นอกูเา บนรถม้า
เิเยว่เพิ่งจะนำคนกลับมา ยังไม่ทันพักหายใจ หนานสวินก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนใจ "คนล่ะ หาพบหรือไม่?"
"หาพบแล้ว หาพบแล้ว ไม่ใช่ว่าอยู่นี่แล้วหรือขอรับ" เิเยว่กลอกตาขาวมองบน แล้วสั่งให้องครักษ์คนสนิทหามคนเข้ามา
หญิงสาวร่างโทรมโลหิต สลบไปนานแล้ว สีหน้าขาวซีดดูอ่อนแอและเปราะบาง
หนานสวินเห็นโลหิตสีแดงฉานอาบอยู่ทั่วร่างของจวินหวง สีหน้าซีดเผือด
"นาง... นางตายแล้วหรือ?"
"ยังมีชีวิตอยู่ วางใจเถอะ" เิเยว่กระตุกดึงเสื้อคลุมตัวนอกของหนานสวินออกจากร่างของจวินหวงอย่างไม่อินังขังขอบ "อย่าเห็นว่าบนตัวนางมีเืมากมาย เืเ่าั้ไม่ใช่ของนาง นางแค่ิัถลอกเล็กน้อย ข้อเท้าพลิก แล้วก็เปียกฝนมาทั้งคืนเลยตัวร้อนจนสลบไปเท่านั้น"
เิเยว่มองจวินหวง แล้วก็จุ๊ปากด้วยความประหลาดใจ "สตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย พลทหารระดับหัวกะทิสิบกว่าคน นางคนเดียวจัดการเรียบ ท่านแม่ทัพ ท่านไปหาสตรีที่มหัศจรรย์เช่นนี้มาจากไหน..."
เิเยว่กล่าวไปถึงครึ่งเดียว เงยหน้ามาก็เห็นสีหน้าย่ำแย่ดูไม่ได้ของหนานสวินก็ใ จึงปิดปากเงียบลงอย่างเก้อๆ
หนานสวินจ้องมองใบหน้าน้อยๆ ของจวินหวงเขม็ง ออกคำสั่งเน้นย้ำทีละคำ "หามนางไปที่รถม้าของข้า กลับไปที่เมืองหม่าอานก่อน"
"โอ้ ขอรับ..." เิเยว่ตอบรับเพียงครึ่งเดียว แล้วจู่ๆ ก็ชะงักมีปฏิกิริยากะทันหัน ร้องอุทานขึ้นอย่างตระหนก "อะไรนะขอรับ หามนางไปที่รถม้าของท่านหรือ?"
หนานสวินมองเิเยว่ด้วยสายตาเย็นะเื ดวงตาหยั่งลึกไม่ถึงก้นบึ้ง แววตาเฉยชาไม่มีความรู้สึกแม้เพียงครึ่งเสี้ยว
"ข้ารู้แล้วๆ หามไปที่รถม้าของท่านใช่ไหม ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!" เิเยว่ไม่กล้าพูดมากอีก รีบนำจวินหวงไปวางที่รถม้าของหนานสวินอย่างเร็วที่สุด หัวใจกลับเต้นตึกตักๆ อย่างห้ามไม่อยู่
นี่เป็แม่นางบ้านไหนกันแน่หนอ ถึงกับสามารถขึ้นรถท่านแม่ทัพของตนได้ ใครๆ ก็รู้ว่าท่านแม่ทัพขึ้นชื่อในเื่ไม่เข้าใกล้อิสตรี ไม่เข้าใจความรักระหว่างชายหญิงของเมืองหลวงแคว้นฉี เคยมีโฉมงามผู้มีชื่อเสียงของเมืองหลวงผู้หนึ่งพยายามจะมาใกล้ชิดกับท่านแม่ทัพ หาทางขึ้นไปบนรถม้าของท่านแม่ทัพ ผลลัพธ์ก็คือถูกท่านแม่ทัพถีบตกลงมากลางถนนใหญ่ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย
พอมาถึงเมืองหม่าอาน หนานสวินก็มีคำสั่งด่วนให้องครักษ์คนสนิทไปตามท่านหมอมาตรวจอาการจวินหวง
เิเยว่ร้อง ‘หา’ ขึ้นมาอีก "ไม่ได้นะท่านแม่ทัพ าแบนร่างกายของท่านก็ไม่เบาเลย ท่าน..."
