่วกับจงจิ่วเกออุปนิสัยส่วนใหญ่คือเป็คนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก กอปรกับวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันดังนั้นทันทีที่ได้รับอนุญาตให้นอน จึงจมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็วอันเจิงรอจนกระทั่งทั้งคู่หลับสนิท จากนั้นก็ปีนลงมาจากต้นไม้ใหญ่ ค่อย ๆเดินกลับไปยังย่านหนานชานอย่างไร้สุ้มเสียง
ธงของร้านเหล้าโบกสะบัดพลิ้วไสวไปตามสายลมทว่าประตูร้านกลับปิดสนิท
ร่างผอมบางของอันเจิงหยุดอยู่หน้าประตูร้านเหล้าภายใต้ความมืดของม่านราตรีที่ปกคลุมไปทั่วเงาร่างของเขาช่างดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวยิ่งนัก เขายกมือขึ้น้าจะเคาะประตูแต่หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ทำมันเมื่อเช้าตอนที่เกิดเื่ขึ้น หลังจากเขายืมเจตจํานงดาบในธงของร้านเหล้าสังหารโค่วปาไปแม่นางเยว่ก็สั่งให้เขาอย่าได้กลับมาที่นี่อีก แต่นี่ยังไม่ทันข้ามวันดี อันเจิงก็โผล่มาอยู่ที่หน้าประตูอีกครั้งเสียแล้วยิ่งนึกถึงใบหน้าเล็ก ๆ อวบอ้วนน่าหยิกของเสี่ยวชีเต้าอันเจิงก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวนัก
การที่แม่นางเยว่เก็บซ่อนพลังของตนแล้วเร้นกายเข้ามาอยู่ในถิ่นทุรกันดารเปิดร้านเหล้าเล็ก ๆ ในย่านหนานชานเลี้ยงชีพเช่นนี้ แน่นอนย่อมไม่ใช่ทำเพื่อตัวเองแต่ทำเพื่อเสี่ยวชีเต้าต่างหาก เสี่ยวชีเต้าดูอย่างไรก็มีร่างกายที่ไม่ธรรมดา แต่แม่นางเยว่กลับไม่อยากให้เขาฝึกพลังวัตรแน่นอนย่อมต้องมีเหตุผลที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้ อันเจิงเหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้นทั้งหมดทั้งมวลที่แม่นางเยว่ทำไปก็เพื่อปกป้องเสี่ยวชีเต้าดังนั้นอันเจิงจะเอาความเห็นแก่ตัวของตนเองไปยัดเยียดให้พวกเขาไม่ได้หากว่าความลับเื่การเป็ผู้ฝึกตนของแม่นางเยว่ถูกเปิดเผยออกไปผลที่ตามมาบางทีอาจเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาคิด
ดังนั้นอันเจิงจึงตัดสินใจจากไป
