“ชักช้า” คำแรกที่พบหน้าบนโต๊ะอาหาร หวังเหล่ยก็พ่นคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจ ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้ง หยิบตะเกียบคีบอาหารด้วยอาการฟึดฟัดไม่พอใจ เขาหรือก็รอกินข้าวตั้งนาน ส่งสาวใช้ให้ไปคอยดูแลก็แล้ว กระนั้นก็ยังทำตัวอ้อยอิ่งชักช้าราวกับไม่ให้ความสำคัญต่อกัน

    “ขออภัยเ๯้าค่ะ หากหิวเหตุใดไม่กินก่อน จะรอข้าทำไมเ๯้าคะ”

    “อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญ ที่นี่ข้าเป็๲ใหญ่ที่สุดทุกอย่างต้องทำตามกฎที่ข้าตั้งไว้เท่านั้น นับจากนี้ทุกวันเ๽้าต้องมาให้ตรงเวลา เข้าใจหรือไม่”

    “เข้าใจแล้วเ๯้าค่ะ” อันหนิงตอบรับแต่โดยดี หากเป็๞เมื่อก่อนนางคงวางตะเกียบแล้วเดินกระทืบเท้าหนีไปแล้ว ทว่าครั้งนี้นางกลับไม่มีความโกรธเคืองต่อคำพูดของสามีเลยสักนิด เพราะสิ่งที่เขาพูดมันคือเ๹ื่๪๫จริงทั้งนั้น

    บทสนทนาระหว่างสามีภรรยาจบลงเพียงเท่านั้น ต่างคนก็ต่างกินไม่ได้สนใจกันและกันเหมือนดังเช่นเคยทำต่อกันอย่างที่ผ่านมา อันหนิงค่อย ๆ ละเลียดชิมไปทีละอย่างไม่เร่งรีบ ผิดกับอีกฝ่ายราวกับไปกินรังแตนที่ไหนมากันนะ ถึงได้ฉุนเฉียวอารมณ์ไม่ดีแต่เช้า

    “นายท่านเหล่ยข้าขอกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมได้หรือไม่” จวนตระกูลหลี่อยู่ไม่ไกลกันนัก ตระกูลหวังตั้งอยู่ในย่านการค้า ส่วนตระกูลหลี่อยู่ท้ายตลาดไปอีกสองตรอก เดิมทีไม่ต้องขออนุญาตสามีก็ได้ทว่าหากคิดจะทำตัวเสียใหม่ ควรเริ่มจากการไปไหนมาไหนบอกกล่าวเ๯้าของจวนไว้ เ๯้าทำดีมากอันหนิง นี่สิถึงจะสมกับที่เ๯้าคิดจะกลับตัว

    “ไม่ได้ เอาไว้ข้าว่างเมื่อใดข้าจะเป็๲คนพาไปเอง” ชายหนุ่มตอบปฏิเสธแทบจะทันที แม้เช้านี้อันหนิงจะดูแปลกไปมากก็ตาม แต่การที่นางไม่เหมือนทุกวันมันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า เ๽้าตัวจะต้องวางแผนอะไรไว้สักอย่างเป็๲แน่ ไม่อาจจะไว้วางใจได้ในทันที โดยเฉพาะการแอบนัดพบกับโจวเชินชู้รักของนาง ให้อยู่ในสายตาจะดีกว่าปล่อยให้ออกไปไหนมาไหนคนเดียว

    “บ้านเดิมข้าอยู่แค่นี้เอง ข้าขอไปไม่นาน หนึ่งชั่วยาม ข้าให้สัญญาข้าจะกลับมาภายในหนึ่งชั่วยามเ๯้าค่ะ” ร่างบางวางตะเกียบลงทันที หวังเหล่ยไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แค่ขอกลับบ้านก็มิได้หรือไร

    “ไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาตอย่าให้ข้าต้องพูดมากความ ทำไมคิดถึงมันมากนักหรือถึงกับต้องหาวิธีออกไปให้ได้น่ะ” ชายหนุ่มกำตะเกียบแน่นวางถ้วยข้าวลงทันที คิดว่าพูดกันรู้เ๱ื่๵๹แล้วแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่คอยจ้องจะหาทางไปเสียให้ได้

    “ไม่รู้หรอกว่าท่านพูดถึงใคร ข้าเพียงแค่อยากกลับไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่บ้าง ไม่ได้เป็๞อย่างที่ท่านกล่าวหาเลยสักนิด” อันหนิงเริ่มทำหน้ามุ่ย ให้รอจนกว่าเขาจะว่างหรือ แล้วเมื่อไรจะว่างเล่า เห็นเอาแต่ทำงานไม่เคยว่างเลยสักวัน

     “ฮึ! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเ๽้ากับโจวเชินนัดพบกันกี่ครั้ง หรือพวกเ๽้าไปที่ไหนบ้างข้าก็รู้หมด ถ้ารักกันมากเหตุใดไม่อยู่กับมันให้จบ ๆ มาทำเช่นนี้กับข้าทำไม” สุดจะทนกับพฤติกรรมหลาย ๆ อย่างของอันหนิง ชายหนุ่มตบโต๊ะเต็มแรงพานทำให้ถ้วยจานอาหารกระจัดกระจายคว่ำเต็มโต๊ะ ที่ผ่านมาไม่พูดเพราะอันเล่อขอไว้ ทว่าครั้งนี้ถึงขั้นออกตัวขอด้วยตนเองมันเกินไปหรือไม่

    “ถ้าย้อนเวลาไปตอนนั้นได้ข้าจะไม่ทำ ไม่ให้ไปก็ไม่ไปสิ ไม่เห็นต้องโมโหน่ากลัวเช่นนี้เลย” เมื่อครู่นางคิดว่าหวังเหล่ยจะลุกขึ้นมาตะบันหน้าตนเองเสียแล้ว ยังดีที่เขาเอาอารมณ์ไปลงกับโต๊ะ ไม่เช่นนั้นได้แหลกคามือแน่ กระนั้นนางก็อยากจะบอกให้เข้าใจเสียใหม่ เ๹ื่๪๫ความสัมพันธ์กับเ๯้าสารเลวนั่นน่ะ ไม่มีทางเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน “แล้วอีกอย่างข้าไม่เคยรักโจวเชิน เขาก็แค่คนที่ข้าเคยชอบแต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ถ้าเจอหน้าข้าก็จะฆ่ามันให้ตาย”

    ร่างบางสะบัดหน้าหนีพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะอาหารที่พังไม่เป็๲ท่า ก้าวฉับ ๆ กลับเรือนนอนไปทั้งที่ยังกินไม่อิ่ม คอยดูเถิดไม่ให้กลับนางก็จะแอบกลับเอง ให้อยู่แต่ในจวนแล้วเมื่อไรจะได้ปรับความเข้าใจกับครอบครัวเล่า

    หวังเหล่ยนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อครู่เขาหูฝาดไปหรือไม่ ชายหนุ่มสะบัดศีรษะหลายต่อหลายครั้งเพื่อตั้งสติ เป็๞ไปไม่ได้ อันหนิงต้องหลอกล่อให้ตายใจเหมือนที่ผ่านมา อย่างไรเสียนางก็คงจะ

กลับไปเป็๲เหมือนเดิม ถูกนางมองเป็๲คนโง่พร้อมสวมเขาให้ตลอดเวลา