เขาพูดไปได้เพียงครึ่งเดียว พอเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของหนานสวินก็หน้าเจื่อนหุบปากลง
"นางเป็อย่างไรบ้าง?" หนานสวินมองหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง รู้สึกเพียงว่าหัวใจถูกบีบรัดเป็ระลอก
"เรียนท่านแม่ทัพ คุณหนูผู้นี้ไม่เป็อะไรมาก" ท่านหมอวางมือของจวินหวงเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างพิถีพิถัน "ร่างกายของคุณหนูมีแผลภายนอกสองสามแห่ง หนำซ้ำยังเปียกฝนมาทั้งคืน ก็เลยเป็หวัดทำให้สลบไสลไม่ได้สติ แต่หลังจากกินยาแล้ว อย่างช้าพรุ่งนี้ก็คงจะฟื้นขึ้นมา"
หนานสวินได้ยินดังนั้น หัวใจที่ถูกหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่ก็ผ่อนคลายลงได้ในที่สุด
"ดีแล้วๆ ในเมื่อไม่เป็อะไรแล้ว ท่านหมอ ท่านรีบมาตรวจท่านแม่ทัพไวๆ ข้าว่าแผลของท่านแม่ทัพสาหัสกว่าสตรีใจบุรุษผู้นั้นชัดๆ!" พอเิเยว่ได้ยินว่าจวินหวงไม่ได้เป็อะไร ก็รีบดึงท่านหมอมาตรวจอาการให้หนานสวิน
ครั้งนี้หนานสวินไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากท่านหมอตรวจชีพจรแล้ว ก็ตรวจาแบนร่างกายของหนานสวินอย่างละเอียด คิ้วก็ค่อยๆ ปรากฏรอยย่นขึ้นมา
พอเิเยว่เห็นท่าทางของท่านหมอ ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก รีบถามขึ้น "เป็อย่างไรหรือท่านหมอ หรือว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสมาก?"
"าแบนร่างกายของท่านแม่ทัพเดิมทีก็สาหัสมากอยู่ แต่าแเคยใส่ยามาแล้ว จัดการทำแผลได้ดีมาก เวลาเพียงวันเดียวก็เริ่มค่อยๆ ฟื้นฟูแล้ว" ท่านหมอส่ายศีรษะ กล่าวชื่นชม "ไม่ทราบว่ายานี้ผู้ใดเป็ผู้ทำขึ้น ช่างวิเศษยิ่งนัก เยี่ยมยอด เยี่ยมยอด!"
หนานสวินนิ่งอึ้ง สายตาล่องลอยไปยังสตรีที่อยู่บนเตียงโดยไม่รู้ตัว
นางไม่ห่วงความเป็ความตายของตนเอง เสี่ยงอันตรายถึงชีวิตเพื่อช่วยเขาไว้ และยังมียาติดตัวที่แสนวิเศษเช่นนี้ ที่แท้แล้วนางเป็ใครกัน
"ท่านแม่ทัพ เ้าโจรสุนัขแคว้นตงอู๋หนีไปได้ และเราก็ไม่สามารถตามจวินอี๋ไปได้ทัน ทางเมืองหลวงก็ส่งข่าวมาให้ท่านรีบกลับไปให้เร็วที่สุด" หลังจากส่งท่านหมอกลับไปแล้ว เิเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่ไม่ค่อยพบเห็นได้ง่ายๆ
"อื้อ" หนานสวินพยักหน้าอย่างไม่ยินดียินร้าย มองไปยังจวินหวงที่อยู่บนเตียง "หาคนไปตรวจสอบสถานะของคนผู้นี้ นอกจากนี้เื่ที่นางเป็สตรีปลอมเป็บุรุษอย่าให้หลุดออกไปได้"
"ขอรับ!" เิเยว่กลอกตาขาวมองบนอีกครั้ง ในใจกลับบ่นพึมพำเบาๆ ตัวเป็สตรีชัดๆ กลับแต่งตัวเป็บุรุษหยาบกร้าน นางจะต้องเป็หญิงห้าวอย่างแน่นอน...