เขาไม่เห็น ทั้งยังััไม่ได้ด้วยว่าแท้จริงแล้วแม่นางเยว่ยามนี้กำลังยืนอยู่หลังประตูบานนั้นในมือของนางจับดาบเล่มหนึ่งเอาไว้แน่น ดาบยาวเล่มนั้นทั้งพิสุทธิ์และใสกระจ่างดุจดังสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วงประกายในดวงตาของนางมีเจตนาฆ่าฟันชัดเจน แต่ก็เกิดความลังเลขึ้นมาเป็ครั้งคราวสองครั้งสองคราที่นางยกดาบขึ้นแต่สุดท้ายก็วางมันลงหลังจากเห็นว่าอันเจิงหมุนตัวจากไปแล้ว ความรู้สึกหมดแรงอ่อนล้าพลันกอบกุมไปทั้งจิตใจพิจารณาดูแล้วว่าเื่ราวอาจไม่ได้เป็อย่างที่ตนคิด จึงได้ตัดสินใจเปิดประตูออก
ที่หน้าประตู ห่อผ้าเล็ก ๆห่อหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น
แม่นางเยว่หยิบห่อผ้าห่อนั้นขึ้นเดินกลับเข้าไปในร้านแล้วปิดประตูลง หลังจากนั่งลงเรียบร้อยก็ค่อย ๆ แกะห่อผ้าออกพบว่าด้านในมีหยกแห่งิญญาระดับกลางที่คุณภาพไม่เลวอยู่ก้อนหนึ่งแนบมาพร้อมกับสมุดเล็กซึ่งเห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะถูกเขียนขึ้น เพราะหมึกที่ใช้เขียนยังไม่ทันแห้งดีด้วยซ้ำ
“เสี่ยวชีเต้ามีศักยภาพร่างกายยอดเยี่ยมถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดท่านถึงห้ามไม่ให้เขาฝึกฝนแต่เจ็ดแปดส่วนคงมาจากความ้าที่จะปกป้องเขากระมังเพียงแต่ท่านจะปกป้องเขาแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน? ตลอดชีวิตหรือ?ข้าไม่อาจพูดว่าของสิ่งนี้เหมาะสมกับเสี่ยวชีเต้าแต่อย่างน้อยข้าก็เชื่อว่า มันจะทำให้เขาแข็งแกร่งเพียงพอที่จะปกป้องตัวเองได้หลายครั้งที่การแอบซ่อนความสามารถ มีชีวิตอย่างสามัญธรรมดาไม่อาจหยุดยั้งภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึงสมุดเล่มนี้ข้าได้บันทึกบางสิ่งเอาไว้ด้วย ถ้าหากมันเหมาะสมกับเสี่ยวชีเต้าข้าก็หวังว่ามันจะสามารถช่วยพวกท่านได้ถือเสียว่าเป็ค่าตอบแทนในการยืมเจตจำนงดาบเล่มนั้นก็แล้วกัน”
แม่นางเยว่พลิกไปยังหน้าที่สองหลังจากมองเห็นสิ่งที่บันทึกอยู่ข้างใน ทั้งสีหน้าและแววตาก็เปลี่ยนไปทันทีนางกวาดตามองสิ่งที่บันทึกไว้ทุกตัวอักษรอย่างไม่อยากจะเชื่อทั้งยังหวาดกลัวอยู่ลึกๆ ราวกับว่าสิ่งที่เขียนอยู่ในนี้เป็ศัตรูตัวฉกาจ
“ทำไมเ้าถึงรู้วิธีการฝึกฝนของราชสำนักต้าซีได้?”
แม่นางเยว่พึมพำเสียงเบา ชั่วพริบตาหนึ่งก็รู้สึกเหมือนถูกผู้อื่นฉีกกระชากหน้ากากออกมาอย่างแรงราวกับถูกมองทะลุไปถึงส่วนลึกของจิตใจ
“เพราะเหตุใดกัน?ทั้ง ๆ ที่เ้าเป็เพียงเด็กกำพร้าในย่านหนานชานแห่งนี้เท่านั้นทำไมถึงมองศักยภาพของเสี่ยวชีเต้าออก?”
