บทที่7 มีเวลาเพียง 7 วัน
หลังจากกลับมาสู่โลกปัจจุบันพร้อม “กระจกวิเศษ” ที่แตกหักจนเหลือเพียงครึ่งบาน หลินต้าเหนิง ศัลยแพทย์หญิงอัจฉริยะผู้โด่งดังยุค 2024 ก็ตระหนักทันทีว่า “เธอมีเวลาเพียง 7 วัน” ที่จะจัดการเื่ราวต่างๆ ให้เสร็จสิ้น ก่อนย้อนกลับไปยังโลกโบราณอีกครั้ง!
เมื่อเธอนำกระจกที่แตก (ไร้พลัง) เก็บลงในกล่องไม้แล้ว ก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมา ลิสต์ “ภารกิจ” ยาวเหยียดที่รออยู่ เนื่องจากต้องเตรียมของให้พร้อมสำหรับการใช้ชีวิตในยุคิ บางอย่างเธอก็พอรู้อยู่แล้ว แต่ความรู้เกี่ยวกับราชวงศ์ิที่แท้จริงยังมีอีกมากที่ตกหล่น ไหนจะเื่วิถีชีวิตและเทคโนโลยีอีกเธอจึงตั้งต้นค้นหาข้อมูลอย่างละเอียดจากคอมพิวเตอร์!
ข้อมูลประวัติศาสตร์ “ราชวงศ์ิ”
วัฒนธรรมการใช้ชีวิต
สังคมและการเมือง
หลินต้าเหนิง จัดการจดบันทึกในไฟล์ Word อย่างไว ขณะเดียวกันก็กังวลว่า “ที่โน่นจะไม่มีไฟฟ้าแล้วจะทำงานแพทย์สมัยใหม่ได้ยังไง?” เธอเลยเสิร์ชต่อเกี่ยวกับวิธีผลิตกระแสไฟฟ้าเบื้องต้น แหล่งพลังงานที่อาจนำไปดัดแปลง เช่น ใช้กังหันน้ำ กังหันลม ฯลฯ
หลินต้าเหนิง (พูดพลางจิ้มคีย์บอร์ด) :“ฉันต้องโหลดคู่มือทำกังหันน้ำ! รวมถึงคู่มือผลิตไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์… โอ๊ย สิ่งที่ต้องทำเยอะเป็ูเาเลย!” เพราะว่ากระจกวิเศษ (ตอนยังมีพลัง) ได้เคยบอกว่าการขนของจากโลกปัจจุบันไปนั้น ให้พกไป “ชิ้นเดียว” แต่เมื่ออยู่ใน “จี้กระจก” ที่เหลืออยู่ เธอสามารถ “เพิ่มจำนวน” ได้ตาม้า เพียงแค่สั่ง! ทำให้ หลินต้าเหนิง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมหัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น นี่มันสมกับหลุดมาจากนิยายจริงๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้ตัวอีกที ก็เช้าของวันใหม่ แล้ว! แต่เธอยังไม่ได้นอนแม้แต่นิดเดียว เครื่องดื่มชูกำลังกับเมล็ดอัลมอนด์คั่ววางไว้ข้างคีย์บอร์ดกลายเป็มื้อรองท้องที่ช่วยได้มากจริงๆ เธอสะบัดศีรษะไล่ความง่วง
หลินต้าเหนิง (หัวเราะกับตัวเอง) :“นี่เราทำงานโต้รุ่งอีกแล้วหรือ? คราวก่อนก็เพิ่งผ่าตัดยาวทั้งวันทั้งคืน… แต่คราวนี้ต่างออกไป เพราะฉันต้องเตรียมของไปอีกโลกนะสิ!”
