ถัดจากเสียงหัวเราะนี้ก็คือกูเหนียงอายุราวสิบสี่สิบห้าปีสองนางทั้งใบหน้าและการแต่งกายไม่ธรรมดา หรงหว่านซีปรายตามองเพียงครู่ก็รู้ว่าจะต้องเป็องค์หญิงหกเฟิงเป่ยหนิงและองค์เจ็ดเฟิงเป่ยอี๋
นอกจากนั้นยังเดาได้ง่ายมากว่าผู้ใดคือเฟิงเป่ยหนิง ผู้ใดคือเฟิงเป่ยอี๋
องค์หญิงหกเฟิงเป่ยหนิงคือน้องสาวท้องเดียวกันกับเฉินอ๋องที่เกิดจากพระสนมเอกแน่นอนว่าต้องมีหน้าตาโดดเด่นคล้ายคลึงกับเฉินอ๋องดังนั้นหญิงงามที่สะดุดตาผู้นี้จะต้องเป็เฟิงเป่ยหนิงส่วนเฟิงเป่ยอี๋คือองค์หญิงที่เกิดจากอู่เหม่ยเหรินผู้เป็หญิงระบำ แม้ไม่ทราบว่าอู๋เหม่ยเหรินหน้าตาเป็อย่างไรแต่เมื่อมองไปยังเด็กผู้หญิงอีกคน บอกได้แค่ว่าใบหน้าค่อนข้างงามเลิศจึงรู้ได้ทันทีว่านางไม่มีทางใช่เฟิงเป่ยหนิง แต่คือเฟิงเป่ยอี๋นั่นเอง
วิธีการแยกแยะช่างแสนง่าย แค่มองดูใบหน้าที่คล้ายคลึงกับเฉินอ๋องก็พอเพราะเฉินอ๋องรูปงามถึงเพียงนี้น้องสาวท้องเดียวกันกับเขาจะต้องหน้าตาดีไม่แพ้กันอย่างแน่นอน
เฟิงเป่ยหนิงเดินเข้ามาข้างในเป็ผู้แรกจนกระทั่งหยุดอยู่ต่อหน้าพี่ชายทั้งสองถึงมองพิจารณาหรงหว่านซี...จากนั้นถอนสายบัวและเอ่ยด้วยความยินดี “หนิงเออร์ถวายบังคมพี่สะใภ้... พี่สะใภ้ท่านหน้าตางดงามยิ่งนัก! เมื่อวานตอนพี่สี่เยินยอท่านจนไม่ต่างจากนางฟ้านาง์หนิงเอ๋อร์ยังไม่เชื่อเสียด้วยซ้ำ! พอได้มาเห็นในวันนี้นึกไม่ถึงว่าจะไม่ต่างจากที่พี่สี่พูดสักนิด มิหนำซ้ำยังงามจนไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้เลยเพคะ!”
หรงหว่านซีประคองนางลุกขึ้นและเอ่ยทั้งรอยยิ้ม “ถูกน้องหญิงผู้งามล้ำเลิศเอ่ยชมเช่นนี้ภายในใจของพี่สะใภ้ราวกับมีดอกไม้ผลิบานก็ไม่ปาน”
“จริงหรือเพคะ? ถ้าเช่นนั้นพี่สะใภ้โปรดรีบยินดีจนมีดอกไม้บานออกมาให้น้องดูสักดอกเถิดเพคะ!”เฟิงเป่ยหนิงกล่าวหยอกเย้า
นางสวมชุดกระโปรงสีเหลืองนวลเกล้ามวยผมเป็ทรงก้นหอยตั้งตรงสูงบริเวณกลางศีรษะสีหน้าท่าทางล้วนแลดูร่าเริงเป็ที่น่าเอ็นดูยิ่งนักดวงตากลมโตเป็ประกายทำให้ผู้มองดูรู้ว่านางเป็เด็กผู้หญิงที่ฉลาดหลักแหลม
หรงหว่านซีมองนางแล้วรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก ขณะคิดว่าทำเช่นไรถึงจะ“ยินดีจนมีดอกไม้บานออกมา” เพื่อหยอกล้อนางแต่ทันใดนั้นกลับได้ยินเสียงเฟิงเป่ยอี๋เอ่ยขึ้นว่า“พึ่งจะก้าวเข้ามาในตำหนักก็เห็นเ้าคุยโวโอ้อวดเสียงดังเสียแล้ว!น่ารังเกียจยิ่งนัก!”
