ในจดหมาย นางทราบข้อมูลเื่เทียนซีทุกประการ มารดาเขาหรงชีเยว่ถูกขโมยบุกเข้ามาสังหารอย่างโเี้ และเทียนซีต้องพิษทำให้โง่งม ถูกสาวใช้รังแก
นางมิคาดว่าเพียงนางตายไปไม่กี่วัน องค์หญิงฮุ่ยเจินผู้นั้นจะทำให้เทียนซีกลายเป็ใบ้อย่างโเี้!
เปลวเพลิงเกรี้ยวกราดลุกโชนในดวงตาฮวาชีเยว่ ลู่ซินนิ่งเงียบ มิกล้ากล่าวแม้แต่คำเดียว
“เหล่าหวาง...ขอบคุณมาก” น้ำเสียงของฮวาชีเยว่สั่นพร่าน้อยๆ หลายคืนมานี้นางเข้าไปในน้ำเต้าหยกเขียวเพื่อฝึกโคจรลมปราณ นางฝึกฝนหนักหน่วงเสียจนบุรุษรูปงามนามเทียนพี่ผู้นั้นแปลกใจ
นางต้องแข็งแกร่งเพื่อปกป้องบุตรชายนาง แก้แค้นให้บิดามารดานาง
“คุณหนู…” ลู่ซินเรียกนางเสียงเบา ฮวาชีเยว่รู้สึกตัวอีกครั้ง ความเกรี้ยวกราดในดวงตาถูกแทนที่ด้วยความใจเย็น
“ขโมยพวกนั้น...โหดร้ายเกินไปแล้ว เด็กคนนี้น่าสงสารนัก” ดวงตาของฮวาชีเยว่แดงก่ำ ลู่ซินและโหย่วชุ่ยต่างคิดว่าคุณหนูจิตใจอ่อนโยน รู้สึกเศร้าแทนเด็กชายคนนั้น จึงได้เอ่ยปลอบอยู่หลายคำ
“คุณหนูเ้าคะ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเกิดขึ้นแล้ว ท่านจะโกรธเพียงใดก็แก้ไขเื่ที่เด็กคนนี้พิการไปแล้วไม่ได้ หรือว่าคุณหนูชอบเด็กคนนี้เ้าคะ?” ลู่ซินถามเสียงเบา
โหย่วชุ่ยพยักหน้า “บ่าวเคยเห็นเด็กคนนี้ แม้จะผอมไปนิดและขี้อายอยู่บ้างก็ยังรูปงาม น่าเสียดายที่ต้องพิษจนโง่งม หากท่านชอบเขา ก็รับเลี้ยงเขาได้”
กลั้นน้ำตา นางต้องจดจำว่าตนเองคือฮวาชีเยว่ มิใช่หรงชีเยว่อีกแล้ว
“อืม รับเด็กคนนี้เถอะ ส่งของขวัญให้ครอบครัวเขาแล้วนำตัวเขากลับมาวันนี้เลย” ฮวาชีเยว่เอ่ยอย่างใจเย็น
โหย่วชุ่ยประหลาดใจ นางมิคาดว่าคนที่ไม่พอใจเด็กสามสี่ร้อยคน กลับเลือกเด็กคนนี้ทันทีที่ได้รับข้อมูล
สิ่งทีเขาพบคงโหดร้ายเสียจนคนสงสาร
โหย่วชุ่ยให้บ่าวไพร่เตรียมของขวัญเอาไว้แล้ว ในอาณาจักรฉางจิง ผู้ที่จะรับบุตรบุญธรรมต้องมอบของขวัญให้บิดามารดาผู้ให้กำเนิด โดยปกติแล้วต้องใช้เงินหนึ่งร้อยตำลึง ผ้าหนึ่งร้อยพับ ข้าวสารหนึ่งร้อยชั่ง และเนื้อหนึ่งร้อยชั่ง
โหย่วชุ่ยยังกังวลอยู่ แม้ฮูหยินผู้เฒ่าจะสั่งให้อี๋เหนียงสองคืนเงินที่ถูกแย่งไปแล้วแต่ก็ยังไม่พอ
อี๋เหนียงสองสั่งการให้คนมาตัดเสื้อให้คุณหนู แล้วยึดเงินไปมากพอสมควร
ฮวาชีเยว่ทนเงียบมานาน คงต้องถึงเวลาของนางบ้างแล้ว
ยามนี้พวกนางมี 159 ตำลึง ย่อมไม่เพียงพอค่าของขวัญ
“คุณหนู...เรามีเงินไม่พอเ้าค่ะ…” ลู่ซินเองก็ทราบดีว่าโหย่วชุ่ยลำบาก
ฮวาชีเยว่ยิ้มจาง ชี้ไปยังต้นหลงแดงนอกหน้าต่างที่เบ่งบานเป็ดอกสวยงาม
“เด็ดดอกไม้ไป บอกพ่อบ้านหวางให้นำไปขายที่ร้านยา”
ลู่ซินและโหย่วชุ่ยเบิกตากว้าง พ่อบ้านหวางเป็สามีหวางมามา ยามนี้เป็ศัตรูพวกนาง จะไว้ใจเขาได้อย่างไร?
“คุณหนู พ่อบ้านหวางเป็สามีหวางมามานะเ้าคะ!” โหย่วชุ่ยเอ่ยเตือนฮวาชีเยว่
ฮวาชีเยว่ยังคงใจเย็น หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยเ็า “ข้ารู้ ข้าจึงสั่งให้เขาไปขายสมุนไพร ลู่ซินทำตามที่ข้าสั่งเถอะ”
ลู่ซินได้แต่มอบดอกไม้ให้พ่อบ้านหวาง สั่งให้เขานำไปขายที่ร้านยา
พ่อบ้านหวางได้ยินว่าหลังกลับจากวัดหานเยว่ ฮวาชีเยว่ก็ปลูกของแปลกๆ ในสวนหลัง ยามนี้ยิ่งมึนงงเมื่อถูกสั่งให้นำพืชแปลกๆ นี้ไปขาย
พ่อบ้านแสร้งทำเป็เคารพเชื่อฟัง แต่ทันทีที่ลู่ซินจากไป ก็นำสมุนไพรไปให้อี๋เหนียงสองดู
อี๋เหนียงสองมองต้นหลงแดงที่หน้าตาคล้ายมนุษย์ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างสับสน “ข้าไม่รู้จักสิ่งนี้ เ้าได้มาจากนางนั่นหรือ? หรือจะเป็ของประหลาดที่นางปลูกไว้ในสวนด้านหลังเล่า?”