ตอนที่ 5
แต่ว่าตอนแรกที่มาบ้านของปัณณวีร์ ศิลาแทบจะแยกไม่ออกแล้วว่าระหว่างการทำงานเป็นักแสดงของเขา กับการที่บอกว่ามาเที่ยวพักผ่อนนี่อะไรจะหนักและเหนื่อยกว่ากัน เพราะศิลาต้องมาจับจอบจับเสียมเพื่อขุดหลุมไว้สำหรับปลูกต้นไม้ ความร้อนนั้นไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะตอนนี้เพิ่งจะบ่ายโมง
แดดเมืองไทย่นี้นั้นร้อนยิ่งกว่าอะไร เหมือนอยู่ใกล้พระอาทิตย์แค่เอื้อม จากที่คิดว่าจะมาสวีทหวานกันที่ฟาร์มซะหน่อยกลับถูกปัณณวีร์พามาเป็คนงานของฟาร์มไปซะอย่างนั้น ศิลาที่ตอนนี้ทั้งใบหน้าแดงก่ำเพราะร้อนแดดและตัวเต็มไปด้วยเหงื่อไคล จะเรียกว่าอาบเหงื่อก็ว่าได้นั้นนั่งพักเหนื่อยอยู่ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ พุ่มทรงปาน กิ่งก้านสยายออกเป็บริเวณกว้าง แต่ต้นไม่สูงมากนัก ให้ร่มเงาอย่างดี
“เหนื่อยแล้วหรอ แบบนี้จะมาเป็ลูกเขยพ่อพี่ได้ไงเนี่ย” ปัณณวีร์เอ่ยแซวแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ บริเวณนั้นเป็พื้นหญ้ากว้าง พื้นที่เดินเล่นสำหรับโคนมซึ่งตอนนี้คงถูกนำเข้าคอกไปแล้วเนื่องจากแดดในเวลานี้นั้นร้อนเกินไป
“เป็ได้อยู่ ก็ผมได้พี่แล้ว” คนหน้าไม่อายพูดออกมาได้ก่อนจะนอนราบไปบนพื้นหญ้าเขียวขจีราวกับไม่กลัวว่าจะเปื้อนเศษดิน ปัณณวีร์เห็นแบบนั้นก็มองและยิ้มตาม ศิลาที่เขารู้จักรักสะอาดจะตาย แต่พออยู่กับเขากลับทำอะไรที่ไม่เคยทำ อย่างเช่นล้างจานให้ และมาวันนี้ก็มาจับเครื่องมือทำไร่ทำฟาร์มอีก ผิวสวยๆ ที่บริเวณหลังมือนั้นแดงเพราะแดดอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากไม่มีสิ่งปกปิด
“เดี๋ยวให้คนงานมาช่วยขุดต่อ ไม่ต้องทำแล้วแหละ เก่งมาก” ปัณณวีร์เท้ามือข้างหนึ่งข้างๆ ตัวศิลา มืออีกข้างนำไปเช็ดเหงื่อให้คนน้อง ลมเย็นๆ พัดบางครั้งบางคราก็พอทำให้หายร้อนได้บ้าง ศิลามองใบหน้าสวย้าก่อนจะอดใจไม่ไหวดึงปัณณวีร์ลงมานอนด้วย
“มากอดทำไมเนี่ย เหงื่อออกขนาดนี้” อย่าว่าแต่ศิลาเลยที่เหงื่อเยอะ ปัณณวีร์เองก็น้อยที่ไหน
“เหงื่อแล้วไง ผมชอบกลิ่นเหงื่อพี่ไม่รู้หรอ” ไม่พูดเปล่า ศิลาพลิกตัวเองขึ้นซุกไซร้ซอกคอของคนพี่อย่างไม่รังเกียจแต่กลับกันเพราะเขาชอบจริงๆ มันทำให้ปัณณวีร์ดูเซ็กซี่และน่าดึงดูดมากขึ้น
“อื้ออ ศิเดี๋ยวมีคนมาเห็น” ปัณณวีร์ดันไหล่กว้างออกเพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่ในห้องซะหน่อย อยู่กลางแจ้งแบบนี้เกิดมีคนงานผ่านไปผ่านมาเห็นเข้าจะเป็เื่เอา ถึงยังไงเื่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ยังต้องเป็ความลับต่อไปก่อน แม้แต่พ่อของปัณณวีร์เองก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าวันนี้ศิลามาพักผ่อนในฐานะน้องคนหนึ่งเท่านั้น แต่ความจริงแล้วเป็ในฐานะแฟนลูกชายต่างหาก
