ฉินหวยหยวนสังเกตเห็นอากัปกิริยาของล่าวไท่จุน นางดูกังวลมาก มือสองข้างกุมกันไว้ด้วยอาการกระวนกระวาย เพราะเหตุนั้นฉินหวยหยวนจึงปรับสำเนียงการพูดของตนให้นุ่มนวลลง “ท่านแม่อย่าเป็กังวลเลย ลูกไม่ได้หมายความว่าจะไล่ฮุ่ยเจี่ยร์ออกไปสักหน่อย แต่เืเนื้อเชื้อไขของตระกูลฉินต้องไม่ปนเปื้อนเป็อย่างอื่น ตามลำดับของตระกูลจะผิดไม่ได้ ลูกหมายความว่า ฉินหยีหนิงเข้ามาในลำดับของตระกูลแล้ว ก็ต้องเปลี่ยนฉินฮุ่ยหนิงด้วยและบอกกับบรรพบุรุษว่าฮุ่ยเจี่ยร์นั้นเป็บุตรีที่ถูกสลับมาเลี้ยง โดยรับเป็บุตรบุญธรรมของลูก อนาคตก็จะไม่ได้อยู่ในลำดับของตระกูลอีก และอนาคตหยีหนิงก็จะขึ้นเป็ทายาทคนโตของบ้านใหญ่ และเป็คุณหนูที่สี่ของตระกูลฉิน”
หลากหลายสายตา หลากหลายความคิดของผู้คนที่อยู่รอบข้างนั้น ต่างจ้องมองมาที่ฉินหยีหนิงและฉินฮุ่ยหนิง
ล่าวไท่จุนนิ่งเงียบแล้ว
ลำดับโครงสร้างของตระกูลไม่สามารถผิดพลาดได้เด็ดขาด แต่ล่าวไท่จุนก็ไม่สามารถที่จะสูญเสียฉินฮุ่ยหนิงไป
ฉินฮุ่ยหนิงตอนนี้เหมือนถูกฟ้าผ่า เนื่องจากั้แ่นี้ต่อไป นางจะกลายเป็เพียงเด็กสาวที่ถูกเก็บมาเลี้ยงโดยไม่มีที่มาที่ไป และไม่ได้เป็ทายาทของท่านอัครมหาเสนาบดีอีกต่อไปแล้ว! ในปีที่ผ่านมา ท่านอัครมหาเสนาบดีกำลังเฟ้นหาคู่ครองให้นางอย่างถี่ถ้วน และปัจจุบันนางยังไม่มีคู่หมั้นคู่หมาย ทว่าเมื่อสถานะของนางต้อยต่ำลง เป็เพียงลูกคนธรรมดา แล้วเื่แต่งงานควรทำอย่างไรล่ะ?
ทำไมโชคร้ายถึงได้เข้ามาหานางได้พอดิบพอดีเช่นนี้นะ!
ทำไมฉินหยีหนิงต้องกลับมาด้วย
ฉินฮุ่ยหนิงไม่สามารถรับชะตากรรมดังกล่าวได้ ครั้งนี้นางไม่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว
ถึงอย่างไรฉินฮุ่ยหนิงก็เป็ลูกที่เลี้ยงมากับมือ ซุนซื่อเองก็ไม่สามารถเห็นนางเสียใจได้ นางจับมือฉินฮุ่ยหนิงและพูดกับฉินหวยหยวน “ท่านพี่ ท่านไม่สามารถ…”“ถึงแม้ว่าฮุ่ยเจี่ยร์จะกลายเป็ลูกบุญธรรม แต่นางถูกเลี้ยงอยู่เคียงข้างท่านพี่ นางมีกินมีใช้อย่างลูกแท้ๆ นะเ้าคะ” ฉินหวยหยวนหรี่ตามองซุนซื่อ สายตาของเขามีความเด็ดเดี่ยวแฝงอยู่ “หรือจะให้ข้าพาฮุ่ยเจี่ยร์ ไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือจะให้ข้าหาพ่อแม่แท้ๆ ของนางและส่งตัวนางกลับ ฮูหยินถึงจะพอใจ?”
นี่เป็การข่มขู่ที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด!
เขาถึงกับเอาเด็กป่าที่เพิ่งพากลับมาคนนี้ มาทำให้นางรู้สึกอับอายขนาดนี้เชียว!