ดาบยาวในมือถูกกระชับแน่น เจตนาฆ่าปรากฏขึ้นในดวงตาอีกครั้ง
“บางทีเขาคงไม่มีเจตนาร้ายหรอก”
ทันใดนั้นเอง เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของบุรุษคนหนึ่งก็ดังมาจากทางประตูตามด้วยเสียงเสียดหูที่เกิดจากประตูไม้ถูกเปิดออก
ตอนนี้แม่นางเยว่ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองลืมลั่นดาลเอาไว้ผู้มาใหม่เป็บัณฑิตในชุดคลุมตัวยาวผู้หนึ่ง เขามีอายุประมาณสามสิบปีใบหน้าฉายแววอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อย แต่ก็ยังดูหล่อเหลา ให้ความรู้สึกเกียจคร้านนิด ๆดื้อรั้นหน่อย ๆ หนวดเคราบนคางไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความองอาจหรืออายุของเขาแม้แต่น้อยแต่กลับทำให้เขาดูเหมือนคนอมทุกข์ แววตาที่เขามองมามีแต่คำขอโทษและความเสียใจชัดเจน
“ขออภัยที่มารบกวนยามดึก”
เขาหมุนตัวกลับไปปิดประตูลง แต่ยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูนั้น
“ข้าเคยพูดไปแล้วว่าที่แห่งนี้ไม่ยินดีต้อนรับเ้า”
แม่นางเยว่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “พวกข้าอุตส่าห์หลบหนีมาอยู่ที่โลกมายาเ้าก็ยังอุตส่าห์ตามมา เหมือนกับิญญาร้ายที่เกาะติดไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที”
บัณฑิตผู้นั้นกล่าว “ข้ารู้ว่าพวกเ้ากำลังเข้าใจข้าผิดแต่ในเมื่อข้าตกปากรับคำกับสหายเก่าไปแล้วว่าจะดูแลพวกเ้า ข้าก็ต้องทำตามนั้นไม่อาจปล่อยปละละเลยพวกเ้าได้”
“เข้าใจผิดหรือ?”
แม่นางเยว่ยกดาบขึ้นชี้ไปที่หน้าอีกฝ่ายด้วยความเดือดดาล “ข้าเห็นกับตาว่าเ้าแทงดาบทะลุเข้าไปที่หน้าอกของเขาด้วยมือเ้าเองแล้วจะเข้าใจผิดได้อย่างไร?”
บัณฑิตวัยกลางคนสีหน้าซีดเผือดแววตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง “เขาต้องพิษยามนั้นพิษกระจายไปทั่วอวัยวะภายในของเขาหมดแล้วใช่ว่าเ้าจะไม่รู้ว่าความทุกข์ทรมานที่จะต้องแบกรับนั้นมากขนาดไหน ที่ข้าฆ่าเขาล้วนเป็เพราะไม่อยากให้เขาทุกข์ทรมานแบบนั้นอีก ทั้งหมดนี้เ้าก็รู้ดีแต่ที่เ้าเกลียดข้า เป็เพราะว่าข้าเป็ผู้ปลิดชีวิตเขาเ้าไม่ใช่สตรีที่ไร้เหตุผล แต่ั้แ่เขาตายจากไป เ้าก็กลายเป็คนดื้อรั้นหวาดระแวงคิดเองเออเองอยู่เสมอว่า เป็เพราะทั้งข้าและเขาตกหลุมรักเ้าดังนั้นในสายตาของเ้า การที่ข้าฆ่าเขาจึงทำไปโดยเจตนา”
“ไปซะ!”
น้ำเสียงของแม่นางเยว่สั่นเครือดาบยาวที่ถืออยู่ในมือก็กำลังสั่นอยู่เหมือนกัน
“ข้าไม่ไป”
บัณฑิตวัยกลางคนสะบัดมือเบา ๆ ครั้งหนึ่งสมุดเล่มนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะก็ลอยมาตกอยู่ในมือของเขา เขาก้มหน้าลงไปมองเปิดอ่านมันช้า ๆ “ต้องมีเื่อัศจรรย์บางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กน้อยคนนั้นเป็แน่ถึงทำให้เขาไม่อาจเป็เด็กได้อีกต่อไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกเ้าดังนั้นวิธีฝึกวรยุทธ์เล่มนี้เ้าก็มอบให้เสี่ยวชีเต้าไว้ฝึกฝนเถอะมันเหมาะกับเขามากจริง ๆ ข้ารู้ดีว่าสิ่งสุดท้ายที่ฉุดรั้งเ้าไว้ทำให้เ้ามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ก็คือเสี่ยวชีเต้า เพื่อเป็การปกป้องเขาดังนั้นเ้าจึงไม่อนุญาตให้เขาฝึกฝนพลังวัตร”
“แต่ว่าความคิดเช่นนี้ไม่ถูกต้อง หากวันหนึ่งเ้าเป็อะไรไปแล้วเขาไม่มีพลังวัตรไม่รู้จักวิธีการฝึกฝน แล้วเขาจะเป็อย่างไร?”