“กลับบ้านกันเถอะ ไปอาบน้ำกัน” ปลายจมูกโด่งปัดป่ายไปมาที่แก้มนิ่มอย่างหยอกล้อ ดวงตาเรียวคมมองอย่างสื่อความหมาย มีหรือที่ปัณณวีร์จะไม่รู้ความ้าของเด็กคนนี้
“แค่อาบน้ำหรอ” ปัณณวีร์ทำเป็โยนหินถามทางถึงจะรู้แก่ใจ
“แน่นอนว่าไม่ใช่แค่อาบ” มือปลาหมึกเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้เอวบางลงมาที่สะโพกมน
ปัณณวีร์จับมือคนน้องออกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นให้ศิลาจับ “ไปสิ”
ภายในห้องน้ำในห้องนอนปัณณวีร์ตอนนี้นอกจากเสียงของน้ำที่ไหลจากฝักบัวก็มีเสียงครวญครางปนออกมาเป็ระยะๆ ไม่ได้สนใจว่าตอนนี้พระอาทิตย์จะอยู่ตรงกลางหัว สองร่างเปลือยเปล่าที่นัวเนียกันอยู่ภายใต้สายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายให้ความเย็นของน้ำดับความร้อน ความร้อนจากอากาศข้างนอกนั้นยังพอจะดับได้ แต่ความร้อนที่เกิดจากไฟราคะคงยากที่จะดับได้ด้วยน้ำ
หลังจากที่ทำกิจกรรมเสียเหงื่อกันเสร็จไปทั้งสองก็ลงมาทำอาหารเที่ยงทานกัน พอทานเสร็จก็เป็ศิลาที่ล้างจานดังเดิม ส่วนปัณณวีร์นั้นก็ไปจัดการเก็บกวาดบ้าน เพราะรู้ว่าพ่อไม่ค่อยว่างมาดูแลบ้านอยู่แล้วเพราะงานในฟาร์มก็ยุ่งพอตัว นานๆ ถึงจะเก็บ วันนี้ปัณณวีร์จึงถือโอกาสเก็บกวาดทุกซอกทุกมุมให้ ส่วนคุณดาราหนุ่มหลังล้างจานเสร็จก็นั่งอยู่หน้าทีวีอยู่พักหนึ่งหันไปดูอีกทีก็หลับไปซะแล้ว คงจะเหนื่อยจริงๆ เพราะปกติแล้วเ้าตัวหลับยากยังกับอะไรดี
“ถึงจะบอกว่าไปแบบเงียบๆ แต่ก็มีคนเห็นอยู่ดีนั่นแหละ” กนกเลื่อนดูรูปของลูกชายที่วันนี้ถูกถ่ายได้ที่สนามบิน เขาไม่ได้กังวลอะไรเพียงแต่กลัวว่าจะมีแฟนคลับไปตามไปรอแล้วเข้าถึงตัวหรือเกิดอุบัติเหตุ แฟนคลับศิลาน้อยๆ ที่ไหน แม้จะเห็นแค่ด้านหลังและตอนที่ใส่หมวกปิดหน้าปิดตาก็ยังขึ้นเทรนทวิตเตอร์ ติดแฮชแท็กว่าศิลาที่เชียงใหม่อีกต่างหาก
“ก็เป็ธรรมดาหนิคุณ ลูกเราดังและหล่อขนาดนั้น” อาธิปพูดอย่างไม่ได้จะเดือดร้อนอะไร เพราะความจริงแล้วเื่แค่นี้ก็ไม่ใช่เื่ใหญ่อะไร แต่คนเป็ภรรยากลับเป็กังวลไปซะหมด
“จริงครับ”
“จะกลับยังไงล่ะทีนี้ แฟนคลับต้องไปรอกันที่สนามบินแน่ๆ การ์ดก็ไม่มีด้วย” กนกพูดขึ้น
“ลูกก็คงมีวิธีของลูกนั่นแหละ ว่าแต่คุณเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปงานสมาคมไม่ใช่หรอ มีชุดแล้วหรอ” อาธิปเลือกจะเปลี่ยนเื่คุยแทน
