เมื่อมือสังหารไร้ใจต้องกลายเป็นฮูหยินแม่ทัพผู้พิการ
นางตื่นขึ้นในกระท่อมไม้เก่า ๆ ที่ไม่คุ้นตา ลมหายใจแรกที่สูดเข้าไปมีเพียงกลิ่นฝุ่นและความชื้นไม่ใช่กลิ่นเลือดที่นางคุ้นเคยในอดีต ชั่วพริบตานั้น นางรู้ทันทีว่าตนไม่ได้อยู่ในโลกเดิมอีกต่อไป และร่างนี้… ไม่ใช่ร่างของนางข้างกายนางมีชายผู้หนึ่งนอนหลับอยู่ใบหน้าเขาสง่างามปนเศร้าลึก หัวไหล่กว้างที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของพลังบัดนี้ดูอ่อนแรง ขาที่พิการถูกห่มด้วยผ้าหนา ๆ อย่างลวก ๆ เขาคืออดีตแม่ทัพผู้เคยได้รับความเคารพจากทั้งแผ่นดินแต่ตอนนี้กลับถูกทิ้งราวกับไร้ค่าเขาคือสามีของเจ้าของร่างเดิมและคือคนแรกที่นางเห็นในโลกใหม่นี้ทั้งชีวิตที่ผ่านมา นางเป็นนักฆ่าไร้หัวใจ ไม่เคยหวั่นไหวต่อชะตาของผู้ใด แต่เพียงมองชายพิการผู้นี้ความเงียบงันในดวงตา ความเจ็บปวดที่เขาไม่เอ่ยกลับทำให้หัวใจที่เคยด้านชาของนางสั่นไหวขึ้นอย่างแปลกประหลาดนางไม่รู้ว่าชะตานำพานางมาที่นี่ด้วยเหตุใดแต่รู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาคือสิ่งเดียวที่ทำให้นางอยากปกป้อง