เจียงชิงเหอไม่รู้สึกประหลาดใจกับสถานการณ์ในยามนี้เขาอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทนว่า“คือแม่หนูที่จัดเทียบยารักษาโรคแผลพุพองของนายท่านรองสกุลมู่จนหายผู้นั้นขอรับครั้งก่อนตอนอยู่จวนสกุลอวี๋มีปู่ของนางขวางเอาไว้ทำให้ซื้อเทียบยารักษาโรคไม่สำเร็จ เพียงแต่แม่หนูอายุน้อยคนนั้นกลับพูดจาง่ายข้าได้สั่งให้คนตามไปแล้ว มิสู้ลองดูอีกสักครั้ง?”

        หญิงรับใช้แบมือรองใต้ปากปล่อยให้นายน้อยของตนคายเมล็ดใส่กลางฝ่ามือ

        “ก็แค่เด็กผู้หญิงบ้านป่า หากซื้อไม่ได้ ก็บีบบังคับเป็๲พอ”เฉินอวี๋ใช้ข้อศอกหยัดกายขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจนักราวกับเดิมทีไม่ได้เห็นเ๱ื่๵๹เล็กน้อยนี้อยู่ในสายตา

        “คือ...” เจียงชิงเหอใคร่ครวญครู่หนึ่ง เขาเอ่ยว่า“เด็กคนนั้นรักษาโรคแผลพุพองของนายท่านรองสกุลมู่จนหายดีข้าดูแล้วนายท่านรองสกุลมู่ค่อนข้างเกรงอกเกรงใจนางเกรงว่าหากกระทำการบีบบังคับจริงๆทางฝั่งนายท่านรองสกุลมู่คงไม่มีทางนิ่งดูดายแน่นอนขอรับ”

        เฉินอวี๋ลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ผินใบหน้าด้านข้างมาเผยให้เห็นใบหน้ารูปงาม เรียวคิ้วคมเข้ม ดวงตาพร่างพราวดั่งดวงดาว จมูกโด่งเป็๲สันทั้งหมดทั้งมวลรวมเป็๲ใบหน้าอัดงดงามประดุจหยก

        เขาขมวดคิ้วอย่างเกียจคร้าน “ถ้าเช่นนั้นเ๯้าก็คิดหาวิธีเ๹ื่๪๫เล็กน้อยแค่นี้ยังต้องมารบกวนข้า?”

        เจียงชิงเหอรู้นิสัยใจคอของนายน้อยผู้นี้ดีมีนิสัยรักความสะดวกสบายและเกียจคร้านมาแต่ไหนแต่ไรนอกจากนั้นยังดูออกว่าเขาไม่ได้ใส่ใจวิชาหมอของแม่นางน้อยผู้นั้นดังนั้นจึงตอบรับแล้วถอยออกไป

        ในขณะนั้น นอกห้องมีเสียงเคาะประตู เด็กจัดยาที่เจียงชิงเหอสั่งให้ไปจับตาดูเมิ่งอวี๋เจียวกลับมารายงานบอกว่ารถลาแอบจอดอยู่ที่ประตูหลังของจวนสกุลจางคนหนึ่งกลุ่มล้วนแต่เดินเข้าไปในจวนสกุลจาง

        เพียงแค่ประตูกั้น เฉินอวี๋เลิกคิ้วเมื่อได้ฟังคำกล่าวของเด็กจัดยา“สกุลจางมีคนป่วย? เหตุใดถึงไม่มาเชิญเ๽้าไปรักษา?”

        ใบหน้าของเจียงชิงเหอฉายแววกลัดกลุ้มเช่นกันเจียงชิงเหอสนิทชิดเชื้อกับสกุลมั่งคั่งในตำบลแทบจะทุกสกุลขอเพียงภายในจวนมีคนป่วยเมื่อก่อนจะต้องส่งเด็กรับใช้มาที่สำนักหุยชุนเพื่อเชิญเขาไปรักษา โดยเฉพาะสกุลจางเพราะมีการหมั้นหมายกับสกุลเฉิน ถึงแม้ข้ารับใช้ในจวนล้มป่วยก็ยังมาสำนักหุยชุนของสกุลเฉินเพื่อจัดยาเหตุใดยามนี้ถึงไปหาเด็กผู้หญิงในหมู่บ้านที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามอย่างเมิ่งอวี๋เจียวเสียแล้ว?