“มีแล้วสิคะ” ศรุตมองพ่อกับแม่พูดคุยเื่อื่นกัน เขานับถือพ่อของเขาจริงๆ ที่มีวิธีเบี่ยงเบนความสนใจแม่เขาได้ สมแล้วที่เป็สามีภรรยากันมาจนพวกเขาโตกันขนาดนี้ กนกเป็คนดื้อรั้นคนหนึ่ง บอกอะไรก็ใช่ว่าจะทำตามจะเชื่อไปซะทุกอย่างแต่ก็ใช่ว่าจะแข็งจนไม่ฟังใคร โดยเฉพาะกับอาธิป เธอค่อนข้างจะฟังมากกว่าคนอื่น
ระหว่างที่คุยกันตามประสาครอบครัวอยู่นั้นเสียงข้อความจากไอแพดของกนกก็ดังขึ้นมาสองสามครั้ง ทำให้เ้าของมันต้องเปิดดู
“ตายจริง ฉันลืมไปเลยค่ะคุณว่าวันนี้นัดกับหนูดาวไว้ จะพาไปดูเครื่องเพชรกัน ยังไงเย็นนี้สองพ่อลูกทานข้าวกันเลยนะไม่ต้องรอ” กนกยิ้มให้สองพ่อลูกก่อนจะลุกไปพร้อมกับไอแพดอย่างอารมณ์ดี
อาธิปมองตามภรรยาแล้วหันมาคุยกับลูกชาย “แม่เราไปสนิทกับหนูนับดาวนี้ั้แ่เมื่อไหร่”
“ไม่ทราบครับ คงั้แ่ตอนที่พาศิลาไปกินข้าวนั่นแหละ ติดต่อเรื่อยๆ แบบนี้ดูท่าแม่จะชอบนับดาวนะครับ” แม้ในใจศรุตอยากจะบอกว่าไม่ต้องพยายามหรอก พยายามแค่ไหนน้องชายตัวดีของเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี
“ลูกสาวคนเดียวของคุณพิษณุสินะ พ่อดูจากบุคลิกภายนอกก็พอจะรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็คนมีความมั่นใจสูง ลูกสาวคนเดียวอีกต่างหาก คงจะเอาแต่ใจไม่น้อยนะ”
“ดูคนออกขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“พ่อเจอคนมาเยอะไง แก่จนปูนนี้แล้วทำไมจะดูไม่ออกกัน แล้วน้องเราน่ะก็นิสัยเหมือนแม่ คงจะยอมให้จับคลุมถุงชนอยู่หรอก” ศิลาดื้อรั้นและไม่ยอมคนไม่ต่างจากกนก คนแบบเดียวกันปะทะกันก็คงต้องดูว่าใครจะเป็ฝ่ายยอมให้ใคร
“พ่อก็ช่วยพูดหน่อยสิครับ”
“ไม่ใช่ไม่เคยพูดแทน แต่จะทำตามไหมก็ดูเอาเถอะ” ศรุตรู้สึกหนักใจแทนศิลาขึ้นมาทันใด ในใจก็คงได้แต่หวังว่าคนที่ยอมถอยนั้นจะเป็ผู้ให้กำเนิด
และแล้วก็เป็อย่างที่คิดเอาไว้ว่าสุดท้ายศิลาก็นอนห้องนั้นไม่ได้ ต้องหอบหมอนมานอนที่ห้องกับปัณณวีร์ คนพี่ก็รู้อยู่แล้วเพียงแต่อยากจะแกล้งก็เท่านั้น เพียงหัวถึงหมอนศิลาก็กอดร่างบางไว้แล้วหลับลงในไม่ช้า เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาปัณณวีร์ก็พาศิลาไปให้อาหารไก่และเก็บไข่ไก่แทนคนงาน ไม่ใช่น้อยๆ เลย แต่ถึงอย่างนั้นศิลากลับรู้สึกชอบและสนุกไปกับมัน ทั้งที่เป็สิ่งที่คิดว่าไม่น่าจะชอบ อาจจะเป็เพราะว่าคนที่อยู่ด้วยเป็ปัณณวีร์ ไม่ว่าจะทำอะไรตัวเขาก็ทำได้หมด
เชวงตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืดั้แ่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแทบจะทุกวัน เขาเข้าไปดูโคนมที่คอกและเตรียมงานอื่นๆ ต่อจนแสงของพระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาที่เส้นขอบฟ้าเชวงจึงกลับมาที่บ้านเพื่อจะปลุกลูกชายเนื่องจากปัณณวีร์บอกเอาไว้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะพาศิลาไปตลาดไปหาของกิน
