ใบสั่งยารักษาอาการอย่างเร่งด่วนที่ซูไท่อีออกให้เช่นนี้ หากมีการเปลี่ยนแปลงตัวยาหนึ่งชนิดย่อมต้องกระทบตัวยาที่เหลือทั้งหมด
การเปลี่ยนยาจำเป็ที่จะต้องคำนึงถึงสถานการณ์ของผู้ป่วยและควรคำนึงในทุกๆ ด้าน เรียกได้ว่ายากที่จะแก้ไขเป็อย่างยิ่ง อย่างไรก็ตามสำหรับกูเฟยเยี่ยนอัจฉริยะแพทย์ยาตัวน้อยที่มีหวางเป่าติงอยู่ในมือนั้น เื่แบบนี้นับว่าง่ายดายยิ่งนัก นางสรุปผลการวินิจฉัยของซูไท่อี รวมทั้งนำส่วนประกอบของยาสมุนไพรชนิดอื่นๆ บนใบสั่งยามาวิเคราะห์รวมกัน ไม่ช้าก็แน่ใจได้ว่ายาที่ถูกสับเปลี่ยนออกไปคือปาเจี่ยวหุยเซียง [1]
กูเฟยเยี่ยนถูกพามาที่ห้องเครื่องด้านหลัง แม้ว่าจะมีทหารชุดพิเศษคอยควบคุม นางก็ยังคงจัดการได้อย่างเป็ความลับโดยไม่มีผู้ใดรับรู้ โดยทำการซ่อนเซี่ยซูจื่อไว้ในหวางเป่าติง จากนั้นนำปาเจี่ยวหุยเซียงที่อยู่ภายในหวางเป่าติงออกมาใส่ในห่อยาแทน
ในขณะที่ต้มยาหลินฟูเหรินผู้เฒ่าให้คนมาตามแล้วสามถึงสี่ครั้ง กูเฟยเยี่ยนเองก็อยากรีบเร่งเช่นกัน นางแทบอยากจะนำยาทั้งหมดใส่ลงไปในหวางเป่าติง ใช้อัคคีเทพต้มอย่างรวดเร็ว ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมาะที่นางจะเปิดเผยหวางเป่าติง นางจึงทำได้เพียงใช้วิธีที่พบได้ทั่วไปต้มอย่างช้าๆ นำส่วนที่เป็แก่นสารสำคัญของยาต้มออกมา
กูเฟยเยี่ยนนำยาที่ต้มเรียบร้อยแล้วส่งกลับไปยังกระโจมค่าย นางใยิ่งนัก ไม่คาดคิดว่าสถานการณ์ของท่านแม่ทัพเฉิงจะร้ายแรงกว่าที่นางคาดคิดเอาไว้
ท่านแม่ทัพเฉิงใกล้จะไม่ไหวแล้ว! เขาไม่มีแรงแม้แต่จะอาเจียนเืออกมาด้วยซ้ำ ทำได้เพียงนอนอยู่ในอ้อมแขนของหลินฟูเหรินผู้เฒ่า ใบหน้าขาวเฉกเช่นกระดาษ ลมหายใจติดขัด ดูเหมือนลมหายใจพร้อมจะหยุดลงได้ทุกเมื่อ
สถานการณ์เช่นนี้ยานั้นคงไม่สามารถป้อนเข้าปากได้
เมื่อเห็นว่ายาถูกส่งมา หลินฟูเหรินผู้เฒ่า รองแม่ทัพ และแพทย์ทหารล้วนมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก
“เร็ว ช่วยกันประคองท่านแม่ทัพขึ้นมา เร็วเข้า!”
“ไม่ได้ ยาร้อนเกินไป รีบทำให้เย็นตัวลงเดี๋ยวนี้ เร็วสิ!”
“อี้เฟยเ้ารีบดื่มยาเสียสิ เ้าอย่าทำให้เหนียงชิน [2] ใ! เ้าอ้าปากสิ! เร็วเข้า!”
……
หลินฟูเหรินผู้เฒ่ารีบร้อนจนหลั่งน้ำตา สองมือสั่นเทา นางประคองถ้วยยาไว้บริเวณริมฝีปากลูกชาย แทบอยากจะให้เขาดื่มยาลงไปในคำเดียว เพียงแต่เฉิงอี้เฟยไม่อ้าปาก แพทย์ทหารและหญิงรับใช้ล้วนเป็กังวลและอับจนหนทาง
ภายใต้ความกระวนกระวายใจของหลินฟูเหรินผู้เฒ่า นึกไม่ถึงว่าจะออกคำสั่งให้หญิงรับใช้ป้อนยาด้วยปาก
เห็นเช่นนี้กูเฟยเยี่ยนร้อนใจเป็อย่างมาก สั่งห้ามหญิงรับใช้ “ห้ามดื่ม!”
