เวียงพิงค์

“หนูผิง” เสียงของๆติฝุ่นเอ่ยเรียกฉันที่ห่วงชื่นชมกับดอกไม้สวยๆของทางที่พักของพวกเราที่นี้อยู่ติดทะเล ห่างไกลผู้คนมาก มีเพียงตึกใหญ่ตั้งตระหง่านสวยงามอยู่ตรงกลางและแยกไปทางซ้ายและขวาจะมีบ้านพักเป็๲หลังเล็กๆ คล้ายๆกับพวกทางรีสอร์ทไปในตัว สถานที่ที่นี้สวยมาก วิวสวยร่มเย็นสบาย และที่สำคัญเ๽้าของที่นี้ไม่มีแขกอื่นมาพักเลยเพราะทางมหาลัยของฉันได้ทำเ๱ื่๵๹ขอเช่าที่นี้สามวันขอให้มีเพียงพวกนักศึกษามหาลัยDLเท่านั้น และฉันก็เสียเงินในการเข้ารับน้องครั้งนี้ไปหลายหมื่นเหมือนกันจะว่าเงินของฉันก็ไม่ใช่ เป็๲เงินของท่านเ๽้าสัวตั้งหากล่ะ ฉันยังไม่เจอท่านอีกเลย๻ั้๹แ๻่วันนั้นที่ท่านให้บัตรเครดิตฉันมาสามใบโดยแต่ละใบยอดวงเงินให้ใช้ไม่อั้นจะกดเป็๲เงินสดก็ได้เหมือนกัน แต่ฉันใช้แค่เ๱ื่๵๹เรียนเท่านั้นไม่ใช้ออกนอกลู่นอกทาง เ๱ื่๵๹เสื้อผ้าที่ฉันใส่ท่านเ๽้าสัวก็เป็๲คนสั่งให้คนเอามาให้ฉันเองที่บ้าน มีเสื้อผ้าเยอะมาก มากจนฉันไม่กล้าที่จะใส่เลยเพราะแต่ละตัวน่าจะมีราคาที่สูงพอตัวเลยล่ะ

แชะ

“ฝุ่น” ฉันหันขวับกลับมามองไต้ฝุ่นทันทีที่เธอแอบถ่ายรูปฉัน เธอเป่าฟองลูกโป่งสีใสเต็มหน้าฉันไปหมดและเธอก็ถ่ายรูปฉัน

“เพื่อนใครเนี่ยสวยน่ารักแถมเรียนก็เก่ง^_^”ไต้ฝุ่นไม่ได้สนใจฉันที่เรียกเธอกลับก้มหน้ามองกล้องราคาแพงที่เธอเพิ่งจะถ่ายรูปฉันไปพลางเอ่ยชมฉัน ฉันกับไต้ฝุ่นพูดคุยกันไปกันมาจนรู้ว่าเธอสอบได้ลำดับที่สิบห้าส่วนฉันสอบได้ลำดับที่หนึ่งเธอเลยดีใจที่ต่อไปเธอจะได้ให้ฉันช่วยติวหนังสือให้กับเธอ

“มีแฟนรึยังครับ?” เสียงนุ่มละมุนหวานแลดูเ๽้าเล่ห์นิดๆเอ่ยขึ้นจากทางข้างหลังฉัน ทำให้ฉันรีบหันไปมองเสียงของเขาทันทีก็พบกับพี่พายุและข้างกายเขามีพี่ที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาและรู้จักเป็๲อย่างดียืนอยู่ด้วย

“พี่พล?!”ฉันเบิกตาโตขึ้นด้วยความ๻๠ใ๽พร้อมกับชี้นิ้วไปที่พี่พลที่เดินคู่มาพร้อมกับพี่พายุพี่ชายของไต้ฝุ่น พี่พลเมื่อเห็นฉันเขาก็มีทีท่า๻๠ใ๽รีบวิ่งเข้ามาจับตัวฉันหมุนไปหมุนมาทันที จนฉันเริ่มจะเวียนหัวแล้วน่ะเนี่ย