“วีร์ลูก ตื่นได้แล้วนะ” เชวงเคาะประตูห้องลูกชายสองครั้งพร้อมกับเอ่ยเรียกแต่ข้างในห้องก็เงียบไม่มีเสียงตอบรับออกมา เรียกอยู่สักพักเชวงจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างที่ทำประจำเมื่อก่อนตอนมาปลุกลูกชายไปโรงเรียนเพราะปัณณวีร์เป็คนที่หลับลึกและปลุกยากมากกว่าจะยอมตื่น
เมื่อค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องเย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศ ผ้าม่านเป็ตัวบังแสงสว่างจากด้านนอกไม่ให้เข้ามารบกวนคนที่นอนหลับอยู่ เชวงมองที่เตียงตรงกลางห้องก็ยืนมองอยู่สักพัก ภาพที่เห็นคือปัณณวีร์นอนเกยอยู่บนอกของศิลาและกอดเอวคนน้องไว้ เชวงไม่ได้ใที่ศิลามาอยู่ที่ห้องนี้เพราะคงจะนอนที่ห้องนั้นไม่ได้ แต่ที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ ใจคือการนอนของทั้งคู่
ลักษณะการนอนของทั้งสองมันดูไม่ธรรมดา สำหรับผู้ชายสองคนที่บอกว่าไม่ได้สนิทกันมาก จะนอนกอดกันกลมขนาดนี้เลยงั้นหรอ ต่อให้บอกว่าเป็พี่น้องหรือเพื่อนกัน ก็น้อยนักจะมานอนกอดกันเช่นนี้ เชวงค่อยๆ ปิดประตูลงตามเดิมพลางยืนครุ่นคิดในใจครู่หนึ่ง แล้วเคาะประตูปลุกลูกชายอีกโดยทำเหมือนว่าเขาไม่ได้เปิดเข้าไปในห้อง และเป็ศิลาที่ตื่นมาก่อนเพราะรู้สึกว่าหนักๆ ที่หน้าอกด้วย
“ตื่นแล้วครับคุณลุง” ศิลาตอบกลับไป
“ปลุกพี่ด้วยนะศิลา บอกจะไปตลาดลุงก็เลยมาปลุกน่ะ” เชวงตอบกลับมา
“ได้ครับ” ศิลาก้มมองคนที่ขยับตัวเมื่อถูกรบกวนแต่ก็ไม่ยอมตื่น “พี่วีร์ ตื่นได้แล้วครับ เราจะไปตลาดไม่ทันกันนะครับ”
“อื้ออ อีก 5 นาทีนะ” ปัณณวีร์ตอบกลับมาทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ
“แต่ผมหิวแล้วนะครับ” เพราะเมื่อวานทานข้าวกันเร็วกว่าเวลาปกติและก็นอนเร็ว พอตื่นขึ้นมาศิลาก็รู้สึกหิวจริงๆ “ตื่นเร็ว ถ้าไม่ตื่นตอนนี้พี่จะไม่ได้ลุกจากเตียงเลยนะ”
ปัณณวีร์ต้องรีบลุกขึ้นนั่นทันทีทั้งยังสะลึมสะลืออยู่พร้อมว่าให้ศิลาเสียงเบา “หมกมุ่น”
ศิลาลุกขึ้นนั่งตามก่อนจะรั้งคอคนพี่เข้าไปจูบปากเบาๆ เพียงแค่ปากแตะปากเท่านั้นก่อนจะลุกไปเปิดผ้าม่าน แสงของพระอาทิตย์ที่เพิ่งจะโผล่ขึ้นมานั้นทำให้ท้องฟ้าในยามนี้สวยงามมาก ศิลาเห็นแบบนั้นก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ อากาศปลอดโปร่งธรรมชาติๆ ที่ในกรุงเทพแทบจะหาไม่ได้
