ตอนนี้ในห้องครัวไร้กลิ่นเหม็นของมูลแกะ กลับมีกลิ่นหอมของปลาอบอวี๋เจียวหันไปทางสตรีแซ่ซ่งที่อยู่ตรงเตาด้านล่าง "ท่านอาซ่งรบกวนท่านช่วยเอาครกบดยามาให้ข้าหน่อย"
สตรีแซ่ซ่งดับไฟในเตา ลุกขึ้นไปหยิบครกบดยาจากห้องฝั่งตะวันออก“เช่นนี้เท่ากับเป็ยาทาภายนอกอย่างนั้นหรือ?”
อวี๋เจียวพยักหน้า “เป็ยาทาภายนอกเ้าค่ะ”นางใส่ปลาตะเพียนแห้งลงไปในครกบดสมุนไพร จากนั้นใช้สากยาตำให้ละเอียดจนกลายเป็ผง
หวังเมิ่งเยียนเผยสีหน้าสงสัย แม้ว่านางจะแต่งเข้าสกุลอวี๋มาหลายปีแต่นางกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการรักษาโรคเลยโดยปกติแล้วท่านปู่ไม่เคยใช้วิธีรักษาโรคนอกลู่นอกทางเช่นนี้มาก่อนนางจึงเอ่ยขึ้นว่า “สิ่งของสกปรกเช่นนี้สามารถรักษาโรคได้หรือ?”
อวี๋เจียวหัวเราะเสียงเบา “ได้”
ผู้ที่อยู่ในห้องทางทิศตะวันตกรออวี๋เจียวไม่ไหวมู่เหยี่ยนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย อวี๋หรูไห่จึงเดินออกมาตามหาอวี๋เจียวเอ่ยเร่งเร้า “เหตุใดเ้าถึงทิ้งคนไข้มาที่ห้องครัว? ทางฝั่งท่านอาสกุลมู่กำลังร้อนใจแล้ว หากยังต้องใช้ยาอะไรอีกเ้าก็กลับอธิบายให้ชัดเจนเสียก่อน”
อวี๋เจียวถือครกบดยาแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องโถงกล่าวกับอวี๋หรูไห่ว่า "ข้าจะไปทายาให้นายท่านมู่ท่านใช้โอกาสนี้ทำยาลูกกลอนสองชนิดคือยาลูกกลอนเหลียนเฉียวสลายพิษและยาลูกกลอนสุ่ยหนิวเจี่ยว [1] ถอนพิษอย่างละยี่สิบเม็ด"
แน่นอนว่าอวี๋หรูไห่ไม่มีทางไม่ตอบรับ แต่เขากลับไม่รู้ว่าจะทำยาทั้งสองชนิดนี้อย่างไรจึงเอ่ยถามเสียงเบา "ยาลูกกลอนสองชนิดนี้ทำอย่างไร?"
อวี๋เจียวรู้ดีถึงระดับวิชาหมอของอวี๋หรูไห่ใบหน้าของนางไม่แสดงออกถึงความรังเกียจแม้แต่น้อยอธิบายวิธีทำยาลูกกลอนทั้งสองอย่างละเอียด อวี๋หรูไห่ตั้งใจจดจำเอาไว้
ครั้นทั้งสองกลับมายังห้องฝั่งทิศตะวันตกมู่เหยี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้ คิ้วขมวดมุ่น ไม่สบอารมณ์อย่างมาก
อวี๋หรูไห่ไปที่ชั้นวางของเพื่อทำยาลูกกลอนอวี๋เจียวเทผงยาบดละเอียดในครกบดยาลงบนกระดาษจากนั้นหยิบช้อนไม้ขนาดเล็กขึ้นมาแล้วเงยหน้าพูดกับมู่เหยี่ยนว่า"นายท่านมู่ยังต้องถอดเสื้ออีกรอบ ข้าจะทายาให้ท่าน"
มู่เหยี่ยนมองผงยาในมือของนาง กลิ่นคาวปลาโชยเข้าสู่จมูกจึงเอ่ยถาม"นี่มันคืออะไรกัน?"