“พี่สาม พี่สี่ พี่สะใภ้สาม อี๋เอ๋อร์น้อมคำนับฉิ่งอันพวกท่านเพคะ...”เฟิงเป่ยอี๋ถอนสายบัวทำความเคารพ
“อี๋เม่ยเหม่ยรีบลุกขึ้นเถิด”หรงหว่านซีเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
“เอ๊ะ? คนงามนางนี้คือผู้ใด?”เฟิงเป่ยอี๋ลุกขึ้น สายตาจับจ้องไปยังฉินอิ่งเยว่
“องค์หญิง หม่อมฉันคือฮุ้ยเหม่ยเหรินในจวนองค์รัชทายาทเพคะ”ฉินอิ่งเยว่ถอนสายบัว
เฟิงเป่ยอี๋มองพิจารณาฉินอิ่งเยว่ครู่หนึ่งตามด้วยหันมาชำเลืองมองหรงหว่านซี เอ่ยทั้งรอยยิ้มว่า“พี่สะใภ้ทั้งสองคนล้วนแต่เป็คนงามจริงๆ”
“เ้ายังมาว่าข้าโวยวายเสียงดังอีกรึ!ทันทีที่ก้าวเข้ามาเ้าก็โวยวายเสียงดังเหมือนกันไม่ใช่รึ!” เฟิงเป่ยหนิงเอ่ย
“นี่ข้ากำลังปฏิบัติตามมารยาทอย่างเหมาะสมนึกถึงทุกคนอย่างทั่วถึง ไม่ได้เหมือนเ้าที่เข้ามาก็ฉุดดึงแต่คนงามผู้นั้นไม่หยุด!”
เมื่อได้ยินเฟิงเป่ยอี๋เอ่ยคำว่า “คนงามผู้นั้น”แววตาของฉินอิ่งเยว่หม่นแสงเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นแววตาก็แฝงรอยยิ้มเช่นกัน
เฉินอ๋องเอ่ยทั้งรอยยิ้มเพื่อหยุดการตีฝีปากของเด็กผู้หญิงทั้งสองคน“พวกเ้าทั้งสองคนนี้นะ ทันทีที่ปรากฏตัวรอบข้างระยะสิบลี้ก็ไม่อาจสงบหากยังทะเลาะกันเช่นนี้ พวกข้าจะพากันไปนั่งเล่นที่อื่น”
“พี่สามอย่าไปนะเพคะ! ข้าไม่ตีฝีปากกับนางก็ได้!”เฟิงเป่ยหนิงรีบรั้งเฉินอ๋องเอาไว้คล้ายกับกลัวว่าเขาจะก้าวเท้าเดินหนีไปอย่างไรอย่างนั้น
เฟิงเป่ยอี๋นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง สนใจแต่กินผลไม้ในถาดเล็กโดยไม่ตีฝีปากกับเฟิงเป่ยหนิงอีก
การมาถึงขององค์หญิงทั้งสองทำให้ตำหนักอี๋หลายเข้าสู่บรรยากาศสนุกสนานหรงหว่านซีชอบองค์หญิงทั้งสองพระองค์นี้เป็อย่างมากนางคิดว่าพวกนางใสซื่อไร้เดียงสายิ่งนักแต่นางก็รู้เช่นกันว่าความใสซื่อไร้เดียงสาเช่นนี้ ครึ่งหนึ่งเป็เพียงขอบเขตการพูดจาและการกระทำเท่านั้นการใช้ชีวิตเป็เชื้อพระวงศ์ ไม่ว่าจะองค์ชายหรือองค์หญิงผู้ใดไม่รู้จักวางแผนภายในใจกันบ้าง?
