ฉินหลางเดินออกมาจากห้องเรียน ด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพราะยังมีอีกกลิ่นที่เขายังหาเ้าของไม่เจอ ซึ่งกลิ่นนี้ให้ความรู้สึกสดชื่น บริสุทธิ์ ราวกับบุปผาที่งดงาม ที่ตั้งอยู่ภายในหุบเขาที่ว่างเปล่า โปร่ง โล่ง สบาย ทำให้คนรู้สึกทั้งผ่อนคลายและมีความสุข ทว่าในขณะเดียวกันก็แอบมีความลึกลับ น่าค้นหา เพราะความหอมนั้นเสมือนถูกเก็บซ่อนเอาไว้ มีเพียงบางส่วนที่เล็ดลอดออกมา และกระจายไปในอากาศ ทำให้ความหอมค่อนข้างเจือจาง จนเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะหาต้นตอของกลิ่นนี้เจอ
ฉินหลางยืนอยู่หน้าห้อง สายลมอ่อนๆ ในฤดูใบไม้ผลิที่โชยมากระทบใบหน้า ทำให้คนรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เขารู้สึกว่ายืนอยู่ตรงนี้ดีกว่าดูวิดีโอเพื่อการศึกษาในห้องเยอะเลย อย่างไรเสียเขาก็เคยดูวิดีโอพวกนี้ไปตั้งนานแล้ว เพราะภาพยนตร์เพื่อการศึกษาที่ว่านี้เกิดขึ้นจากการตัดต่อ การจับเล็กผสมน้อยที่ตัดมาจากสารคดี (อาณาจักรสัตว์โลก) ทางช่อง ccav โดยมักเอาสารคดีต่างประเทศมาแปลเป็ภาษาจีน ซึ่งต้นฉบับจริงๆ มาจากช่อง BBC ของประเทศอังกฤษได้ถ่ายไว้ ด้วยเหตุที่ทั้งพ่อและแม่ของเขาต่างต้องทำงาน ฉินหลางจึงชอบดูสารคดีสัตว์โลกและสารคดีพืชพันธุ์ต่างๆ มาั้แ่เด็ก เพราะฉะนั้น เขาจึงมีความเข้าใจในเนื้อหาพวกนี้อย่างลึกซึ้ง
สวนในโรงเรียน มีเสียงนกร้อง กลิ่นหอมของดอกไม้ และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต พระอาทิตย์ส่องแสงจ้าอยู่บนท้องฟ้าที่สดใส ท่ามกลางหมู่เมฆขาวที่รายล้อมอยู่โดยรอบ นอกจากนี้ยังมีว่าวหลากหลายสีสันอีกจำนวนหนึ่ง ลอยอยู่บนดาดฟ้าตึกคณิตศาสตร์ฝั่งตรงข้าม นั่นคงเป็ฝีมือของเด็กทั้งหลายที่ยังไม่เข้าเรียน วัยเด็กที่ไร้ทุกข์ไร้โศก ไม่ต้องมีเื่วิตกกังวล ช่างเป็วัยที่ทำให้คนหวนนึกถึงวันวาน และน่าอิจฉาไปในเวลาเดียวกัน
่อายุนี้ ในฤดูกาลนี้ อันที่จริงแล้วมันควรจะเป็ ่เวลาที่งดงามที่สุดของชีวิต แต่กลับต้องถูกแบบทดสอบที่กองเท่าูเา กับข้อสอบที่มากพอๆ กับมหาสมุทร กลบจนมิด จนกลายเป็่ทุกข์ทรมานของชีวิต ที่ขมขื่นจนใครหลายคนไม่กล้าจะหวนนึก
อีก 5 นาทีจะถึงเวลาเลิกเรียน ทว่านักเรียนหญิงพากันเดินกรูออกมา ราวกับปลากระดี่ได้น้ำ เพราะพวกเขาได้รับอนุญาตจากอาจารย์เถารั่วเซียงให้เลิกเรียนได้ก่อน
ด้วยเหตุที่ผู้ชายกับผู้หญิงนั้นมีความแตกต่างกัน ในด้านองค์ประกอบของสรีรวิทยา จึงมีผู้ชายจำนวนไม่น้อยอดไม่ได้ที่จะมีอาการหุนหันพลันแล่น ถ้าหากเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับพวกผู้หญิง บรรยากาศมันจะต้องอึดอัดแน่นอน เถารั่วเซียงมีการเตรียมการ ที่ค่อนข้างจะระมัดระวังและแยบยล หลีกเลี่ยงฉากที่ชายและหญิงอึดอัดซึ่งกันและกัน