ทั้งสองเข้าไปแปรงฟันล้างหน้าพร้อมกันแต่ยังไม่ได้อาบน้ำเพราะปัณณวีร์กลัวว่าของกินที่ตลาดจะหมดซะก่อน ตลาดที่ต่างจังหวัดนั้นขายั้แ่เช้ามืด ผู้คนก็มักออกไปจับจ่ายกัน พอแสงอาทิตย์ขึ้นมาได้ไม่นานของก็เริ่มเหลือน้อยลง ไม่ถึง 7 โมงครึ่งตลาดก็เก็บ ไม่มีอะไรขายซะแล้ว หลังไปตลาดมาศิลาก็ได้น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มา ปัณณวีร์ก็ได้ข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ชอบ และได้ของติดไม้ติดมือมาอีกเยอะ
“วันนี้ผมจะไปหาอ้นหน่อยนะครับพ่อ” ปัณณวีร์พูดขึ้นขณะนั่งกินมื้อเช้ากันอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านกับแสงแดดอ่อนๆ และลมที่พัดโชยเย็นสบาย
“ไปสิ จำทางได้ไหมล่ะ”
“ได้อยู่แล้วว”
“ใครหรอครับ” ศิลาเอ่ยถาม บุคคลที่สามที่ถูกพูดถึงก็คืออ้น เพื่อนสมัยมัธยมของปัณณวีร์
“เพื่อนพี่น่ะ ไปด้วยกันไหม มันมีไร่ชานะพี่พาไปเก็บชาเอาป่าว” ปัณณวีร์ถามด้วยรอยยิ้ม การมาเที่ยวพักผ่อนของเขาคือการมาทำกิจกรรมอะไรแบบนี้ ไม่ได้มาเพียงนอนอยู่บ้านเฉยๆ เพราะถ้าอย่างนั้นเขานอนอยู่คอนโดน่าจะดีกว่า กลับบ้านมาแต่ละทีปัณณวีร์ก็ชอบหาอะไรทำแบบนี้อยู่เรื่อย
“ไปครับ” ศิลาตอบรับ ถามว่าอยากจะไปเก็บใบชางั้นหรอ คงจะไม่ใช่ เพราะปัณณวีร์จะไปหาเพื่อนต่างหากเขาจึงอยากตามไปด้วย ดูจากชื่อแล้วคงจะเป็เพื่อนผู้ชาย แน่นอนว่าศิลาต้องตามติดไปด้วยอยู่แล้ว
เชวงมองทั้งสองคนเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ถามอะไรออกไป แม้ในใจจะสงสัยและคิดว่าที่ตัวเองคิดนั้นอาจจะถูกเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เขาไม่อยากจะถามเพราะหากลูกอยากจะบอกก็คงบอกเอง
ไร่ชาของอ้นนั้นอยู่ห่างจากฟาร์มโคนมของปัณณวีร์หลายกิโลเมตรอยู่เหมือนกัน แต่ถนนหนทางนั้นดีกว่าเมื่อก่อนมากทำให้การเดินทางสะดวกและเร็วขึ้น ใช้เวลาเพียง 10 กว่านาทีก็มาถึงที่ไร่ของเพื่อน ทุกอย่างยังเหมือนแต่ก่อน บ้านก็ยังเป็แบบเดิมเพียงแต่มีการปรับปรุงและต่อเติมเพิ่มมาหน่อย ปัณณวีร์กับอ้นไปมาหากันอยู่บ่อยครั้ง ไปเล่นที่ฟาร์มบ้าง มาเล่นที่ไร่บ้าง พอเห็นแล้วก็ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆ ไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
เร็วจนตอนนี้พวกเขาต่างพากันเติบโต ทำงานและมีคนรักกันแล้ว
“วีร์” เสียงเรียกทำให้เ้าของชื่อหันไปมองที่ชั้นสองตรงระเบียงของบ้าน เห็นอ้นยืนอยู่พร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นหน้าของปัณณวีร์
“อ้น” เ้าของบ้านรีบหันหลังกลับเพื่อจะลงมาข้างล่าง ปัณณวีร์ยิ้มก่อนจะเห็นหน้าของศิลาที่ดูบึ้งตึงเล็กน้อยก็ทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน จึงได้ยกมือขึ้นลูบป้อยๆ ที่บริเวณอกของคนน้อง