แต่ละคนล้วนมีความคิดเป็ของตนเองเพียงแต่แสดงออกมาไม่เหมือนกันเท่านั้น
“ฮ่าๆ... ตี้ตี่เม่ยเหม่ยมาถึงกันหมดแล้วรึเปิ่นกงมาสายเสียแล้ว...” เสียงขององค์รัชทายาทดังขึ้น
ทุกคนภายในห้องพากันลุกขึ้นและหันไปทำความเคารพองค์รัชทายาท
“ลุกขึ้นเถิด ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้นไม่ต้องมากพิธีอะไร... เยว่เอ๋อร์ เ้าละเลยต่อตี้ตี่เม่ยเหม่ยของเปิ่นกงหรือไม่?”องค์รัชทายาทบอกให้พวกเราลุกขึ้นจากนั้นโอบเอวฉินอิ่งเยว่ราวกับไม่มีผู้ใดอยู่รอบข้าง
แม้จะฟังดูเหมือนเป็คำถาม แต่ดูแล้วเหมือนเป็การหยอกเย้าเสียมากกว่า
“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ” ฉินอิ่งเยว่เอ่ยเสียงหวาน
หรงหว่านซีพบว่าสายตาขององค์รัชทายาทชำเลืองมาทางเฉินอ๋องคล้ายตั้งใจจะหันมาดูปฏิกิริยาของเฉินอ๋อง
“เ้าถูกเปิ่นกงโปรดปรานจนเคยตัว ยังจะมีอะไรไม่กล้าอีก?”องค์รัชทายาทเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
ขณะกล่าวหยิกเอวนางหนหนึ่ง “เ้าอยู่ที่นี่กับเปิ่นกงเถิดรออีกครู่แเื่จะมากัน เ้าก็ช่วยเปิ่นกงต้อนรับสักหน่อยเปิ่นกงจะได้อยู่พูดคุยกับบรรดาตี้ตี่เม่ยเหม่ย”
“เพคะ” ฉินอิ่งเยว่ขานรับ
องค์รัชทายาทขึ้นไปนั่งบนที่นั่งหลัก เฉินอ๋องกับจิ้งอ๋องจึงย้ายตำแหน่งที่นั่งและไม่นั่งตามอำเภอใจดังเดิมเฉินอ๋องไปนั่งยังโต๊ะเล็กตัวแรกฝั่งซ้ายมือแน่นอนว่าหรงหว่านซีย่อมต้องนั่งอยู่ข้างกายเฉินอ๋องจิ้งอ๋องไปนั่งยังโต๊ะเล็กตัวแรกฝั่งขวามือ องค์หญิงทั้งสองแยกกันนั่งโต๊ะลำดับที่สองฝั่งซ้ายขวาแน่นอนว่าเฟิงเป่ยหนิงนั่งฝั่งซ้าย เฟิงเป่ยอี๋นั่งฝั่งขวาซงซวี่เว้นระยะห่างเอาไว้โดยนั่งโต๊ะลำดับที่สี่ทางฝั่งซ้ายมือ
หรงหว่านซีเห็นเช่นนั้นจึงรู้ยังมีแขกสำคัญอีกสองคนตามมา
ฉินอิ่งเยว่นั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ต่ำกว่าองค์รัชทายาทประมาณหนึ่งศีรษะ
หลังสนทนาเรื่อยเปื่อยครู่หนึ่ง คุณชายทั้งสองจากจวนฮู้กั๋วกงเดินทางมาถึงผู้หนึ่งคือโจวซั่ว บุตรชายของบุตรชายคนโตนามโจวชิงซานของฮู้กั๋วกงอีกผู้หนึ่งคือโจวเหยียน บุตรชายของบุตรชายคนรองนามโจวชิงเฟิงของฮู้กั๋วกงทั้งสองคือพี่ชายผู้เป็ลูกพี่ลูกน้องขององค์รัชทายาท