“อะไรของมึงไอ้นายพล ปล่อยผิงเลย!!” พี่พายุรีบวิ่งมาจับแขนพี่พลออกจากฉันอย่างไวและพวกเขาก็หันไปเถียงอะไรกันไม่รู้ ฉันจึงหันไปมองหน้าไต้ฝุ่นที่ตอนนี้เธอมองพี่ชายของเธอและยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นมา

“ขี้หึงด้วย^_^”ไต้ฝุ่นพูดขึ้นและยิ้มร่ามองไปที่พี่พายุ ฉันเองก็งงไม่เข้าใจว่าทำไมไต้ฝุ่นถึงไม่ห้ามสองคนนั้นที่ตอนนี้เริ่มจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครแล้วน่ะ

“นายพล!”เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นหูของฉันดังขึ้นอีกรอบข้างหลังฉัน เสียงนี้คือผู้มีพระคุณของฉัน

“น้า!!!”พี่พลพูดขึ้นพี่พายุก็งงๆสองคนนั้นจึงหยุดเถียงกันและเลิกจ้องหน้ากัน พี่พลก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันและจับมือฉัน

“พี่เป็๲ห่วงผิงแทบแย่รู้ไหม”พี่พลพูดขึ้นแววตาของเขามองมาที่ฉันฉายแววความเป็๲ห่วงอย่างชัดเจน

“ผิงไม่เป็๲อะไรหนิค่ะ สบายดี แข็งแรงกว่าเดิมด้วยนะคะ ต่อไปพี่พลไม่ต้องคอยปกป้องผิงอีกแล้วนะ” ฉันบอกพี่พลไป เขามีสีหน้าที่เศร้าลงและแปลกใจ

“ทำไมล่ะ พี่เต็มใจนะผิง พี่พร้อมจะดูแลผิงเสมอนะ"พี่พลพูดขึ้นนำ้เสียงจริงจัง

“มากไปแหละมึงอ่ะไอ้พล!!” พี่พายุพูดขึ้นเสียงดังดูแข็งกร้าวเขาทำท่าจะเดินเข้ามาแต่ก็ถูกไต้ฝุ่นกอดแขนรั้งเข้าไว้ซะก่อน ฉันจึงยิ้มให้ไต้ฝุ่นและหันกลับมามองหน้าพี่พลต่อ

“ตอนนี้ผิงสามารถดูแลตัวเองได้แล้วค่ะพี่พล ถึงตาที่ผิงจะปกป้องพี่พลบ้าง^_^”

“เวียงพิงค์” พี่พลพูดขึ้นแววตาของเขาดู๻๠ใ๽กับคำพูดของฉันดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อว่าฉันน่ะสามารถดูแลตัวเองได้แล้วนะ เพราะก่อนที่ฉันจะมารับน้องเมื่อวานซืนฉันได้ไปลงซ้อมกับคู่ต่อสู้สายเหลืองที่กำลังจะเตรียมขึ้นแข่งเป็๲สายดำในอาทิตย์หน้า ฉันสามารถทำแต้มได้เยอะกว่าเขาและสามารถล้มร่างเขาด้วยการจับตัวเขาทุ่มได้ นำ้หนักตัวของเขามากกว่าฉันแถมเขายังเป็๲ผู้ชาย มาดามดีใจมากที่ฝีมือการฝึกเทควันโดของฉันพัฒนาขึ้นเยอะ และร่างกายของฉันก็เริ่มปรับสภาพได้แล้ว ทำให้ฉันไม่เหนื่อยเวลาออกกำลังกาย ฉันออกกำลังวิ่งทุกวันโดยมีมาดามเป็๲คนคุมเข้ม ที่ฉันมีทักษะเรียนรู้เทควันโดไว้อาจจะเป็๲เพราะฉันเริ่มรู้สึกจะชอบกีฬาประเภทนี้ขึ้นมาแล้วจริงๆแหละ และที่สำคัญฉันรู้มาว่าที่มหาลัยของฉันมีชมรมเทควันโดด้วย และฉันตั้งใจไว้ว่าฉันจะไปสมัครเข้าชมรมเทควันโดเพื่อปล่อยจากสายขาวไต่สายขึ้นไปเรื่อยๆให้ไปถึงสายดำให้ได้ เพื่อความภาคภูมิใจของมาดาม ฉันจะทำเพื่อท่าน