ทำไมเธอต้องจริงจังขนาดนี้? เพราะ หลินต้าเหนิง มีความรู้สึกผิดมหาศาลที่ “ดูดพลัง” กระจกวิเศษไปจนเกือบหมดและได้รับโอกาสครั้งยิ่งใหญ่นี้ เธอก็อยาก “ตอบแทน” กระจกด้วยการช่วยเหลือผู้คนในราชวงศ์ิให้ได้มากที่สุด จึงเตรียมอุปกรณ์ทางการแพทย์ อาหาร เสื้อผ้า และอาวุธไว้ทั้งนั้น เพื่อรับมือกับอันตรายที่ไม่รู้จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่
หลินต้าเหนิง:“ฉันจะขนทั้งยาฆ่าเชื้อ ทั้งเวชภัณฑ์ อุปกรณ์ผ่าตัดสมัยใหม่! แถมเครื่องมือเกษตร เครื่องมือก่อสร้างอีกหลายรายการ… โอ๊ย ไม่หมดแค่นั้น ไหนจะอาวุธหลายๆ ชนิดเผื่อป้องกันตัวเอง? ฮ่า ๆ เหมือนเตรียมตัวไปตั้งรกรากบนดาวอังคารเลยนะ”
ทันใดนั้น เธอก็ชะงัก “เอ๊ะ…เธอไม่รู้เลยว่าในยุคโบราณนั้นมีครอบครัวของร่างนี้มั้ย?” เพราะในความทรงจำสั้นๆ ที่เธอรับมา ยังไม่ชัดเจนนัก… แล้วจะเจอเหตุการณ์ดราม่าแบบพี่น้องใจร้ายหรือไม่? หรือพวกขุนนาง? นี่ล้วนไม่แน่ใจ เธอจึงตัดสินใจว่า:
หลินต้าเหนิงยิ้มเ้าเล่ห์ “ถ้างั้นเตรียมชุดเสื้อผ้าทุกวัย ทั้งของชาย หญิง เด็ก เผื่อคนในครัวเรือนด้วยแล้วกัน… จะได้ไม่ถูกมองว่าเป็ยาจกเข้าไปอีก…ฮาฮาให้มันได้อย่างนี้สิเรารอบคอบจริงๆ!”
จากนั้นเธอหันไปดู จี้กระจก (ตอนนี้กระจกหลักหมดพลังไปแล้ว เหลือชิ้นส่วนนี้ที่ยังพอใช้เก็บของได้) ใช้สายตาหลับเบาๆ สั่งให้ “เปิดมิติ” มองเข้าไปภายใน ก็พบพื้นที่ใหญ่ราวโกดัง ด้านในจัดเป็ระเบียบเรียบร้อย ตรงมุมหนึ่งมีอุปกรณ์ผ่าตัดมากมายที่เธอเคยใช้ ั้แ่ตอนเป็แพทย์มือใหม่จนปัจจุบัน และยังมีแปลงสมุนไพรที่ปลูกไว้โดยอัตโนมัติจนเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมกระจกตัวใหญ่ถึงแตกหนักขนาดนั้น! ของที่บรรจุอยู่มหาศาลจริงๆ
หลินต้าเหนิง (ตาเป็ประกาย) : “เหลือแค่เสบียงอาหารกับพวกวัสดุเครื่องใช้ชีวิตประจำวันแบบไม่มีไฟฟ้า… ฉันต้องกดสั่งออนไลน์ด่วน!” ว่าแล้วเธอก็กระหน่ำคลิกใส่ตะกร้าสินค้าออนไลน์ไม่หยุด เพื่อให้ของมาส่งใน 2-3 วันทันกำหนด “7 วัน” ที่มี สภาพตอนนี้เปรียบเหมือน “ปฏิบัติการหนีไปตั้งถิ่นฐานต่างมิติ” เลยทีเดียว
หลินต้าเหนิง (อมยิ้ม) : “อยากรู้จัง ถ้าฉันใส่ ‘ทองคำ’ ลงไปชิ้นนึง จะเพิ่มจำนวนได้ไหมนะ? ถ้าได้ล่ะก็…เป็เศรษฐีแน่นอน! แต่ว่ากระจกพูดว่าห้ามขอเงินทอง…ไม่รู้พูดเล่นหรือเปล่า หรือเราลองขนไปจริงๆ จะดีมั้ย คงเป็เศรษฐีในต้าิเพียงข้ามคืนอย่างแน่นอน” เธอหัวเราะกระซิบกับตัวเองในความเงียบยามดึก ต่อให้เป็หมอที่เคยเจอเคสยากๆ จนชิน การเตรียมตัวข้ามภพยังคงตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับ
อย่างไรก็ตาม เธอต้องเร่งมือเพราะ “7 วัน” คือเส้นตาย หมดเวลาถ้ากลับไม่ได้อาจจะเสียโอกาสได้ท่องยุทธภพเสียดายตายเลย เธอมีภาระต้องสะสางอยู่เยอะ ทั้งงานโรงพยาบาล ทั้งการขอลาออกสายฟ้าแลบ (?) ซึ่งคงต้องทำอย่างแยบยล และเตรียมคำตอบเอาไว้ให้มากๆ
หลินต้าเหนิง (หยุดนิ่ง) :“ฉันยังมีหนี้บุญคุณต่อกระจกวิเศษ… ต้องทำให้มันกลับมามีพลังเหมือนเดิมให้ได้ เอาล่ะ สู้ๆ นะหลินต้า!”