ซุนซื่อบันดาลโทสะ ตอนนี้หน้าของนางแดงเถือก นางเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เด็กป่าที่ไม่ได้โตมาภายใต้สายตาของท่านพี่ มีค่าขนาดนั้นเชียวหรือ! ฉินเิ ถ้านางเป็เด็กที่เกิดจากหญิงอื่น! ทำไมถึงเอานางกลับมาแค่คนเดียวล่ะ? น่าจะพาแม่ของนางกลับมาด้วยสิเ้าคะ! อีกอย่างท่านพี่ก็ไม่ได้รักเราสองแม่ลูกมาตั้งนานแล้ว อีกหน่อยท่านพี่ก็ไปอยู่กินกับนางผู้หญิงคนนั้นสิเ้าคะ!”
ซุนซื่อเป็ทายาทขุนนาง เกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์ และแน่นอนว่า นิสัยของนางมีความเย่อหยิ่งเล็กน้อย ด้วยความที่นางเป็ภรรยาของบุตรชายคนโตอย่างฉินหวยหยวน ทำให้ปกติแล้ว บรรดาสะใภ้ในจวนต่างก็ต้องเกรงใจนางไม่น้อย ฝ่ายล่าวไท่จุนเองก็ค่อนข้างเอ็นดูภรรยาใหญ่อย่างนางกับคุณหนูสี่ นี่เป็ความใจกว้างที่มีต่อซุนซื่อเป็อย่างมาก และนั่นเป็ผลให้นางมีนิสัยเป็คนเด็ดเดี่ยวและไม่กลัวใคร
หากเปลี่ยนเป็หญิงสาวคนอื่นที่อยู่รายรอบในขณะนั้น ก็คงไม่มีผู้ใดกล้ามีปากเสียงกับสามีอย่างแน่นอน แต่เื้ัของซุนซื่อนั้นมีอำนาจมากพอ ทำให้นางไม่เกรงกลัวใครเลยแม้แต่คนเดียว
ฉินฮุ่ยหนิงเมื่อเห็นมารดาซึ่งรู้ทั้งรู้ว่านางไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่กลับช่วยพูดให้นาง ทำให้นางซาบซึ้งและโอบกอดซุนซื่อ ดุจลูกแมวน้อยๆ กอดมารดา และพลางเอ่ยออกมา “ท่านแม่ ท่านอย่าโมโหเลย อย่าทะเลาะกับท่านพ่อ เพราะลูกเลยเ้าค่ะ...”
ซุนซื่อกลับไม่รับฟัง นางได้แต่จ้องตาฉินหวยหยวนเขม็ง
ฉินหวยหยวนทนไม่ไหวแล้ว เขาเอ่ยออกมา “บังอาจนัก!”
“เ้าสิ ช่างบังอาจนัก!” นิ้วมือเรียวทาเล็บสีแดงสดถูกชี้ไปที่หน้าผากของฉินหยีหนิง “ไหนพูดสิ แม่ของเ้าอยู่ที่ไหนกัน? พ่อของเ้าเลี้ยงแม่ของเ้าที่บ้านหลังไหนสักแห่งใช่หรือไม่!”
ฉินหยีหนิงไม่อยากจะเชื่อ นางมองซุนซื่อ ก่อนก้าวออกมาสองก้าว ขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกโศกเศร้ายิ่งนัก นางเห็นฉินฮุ่ยหนิงเกาะแขนจับมือซุนซื่อ ทั้งยังทำตัวสนิทสนมออดอ้อนได้ตามใจ ฉินหยีหนิงในตอนนี้เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้าง
ดูท่าว่าอยู่บ้านหลังใหญ่แห่งนี้จะต้องแสดงละครให้เป็เสียแล้ว
ฉินหยีหนิงร้องไห้พลางจับกระโปรงและคุกเข่าลง นางพูดออกมาอย่างเศร้าโศก “ขอร้องฮูหยิน อย่าโกรธเลยเ้าค่ะ ข้าเข้าใจว่าตอนนี้ฮูหยินคงเ็ปมาก แต่ข้ามาจากเมืองเหลียงจริงๆ ตอนอายุแปดขวบ ข้าก็ไม่มีผู้ใดให้เป็ที่พึ่งอีกเลย ฮูหยินก็รู้ว่าข้าใช้ชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้อย่างไร?”