ยาถ้วยนี้ล้ำค่ามากรู้หรือไม่!
กูเฟยเยี่ยนสาวเท้าพรวดพราดไปด้านหน้า หลินฟูเหรินผู้เฒ่าไม่คาดคิดมาก่อนนางจึงประณามด้วยความโกรธ “นังหนู เ้ายัง้าจะทำอะไรอีก? ”
อู๋กงกงฉวยโอกาสตำหนิ “เ้า้าถ่วงเวลาอย่างนั้นหรือ? อย่าคิดว่าเ้าคัดแยกยาได้อย่างรวดเร็วแล้วจะสามารถโยนความรับผิดชอบออกไปได้! ข้าจะบอกอะไรให้ ยานี้ควรมาส่งั้แ่กลางดึกเมื่อคืนนี้แล้ว ห้องยาสำนักหมอหลวงของพวกเ้าไม่สามารถโยนความรับผิดชอบออกไปได้!”
่เวลาคับขันกูเฟยเยี่ยนี้เีจะโต้เถียง
นางไม่สนใจว่าหลินฟูเหรินผู้เฒ่าจะให้นางช่วยหรือไม่ ตรงเข้าไปผลักแม่ทัพเฉิงให้เขาเงยหน้าหนุนศีรษะลงบนข้อมือของหลินฟูเหรินผู้เฒ่า
“หลินฟูเหรินผู้เฒ่า หากท่าน้าให้ท่านแม่ทัพเฉิงดื่มยา ก็รีบยกแขนข้างนี้ให้สูงขึ้น มืออีกข้างประคองเขาไว้อย่าให้ขยับเขยื้อน”
เสียงของกูเฟยเยี่ยนไม่ดังนัก แต่กลับให้ความรู้สึกถึงพลังอำนาจที่ไม่อาจขัดขืนได้ แม้ว่าหลินฟูเหรินผู้เฒ่าจะไม่ค่อยเชื่อใจนางนัก แต่กลับจับพลัดจับผลูทำตามที่สั่ง
กูเฟยเยี่ยนใช้มือข้างหนึ่งกดไปที่ปลายคางของแม่ทัพเฉิง ไม่รู้ว่ากดไปที่ตำแหน่งจุดฝังเข็มจุดใด นางก็สามารถทำให้แม่ทัพเฉิงอ้าปากได้อย่างง่ายดาย มืออีกข้างของนางยื่นไปทางหญิงรับใช้พร้อมเอื้อนเอ่ยเสียงเย็น “ยา! เร็วเข้า!”
หญิงรับใช้มีความลังเลหันไปส่งสายตาสอบถามหลินฟูเหรินผู้เฒ่า
“นังหนู เ้าแน่ใจนะ…ว่าเ้าสามารถป้อนได้? หากเ้า…”
หลินฟูเหรินผู้เฒ่ากระวนกระวายใจ ้าคำพูดที่ทำให้ความคิดหรืออารมณ์สงบลงทว่ากูเฟยเยี่ยนไม่ได้สนใจนาง ออกคำสั่งกับหญิงรับใช้อย่างดุเดือดรุนแรง “รีบยกยามาเดี๋ยวนี้!” หญิงรับใช้ตระหนกใไม่เพียงแต่นำยามา ยังนำช้อนมาตักให้หนึ่งช้อนพร้อมยื่นส่งมาให้ทันที
กูเฟยเยี่ยนไม่ได้รับช้อนมา นางหยิบช้อนไม้ไผ่ขนาดเล็กสำหรับตักผงสมุนไพรจากห่อยาในกระเป๋าที่ติดตัว มาใช้ช้อนไม้ไผ่ขนาดเล็กตักยายื่นไปบริเวณฐานใต้ลิ้นของแม่ทัพเฉิง รินใส่จากนั้นยกปลายคางของเขาขึ้นอย่างเบาๆ
วิธีนี้ทำให้แม่ทัพเฉิงที่อยู่ในสภาวะสะลึมสะลือ สามารถกลืนยาลงไปได้อย่างง่ายดาย
ในครั้งนี้ทุกคนล้วนมองกูเฟยเยี่ยนด้วยสายตาที่ทึ่งอีกครั้ง
แพทย์หญิงตัวน้อยมีฝีมือจริงๆ!
-----------------------------------------------------
เชิงอรรถ
[1] ปาเจี่ยวหุยเซียง หมายถึง สมุนไพรจีน โป๊ยกั๊ก
[2] เหนียงชิน หมายถึง มารดา