“แค่เพื่อน เพื่อนสนิทจริงๆ เล่นด้วยกันมาั้แ่เด็กเลยนะ” ปัณณวีร์พูดเสียงให้ได้ยินกันสองคนพร้อมทำหน้าอ้อนๆ น้อง อ้นที่รีบวิ่งลงมาเห็นพอดีจึงชะงักไปเล็กน้อยมองดูการกระทำของสองคนที่อยู่ไม่ไกลนักเพราะทั้งคู่ยังไม่เห็นว่าอ้นมา
“ยิ้มเยอะเกินไป” ศิลาทำเป็เบนสายตาไปทางอื่นไม่มองใบหน้าหวานของปัณณวีร์และทำเป็เสียงเข้ม
“โอเคๆ ไอ้เด็กขี้หวง” ปัณณวีร์ยิ้มปนขำกับท่าทีหึงหวงของเด็กน้อยที่ไม่ว่าจะคบกันผ่านมากี่ปีก็ยังคงหวงอยู่ แต่นั่นมันก็เป็เหมือนสิ่งที่บอกได้อีกอย่างว่าศิลารักเขามาก
“วีร์ มาบ้านั้แ่เมื่อไหร่” อ้นแกล้งทำเป็ไม่เห็นแล้วเดินยิ้มมาหา
“มาถึงเมื่อวาน แต่ว่ามัวทำอะไรที่ฟาร์มก็เลยไม่ได้มาหา วันนี้กะจะมาชวนไปกินหมูกระทะที่บ้านด้วย”
“ได้ดิ ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกัน ไม่มีเพื่อนอ่ะ พ่อก็แก่ละเคี้ยวไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆ” ปัณณวีร์ขำไปกับเพื่อน มีเพียงศิลาที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ จะบอกว่าหน้านิ่งก็ไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะมันคือหน้าปกติของเ้าตัวแล้ว
“แล้วคุณลุงอ่ะ อยู่บ้านเปล่า”
“เข้าไร่ไปแล้ว นี่ก็ว่าจะตามเหมือนกัน แต่วีร์มาก่อนงั้นเข้ามาคุยกันในบ้านๆ” อ้นเดินนำแขกทั้งสองเข้าไป เ้าของบ้านก็เอาน้ำมาให้พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับทั้งสอง
“อ่อ นี่ศิลา เป็น้องชายของศรุตน่ะเพื่อนตอนมหาลัย” ปัณณวีร์แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ศิลาก็ทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมเอ่ยคำว่ายินดีที่ได้รู้จักเท่านั้น
“เป็ดาราใช่ป่ะ ถึงไม่ค่อยได้ดูละครแต่ก็เคยเห็นบ่อยครั้ง” ใครบ้างจะไม่เคยเห็น หากไม่รู้จักแต่ถ้าเห็นหน้าก็คงพอจะรู้ว่าเขาเป็ดารา
“ใช่ เรากลับมาบ้านเพราะเดี๋ยวงานยุ่งกลัวจะไม่ได้กลับยาวเลยกลับมาหาพ่อก่อน น้องอยากมาพักผ่อนด้วยเลยมาด้วยเพราะที่นี่เป็ส่วนตัวดี”
“เราก็แวะไปหาคุณอาบ่อยอยู่ เพิ่งได้อะโวคาโดพันธุ์ดีมาเลยแบ่งเมล็ดให้ไป ปลูกไว้ก็เอาไว้ขายเสริมหรือกินได้นะ”
“ขอบใจมากนะ อ้นคือว่า ... มีเื่อยากจะรบกวนหน่อยจะได้ไหม” เพราะไม่ได้เจอกันนานแม้จะรู้จักและสนิทกันั้แ่เด็ก แต่พอโตมาไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ก็ทำให้มีช่องว่างระหว่างความเป็เพื่อนอยู่บ้าง ปัณณวีร์ก็เกรงใจที่จะต้องรบกวนเพื่อน
ส่วนศิลานั้นไม่ได้พูดอะไรทำเพียงนั่งมองและนั่งฟัง เป็ผู้รับฟังที่ดีเท่านั้น แต่สายตาที่มองอ้นนั้นดูไม่เป็มิตรเท่าไหร่นัก