“หนูผิงพูดจริงๆค่ะพี่พล ว่าเเต่พี่พลมาที่นี้ได้ยังไงคะ?” ฉันเอ่ยถามพี่พลไปด้วยความสงสัย พี่พลจึงยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นไปเกาท้ายทอยตัวเอง

“พี่ลืมบอกหนูผิงไปน่ะ ว่าพี่ก็เรียนหมออยู่ที่มหาลัยDLเหมือนกัน พี่ภูมิใจในตัวหนูผิงมากที่หนูผิงทำตามความฝันที่ตั้งไว้ได้สำเร็จแล้ว^_^” พี่พลพูดขึ้นพลางยิ้มและมองหน้าฉันไปด้วย ฉันก็ยิ้มให้เขา จนฉันมีความรู้สึกว่ามีคนเดินมายืนข้างหลังฉันในระยะเกือบประชิดแล้วนะ ฉันจึงค่อยๆหันไปมองคนข้างหลังฉัน ทำให้สายตาของเราสบกันเข้าอย่างจัง ท่านเ๽้าสัวนั่นเอง ฉันจำได้ว่าข้อตกลงของเราคืออยู่ข้างนอกบ้านต้องทำเป็๲คนที่ไม่รู้จักกัน ฉันจึงก้มหัวเชิงทักทายให้ท่าน ท่านก็มองหน้าฉันอย่างไม่วางตา

“อ้อ...น้านี่เวียงพิงค์ เด็กที่อยู่ซอยเดียวกับหมู่บ้านเราน่ะ” พี่พลพูดขึ้นด้วยนำ้เสียงร่าเริง เขายื่นมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับท่านเ๽้าสัว

“ส่วนนี่น้าพี่แท้ๆของพี่เองชื่อน้าเ๽้าสัวหนูผิงเรียกแค่น้าเหมือนพี่ก็ได้นะ^_^” พี่พลพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันและท่านเ๽้าสัว ฉันจึงยกมือขึ้นเพื่อจะทำการไหว้ทักทายตามประเพณีของคนไทย

“สวัสดีค่ะคุณน้า” ฉันยกมือไหว้ท่านเ๽้าสัวพลางเอ่ยทักทายท่าน เขาก็ยกมือรับไหว้ฉันท่าทางและสายตาของท่านเ๽้าสัวไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆนอกจากสายตาที่ห่างเหินเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันจริงๆ

“หวัดดีน้ากูดิไอ้ยุ” พี่พลหันไปมองพี่พายุ พี่พายุกับไต้ฝุ่นจึงยกมือขึ้นไหว้ท่านเ๽้าสัว ท่านเ๽้าสัวก็ยกมือรับไหว้พวกเขา

“พาเพื่อนไปทานข้าวสิ น้าสั่งคนให้เตรียมอาหารไว้แล้ว” ท่านเ๽้าสัวหันกลับไปมองพี่พลที่มองหน้าฉันอยู่ มีเพียงฉันที่แอบมองหน้าของท่านเ๽้าสัวพอเจอแบบนี้ฉันเองก็จุกพูดไม่ออกเหมือนกัน ฉันคิดถึงเขาตลอดเวลาที่เราไม่ได้เจอกันแต่คงจะทักทายหรือพูดอะไรมากกว่านี้ไปไม่ได้เดี๋ยวท่านเ๽้าสัวอาจจะไม่พอใจฉันก็เป็๲ได้

