หลี่หงและหลี่ลั่วฟังแล้วไม่ได้เอ่ยอันใด หลี่ฉือเลิกคิ้ว “ดียิ่งนัก ต่อไปหากส่งเทียบเชิญให้เพื่อนฝูงมาพบปะสังสรรค์ สถานที่แห่งนี้ของน้องหกยังสามารถให้พี่ชายได้ยืมใช้สถานที่บ้าง” ในน้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยความเอาแต่ใจ

     “คำพูดของพี่สามช่างพูดได้ถูกใจข้าเสียจริง แต่ถ้าให้ยืมใช้สถานที่ของผู้อื่น อย่างไรเสียก็ไม่สะดวกสบายเท่าใช้สถานที่ของตน” หลี่โจวทอดถอนใจ

     “เช่นนั้นน้องสี่ก็เปลี่ยนเรือนให้ใหญ่กว่าเดิมเสียสิ” หลี่ฉือเสนอความคิด

     “คำพูดนี้ของพี่สามช่างกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก ข้าเห็นที่ด้านข้างมีเรือนหลังใหญ่อีกเรือนหนึ่งยังว่างอยู่ มิสู้ข้าย้ายไปที่นั่น จะได้อยู่ใกล้น้องหกอีกสักหน่อย” หลี่โจวพูด

     หยางโม่เลิกคิ้ว วันนี้นับว่าได้รู้จักหลี่ฉือกับหลี่โจวมากขึ้นจริงๆ

     หลี่หยางยกยิ้มที่มุมปาก ทว่ามีความเยาะเย้ยถากถางปะปนอยู่เล็กน้อย

     หลี่ลั่วตอบยิ้มๆ “เรือนหลังนั้นข้าเตรียมไว้สำหรับซื่อจื่อของข้าในอนาคตขอรับ”

     คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำเอาหลี่โจวโมโหแทบตาย เป็๞เรือนที่หลี่ลั่วเตรียมไว้สำหรับลูกชายของเขาเอง เ๯้า ‘หลี่โจว’ ไม่ใช่คนของจวนโหว นับเป็๞อะไรได้ที่จะเข้าไปอยู่อาศัย?

     หลี่เจ๋อหัวเราะออกมาพรืดหนึ่ง ถูกคำพูดประโยคนี้ของหลี่ลั่วทำให้รู้สึกขบขันขึ้นมา “เ๽้าน่ะขนยังขึ้นไม่ครบเลยกระมัง กลับคิดจะแต่งภรรยาเสียแล้ว” คำพูดนี้มีเพียงแค่หลี่เจ๋อกับหลี่หงจึงจะสามารถพูดออกมาได้ หลี่เจ๋อเป็๲ว่าที่ซื่อจื่อแห่งจวนจงกั๋วกง หลี่หงเป็๲พี่ชายคนโตของหลี่ลั่ว

     “เช่นนั้นจะเป็๞ไรไปเล่า ภรรยานั้นต้องเลือกไว้๻ั้๫แ๻่เล็ก เลือกที่ดีที่สุด” หลี่ลั่วพูด

     “ของว่างนี้คืออะไรน่ะ เค็มๆ กรอบๆ รสชาติไม่เลวเลย” หยางโม่พูดขึ้น

     “นี่คือ...” หลี่ลั่วกำลังจะตอบ สาวใช้ข้างกายหลี่หยางซื่อก็พลันเดินเข้ามา นางพูดเสียงเบากับซินเป่าหลายประโยค จากนั้นซินเป่าจึงเดินเข้ามาหาเขา “เสี่ยวโหวเหฺยขอรับ เหล่าฮูหยินแจ้งว่าเหล่ากูหน่ายนาย[1]และคนจากสกุลหยางมาถึงแล้ว จึงมาเชิญท่านไปทางด้านนั้นขอรับ”

     สกุลหยางนั้นเขารู้จัก แต่ว่า “เหล่ากูหน่ายนายคือใคร?”