“ได้ดิ ไม่ต้องเกรงเลยเราเพื่อนกันอยู่แล้ว มีอะไรให้ช่วยบอกได้เสมอจำไม่ได้หรอ” อ้นเคยบอกกับปัณณวีร์เอาไว้ว่าหากมีเื่ไหนที่เขาพอจะช่วยได้ก็อย่าได้เกรงใจที่จะร้องขอ เพราะสำหรับอ้นแล้วปัณณวีร์เป็มากกว่าเพื่อนวัยเด็ก ปัณณวีร์เป็รักแรกของเขาด้วยต่างหาก
เพียงแต่เขาไม่กล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกไป ด้วยรู้ว่าปัณณวีร์คิดกับเขาแค่เพื่อนจริงๆ อ้นเองไม่อยากจะเสียความเป็เพื่อนที่ปัณณวีร์มอบให้ไปหากเลือกที่จะบอกความรู้สึก ศิลาไม่ได้ไหน้ำส้มแตกไปเอง เขาเห็นแววตาของอ้นที่มองปัณณวีร์แล้วก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับแฟนตัวเองแค่เพื่อนอย่างแน่นอน
“เมื่ออาทิตย์ก่อนพ่อไปหาหมอมาแต่บอกว่าไม่ได้เป็อะไรมาก ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ที่ฟาร์มมีคนงานก็จริง แต่พ่อก็อยู่บ้านคนเดียวตลอดไม่มีคนดูแล หากว่าอ้นว่างๆ แวะไปหาพ่อบ่อยๆ ให้หน่อยได้ไหม” ปัณณวีร์ยังคงกังวลเื่สุขภาพของผู้เป็พ่ออยู่ดีแม้หมอจะบอกว่าไม่เป็อะไรมากแต่ก็อดห่วงไม่ได้ หากพ่อเขาจะแต่งงานใหม่หรือมีรักใหม่เพื่อมาดูแลกันยามแก่เฒ่า ตัวเขาไม่ขัดเลยสักนิด
แต่ไหนแต่ไรมาเชวงไม่เคยคิดจะแต่งงานใหม่อีกเลย เพราะเขาสัญญากับภรรยาอันเป็ที่รักเอาไว้ว่าชีวิตนี้จะรักเพียงเธอ มีเพียงเธอแม้เธอจะจากไปแล้วก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนอื่นเลย
“ได้ ไม่ต้องห่วงนะ เราจะแวะไปหาไปเล่นกับท่านบ่อยๆ” อ้นรับคำ เพราะเขาเองก็เห็นเชวงเป็เหมือนพ่อคนหนึ่งเช่นเดียวกัน
“ขอบใจมากนะ” ปัณณวีร์เอื้อมมือไปตบเบาๆ ที่หลังมือของอ้นที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยความซึ้งใจ แต่ก็ดันลืมไปเสียได้ว่าคนข้างๆ นั้นแผ่รังสีบางอย่างออกมาอยู่
“อะแฮ่ม!!” ศิลาแกล้งไอเบาๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม วีร์จึงค่อยๆ ดึงมือกลับ และใช้มืออีกข้างวางลงที่หลังมือของศิลาตรงต้นขา ก่อนจะจับเอาไว้แล้วบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ อ้นเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นก็ยิ่งไขข้อข้องใจของเขาเพิ่มขึ้นอีก
“จริงสิ วันนี้อากาศดีขอไปเก็บชาด้วยได้ป่ะ” ปัณณวีร์พูดขึ้นเพื่อไม่ให้มันเงียบ
“ได้สิ ไปเลยป่าว พ่อคงดีใจถ้าได้เจอวีร์”
“อื้มม”
ทั้งสามเดินไปไม่ไกลนักก็เห็นเป็ไร่ชาหลายสิบไร่ คนงานพากันก้มหน้าก้มตาเก็บยอดชาอย่างขยันขันแข็ง ด้วยเพราะเป็ตอนเช้าอยู่ แดดยังไม่แรงนักปัณณวีร์เลยพาศิลามาทำอะไรที่ไม่เคยทำอีกอย่าง แต่พอสายหน่อยแดดเริ่มแรงก็พาคนน้องเข้าร่มเพราะเมื่อวานก็พาไปตากแดดจนผิวเสียแล้ว