และสำหรับนักเรียนชายที่ยังอยู่ในห้องเรียน เถารั่วเซียงใช้วิธีที่ง่ายมาก เพียงหนึ่งวิธีก็สามารถกำจัดความคิดที่ชั่วร้ายของพวกเขาออกไปจนหมด ดึงทุกคนกลับเข้าสู่สภาพปกติได้อย่างรวดเร็ว
เธอเปิดหนังผี 3D 5 นาที โดยไม่มีการแจ้งเตือนหรือบอกกล่าวล่วงหน้า
เสียงกรีดร้องดังไปทั่ว
การเปลี่ยนแปลงแบบสุดขั้ว ทำให้นักเรียนชายบางคนใจนปัสสาวะแทบเล็ด ความคิดที่ชั่วร้ายจะยังมีอยู่ได้ไงล่ะ
โอเค ฉันจบคลาสแล้ว หวังว่าคลาสนี้ทุกคนจะสามารถจับใจความสำคัญ ในด้านการศึกษาได้ในระดับหนึ่ง เสียงของเถารั่วเซียงดังขึ้นภายในห้องเรียน
พวกนักเรียนชายราวกับนักโทษได้รับนิรโทษกรรม รีบออกพากันจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว สำหรับพวกเขาแล้ว คลาสนี้ ไม่มีความสำคัญทางการศึกษามากนัก หากแต่มันจะเป็บทเรียนที่จดจำไปตลอดชีวิต เพราะเจอกับความเปลี่ยนแปลงอย่างสุดขั้วแบบกะทันหัน ทั้งตื่นเต้น ทั้งหวัดกลัวไปในเวลาเดียวกัน
จากคำบอกเล่าของนักเรียนชายเ่าั้ ฉินหลางได้รับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสักครู่นี้ เขาแอบคิดในใจไม่ได้ว่า “อาจารย์เถารั่วเซียงที่ทั้งสวย ทั้งเป็ผู้ใหญ่ ก็มีความคิดพิเรนทร์แบบนี้ด้วย ช่างสวยและฉลาดที่รวมตัวกันได้อย่างเยี่ยมยอดจริงๆ” หากพลาดโอกาสที่จะได้เธอมาเดินเคียงข้าง คงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
“ฉันตัดสินใจแล้ว!”
ฉินหลางกำหมัดแน่นไว้ที่กลางอก ทำท่าให้กำลังใจตัวเอง ในเวลานั้นเอง ฉินหลางตัดสินใจอย่างกะทันหัน ทว่ากลับสมเหตุสมผล เมื่อมีโอกาสก็ต้องรีบคว้าไว้ เขาตัดสินใจแล้วว่า จะต้องจีบเถารั่วเซีงให้จงได้
เพราะถึงอย่างไรเสีย 18 ปีมานี้ นี่เป็ครั้งแรก ที่ฉินหลางได้ััถึงความรู้สึกที่เรียกว่า “รักแรกพบ”
จะว่าไปแล้ว การที่ฉินหลางตัดสินใจแบบนี้ มีส่วนหนึ่งที่มาจากเ้ายุงลามกก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าเ้ายุ่งลามกตัวนั้นจะน่ารังเกียจเพียงใด แต่ความกล้าหาญและท่าทีที่ยึดมั่นของมัน อย่างไรก็ตาม มันก็คุ้มค่าที่ฉินหลางจะนำไปศึกษาอย่างลึกซึ้ง
“เธอตัดสินใจแล้ว เื่อะไรนักเรียนฉินหลาง?” ในขณะที่ความคิดของฉินหลางกำลังฟุ้งซ่านอยู่นั้น เถารั่วเซียงก็มายืนอยู่ข้างหลังเขาแล้ว ั้แ่เมื่อไรก็ไม่รู้
และในเวลาเดียวกัน นักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่มุมบันได กำลังมองมาที่เถารั่วเซียงด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์จนไม่อาจละสายตา ราวกับว่าได้มองอีกเพียงพริบตาเดียว มันก็เป็ความสุขอย่างหนึ่ง แล้วยังรู้สึกที่อิ่มเอมใจ แต่ในสายตาที่ลุ่มหลงและเพ้อฝันนับไม่ถ้วนนั้น กลับมีสายตาที่มองมาด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม ราวกับอสรพิษ สายตาคู่นั้นจ้องฉินหลางตาเขม็ง ปลดปล่อยความเกลียดชังและความอิจฉาริษยาอย่างรุนแรงออกมาทางแววตา