นางยื่นสองมือที่เต็มไปด้วยรูหนอนและแผลเป็ออกไปด้านหน้าพร้อมจับมือซุนซื่อที่ดูแลรักษามาอย่างดี
“ท่านดูมือที่มีรูหนอนและแผลเป็ของข้า ก็น่าจะรู้ว่าข้าไม่ได้ถูกเลี้ยงมาดีอย่างแน่นอน ท่านพ่อเป็คนดี ขนาดฉินฮุ่ยหนิงไม่ใช่ลูกแท้ๆ ยังรับเลี้ยงได้เลย หากข้าเป็ลูกที่เกิดจากหญิงอื่นจริงๆ ท่านพ่อจะทนให้ข้าใช้ ชีวิตลำบากได้หรือเ้าคะ?
อีกอย่างท่านพ่อเป็ถึงอัครมหาเสนาบดีของราชวงศ์ปัจจุบัน เป็เหมือนหนึ่งในกระดูกท่อนใหญ่ของฮ่องเต้ มีคนให้ต้องดูแลรับผิดชอบมากมาย หากท่านพ่อเกิดชอบพอใครขึ้นมาจริงๆ ท่านพ่อจะเลี้ยงหญิงนางนั้นให้อยู่ข้างนอกทำไมกัน เอามาเลี้ยงไว้ในบ้านจะมีใครกล้าขัดขวางท่านพ่อหรือ? ท่านไม่จำเป็จะต้องมาพูดจาโกหกหรอกเ้าค่ะ
ฮูหยินตอนนี้ยังไม่สามารถยอมรับข้าได้ ข้าจะรอให้ท่านยอมรับข้า และข้ายินดีที่จะเป็พี่น้องที่ดีกับฉินฮุ่ยหนิง ขอท่านอย่าได้รีบร้อนเอ่ยวาจาคำพูดที่เต็มไปด้วยโทสะออกมาเลย มันจะทำให้ความสัมพันธ์ของท่านกับท่านพ่อต้องเสียไปเปล่าๆ นะเ้าคะ”
ความจริงแล้วฉินหยีหนิงเป็คนสวย ผอมบางและอ่อนแอมาก นางรำพันพลางร้องห่มร้องไห้ด้วยกิริยาระทดท้อ ย่อมทำให้ผู้คนที่อยู่ในบ้านต่างต้องหลั่งน้ำตาไหลรินไปด้วย
ซุนซื่อยืนอยู่ที่เดิม นางมองจากตำแหน่งที่สูงกว่าเด็กสาวซึ่งนั่งอยู่บนพื้น มองฉินหยีหนิงที่ร่ำไห้คร่ำครวญมีน้ำตานองเต็มใบหน้าอันเรียวเล็ก มือของนางถูกมือหยาบกระด้างของอีกฝ่ายจับไว้ และนางก็เชื่อในคำพูดของฉินหยีหนิงอยู่หลายส่วน
อีกประการคำพูดของนางไม่น่าเกลียดมากนัก โดยเฉพาะถ้อยคำประโยคสุดท้าย
ซุนซื่อแอบเหลือบตามองฉินหวยหยวน สีหน้านั้นยังคงไว้ด้วยความเคร่งขรึม นางคิดอยู่ในใจว่า ตอนนี้ถ้าฉินหวยหยวน พูดอะไรดีๆ กับนางสักหน่อย นางจะปล่อยวางเื่เหล่านี้ลง
อย่างไรก็ดี สิ่งที่ฉินหยีหนิงเอื้อนเอ่ยเมื่อสักครู่นั้น กลับเพิ่มพูนความรู้สึกสงสารและเศร้าใจให้กับฉินหวยหยวน เขามองย้อนกลับไป...การใช้ชีวิตของนางมีทั้งความน่ากลัว ความหิวกระหาย ทั้งสภาพแวดล้อมในเมืองเหลียงก็แสนโหดร้าย ยิ่งคิดถึงการใช้ชีวิตของนางเมื่อหกปีที่ผ่านมา ความเ็ปแฝงความขุ่นเคืองในหัวใจของเขาจึงยิ่งรุนแรงขึ้น
มิหนำซ้ำระยะนี้ ชีวิตของเขาก็แย่มากพอแล้ว!