เธอฮึดสู้ กดคีย์บอร์ดต่อ การเตรียมตัวครั้งนี้ถือเป็จุดเริ่มต้นของ “สองโลก” ที่เธอต้องสลับไปมาเหมือนพลิกฝ่ามือระหว่างหมอโลกสมัยใหม่ กับหมอสาวในยุคโบราณที่กำลังจะเปลี่ยนชะตาของผู้คนที่เธอต้องเผชิญในอีกไม่กี่วันข้างหน้า!
ยามนั้นสัญญาณจากนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ …” บ่งบอกว่าถึงเวลาต้องเตรียมตัวไปโรงพยาบาล เธอหันขวับไปมองกองเอกสารเคสคนไข้ที่ต้องตรวจวันนี้
“โอย…มีเคสใหญ่รออยู่อีก” หลินต้าเหนิงคว้าแก้วกาแฟเย็นชืดขึ้นมาจิบอึกสุดท้ายเป็เชื้อเพลิง
หลินต้าเหนิง (ยิ้มน้อย ๆ แววตาเหนื่อยล้าแต่ดื้อดึง) :“ฉันต้องเข้าเวรอีกหลายชั่วโมง แต่ก็ต้องเตรียมอีกสารพัดสำหรับโลกโบราณ ... คงได้สลับไปมาราวพลิกฝ่ามือเลยล่ะ!”
เสียงยามเช้าในเมืองหลวงดังคลอจากข้างนอกแตรรถยนต์บนถนน เสียงคนเดินบนทางเท้า เธอจัดกระเป๋าสะพายที่ใส่โน้ตบุ๊กกับเอกสารคนไข้ มือก็ลูบปกกล่องใส่ “กระจกวิเศษ” (ที่แตกไปครึ่งบาน) ััเย็นวูบผ่านปลายนิ้วเหมือนเรียกร้อง ให้เธอไปจ่ายหนี้พันธกิจดูแลคนยุคอดีต หลินต้าเหนิงหันไปปิดคอมพิวเตอร์ และถอดสายชาร์จโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ
(เธอ) ลุกพรวดขึ้น สวมเสื้อกาวน์พับใส่กระเป๋า หยิบกุญแจรถ แล้วก้าวออกจากห้องไปสู่วันทำงานอันแสนหนักหน่วงพร้อมเสียงเรียกเคสด่วนในโรงพยาบาล…ในขณะที่อีกมุมหนึ่งของจิตใจเฝ้ารอวันเวลากลับไปเยือน “บ้านโบราณ” ที่กระจกวิเศษนำพาเพื่อเปลี่ยนชะตาคนในยุคโบราณให้ได้!
***เป็กำลังใจให้หมอด้วยนะคะ...สู้ๆค่ะ***
เสียงในยามเช้าดังแว่วเข้ามาผู้คนมากมายเริ่มตื่นและเตรียมตัวสำหรับเช้าวันใหม่ … เสียงคลิกเมาส์กับคีย์บอร์ดดังผสมเสียงใจเต้นโครมครามราวกับเธอกำลังจะออกผจญภัยในต่างดาวจริงๆ ซึ่งแท้จริงแล้วเป็ราชวงศ์ิในอดีตพันปีก่อนต่างหาก…
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้