“ผมตัดสินใจ...จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์ไชน่า!” ฉินหลางโกหกหน้าตาย หน้าไม่แดง ใจไม่สั่น แล้วยังแสดงท่าทีราวกับคนที่มีวิสัยทัศน์ยาวไกล เพราะ้าเปลี่ยนภาพลักษณ์ของตัวเอง ในสายตาของเถารั่วเซียง
“มีอุดมการณ์ วัยรุ่นมีพลังเต็มเปี่ยมนั้นเป็เื่ดี” เถารั่วเซียงพยักหน้าเล็กน้อย เพื่อแสดงความชื่นชม ทว่ากลับเปลี่ยนแปลงน้ำเสียงทันที “แต่อย่างไรเสีย ก็ไม่ควรคาดหวังอะไรที่มันสูงจนเกินไป การอยู่กับความจริงนั้นสำคัญมากกว่า”
ความหมายที่แฝงมาในคำพูดของเถารั่วเซียง้าที่จะสื่อว่า ผลการเรียนแบบเธอเนี่ยนะ ยังฝันจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ติดหนึ่งในสิบอันดับมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ อย่างมหาวิทยาเซาธ์อีสท์ไชน่า อย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย
ฉินหลางทำราวกับไม่เข้าใจความหมายแอบแฝงในคำพูดของเถารั่วเซียง กล่าวตอบด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน “อาจารย์เถาพูดถูกครับ ผมก็รู้สึกว่าวัยรุ่นควรเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ‘เด็กถ้าไม่รู้จักขยันเรียนั้แ่เนิ่น แก่ตัวไปจะต้องเสียใจที่เริ่มเรียนช้า’ ‘ถ้าไม่ทนลำบากั้แ่ตอนเด็กก็จะไม่ต้องมาทนลำบากตอนแก่’ ‘ในหนึ่งชีวิต คนเราจะมีโอกาสสู้สักกี่ครั้ง ถ้าไม่สู้ตอนนี้แล้วจะสู้ตอนไหน’ ‘คนถ้าไม่เ้าชู้ ก็เสียทีที่ยังเกิดวัยรุ่นสิ’ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ คำนี้ไม่นับรวม...ความจริงแล้ว ตอนที่อาจารย์เถาให้ผมออกมายืนนอกห้องเมื่อสักครู่ พอสายลมพัดผ่านตัวผมเท่านั้นแหละ ทั้งร่างกายและหัวใจผมก็ได้สติขึ้นมา รู้สึกราวกับคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา หลังจากที่หลับใหลมานาน เสมือนกบที่จำศีลในฤดูหนาว ที่ตื่นเพราะได้เสียงเรียกจากนางฟ้าเ้าในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ผมระลึกได้ว่า จะปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างไร้ค่าแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นผมต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์ไชน่าให้จงได้”
ฉินหลางได้ยินเสียงเรียกจากนางฟ้าแห่งฤดูใบไม้ผลิแล้วจริงๆ แต่สิ่งที่เขาตัดสินใจ ไม่ใช่การสอบเข้ามหาวิทยาลัย หากแต่เป็การตามจีบอาจารย์สาวให้จงได้
“ฉินหลางสำหรับกรณีของเธอ ครูเคยได้ยินมาบ้างแล้ว จากอาจารย์ซุน อาจารย์ประจำชั้นเธอ เื่นิสัยครูอาจจะยังไม่รู้ แต่ครูรู้ดีว่าคะแนนสอบเธอเป็ยังไง ผลการเรียนของเธอค่อนข้างแย่ แทบจะทุกวิชา มีเพียงชีวะวิชาเดียว ที่ยังโดดเด่น แต่อย่างน้อยก็ยังแสดงว่าเธอยังมีโอกาสพัฒนา พยายามเข้าแล้วกัน” ถือว่าเถารั่วเซียงยังไว้หน้าฉินหลางอยู่บ้าง เพราะความจริงแล้ว ผลการเรียนวิชาอื่นของฉินหลาง ไม่ใช่แค่ “ค่อนข้างแย่” แต่คือ “แย่มากๆ” เลยต่างหาก