ใน่หลายปีที่ผ่านมา เกิดการสู้รบระหว่างสองแคว้นอยู่บ่อยครั้ง ซ้ำร้ายต้าเยี่ยนยังต้องตกอยู่ในสถานการณ์แพ้พ่าย ปัจจุบันแม่ทัพผู้คุมกองกำลังแห่งราชวงศ์ต้าโจวนั้น คือทายาทของแม่ทัพผางผู้ที่หลงกลกับดักของเขาจนต้องโดนปลดออกจากการป้องกันของแคว้นเป่ยจี้ แม่ทัพผู้นั้นมีนามว่า ผางเซียว
ผางเซียว ชื่อตามตารางสกุลคือ ซี (曦 หมายถึง แสงอาทิตย์) กล่าวกันว่า ตอนที่เขาอายุได้ยี่สิบสองปี หลังจากผางจงเจิ้งได้คืนตำแหน่ง และได้เลื่อนยศ “จงรักภักดีและเชื่อฟังคำสั่งของาา” เขาเป็ผู้สืบทอดบัลลังก์ของาา เจียงหูต่างก็ขนานนามเขาว่า “าาน้อย” ถือเป็สกุลเดียวนับั้แ่มีราชวงศ์ต้าโจวมาที่ถูกยกย่องเป็าาแต่มีสกุลที่ต่างจากราชวงศ์ และเป็ที่เคารพของราษฎรอย่างยิ่ง ว่ากันว่าตอนที่เขาอายุได้สิบสี่ปี เขาได้ติดตามรัชทายาทแห่งต้าโจว หลีฉิเทียนออกกำราบความวุ่นวายทางการเมืองในเป่ยจี้ ปัจจุบันเขามีอำนาจและความน่าเชื่อถือในกองทัพอย่างมาก เขาสามารถใช้อำนาจทางการทหารโดยไม่ต้องมีใบรับรอง เพราะตัวเขาเองนั่นแหละคือใบรับรอง
ถึงแม้ว่าอายุเขายังน้อย แต่เขามีประสบการณ์ในการสู้รบนับได้แปดปีแล้ว ทั้งยังมีวิทยายุทธ์ เชี่ยวชาญกลศึกพิชัยยุทธ์ โดยได้รับการขนานนามว่าใจเด็ด
ในปีเดียวกันที่ผางจงเจิ้งถูกตัดสินให้ปะาชีวิตโดยฮ่องเต้เป่ยจี้นั้น ตัวเขาก็คล้ายปกคลุมด้วยเนื้อและเืดุจอาหารที่ให้สุนัขกิน ผางเซียวเองได้แก้แค้นแทนพ่อของเขาเช่นกัน เสนาบดีที่เคยทำร้ายพ่อของเขาในราชวงศ์ก่อนถูกเขาฆ่าแล่เนื้อนั้นก็มีอยู่สามคน
ที่ไม่ได้แก้แค้นด้วยตัวเองนั้นยังมีอยู่อีกมาก กล่าวกันว่า บนพื้นนอกประตูอู่นั้นมีคราบเืที่แม้จะชำระล้างตั้งสามวันสามคืนแล้ว กลิ่นคาวเืกลับยังคงมีอยู่
และฉินหวยหยวนเป็หนึ่งในผู้เกี่ยวข้องที่ทำให้บิดาของผางเซียวต้องสิ้นชีวิต ‘ในฐานความผิดออกอุบายแปรเปลี่ยนสายลับของศัตรูให้เป็พวกเดียวกัน!’
หลังจากได้มีการก่อตั้งราชวงศ์โจว าพิชิตแคว้นก็ได้มาถึงต้าเยี่ยน ต้าเยี่ยนกับแคว้นเป่ยจี้นั้นทำากันมาหลายปีแล้ว ที่เลวร้ายคือตอนนี้ต้าเยี่ยนอ่อนแอลงมาก แล้วจะตีชนะแคว้นที่ยิ่งใหญ่อย่างต้าโจวได้อย่างไร?
หากวันหนึ่งเมืองต้าเยี่ยนเกิดโดนตีแตก ผางเซียวจะไม่ล้างแค้นแทนพ่อเขาได้อย่างไร?