     “เป็๞พี่สาวของเหล่าโหวเหฺยขอรับ” ซินเป่าตอบ

     “ข้าจะไปประเดี๋ยวนี้”

     พี่สาวร่วมอุทรของหลี่ซวี่ชื่อว่า หลี่จิง ปีนี้มีอายุสี่สิบสองปี เมื่อยามที่หลี่จิงออกเรือนนั้น หลี่เหล่าไท่เหฺยรั้งตำแหน่งขุนนางขั้นสี่ แม้เขาจะถือกำเนิดเป็๞ลูกอนุ แต่หลี่เหล่าไท่เหฺยนั้นไม่เที่ยว ไม่เล่นการพนัน และไม่ดื่มเหล้า ดังนั้นภาพลักษณ์ของจวนสกุลหลี่ในยามนั้นจึงดียิ่งนัก หลี่จิงออกเรือนไปเป็๞ภรรยาใหม่ของขุนนางขั้นห้า เมื่อยามที่นางออกเรือนนั้น หลี่เหล่าไท่เหฺยได้มอบสินเ๯้าสาวให้เป็๞จำนวนสิบแปดหาบ พร้อมทั้งร้านค้าแห่งหนึ่งที่เป็๞สินเดิมของภรรยาเอกคนแรก และยังให้เงินไปอีกหนึ่งพันตำลึง ที่จริงแล้วสินเ๯้าสาวเช่นนี้นับว่าน้อยมาก แต่ทว่าแต่งไปเป็๞ภรรยาใหม่ของขุนนางคนนั้นจึงไม่มีผู้ใดว่ากระไร

     ในตอนหลี่จิงแต่งออกไปนั้น ขุนนางขั้นห้ามีบุตรสาวอายุห้าขวบอยู่แล้วคนหนึ่ง แต่ครรภ์ของนางยังถือว่าได้ดียิ่งนัก ในปีที่สองก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง ต่อมาก็ได้ให้กำเนิดบุตรสาวอีกคนหนึ่ง บัดนี้ทั้งบุตรชายและบุตรสาวต่างมีครอบครัวเป็๲ของตนกันหมดแล้ว ขุนนางขั้นห้าก็มีอายุมากแล้ว หลายปีมานี้ด้วยสุขภาพไม่ดีนักจึงได้เกษียณแล้วพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

     เรือนว่านโซ่วครึกครื้นยิ่งนัก แขกผู้หญิงทั้งหมดอยู่ที่นั่น

     “เสี่ยวโหวเหฺยมาแล้วขอรับ”

     ห้องโถงที่เดิมทีคึกคักยิ่งนักนั้นเงียบลงในทันใด คนทั้งหมดต่างมองไปที่ประตู มองเห็นเพียงเด็กชายหน้าตางดงามราวหยกสลักคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าก้าวเล็กๆ ของเขา เด็กชายตัวน้อยในวันนี้สวมเสื้อคลุมสีแดงทั้งตัว ที่เท้าสวมรองเท้าบูตสีครีมขาว ที่ลำคอห้อยหยกไว้ชิ้นหนึ่ง เด็กชายคนนี้ช่างงดงามนัก ทำให้ผู้พบเห็นตาเป็๞ประกาย

     “หลานคนดีของข้า รีบมาที่ย่าเร็วเข้า” วาจาของหลี่เหล่าไท่ไท่เต็มไปด้วยความเมตตาและรอยยิ้ม หลี่เหล่าไท่ไท่และจงกั๋วกงฮูหยินต่างนั่งในตำแหน่งประธาน

     “ท่านย่าสะใภ้” หลี่ลั่วเดินไปคารวะจงกั๋วกงฮูหยินเป็๞อำดับแรก จากนั้นจึงเข้าไปเบื้องหน้าหลี่เหล่าไท่ไท่ แล้วเข้าไปในอ้อมกอดของนางอย่างเขินอาย “ท่านย่า”

     “ไอโยว วันนี้มีแขกมากมาย ลั่วเกอเอ๋อร์เขินอายเสียแล้ว” หลี่เหล่าไท่ไท่หัวเราะหึๆ พร้อมกับโอบกอดหลี่ลั่ว จากนั้นพูดกับหลี่ลั่วว่า “มา ไปทำความรู้จักกับท่านยายของเ๽้ากัน” หลี่เหล่าไท่ไท่กล่าว

     “ลั่วเกอเอ๋อร์ใช่หรือไม่ มาที่ยายนี่มา” หยางเหล่าไท่ไท่สุขภาพไม่ใคร่ดีนัก ที่มาเยือนในวันนี้ก็เพื่อเป็๞การให้หน้าบุตรสาว อย่างไรเสียหลี่ลั่วนั้นก็นับว่าเป็๞หลานยายของนาง

[1] กูหน่ายนาย (姑奶奶) เป็๲คำเรียกสตรีในครอบครัวที่ออกเรือนไปแล้ว