ยามนี้คุณชายทั้งสองจากจวนฮู้กั๋วกงดำรงตำแหน่งที่ไม่ค่อยมีงานการมากนักของราชสำนักผู้หนึ่งเ้าพนักงานภายในกรมราชทัณฑ์ อีกผู้หนึ่งคือผู้ช่วยในศาลต้าหลี่[1]แม้จะไม่ค่อยมีหน้าที่การงานให้รับผิดชอบทว่าหน่วยงานที่คนทั้งสองเข้ารับหน้าที่คือหน่วยงานที่มีความสำคัญเป็อย่างมากถือเป็ตำแหน่งงานที่เหมาะสมต่อการฝึกประสบการณ์ของเหล่าคุณชายผู้สูงศักดิ์ยิ่งนัก
แม้คนทั้งสองจะมีตำแหน่งหน้าระดับล่างแต่เพราะเป็พระญาติใกล้ชิดขององค์รัชทายาท อีกทั้งยังเป็คุณชายจากจวนฮู้กั๋วกงแน่นอนว่าต้องมีเกียรติมากกว่าบรรดาขุนนางที่มีตำแหน่งใหญ่กว่าอยู่สักหน่อยจึงยิ่งไม่เอ่ยถึงขุนนางขั้นห้าผู้เป็ที่ปรึกษาของค่ายทหารม้าอย่างซงซวี่แต่เพราะซงซวี่เป็บุตรชายคนโตผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์ของฉางเล่อโหวเมื่อมีบรรดาศักดิ์ที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นแน่นอนว่าเขาก็มีเกียรติกว่าขุนนางธรรมดาทั่วไปอยู่สักหน่อย
คนทั้งสองเข้าประจำที่นั่งได้ไม่นานบรรดาขุนนางใหญ่และคุณชายท่านอื่นๆ ก็ตามมาเช่นกัน งานเฉลิมฉลองวันประสูติขององค์รัชทายาทไม่จัดเตรียมอย่างเอิกเกริกนักนอกจากนั้นผู้ที่ถูกเชื้อเชิญมามีทั้งหมดแค่สิบห้าคนและไม่มีขุนนางั้แ่ขั้นสองขึ้นไปโดยส่วนมากคือขุนนางอายุน้อยผู้มีความสามารถของราชสำนักและสามารถสนทนาพาทีกันได้เท่านั้น
ผู้ที่มีพอจะมีอายุและตำแหน่งสูงสักหน่อยมีเพียงขุนนางขั้นสามเ้ากรมยุทธนาการนามเฝิงเสี้ยวยวี่ขุนนางขั้นสามเ้ากรมการคลังนามเฉินจื้อจิ้งขุนนางขั้นสามเ้ากรมราชทัณฑ์นามเว่ยตงฉี่
เมื่อกล่าวมาแล้ว ขุนนางสำคัญที่มาร่วมงานเลี้ยงก็มีเพียงสามท่านนี้แค่ตำแหน่งของคนทั้งสามก็ครองครึ่งหนึ่งของหกกรมเสียแล้วแสดงให้เห็นว่าอำนาจขององค์รัชทายาทในราชสำนักยังมั่นคงไม่น้อย
เมื่อเห็นทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตา ทว่าเวลายังเช้านักองค์รัชทายาทจึงสั่งให้นางระบำกับหญิงร้องเพลงเริ่มการแสดง จัดวางผลไม้พร้อมของว่างรวมไปถึงสุรากลั่นเพื่อเป็ตัวช่วยให้เจริญอาหาร
ทุกคนต่างพูดคุยสัพเพเหระพร้อมกับชมหญิงระบำหน้าตางดงามในจวนองค์รัชทายาทร่ายรำบรรยากาศถือว่าไม่เลว