เื่ดังกล่าวทำให้ฉินหวยหยวนต้องครุ่นคิดด้วยความเคร่งเครียด มันหนักหนาถึงขั้นหลับตาไม่ลงนอนไม่หลับ าหลายปีมานี้ทำให้ทรัพย์สินของแคว้นลดเหลือน้อยลงทุกที แค่กลุ่มอยากรบต่อกับกลุ่มอยากสันติ สองฝ่ายก็ทะเลาะกันใหญ่โตแล้ว ที่สามารถทำงานได้เื่ได้ราวจริงๆ นั้นมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ลำพังเฉพาะเื่ในราชสำนักก็ทำให้ฉินหวยหยวนยุ่งมากพอแล้ว และเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ก็ยังมีผู้หญิงที่ไม่รู้เื่รู้ราว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แถมยังมาทำเื่เล็กน้อยให้เป็เื่ใหญ่อีก ไยเขาต้องเครียดกับเื่นี้อีกด้วย
ฉินหวยหยวนคร้านจะพูดคุยเื่นี้กับภรรยาที่บ้าน ยิ่งไม่อยากสนใจความเอาแต่ใจของซุนซื่อ เขาเอ่ยแต่เพียงว่า “เื่นี้ตกลงอย่างนี้แล้วกันนะ” จากนั้นเขาก็ออกไป ทิ้งให้ซุนซื่อตัวแข็งทื่อดุจน้ำแข็งยืนอยู่ที่เดิม
ทุกคนในที่นั้นต่างมองออกว่าฉินหวยหยวนโกรธเคืองจริงๆ เขาเป็ถึงลูกชายคนโต หากเขาโมโหไม่พอใจ ก็ไม่มีใครกล้าขัดใจเขาได้
ซุนซื่อตอนนี้รู้สึกกลัวเสียแล้ว อีกอย่างนางเป็คนชวนทะเลาะก่อน แต่ถ้าให้ยอมอ่อนข้อก็จะพลอยเสียหน้าไม่น้อย ตอนนั้นนางได้แต่ยืนหันรีหันขวางอย่างตัดสินใจไม่ถูก ก่อนถอนหายใจเพราะความเจ็บช้ำน้ำใจ
ล่าวไท่จุนไม่พอใจที่ซุนซื่อสงสัยในตัวลูกชายของนาง เมื่อมองฉินหยีหนิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกว่าเื่ทั้งหมดนี้เป็เพราะเด็กสาวแต่เพียงผู้เดียว ล่าวไท่จุนจึงยิ่งไม่ชอบหลานคนใหม่มากขึ้นไปอีก นางออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “จัดเรือนเสวี่ยลี่ แล้วให้คุณหนูสี่อยู่ที่นั่น ส่วนฮุ่ยเจี่ยร์ก็ย้ายมาอยู่กับข้าที่นี่”
ยอมรับสถานะของฉินหยีหนิง แต่กลับให้นางต้องไปอยู่ในที่ห่างไกลอย่างเรือนเสวี่ยลี่ ฉินฮุ่ยหนิงที่เสียสถานะทายาทหญิงไปนั้น กลับได้มาอยู่ที่เรือนสื่อเซี่ยว ล่าวไท่จุนกดขี่กับยกยอกันตรงๆ เช่นนี้เลย
ถึงกระนั้น ล่าวไท่จุนออกความคิดเห็นแล้ว คนทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างก็ต้องยอมรับเพียงสถานเดียว
ซุนซื่อปล่อยน้ำตาให้ไหลนองใบหน้าอีกหน นางรู้สึกน้อยใจที่ตนเองต้องมาเจอเื่เช่นนี้ และไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว นางเอ่ยบอกฉินฮุ่ยหนิงเสียงเบาอยู่สองประโยค ก่อนหันหลังออกไปโดยไม่ได้กล่าวลาใคร แม้กระทั่งฉินหยีหนิง นางก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
มีแต่บ่าวรับใช้คนสนิทของซุนซื่อ แม่นมจินที่มาคำนับล่าวไท่จุนและต่อจากนั้นก็มาคำนับให้ฉินหยีหนิง พร้อมพูดว่า “บ่าวขอคำนับคุณหนูสี่เ้าค่ะ”