"ยาดีที่จะรักษาแผลของท่านได้" อวี๋เจียวกล่าวเช่นผู้เชี่ยวชาญ
มู่เหยี่ยนแค่นเสียงเ็า "เป็ยาที่ดีหรือไม่ย่อมไม่นับเพราะคำพูดของเ้า หากรักษาโรคได้ถึงจะนับ"
อวี๋เจียวแย้มยิ้มและเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า "นายท่านมู่พูดถูก"
อวี๋เจียวรับมืออย่างอ่อนโยนเช่นนี้หากมู่เหยี่ยนยังเอ่ยสิ่งใดคงแสดงให้เห็นว่าเขาก่อเื่อย่างไร้เหตุผล อายุมากแล้วไม่จำเป็ต้องถือสาหาความกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขาถอดอาภรณ์ออกอย่างเชื่องช้า
"จะเจ็บอยู่บ้าง นายท่านมู่ยังต้องอดทนสักหน่อย"ขณะอวี๋เจียวเอ่ย นางได้ใช้ช้อนไม้ตักผงยาขึ้นมาจากนั้นละเลงลงบนาแบนหลังของมู่เหยี่ยน
มู่เหยี่ยนเจ็บจนหน้าซีดเผือด เขาส่งเสียงร้องออกมามู่เนี่ยนจิ่วที่ยืนมองอยู่ด้านข้างรู้สึกปวดใจจนคิ้วขมวดแน่น
อวี๋เจียวใส่ยาเข้าไปในหัวแผลอย่างละเอียดจนทั่ว ตลอดการใส่ยาลงไปหน้าผากของนายท่านมู่มีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมา เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูนแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงปริปากประณามอวี๋เจียว
อวี๋เจียวใช้ห่อกระดาษห่อผงยาที่เหลือแล้วส่งให้มู่เนี่ยนจิ่ว“รอกระทั่งกินยาแล้ว หลังจากนี้อีกสามวันหัวแผลพุพองบนหลังท่านอาของเ้าคงจะหลุดออกมาจากนั้นเ้าค่อยทายาลงบนแผลพุพองตามวิธีที่ข้าทำอีกครั้ง”
มู่เนี่ยนจิ่วรับยามาและตั้งใจจำ ถามซักไซ้ต่อไปว่า"ถ้าเป็เช่นนี้ แผลพุพองบนหลังของอาข้าก็จะหายดีแล้วหรือ?"
อวี๋เจียวพยักหน้า มู่เนี่ยนจิ่วเผยสีหน้ายินดีเขาก้มหน้าลงมองท่านอาของตนที่ยังคงหน้าซีดเซียวส่งห่อยาให้ข้ารับใช้แล้วรีบช่วยเขาสวมอาภรณ์
อวี๋หรูไห่เตรียมยาลูกกลอนสองชนิดเสร็จแล้วอวี๋เจียวส่งยาเม็ดทั้งหมดให้กับมู่เนี่ยนจิ่ว"นี่คือยาสลายพิษเหลียนเฉียวและยาแก้พิษสุ่ยหนิวเจี่ยวกินอย่างละสองเม็ดเช้าเย็น กินประกอบกับยาชุดที่จัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้หลังจากนี้ห้าวันจะเห็นผล"
“ขอบพระคุณแม่นางเมิ่ง” มู่เนี่ยนจิ่วดีใจเพราะคาดไม่ถึงเขาประคองมู่เหยี่ยนลุกขึ้น “ท่านอาภายหน้าท่านไม่ต้องถูกโรคแผลพุพองทรมานแล้วขอรับ”
มู่เหยี่ยนในยามนี้ยังไม่ได้เรี่ยวแรงกลับมาเพราะถูกใส่ยาคร้านจะเอ่ยวาจามากความ ถึงแม้หลังจากรับการรักษาในครั้งนี้ภายในใจของเขารับรู้ได้ว่าหลานสะใภ้อายุน้อยผู้นี้ของสกุลอวี๋ไม่ใช่ท่านหมอไร้ความสามารถที่พูดจาเป็ต่อยหอยยังคงมีความสามารถแท้จริงอยู่หลายส่วนแต่เพราะค่อนข้างละอายจึงอยากจะดูว่ายาเหล่านี้ได้ผลชะงัดจริงหรือไม่รอกระทั่งได้ผลจริงๆ ค่อยกล่าวขอบคุณก็ยังไม่สาย ดังนั้นเอ่ยออกมาเพียงแค่ว่า“กลับจวนเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว”
…………
เชิงอรรถ
[1] สุ่ยหนิวเจี่ยว 水牛角 สรรพคุณ:ช่วยให้เืเย็น ล้างพิษ รสชาติและคุณสมบัติ: รสเค็ม เย็น เข้าสู่เส้นลมปราณ:หัวใจ ตับ กระเพาะอาหาร ปริมาณที่ใช้ 30 – 60 กรัม
