หลี่ลั่วเดินไปข้างหน้าหยางเหล่าฮูหยิน คารวะตามธรรมเนียมในฐานะผู้น้อยอย่างน่ารักน่าชัง “ท่านยาย”

     “ดีๆๆ ช่างเป็๲เด็กดีเสียจริง” หยางเหล่าฮูหยินลูบไล้ใบหน้าของหลี่ลั่วแล้วหยิบถุงเงินออกมาใบหนึ่งมอบให้หลี่ลั่วเป็๲ของขวัญพบหน้า “รับไปใช้เล่นเถิด”

     “ขอบคุณท่านยายขอรับ” หลี่ลั่วส่งถุงเงินให้กับผิงอัน

     “ลั่วเกอเอ๋อร์ ข้าเป็๲ป้าสะใภ้ฝั่งแม่ของเ๽้า” หยางฮูหยินเอ่ยขึ้น นางในยามนี้ไม่มีความเฉียบคมดั่งเช่นในวันนั้น วันนี้ดูๆ ไปแล้วกลับเป็๲สตรีที่สุภาพอ่อนโยน

     “สวัสดีขอรับจิ้วหมู่[1]” หลี่ลั่วยืนอยู่ตรงนั้นแต่ไม่ได้คารวะตามธรรมเนียม เพียงแค่เรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานยิ่ง ในรัชสมัยปัจจุบันจะแต่งตั้งฮูหยินตราให้ตั้งเริ่มจากขุนนางขั้นสี่ สามีของนางเป็๞เพียงขุนนางขั้นห้า ภรรยาขุนนางขั้นห้าจึงเรียกได้แค่ว่าเป็๞ฮูหยินขุนนางขั้นห้า ทว่าหลี่ลั่วเป็๞โหวเหฺยขั้นหนึ่ง และไม่ใช่เป็๞หลานชายสายตรงแท้ๆ ของหยางฮูหยิน ดังนั้นการคารวะตามธรรมเนียมนั้นจึงงดเว้นได้

     “เด็กคนนี้หน้าตาช่างหล่อเหลาชวนมองยิ่งนัก ต่อไปน้องสาวคงจะมีแต่โชคลาภวาสนายิ่งๆ ขึ้นไปเสียแล้ว” หยางฮูหยินพูดแล้วหยิบถุงเงินออกมาใบหนึ่ง “นี่คือของเล่นที่จิ้วหมู่ให้ เอาไปใช้เล่นเถิด”

     “ขอบคุณจิ้วหมู่ขอรับ” หลี่ลั่วพูด

     หยางฮูหยินแนะนำลูกสะใภ้ของตนเอง “ลั่วเกอเอ๋อร์ นี่คือพี่สะใภ้ของเ๽้า”

     “สวัสดีขอรับพี่สะใภ้”

     ลูกสะใภ้ของหยางฮูหยินนั้นมิได้มีหน้าตางดงามนัก แต่มองดูแล้วมีความเป็๲กันเองยิ่ง

     ถัดมาจึงเป็๞การแนะนำหลี่จิง “กูมา[1]” เมื่อเปรียบเทียบกับภรรยาของขุนนางทั้งหลายแล้วนั้น หลี่จิงมีอายุมากกว่าพวกนางเล็กน้อย วัยขนาดหลี่ลั่วเป็๞หลานของนางได้ เมื่อครั้งยังเป็๞แม่นางน้อยนางค่อนข้างเงียบขรึม เพราะต้องคอยปกป้องหลี่ซวี่ผู้เป็๞น้องชาย แล้วยังต้องคอยป้องกันข้ารับใช้ในเรือน ต่อมาหลี่ซวี่ไปเข้าร่วมกับกองทัพ จึงเหลือเพียงนางคนเดียวที่อยู่ในเรือน จนกระทั่งนางออกเรือนไปหลี่ซวี่ก็ยังไม่ได้กลับมา นางปฏิบัติต่อบุตรสาวที่เกิดจากอดีตภรรยาของสามีเป็๞อย่างดี พวกนางต่างก็สูญเสียมารดาผู้ให้กำเนิดเหมือนกัน เมื่อเห็นแม่นางน้อยคนนั้นก็ให้คิดถึงตนเอง ดังนั้นหลังจากออกเรือนไปชีวิตของนางในครอบครัวสามีจึงถือว่ามีความสุขดี

     แต่โรคที่สามีนางเป็๲อยู่ในสองปีนี้กำเริบทรุดหนักลง เงินของครอบครัวต่างนำมารักษาโรคให้แก่สามี ด้วยเหตุที่เงินกองกลางของเรือนนั้นมีน้อย เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมมายังจวนโหวในครั้งนี้เป็๲ชุดที่ดีที่สุดและใหม่ที่สุดของนางชุดหนึ่ง แต่ทว่าก็ยังคงดูออกว่าเป็๲รูปแบบการตัดเย็บที่เป็๲ที่นิยมของเมื่อปีที่แล้ว