ฉินหยีหนิงไม่รู้จักคนคนนี้และนี่เป็ครั้งแรกที่มีคนมาคำนับนางอยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังแทนตนว่าบ่าว นางย่อมปรับตัวไม่ได้ภายในเวลาอันสั้น
จังหวะนั้นเด็กสาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ นางก็ช่วยกระซิบบอกกล่าว เด็กสาวผู้นั้นสวมเสื้อผ้าสีชมพูอ่อนลายดอก หน้าตาสะสวยมัดผมไว้สองข้าง อายุของอีกฝ่ายราวๆ สิบเอ็ดหรือสิบสองปี “ท่านผู้นี้คือแม่นมของฮูหยิน แม่นมจิน เป็บ่าวคนสนิทของซุนซื่อ”
ฉินหยีหนิงฉีกยิ้มอย่างซาบซึ้งพร้อมเอ่ยตอบแม่นมจินว่า “สวัสดี แม่นมจิน”
แม่นมจินยิ้มให้พลางเอ่ยต่อ “ความจริงแล้ว ในใจของฮูหยินนั้นคิดถึงคุณหนูมาก ฮูหยินได้เลือกผู้ช่วยของนางเพื่อให้รับใช้คุณหนู กรุณารอสักครู่ บ่าวจะพาพวกนางให้มาเจอคุณหนูนะเ้าคะ”
ฉินหยีหนิงผงกศีรษะตอบรับ “ลำบากท่านแล้ว แม่นมจิน”
แม่นมจินยิ้มและขอตัวลา นางออกจากห้องโถง
ส่วนล่าวไท่จุนก็ได้สั่งงานแม่นมฉิน เื่การโยกย้ายข้าวของของฉินฮุ่ยหนิงมาไว้ที่เรือนสื่อเซี่ยว ครั้นเห็นผู้คนยังยืนอยู่ในห้อง ก็รีบบอกให้ทุกคนออกไป
ฉินหยีหนิงเรียนรู้การแสดงออกตามเหล่าหญิงสาวที่อยู่รอบกาย นางคำนับล่าวไท่จุน ทว่าทันทีที่นางกำลังจะเดินผ่านประตู กลับมีเสียงของล่าวไท่จุนรั้งนางไว้ “ฉินหยีหนิง”
พี่น้องที่ยืนอยู่ที่ตรงนั้นต่างก็หันหลังไปมองยังต้นเสียง แต่ในเมื่อล่าวไท่จุนไม่ได้เรียกพวกนาง ทำให้พวกนางจำใจต้องก้าวเดินออกไป ทั้งที่มีความอยากรู้อยากเห็นอยู่
ฉินหยีหนิงหันหลังกลับไปหาล่าวไท่จุนพร้อมค้อมคำนับ “ท่านย่า”
จบประโยค สีหน้าของล่าวไท่จุนก็เปลี่ยนไปฉับพลัน “เมื่อครู่นี้ท่านแม่ของเ้าพูดไว้ว่าอย่างไร ตระกูลใหญ่อย่างพวกเรา หากเรียกชื่อญาตินั้น ต้องเรียกกันตามยศ”
ฉินหยีหนิงหลุบั์ตามองพื้น นางเปลี่ยนเสียงและเอ่ยออกมา “ล่าวไท่จุน”
“อืม” ล่าวไท่จุนลากเสียงยาวตอบ “ถึงแม้ว่าเ้าจะอาศัยอยู่ในจวนนี้แล้ว แต่ว่าข้าก็ยังรู้สึกกังวล อีกหน่อยเ้าจะต้องระวังกิริยามารยาทหน่อยนะ เดี๋ยวจะเชิญครูมาสอน เ้าจะต้องตั้งใจเรียนให้ดีล่ะ อย่าเอาอะไรที่เป็ชนบทของเ้ามาใช้ในจวนนี้เด็ดขาด หญิงสาวในจวนต่างก็สวยสะอาดบริสุทธิ์ เ้าอย่าทำให้พวกเขาต้องเหนื่อยเพราะเ้านักล่ะ”
มือของฉินหยีหนิงซึ่งอยู่ข้างตัวกำเข้าหากันแน่น นางกัดฟันสักพักหนึ่งถึงพูดตอบอย่างสุภาพ “ที่ล่าวไท่จุนพูดมานั้น ข้าจะปฏิบัติอย่างเคร่งครัดไม่ให้มีข้อบกพร่องเลยเ้าค่ะ”
ล่าวไท่จุนเอ่ยต่อ “เ้าอย่าคิดนะ ว่าการที่เ้ากลับมาแล้วจะกดฮุ่ยเจี่ยร์ได้ นางคือคุณหนูที่ถูกเลี้ยงอยู่ในจวนนี้มาสิบสี่ปี มารยาทกฎเกณฑ์ของนางต่างก็เด่นไม่แพ้ใคร ฝีมือดีดพิณ เขียน วาด ไม่มีเลยที่นางทำไม่เป็ ความสามารถของนางไม่ใช่เด็กป่าอย่างเ้าจะมาเทียบเคียงได้ อีกหน่อยเ้าต้องเรียนรู้จากนางอย่างละเอียดนะ”