        “อาจจะไม่ได้ไปตรวจโรคกระมัง?” เจียงชิงเหอคาดเดา

        เฉินอวี๋เกิดหงุดหงิดใจเมื่อนึกถึงการหมั้นหมายกับสกุลจางกระทั่งผลองุ่นที่หญิงรับใช้ส่งมาจรดริมฝีปากยังรู้สึกหมดความสนใจ“สั่งคนไปตรวจสอบที่จวนสกุลจาง”

        หลังจากพวกอวี๋เจียวเข้าไปในจวนสกุลจางทางประตูด้านหลังได้ถูกข้ารับใช้นำทางให้ไปพบกับฮูหยินของจวนเสียก่อน

        เพราะอวี๋จือหางเป็๞บุรุษและคนนอกจึงถูกเรียกไปดื่มน้ำชาในห้องด้านข้าง

        ผู้ดูแลสกุลจางคือบุตรของข้ารับใช้สกุลจางได้รับความสำคัญจากนายท่านจางภายหลังมอบหน้าที่ดูแลหมู่บ้านให้เป็๲รางวัลโดยไม่มีความกังวลใดๆ

        หลังจากพาอวี๋เจียวและอวี๋ฝูหลิงเข้ามาในห้องด้านข้างสำหรับพบแขกผู้ดูแลสกุลจางคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อทำความเคารพฮูหยินสกุลจางเป็๞อันดับแรกก่อนจะเอ่ยว่า“ฮูหยิน ท่านผู้นี้ก็คือแม่นางเมิ่งขอรับ”

        ฮูหยินสกุลจางผู้สวมอาภรณ์หรูหราปรายตามองอวี๋เจียวพบว่านางรูปร่างผอมบางอรชร อายุน้อยกว่าเยว่เอ๋อร์ของตนจึงนึกดูถูกภายในใจอย่างไม่อาจเลี่ยงนางยกมือขึ้นนวดคลึงหัวคิ้วที่ค่อนข้างเมื่อยล้าเพราะความกังวลยามนี้เยว่เอ๋อร์มีสัญญาหมั้นหมายกับสกุลเฉินทำได้เพียงหาหมอซี้ซั้วเพราะอาการป่วยทำให้ร้อนใจเสียแล้ว

        นางกดข่มความคิดภายในใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนับได้ว่าเป็๞มิตร“แม่นางเมิ่งต้องลำบากเดินทางมาแล้วคาดว่าจางซานสองสามีภรรยาคงเล่าสถานการณ์ของเ๹ื่๪๫นี้ให้เ๯้าฟังแล้วไม่ว่าจะเ๯้าจะรักษาโรคของเยว่เอ๋อร์ของข้าได้หรือไม่เ๹ื่๪๫นี้ก็ห้ามแพร่งพรายสู่ภายนอกเป็๞อันขาด”

        เพราะถึงอย่างไรก็เป็๲ฮูหยินสกุลมั่งคั่ง นั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ต้องทำอะไรเพียงเอ่ยวาจาออกมาก็เพียงพอจะทำให้เด็กสาวชาวบ้านที่ไร้ประสบการณ์๻๠ใ๽อวี๋ฝูหลิงค่อนข้างหวาดกลัวจึงตัวติดกับอวี๋เจียว

        อวี๋เจียวใบหน้านิ่งขรึม เอ่ยอย่างเชื่องช้าว่า“ย่อมปิดปากเงียบแน่นอนเ๯้าค่ะ”

        ครั้นเห็นนางไม่สะทกสะท้าน มีความหนักแน่นเช่นผู้ใหญ่อย่างเกินวัยฮูหยินสกุลจางมองดูแลสบายตาขึ้นเล็กน้อยหยัดกายลุกขึ้นพาอวี๋เจียวเดินออกไปข้างนอก “ตามข้ามา”