“ใช่ครับอาจารย์เถา ก็มีแค่ชีวะนี่ที่ผมยังพอได้ ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากผมย้ายมาที่โรงเรียนชีจง คาบแรกที่เรียนก็วิชาชีววิทยาอีก นี่แสดงว่า เรามีวาสนาต่อกันใช่ไหมครับ?” ฉินหลางพยายามจะกระชับความสัมพันธ์ของตนกับเถารั่วเซียง
ผู้ชายจีบผู้หญิง มักจะมีอุปสรรคมาคอยขวางกั้นเสมอ แต่ถ้าเป็นักเรียนชายจีบอาจารย์สาวแล้วนั้น มันยากยิ่งกว่าหลายเท่า
ฉะนั้น ฉินหลางรู้ดีว่าเขาจะรีบร้อนไม่ได้ วันนี้แค่ทำให้เถารั่วเซียงจำเธอได้ก็พอแล้ว
น่าเสียดาย เพราะเถารั่วเซียงชินกับการรับมือผู้ชายที่พยายามเข้ามาด้วยวิธีต่างๆ แล้วมันใช้ไม่ได้ผลกับเธอ จึงกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “เป็วาสนาของครูกับลูกศิษย์ไง เมื่อกี้เธอแอบเอาเครื่องดื่มมากินในเวลาเรียน ครูคิดว่าจะต่อว่าเธอสักหน่อย แต่ในเมื่อเธอสำนึกตัวได้แล้วยังตั้งเป้าหมายไว้สูงขนาดนั้น ครั้งนี้ครูจะยกโทษให้ โอเค เธอไปเก็บของของตัวเองเถอะ จะได้ไม่เข้าเรียนสายในคาบต่อไป”
เถารั่วเซียงพูดเพื่อไล่เขาทางอ้อม
ฉินหลางรู้สึกสลดใจขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าภาพลักษณ์ของเขาไม่น่าจดจำเลยในสายตาเถารั่วเซียง
นี่มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย!
จู่ๆ ฉินหลางก็นึกถึง (เคล็ดวิชาพิชิตใจคนรัก) ที่เขาเคยเห็นในอินเทอร์เน็ต ในตำรากล่าวไว้ว่า “ภาพลักษณ์จะเป็ตัวกำหนดว่าคุณจะมีชัยชนะหรือพ่ายแพ้” หากคุณไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกดีได้ ก็จงทำให้เธอรู้สึกไม่ดี!
“อาจารย์เถา รอก่อนครับ...” ฉินหลางเรียกเถารั่วเซียงไว้ เขาได้ตัดสินใจด้วยความยากลำบาก
“ฉินหลาง เธอมีธุระอะไรอีกรึเปล่า?” เถารั่วเซียงเอ่ยถามพลางสงบสติอารมณ์
ฉินหลางเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างอาจหาญ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “อาจารย์เถาครับ ครูถูกพิษแล้ว!”
“เธอบอกว่าครูถูกพิษแล้วเหรอ?” เถารั่วเซียงถามซ้ำอีกครั้งให้แน่ใจว่าตนไม่ได้หูฝาด “เธอพูดว่า ‘ถูกพิษ’เหรอ?”
“ใช่ครับ” ฉินหลางตอบด้วยท่าทีจริงจัง
“นักเรียนฉินหลาง เธออย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย” คิ้วโค้งสวยของเถารั่วเซียงขมวดเบาๆ เธอรู้สึกว่าเขากำลังหาเื่ หาเื่ฆ่าเวลาเพราะว่างจัด จึงเริ่มรู้สึกไม่พอใจ
“ถ้าผมเดาไม่ผิด ที่ก็—สะโพกของครูเป็ สิว ถูกไหมครับ?” ฉินหลางเกือบหลุดพูดคำว่าก้น
ต่อให้ฉินหลางจะให้ใช้ความเฉลียวฉลาดของเขาปลี่ยนคำว่า “ก้น” เป็คำว่า “สะโพก” ก็กลบเกลื่อนไม่ให้เธอโมโหได้ สายตาที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำของเถารั่วเซียง แทบจะพ่นไฟออกมาได้ เธอพูดใส่หน้าฉินหลางสามพยางค์อย่างเหลืออด
“ไร้ยางอาย!”