แม่นางเยว่แสยะยิ้มเอ่ยด้วยเสียงเย็น “เ้าเพิ่งสาบานไปเมื่อครู่ว่าจะปกป้องคุ้มครองพวกเราไม่ใช่หรือ?”
บัณฑิตวัยกลางคนพยักหน้า “แน่นอนข้าย่อมปกป้องพวกเ้าด้วยชีวิตแน่แต่หากวันหนึ่งเ้าและข้าไม่อยู่แล้ว ข้างกายเสี่ยวชีเต้าก็คงไม่เหลือใครแล้วจริงๆ”
แม่นางเยว่ร่างกายสั่นสะท้านสีหน้าซีดเผือด ดาบที่อยู่ในมือประคองไว้ไม่อยู่อีกต่อไปหลุดกระทบลงกับพื้นเสียงดัง
บัณฑิตวัยกลางคนพูดต่อ “เด็กน้อยอันเจิงผู้นั้นบางทีเขาอาจจะเป็คนที่กลับชาติมาเกิดใหม่ มิหนำซ้ำในชาติภพก่อนจะต้องเป็ผู้ที่มีวรยุทธ์สูงส่งและแข็งแกร่งมากเป็แน่ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่เขาจะเขียนวิธีฝึกฝนขั้นสูงเช่นนี้ออกมาได้ ทั้งยังมอบให้ง่ายๆ เหมือนไม่ใส่ใจอีก ข้าคิดว่าเ้าควรจะช่วยเหลืออันเจิง ข้าคาดเดาว่าในภายหน้าคนผู้นี้จะต้องรุ่งโรจน์รุ่งเรืองมากเป็แน่เ้าควรจะหาเพื่อนให้เสี่ยวชีเต้าได้แล้ว หาเื้ัที่แข็งแกร่งให้เขาได้พักพิงให้เขามีคนที่สามารถเชื่อและไว้ใจได้นอกจากเ้าและข้า”
แม่นางเยว่เอ่ยถาม “แล้วทำไมเ้าไม่ไปช่วยเขาเอง?”
บัณฑิตวัยกลางคนยิ้มขมขื่น “ข้าคือมู่ฉางเยียนเป็เ้าเมืองของโลกมายาแห่งนี้ ช้าเร็วอย่างไรเขาก็ต้องรู้จักข้าดังนั้นหากข้ายื่นมือเข้าช่วยเขาอาจจะหวาดระแวงสงสัย แต่กับเ้าไม่เหมือนกันเ้าเป็เพียงมารดาของเสี่ยวชีเต้า หากเ้ายืนมือเข้าช่วยอันเจิง ในอนาคตเขาย่อมจะปกป้องคุ้มครองเสี่ยวชีเต้าแทนเ้าเราต่างก็รู้ดีว่าคู่ต่อสู้ของพวกเรานั้นร้ายกาจแค่ไหนวันหนึ่งพวกเราอาจจะตายก็ได้ และวันนั้นที่ข้าพูดถึงบางทีอาจอยู่ไม่ไกลแล้ว”
มือของแม่นางเยว่ยิ่งนานก็ยิ่งสั่นขึ้นเรื่อยๆ นางพูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้
มู่ฉางเยียนพูดต่อ “ข้ากับเขาเป็ดั่งพี่น้องและพวกเราทั้งสองต่างก็ตกหลุมรักเ้า แต่เ้ากลับเลือกเขาข้ายอมรับว่าตอนนั้นข้าทั้งอิจฉา ริษยาและโกรธแค้นแต่จะอย่างไรเขาก็คือพี่ชายของข้า และเ้าก็เป็ผู้หญิงที่ข้ารักดังนั้นไม่ว่าเ้าจะมองข้าอย่างไร ขอเพียงได้ทำเพื่อเ้าและลูก ข้าล้วนยินดี”
เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น “ถ้าเ้าเห็นว่าสิ่งที่ข้าพูดไปมีเหตุผลเช่นนั้นเ้าก็ไปพบอันเจิงแล้วช่วยเขาชำระล้างไขกระดูกเสีย จากนั้นให้เขากับเสี่ยวชีเต้าเดินทางไปที่หอสมุดมายาอันที่จริงหอสมุดมายาแห่งนี้ ข้าก็ก่อตั้งขึ้นเพื่อใช้เป็ที่หลบซ่อนสำหรับเสี่ยวชีเต้าอยู่แล้วและปรารถนาให้มันเป็สถานที่ฝึกฝนสำหรับเขาเพื่อที่เขาจะได้เติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง ยิ่งมีอันเจิงคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายบวกกับข้าและหอสมุดมายา เสี่ยวชีเต้าจะต้องเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งและปลอดภัยแน่นอน”
มู่ฉางเยียนหมุนตัวกลับไปแต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากประตูก็หยุดฝีเท้าลงและหันกลับมา “ทั้งเ้าและข้าต่างก็เป็คนที่ไม่มีอนาคตแต่เสี่ยวชีเต้าไม่เหมือนกัน เขายังเด็ก ยังมีอนาคตอยู่ดังนั้นอย่าให้ความดื้อรั้นของเ้ามาเป็ตัวฉุดรั้งเขาไว้คำพูดที่เ้าพูดอยู่ทุกวันว่าจะปกป้องเขาแท้จริงแล้วก็เป็เพียงความเห็นแก่ตัวของเ้าเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อเขาแต่เ้าทำเพื่อตัวของเ้าเอง”
ร่างกายของมู่ฉางเยียนกระตุกสองสามครั้งก่อนจะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยสภาพแขนขาอ่อนแรง
“พิษในกายของข้าไม่รู้ว่าจะยื้อไปได้อีกนานแค่ไหน”
มู่ฉางเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแตกต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง “แต่อย่างน้อยต่อจากนี้อีกหลายปีข้ายังสามารถอบรมสั่งสอนเสี่ยวชีเต้าได้ ความสามารถทุกอย่างที่บิดาเขามี ข้าจะส่งต่อมันให้เขาทั้งหมด”
พูดจบ เขาก็ผลักบานประตูออกแล้วเดินจากไปแผ่นหลังที่เห็นเลือนรางทั้งโดดเดี่ยวและอ้างว้างนักแม่นางเยว่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น หยาดน้ำตาไหลอาบเต็มใบหน้าคิดอยากจะเอื้อมมือออกไปคว้าอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
วันนั้นเพราะเขาถูกพิษอย่างหนักเพื่อที่จะดึงพิษในตัวเขาออกมา นางจึงคิดจะลงมือเองแต่ก็เป็มู่ฉางเยียนที่มาห้ามเอาไว้และช่วยขับพิษออกให้ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่อาจรักษาชีวิตเขาเอาไว้ได้ เป็มู่ฉางเยียนเสียอีกที่ถูกพิษเข้าแทรก...และก็ไม่มีใครรู้เลยว่าพิษนี้จะกำเริบเมื่อไหร่แม่นางเยว่ร้องไห้อย่างหนัก ์...ไยท่านถึงอยุติธรรมกับข้าเช่นนี้ บุรุษที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนางทั้งสองคนคนหนึ่งตายไปแล้ว ส่วนอีกคนก็กำลังจะตาย
นางหันหน้ากลับไปมองดูเสี่ยวชีเต้าตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่บนเตียง