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เมื่อใกล้จะถึงเวลาเที่ยงวันอาหารแต่ละอย่างถูกจัดวางอย่างจนเต็มโต๊ะ งานเลี้ยงฉลองร่ำสุราในวันประสูติขององค์รัชทายาทจึงเริ่มต้นอย่างเป็ทางการ
จากบทสนทนาเมื่อครู่ของผู้คนหรงหว่านซีจึงรู้ว่างานเลี้ยงฉลองวันประสูติขององค์รัชทายาทเมื่อปีก่อนทุกคนต่างร่วมสนุกั้แ่เที่ยงวันจนถึงตกดึก เป็การฉลองอย่างสนุกสนานหนึ่งวันเต็มๆ
“อ้ายจี[2] เชิญคณะละครขับร้องเพลงพื้นเมืองแถบแม่น้ำหวยมาให้เปิ่นกงอีกครู่พวกเราจะย้ายไปชมละครที่เรือนชิ่นฟางเก๋อกัน เตรียมไว้ทั้งหมดสามเื่อาจมีบางคนไม่สามารถอดทนดูละครหลายเื่ถึงเพียงนี้ ผู้ใดอยากดูละครก็ดูละคร ผู้ใดไม่อยากดูละครพวกเราก็หาห้องไปทอยลูกเต๋ากัน จะแข่งจิ้งหรีดประชันบทกวีหรือประลองกระบี่ก็ได้... ทุกอย่างยังคงเหมือนปีก่อนหากมีผู้ใดเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็ไปหาห้องนอนพักเพราะถึงอย่างไรวันนี้เรือนชิ่นฟางเก๋อก็คือที่เที่ยวเล่นของพวกเรา”
หลังสุราถูกเวียนดื่มหลายต่อหลายรอบองค์รัชทายาทจึงเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
ทุกคนต่างดื่มสุรากันไปบ้างโดยปกติมักจะร่วมเที่ยวเล่นและพบปะกันเป็ปกติยามนี้จึงไม่เคร่งครัดกฎระเบียบมากนัก ต่างแย่งกันพูดจาจนฟังไม่ได้ศัพท์นอกจากนั้นยังเอ่ยหยอกล้อว่า “ได้ยินว่ากูเหนียงแต่ละคนในคณะละครต่างโดดเด่นทั้งนั้นหากกระหม่อมเกิดถูกใจขึ้นมา จะซื้อตัวกลับจวนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
“เื่นี้เปิ่นกงไม่อาจก้าวก่ายและรับเงินพวกเ้าไว้ไม่ได้คงต้องดูว่าบรรดาคุณชายจะทำอย่างไรให้นักแสดงเ่าั้พอใจเสียแล้ว!หากถูกตาต้องใจ พวกเ้าก็ไปเจรจากับหัวหน้าคณะละคนเองเถิดหลังจากนั้นอย่าลืมเจรจาให้เปิ่นกงรับกลับจวนสักนางสองนางด้วย?” องค์รัชทายาทกล่าวพลางหัวเราะ
“หากมีนางใดที่เหมาะสมพวกเราย่อมต้องเลือกให้ท่านผู้อายุยืนยาวก่อนอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะหากเตี้ยนเซี่ยพอใจนางใดและขัดเขินไม่กล้าออกหน้าเองโปรดรีบบอกพวกกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะพวกกระหม่อมจะช่วยไปเจรจาให้เตี้ยนเซี่ยเอง! เพียงแต่ฮูหยินก็อยู่ด้วยคาดว่าเตี้ยนเซี่ยคงไม่สะดวกออกปากกระมัง? ถ้าเช่นนั้นส่งสายตาบอกพวกกระหม่อมก็ได้พ่ะย่ะค่ะ!”
