63
สองสามีภรรยามองหน้ากัน สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เหยาเหยารู้อยู่แล้วว่าหากยืนเงินใครก็ต้องชดใช้คืน แต่สองสามีภรรยาพวกเขาคงไม่มีเงินใช้หนี้ให้กับเ้าหนี้
ตอนนี้เหยาเหยารอดูไปก่อน
“เ้ากัง เ้าเองก็เป็คนในหมู่บ้าน เว้นไว้ให้พวกเราจะได้รึไม่ ถึงตอนนี้พวกเราจะหาเงินมาใช้หนี้ให้เ้าไม่ได้ แต่ครั้งนี้แหละ พวกเราจะหาเงินมาใช้หนี้ให้หมดในคราเดียวนะ”
ตาตงพูดด้วยเสียงที่น่าสงสาร แต่อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น
“เอาอย่างนี้นะตาตง ข้ามีข้อเสนอ ถ้าหากพวกท่านไม่มีเงินมาใช้หนี้ให้ข้า พวกท่านก็เอาที่ดินทำกินมาให้ข้าสิ ข้าจะยกหนี้ให้”
เหยาเหยาไม่รู้ว่าทั้งสองยืนเงินเ้าหนี้ผู้นี้มาเท่าไหร่ แต่หากยกที่ดินทำกินอันสำคัญเพื่อชดใช้หนี้ให้ทั้งหมด แล้วหลังจากนี้จะไปทำอาชีพอะไร พวกเขาสองคนก็แก่ใกล้เข้าโลงกันแล้ว
“ไม่ได้หรอก มีแต่เื่นี้เท่านั้นที่ข้าให้เ้าไม่ได้ ที่ดินผืนนี้เป็ของดูต่างหน้าของลูกชายของพวกเรานะ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกท่านต้องหาเงินมาให้ข้าภายในวันนี้”
กังผู้เป็เ้าหนี้ของสองสามีภรรยาเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
การยื่นข้อเสนอของเขาทำให้เหยาเหยารู้ทันทีว่าเขา้าที่ดิน ในเมื่อเป็เช่นนี้ เหยาเหยาจึงต้องให้ความช่วยเหลือแก่พวกเขา
“ท่านกังเ้าคะ ตาตงกับยายหยางต้องชดใช้หนี้ให้ท่านเท่าใดเ้าคะ”
เหยาเหยาเอ่ยถามขึ้นมาเพื่อให้กังหันมาสนใจคำพูดของเธอ
“คนนอกอย่างเ้าจะรู้ไปทำไม”
“ข้าจะชดใช้หนี้ให้พวกเขา”
คำพูดของเหยาเหยา ทำให้สองสามีภรรยาต้องหันหน้ามาพูดกับเหยาเหยา
“ไม่ได้นะเหยาเหยา เ้าจะทำเช่นนี้ไม่ได้”
หยางพูดขึ้น
“นั่นน่ะสิ นี่เป็ปัญหาของพวกเรานะ”
ตงพูดขึ้นบ้าง
“ไม่เป็อันใดหรอกเ้าค่ะ”
มันไม่ใช่ปัญหาของเหยาเหยาที่ต้องมาทำเช่นนี้ นี่เป็ปัญหาของพวกเขาที่ต้องรับผิดชอบ เหยาเหยารู้อยู่แล้ว เพียงแต่เธออยากช่วยพวกเขา แต่การช่วยเหลือของเธอมันทำให้พวกเขารู้สึกเกรงใจเป็อย่างมาก แล้วคนที่เสนอตัวเองเข้ามาช่วยทั้งที่ไม่รู้จักกันอย่างเหยาเหยา เป็ใครก็ต้องเกรงใจกันธรรมดา
“แล้วหนี้ที่ต้องชดใช้มันเท่าใดรึเ้าคะ”
เหยาเหยาถามอีกฝ่ายที่ยืนคู่กับลูกน้องชายร่างใหญ่
“หนึ่งพันหยวนรวมดอกเบี้ยแล้วก็เป็หนึ่งพันห้าร้อยหยวน”
สำหรับเหยาเหยา เงินแค่นี้หาวันเดียวก็ได้ แต่สำหรับคนหาเช้ากินค่ำหรือชาวบ้านที่หาเก็บของป่าขายถือเป็เงินจำนวนมากเลยทีเดียว
...