“ทำไมยังทำหน้าบึ้งอยู่ล่ะ” ปัณณวีร์เอียงคอมองคนน้องที่ดูเหมือนจะยังไม่หายงอนเขา “แค่แตะๆ มือเพื่อนเองนะ แบบว่าขอบคุณ”
“อย่ามาทำหน้าอ้อน พี่แค่เพื่อนแต่ดูแล้วเขาไม่ได้คิดแบบพี่หนิ ดูสายตาเขาสิ” ศิลาสบตากับดวงตากลมโตที่ทำหน้าเหมือนไม่ได้ผิดอะไรพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“แล้วยังไงอ่ะ สายตาคนอื่นมองพี่มันสำคัญที่ไหน สำคัญที่ว่าสายตาพี่มองใครมากกว่า” จริงอย่าปัณณวีร์ว่า คนอื่นชอบเรา เราจะไปห้ามความรู้สึกของเขาได้ที่ไหน ศิลาถอนหายใจเบาๆ ปัณณวีร์รู้ว่าตัวศิลานั้นขี้หึงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ยังถือว่าเก็บอารมณ์ได้ดี แต่ครั้งนี้ที่แสดงออกมาต่อหน้าอ้นคงเพราะคิดว่าเป็คนใกล้ตัวคนพี่ แม้จะรู้แต่ก็คงไม่เป็อะไร
“ผมงอแงเป็เด็กน้อยอีกแล้ว” ศิลาพูดออกมาเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากปัณณวีร์ได้ไม่ยาก
“แต่พี่กลับชอบนะเวลาที่ศิทำตัวเหมือนเด็ก น่าหยิกแก้มที่สุด” ไม่พูดเปล่า ปัณณวีร์ยกมือขึ้นมาหยิกแก้มของศิลาเบาๆ และรีบดึงมือกลับเมื่อเห็นว่าอ้นกำลังเดินมา
“แดดร้อนแล้ว จะกลับฟาร์มเลยไหม” อ้นเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาเห็นการกระทำของทั้งคู่หมดแล้วเพียงแต่แกล้งทำไม่เห็นก็เท่านั้น
“อื้ออ ว่าจะเข้าไปในเมืองไปซื้อหมูมาหมักอ่ะ”
“ดีเลย ต้องมีเครื่องดื่มด้วยป่ะ”
“ได้ดิ เดี๋ยวซื้อมาด้วย”
“งั้นไปเถอะ พอดีเราจะไปเอาปุ๋ยพอดี”
“อ่อ ได้ๆ งั้นเจอกันตอนเย็นนะ สัก 6 โมงแล้วกัน” อ้นพยักหน้ารับก่อนจะแยกย้ายกันไป ปัณณวีร์และศิลาก็เข้าเมืองไปซื้อของกว่าจะกลับมาก็เกือบเที่ยงแล้ว
ตกเย็นมาปัณณวีร์ก็ต้มน้ำซุปและเตรียมของอยู่ในครัว ศิลานั้นไปช่วยเชวงย้ายต้นไม้ไปไว้หลังบ้านเพราะพวกเขาจะยกโต๊ะไปกินหมูกระทะกันที่ข้างๆ บ้าน ระหว่างนั้นอ้นก็มาพอดี มาเร็วกว่าที่นัดเอาไว้เพราะเสร็จจากงานที่ไร่แล้ว
“อ้น ไม่ชวนพ่อมาด้วยอ่ะ” เชวงพูดขึ้น เพราะมีแต่เด็กๆ เขาเองก็ไม่รู้จะทำอะไร อ้นยกมือไหว้ก่อนจะพูดขึ้น
“ใครว่าจะไม่มาละครับ เดี๋ยวตามมาครับ ไปเอายาดองอยู่ บอกว่าวันนี้จะมาดื่มกับคุณอา”
“เออ ดีๆ แบบนี้ต้องไปหากับแกล้มซะหน่อย” เชวงหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเพื่อดูว่ามีอะไรจะทำกินเป็กับแกล้มได้บ้าง อ้นยิ้มก่อนจะหันไปสบตากับศิลาที่นั่งกดมือถืออยู่จึงได้เดินเข้าไปหา
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” ศิลามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจว่ามีเื่อะไรที่ต้องคุยกันส่วนตัว แต่ก็พยักหน้าตอบรับ ทั้งสองจึงเดินไปคุยกันที่อื่นที่ไกลจากบ้านหน่อย
TBC.