องค์รัชทายาทหยอกเย้า “เปิ่นกงไม่กลัวสักนิดฮุ้ยเหม่ยเหรินของเปิ่นกงจิตใจกว้างขวางยิ่งนัก หากเปิ่นกงถูกตาต้องใจนางใดอาจไม่ต้องรอให้พวกเ้าออกหน้า เพราะอ้ายจีคงจะไปจัดการให้เปิ่นกง... ใช่หรือไม่อ้ายจี?”
ขณะกล่าวองค์รัชทายาทโอบฉินอิ่งเยว่ไว้ในอ้อมกอดแล้วหยิกแก้มนางหนหนึ่ง
อาจเพราะดื่มสุราไปมากและสังสรรค์กับเหล่าสหายแต่ละคนจึงไม่ระมัดระวังตัวมากนักองค์รัชทายาทเป็คนมักมากในกามจนเคยชินจึงไม่จำเป็ต้องปิดบังอะไร
ทว่าเฉินอ๋องอาจดื่มสุรามากจนเกินไปทันใดนั้นเผยอารมณ์ออกทางสีหน้าเสียแล้วเมื่อเขาเห็นเช่นนั้นจึงเอาแต่รินสุราขจัดความกลัดกลุ้มใจ
แต่ที่บังเอิญก็คือการกระทำเช่นนั้นของเฉินอ๋องกลับถูกองค์รัชทายาทเห็นเข้าพอดีหรืออาจกล่าวได้ว่าการที่องค์รัชทายาทแสดงท่าทีสนิทสนมกับฉินอิ่งเยว่ก็เพราะ้าดูปฏิกิริยาของเฉินอ๋อง
องค์รัชทายาทไม่ใช่คนโง่กระทั่งจิ้งอ๋องยังรู้ว่าเฉินอ๋องชอบพอฉินอิ่งเยว่ แล้วเหตุใดองค์รัชทายาทถึงจะไม่รู้? ต่อให้คราแรกที่เขาปรารถนาฉินอิ่งเยว่จะยังไม่รู้เื่นี้แต่ภายหลังย่อมต้องมองออก
หรงหว่านซีคิดว่าการที่องค์รัชทายาทจงใจให้ฉินอิ่งเยว่คอยอยู่ข้างกายในวันนี้คล้ายจะมีจุดประสงค์ที่ไม่ธรรมดา
“น้องสาม อาจเพราะพระชายาก็อยู่ด้วยเ้าจึงถอดถอนหายใจกับตนเองเพราะไม่อาจนักแสดงคนงามผู้นั้นด้วยเหตุนี้จึงเอาแต่ดื่มสุราขจัดทุกข์งั้นรึ?” องค์รัชทายาทเอ่ยทั้งรอยยิ้ม
หรงหว่านซีเห็นว่าเฉินอ๋องเริ่มเมามายเล็กน้อยแล้วจริงๆนอกจากนั้นการเมามายในครั้งนี้ยังไม่เหมือนกับอาการเมามายในยามปกติ
โดยปกติต่อให้เฉินอ๋องเมาสุราแต่ถ้ายังไม่ล้มลงบนเตียงและปล่อยตัวตามสบาย การกระทำและคำพูดยังคงเหมือนคนมีสติครบถ้วนยิ่งนักทำให้ผู้อื่นดูไม่ออกแม้แต่นิดว่าเขากำลังเมาสุราทว่าวันนี้องค์รัชทายาทเอ่ยถามเขาเช่นนี้เฉินอ๋องกลับยังยกกาสุราขึ้นรินให้ตนอีกหนึ่งจอก นอกจากนั้นยังมีเสียงกลั้นหายใจขณะกระดกขึ้นดื่มรวดเดียว
[1]ศาลต้าหลี่ ชื่อหน่วยงานราชการหนึ่งในเก้าสำนักใหญ่แห่งราชสำนัก ทำหน้าที่ดูแลรับผิดชอบเกี่ยวกับคดีอาญาเป็ศาลยุติธรรม
[2]คำใช้เรียกอนุภรรยาอย่างรักใคร่