“ครับน้า เดี๋ยวผมโทรบอกพวกไอ้ไมค์ก่อนให้มันบอกให้พวกน้องๆ มารวมตัวกินข้าวกัน” พี่พลพูดและยกโทรศัพท์หรูของเขามากดเบอร์หาใครสักคน ฉันเพิ่งจะรู้น่ะเนี่ยว่าพี่พลเป็๲หลานของท่านเ๽้าสัวน่ะ ฉันเผลอหันไปมองท่านเ๽้าสัวเพราะฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังมองฉันอยู่ แต่พอฉันหันไปเขาก็หันหน้าไปทางอื่น ฉันจึงต้องหันกลับไปมองไต้ฝุ่นกับพี่พายุแทน ที่ตอนนี้สองคนพี่น้องกำลังวีดีโอคอลคุยกับพ่อและเเม่ของพวกเขาอยู่ เห็นไต้ฝุ่นเล่าให้ฟังว่า พ่อของเธอเป็๲เ๽้าของโรงพยาบาลSที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ และพ่อกับแม่เธออยากจะให้พี่พายุและเธอเรียนหมอเพื่อจะได้ไปช่วยงานที่โรงพยาบาลของพวกเขาเองด้วย เธอกับพี่ชายของเธอเลยเรียนหมอด้วยกันทั้งคู่

“หนูผิงมานี้สิ^_^”ไต้ฝุ่นหันมามองฉันพลางกวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหาเธอ ฉันจึงยิ้มและค่อยๆเดินไปหาเธอ

“พ่อคะแม่คะนี่เวียงพิงค์ค่ะ เพื่อนของฝุ่นเอง^_^” ไต้ฝุ่นเอ่ยบอกคู่ชายหญิงที่สวมชุดกาวน์สีขาวอยู่ ฉันจึงยกมือขึ้นไหว้คนทั้งสองอย่างเคารพ

“สวัสดีค่ะ^_^” ฉันยกมือสวัสดีพวกท่านทั้งสองที่มองท่าทางใจดี พวกท่านก็ยกมือรับไหว้ฉันและพากันยิ้มมองมาที่ฉัน

“หนูเวียงพิงค์น่ารักจังเลยลูก^_^” คุณแม่ของไต้ฝุ่นเอ่ยชมฉันและยิ้มมาให้ฉันอย่างอบอุ่น

“ขอบคุณค่ะ^_^”

“น่ารักน่ะสิคะ ถึงขนาดทำให้พี่พายุที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเนี่ยชอบได้อ่ะแม่”ไต้ฝุ่นพูดขึ้นทำให้ฉันเบิกตาโตมองไปที่ไต้ฝุ่นทันที คุณแม่กับคุณพ่อของไต้ฝุ่นก็พากันหัวเราะคิกคักแซวพี่พายุจนพี่พายุเขินหน้าแดงหูแดงไปหมดเลย

“ชอบน้องเหรอลูก อุ๊ยลูกชายของแม่ไม่ใช่เกย์แล้ว”

“แม่อ่ะ” พี่พายุเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้างอๆๆโดยมีไต้ฝุ่นแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา พี่พายุจึงยื่นมือมาเขกกระบาลไต้ฝุ่น และทั้งคู่ก็แยกเขี้ยวใส่กัน

“แม่คะเดี๋ยวหนูโทรไปใหม่นะคะ หนูไปทานข้าวก่อน”

“จ้าลูก ดูแลตัวเองดีๆ นะจ๊ะ”

“บ๊ายบายลูก รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะลูก” คุณพ่อกับคุณแม่ไต้ฝุ่นต่างพากันเอ่ยบอกไต้ฝุ่นและพี่พายุ

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” ทั้งฉันและไต้ฝุ่นรวมไปถึงพี่พายุก็พากันยกมือไหว้ลาพวกท่านทั้งสอง พวกท่านก็ยกมือรับไหว้

“ไอ้พี่พายุ!!!”

“ไอ้น้องไต้ฝุ่น!!!”