รอจนเิเยว่ออกไปแล้ว ภายในห้องก็เงียบสงบ เหลือเพียงแค่หนานสวินกับจวินหวงสองคน
หญิงปลอมเป็บุรุษ สามารถใช้คำพูดสั้นๆ อธิบายความจริงเื่เหตุการณ์ซุ่มโจมตีได้ มียารักษาแผลที่ไม่ธรรมดาพกติดตัว แล้วนางจะเป็สามัญชนคนธรรมดาไปได้อย่างไร?
ยามที่หนานสวินมองใบหน้าเปราะบางขาวซีดของจวินหวง ก็เกิดเหมือนมีระลอกคลื่นกระเพื่อมอยู่ในใจอย่างที่ไม่เคยเป็มาก่อน
"ที่แท้เ้าคือผู้ใด เพราะเหตุใดจึงต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้า?"
คนบนเตียงย่อมไม่ได้ตอบคำถามอยู่แล้วเป็ธรรมดา หนานสวินยิ้มน้อยๆ ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามบุญคุณที่ช่วยชีวิตเขาไม่ตอบแทนไม่ได้
เขามองจวินหวงด้วยสายตาลึกล้ำ ดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้นางขณะที่กำลังจะออกไป จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นรูปสัญลักษณ์สีแดง
นั่นคือ... วิหคเพลิง
หนานสวินตะลึงงัน เขาเลิกผ้าห่มที่คลุมฝ่าเท้าของจวินหวงออกไปทันที ภาพวิหคเพลิงสยายปีกตัวหนึ่งเข้าปะทะกับสายตาของเขาอย่างจัง
สิบเจ็ดปีก่อน ท้องฟ้าเกิดนิมิตอัศจรรย์ ร้อยวิหคประสานเสียง ‘วิหคเพลิง’ ลงมาถือกำเนิดในซีเชว่
องค์หญิงจวินหวง ‘วิหคเพลิง’ แห่งซีเชว่ เป็ทารกพิเศษ กำเนิดมาพร้อมกับฝ่าเท้าที่มีปานรูปวิหคเพลิงสีโลหิต ได้รับการเรียกขานว่าเป็บุคคลที่์ลิขิต ตำนานเล่าขานกันมาว่า ‘ผู้วิหคเพลิงย่อมได้ใต้หล้า’ องค์หญิงจวินหวงแห่งซีเชว่จึงตกเป็เป้าหมายที่สามแคว้นที่เหลือจ้องตาเป็มัน คิดอยากจะมาโดยตลอด
ดังนั้น... นางคือองค์หญิงจวินหวงแห่งซีเชว่เช่นนั้นหรือ?
หนานสวินมองจวินหวงที่นอนสลบไสลอยู่ด้วยความสับสน ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูด ‘ขอบคุณ’ และ ‘ท่านเป็คนดี’ ที่จวินหวงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเอาไว้ก่อนจะออกจากถ้ำ
เขาดึงชายกระโปรงของจวินหวงลงเบาๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมให้จวินหวงให้เรียบร้อย ซ่อนวิหคเพลิงสยายปีกของนางไว้อย่างมิดชิด
เขาพอจะคาดเดาวัตถุประสงค์การมาเป่ยฉีของจวินหวงได้ เขาสามารถช่วยนางมิให้ตกอยู่ในอันตรายได้ แต่เขาจะสามารถปกป้องนางไปทั้งชีวิตได้หรือ
เขาจ้องมองนางด้วยแววตาลึกล้ำครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนกายเดินออกจากห้องไป