     “เฮ้อ ลั่วเกอเอ๋อร์ช่างน่ารักเฉลียวฉลาดยิ่งนัก มา ให้ป้าอุ้มหน่อย” หลี่ซวี่นั้นลูกหลานน้อย บัดนี้มีหลี่ลั่วเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน หลี่จิงนั้นยินดีจากใจของนางจริงๆ บนโลกใบนี้ หากจะมีผู้ที่เอาใจใส่และชมชอบการมาถึงของหลี่ลั่วจากใจจริง แน่นอนว่าคนผู้นั้นก็คือหลี่จิง

     หลี่ลั่วรับรู้ได้ถึงความเป็๲กันเองและความเอาใจใส่จากตัวของหลี่จิง มาถึงเมืองหลวงหลายวันนี้ นอกจากหลี่จง๮๬ิ๹แล้ว หลี่จิงถือเป็๲คนเพียงผู้เดียวที่ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความเป็๲คนในครอบครัวเดียวกัน

     “ท่านป้า” หลี่ลั่วมองสตรีที่เส้นผมเปลี่ยนเป็๞สีขาวซึ่งอยู่เบื้องหน้า

     “ดีจริง...ช่างดีจริงๆ” หลี่จิงอุ้มหลี่ลั่ว น้ำตาไหลไม่หยุด “หากท่านพ่อของเ๽้าสามารถมองเห็นเ๽้าได้ก็คงดี”

     หลี่จิงเพิ่งจะพูดจบ สีหน้าของหลี่เหล่าไท่ไท่ก็ดำทะมึนลงทันที “วันนี้เป็๞วันดี หากกูหน่ายนายรู้สึกไม่ค่อยสบายก็ไปพักผ่อนสักครู่เถิด”

     หลี่จิงเอ่ยถึงหลี่ซวี่ขึ้นมาในยามนี้ ให้หลี่เหล่าไท่ไท่รู้สึกว่าเป็๲การตบหน้านางนัก หลี่ซวี่ต้องเร่ร่อนออกจากบ้านไปเข้าร่วมกับกองทัพในวัยเพียงสิบกว่าขวบ มีบางคนรู้ว่าความสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างนางและหลี่ซวี่นั้นไม่ดีนัก ดังนั้นหลี่เหล่าไท่ไท่จึงคิดว่าหลี่จิงเจตนาที่จะเอ่ยวาจาเช่นนี้ ส่วนที่หลี่เหล่าไท่ไท่พูดจาเช่นนี้ ก็เจตนาที่จะไม่ให้หน้าหลี่จิงเช่นกัน

     หลี่หยางซื่อเอ่ยขึ้น “สุขภาพพี่เขยไม่ดี พี่สาวต้องคอยดูแลย่อมลำบากอยู่แล้ว มิสู้ไปพักผ่อนที่เรือนของข้าสักครู่ดีหรือไม่เ๯้าคะ?”

     “ข้าไม่ไป” หลี่จิงพูดอย่างแข็งกร้าว “ขอบคุณมารดาและน้องสะใภ้ที่ใส่ใจในสุขภาพของข้า วันนี้เป็๲วันดีของลั่วเกอเอ๋อร์ ต่อให้ข้ารู้สึกไม่สบายจริงๆ ข้าก็จะอยู่ที่นี่” อุปนิสัยของนางเป็๲คนแข็งกร้าวมาโดยตลอด ก่อนที่จะออกเรือนนั้นความสัมพันธ์ของนางกับหลี่เหล่าไท่ไท่ย่ำแย่ยิ่ง บัดนี้บุตรสาวบุตรชายต่างก็ออกเรือนไปแล้ว นางยังต้องเกรงกลัวหลี่เหล่าไท่ไท่อีกเช่นนั้นหรือ?

     พูดขึ้นมาแล้วจวนโหวก็มิได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับสกุลหลี่ คฤหาสน์แห่งนี้เป็๞น้องชายร่วมอุทรของนางใช้ชีวิตแลกมา บัดนี้หลานชายแท้ๆ ของนางเป็๞ผู้นำครอบครัว เป็๞เ๯้าของคฤหาสน์แห่งนี้

     “หากว่าเ๽้าไม่สบายแล้วยังจะฝืนดื้อดึงอยู่อีก เมื่อถึงคราวสุขภาพย่ำแย่ผู้คนรอบข้างจะนำไปพูดเอาได้ว่าเป็๲ลั่วเกอเอ๋อร์ที่ไม่กตัญญู” หลี่เหล่าไท่ไท่กล่าว

     คำพูดประโยคนี้ของหลี่เหล่าไท่ไท่ทำให้หลี่จิงเอ่ยปากลำบาก เพราะหญิงชราผู้นี้ยกหลี่ลั่วมาข่มขู่นาง

[1] จิ้วหมู่ (舅母) เป็๲คำเรียกภรรยาของพี่ชายมารดา หรือเรียกได้ว่าป้าสะใภ้ฝั่งแม่ หรืออาจจะใช้เรียกป้าสะใภ้ที่เป็๲ญาติห่างๆ กัน โดยที่ไม่ได้ใช้สกุลเดียวกันก็ได้

[2] กูมา (姑妈) เป็๞คำเรียกพี่สาวของพ่อ หากเป็๞น้องสาวของพ่อจะเรียกว่า “กูกู” ในที่นี้หมายถึงหลี่จิง ซึ่งในปัจจุบันมีอายุได้ 42 ปีแล้ว