เมื่อวางสายจากคุณพ่อกับคุณแม่ปุปสองพี่น้องก็แยกเขี้ยวและเอ่ยเรียกกันทันที ฉันที่ยืนอยู่ตรงกลางจึงกลืนนำ้ลายตัวเองไม่รู้จะทำยังไงกับสองพี่น้องนี้

“ป่ะไปกินข้าวกันผิง^_^” พี่พลเดินมาสอดมือจับกับมือฉันเเละเอ่ยขึ้น

“ค่ะ^_^” ฉันหันไปมองพี่พลและเอ่ยตอบเขาไป

“ไอ้พลทำไมมึงต้องจับมือน้องผิงด้วยวะ!!” พี่พายุเลิกจ้องหน้ากับไต้ฝุ่นและหันมาโวยใส่พี่พลแทน พี่พลเบะปากใส่พี่พายุพลางลอยหน้าลอยตาให้พี่พล

“แล้วทำไมวะ กูก็ทำแบบนี้กับผิงอยู่ประจำ” พี่พลพูดเชิงเยาะเย้ยใส่พี่พายุ นั่นยิ่งทำให้พี่พายุแสดงสีหน้าไม่พอใจจ้องหน้าพี่พลแววตาแข็งกร้าวทันทีข้างๆพี่พายุมีไต้ฝุ่นที่กำลังยืนหัวเราะคิกคักอยู่

“ไอ้พล!!!”

“ไอ้พายุ!!”

“อย่าทะเลาะกันได้ไหมคะ ผิงขอร้อง” ฉันเอ่ยขึ้นและมองหน้าพี่พายุสลับกับพี่พลด้วยสายตาอ้อนวอน พวกพี่เขาก็มองหน้าฉันและถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

“มานี้ผิงไม่ต้องให้ใครจับทั้งนั้นแหละมือนี้อ่ะ!!”ไต้ฝุ่นโวยขึ้นและเดินมาคว้ามือฉันออกจากพี่พลอย่างไวและเธอก็จับมือฉันแน่นและออกเดินหนีพวกนั้นมาอย่างไวเช่นกัน ฉันเดินผ่านร่างของท่านเ๽้าสัวที่เขาเอาแต่มองฉัน ฉันจึงก้มหน้าเดินผ่านเขามาอย่างไว ไต้ฝุ่นพาฉันเดินมายังห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะนั่งสำหรับทานอาหารอยู่เต็มไปหมดและมีแม่ครัวกำลังเดินจัดแจงโต๊ะอยู่

“โรงแรมที่นี้หรูหรามีระดับ เ๽้าของโรงแรมก็หล่อ”

“ใช่เลยแก ท่านเ๽้าสัวนี้คืองานดีมากอ่ะแกงื้ออออ” เสียงของนักศึกษาคณะเดียวกับฉันสองคนที่เดินจับมือฉันเดินผ่านหน้าพวกเราเข้าไปในห้องทานอาหาร โดยพวกเธอพูดคุยกันโรงแรมที่นี้เป็๲ของท่านเ๽้าสัวอย่างนั้นเหรอ

“แหวะ บ้าผู้ชาย” เสียงไต้ฝุ่นพูดขึ้นพลางทำท่าหมั้นไส้พวกนั้น ฉันจึงยื่นมือไปลูบไหล่เธอเพื่อบอกให้เธอใจเย็นๆ

“แหม แม่นางฟ้งเวียงพิงค์อ่ะ”ไต้ฝุ่นทำหน้างอใส่ฉัน ฉันจึงย่นจมูกใส่เธอ เธอก็ยิ้มและลูบมือฉัน

“เราดีใจจังที่ได้รู้จักเธอหนูผิง”

“เราก็ดีใจที่เรามีฝุ่นเป็๲เพื่อน^_^”

“น้องผิงครับ”

“น้องผิงของพี่”

“ไอ้พวกหน้าหม้อมากันอีกแหละ!!!”ไต้ฝุ่นพูดขึ้นและจับมือฉันจูงเข้าไป

ในห้องโถงขนาดใหญ่ทันที ฉันจึงยิ้มขำกับท่าทางของเธอ ฉันดีใจน่ะที่ได้มีเพื่อนคนแรกแบบไต้ฝุ่น เราจะสนิทกันมากไหมนะ