อวี๋เจียวชักมือกลับมา “น่าจะได้”
อวี๋ฝูหลิงกระตือรือร้นไปทั้งใจทั้งกายตื่นเต้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว มุมปากยกขึ้น เอ่ยย้ำซ้ำไปซ้ำมาเพื่อยืนยัน “จริงหรือไม่? เ้าพูดจริงๆ ใช่หรือไม่?”
อวี๋เจียวชูนิ้วขึ้นมาจรดข้างริมฝีปากเพื่อส่งสัญญาณว่า ‘ชู่’“เ้าอย่าพึ่งแพร่งพรายเื่นี้ออกไป ข้าจะแอบบำรุงรักษาร่างกายพี่ห้า”
อวี๋ฝูหลิงยกมือขึ้นปิดปาก นางพยักหน้าระรัวนิ้วทั้งสิบพนมเข้าหากัน เอ่ยพลางค้อมกายไปทางอวี๋เจียว“หากเ้าสามารถรักษาฉี่เจ๋อให้หายดี ภายหน้าข้าจะไม่ดุด่าเ้าแล้วไม่ว่าในจวนมีงานอะไรข้าจะทำแทนเ้าทั้งหมด เมิ่งอวี๋เจียวข้า...ข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณของเ้าไปชั่วชีวิต”
อวี๋เจียวเม้มปากหัวเราะ “ไม่จำเป็ต้องทำเช่นนี้ ภายหน้าท่านดูถูกข้าให้น้อยลงก็พอแล้ว”
อวี๋ฝูหลิงเผยสีหน้าละอายใจ ใบหน้ารูปไข่แดงระเรื่อเอ่ยอย่างเนียมอายว่า “ข้าขอโทษเ้า เป็เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าทำผิดต่อเ้าหากเ้ายังโกรธอยู่ก็ดุด่าข้าสักยกเถิด!”
"เอาล่ะ รีบไปตามหาลุงใหญ่และคนอื่นๆ กันเถิด" ในใจของอวี๋เจียวไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับอวี๋ฝูหลิงแม้แม่นางน้อยจะชอบดูถูกนางสองสามประโยคแต่ก็ไม่เคยมีเจตนาร้ายเหมือนสตรีแซ่จ้าวและสตรีแซ่อวี๋โจวอีกทั้งร่างเดิมได้ทำความผิดและทิ้งจุดอ่อนเอาไว้จริงๆหากอวี๋ฝูหลิงจะปกป้องน้องชายด้วยความเป็ห่วง อวี๋เจียวก็เข้าใจ
ถึงอย่างไรนางยังเป็แม่นางน้อยอยู่ดีหลังจากรู้ว่าอวี๋เจียวสามารถรักษาร่างกายของอวี๋ฉี่เจ๋อฝีเท้าของอวี๋ฝูหลิงเริงร่าขึ้นหลายส่วน พูดคุยกับอวี๋เจียวอย่างเจื้อยแจ้วไม่มีเจตนาร้ายและความห่างเหินเช่นก่อนหน้านี้อีกต่อไป
ทั้งสองเดินไปตามทิศเหนือของป่าอยู่พักหนึ่งในที่สุดก็เห็นเงาของอวี๋เฉียวซานและคนอื่นๆ แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้อวี๋จือหางก็ทำท่าทางบอกใบ้มาทางพวกนางแล้วพูดเสียงเบาว่า"เบาเสียงหน่อย"
อวี๋เจียวและอวี๋ฝูหลิงชะลอฝีเท้าลงอวี๋เฉียวซานและสองพ่อลูกตระกูลโจวต่างนั่งยองๆ อยู่อีกสองฝั่งไม่ไกลนักคันธนูและลูกธนูในมือถูกง้างจนสุดสาย สายตาจับจ้องไปด้านหน้า
อวี๋ฝูหลิงดึงอวี๋เจียวให้ย่อตัวลงหมูป่าตัวหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาใช้ปากเขี่ยพื้นดินโดยไม่รู้ตัวว่าถูกคนจับตามองและอีกไม่นานนักก็จะถูกยิง
ภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียดจนทำให้ผู้คนไม่กล้าหายใจ โจวเสียงค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วโบกลงเพื่อส่งสัญญาณทั้งสามคนล่วงรู้ถึงสัญญาณลับแล้วปล่อยลูกธนูออกไปในเวลาเดียวกัน
บนร่างของหมูป่าถูกธนูสองดอกปักเข้าบนลำตัวโดยไม่ทันระวังลูกธนูอีกหนึ่งดอกพลาดไปโดนลูกตาของหมูป่า หมูป่าส่งเสียงร้องเล็กแหลมทันใดเท้าทั้งสี่ถีบสะเปะสะปะ กีบเท้าทั้งสองะโเตรียมวิ่งหนี
โจวเสียงกับอวี๋เฉียวซานเห็นเช่นนั้นจึงขึ้นคันธนูอีกครั้งตามด้วยเสียง “ฉึก” ของลูกธนูที่ถูกยิ่งออกไปอีกสองดอกครั้งนี้หมูป่าบ้าคลั่งอย่างถึงที่สุด ร้องเสียงแหลมพลางวิ่งเข้าไปทางพวกอวี๋เฉียวซานอวี๋เฉียวซานกับโจวเสียงคว้ามีดล่าสัตว์ขึ้นมาก่อนจะฟาดฟันไปทางหมูป่า
อวี๋จือหางยืนอยู่ด้านหน้าเพื่อปกป้องอวี๋เจียวกับอวี๋ฝูหลิงร้องะโไปทางพวกนางว่า“รีบถอยไปข้างหลัง หลบไปเร็วเข้า!”
อวี๋ฝูหลิงดึงอวี๋เจียววิ่งไปด้านหลัง ปากยังร้องะโอย่างร้อนรน"รีบไปเร็ว หมูป่าบ้าคลั่ง เห็นคนก็จะวิ่งชน!"
เดิมทีอวี๋เจียวอยากจะดูว่าอวี๋เฉียวซานและคนอื่นๆเอาชนะหมูป่าได้อย่างไร แต่สุดท้ายกลับถูกอวี๋ฝูหลิงลากออกมาอย่างรวดเร็วทั้งสองคนรีบวิ่งออกจากวงต่อสู้อย่างรวดเร็ว
"พวกเขาจะปราบหมูป่าได้หรือ?" อวี๋เจียวเอ่ยถามพลางหอบหายใจ
อวี๋ฝูหลิงหอบหายใจหนักหน่วง "ได้แน่นอนท่านลุงใหญ่กับอาโจวล่าสัตว์เก่งมาก โดยเฉพาะท่านอาโจวตอนยังหนุ่มเคยอยู่ในค่ายทหารต้าถงคนในหมู่บ้านชอบตามเขาไปล่าสัตว์เพื่อคอยเก็บสัตว์ที่ตกหล่น"
อวี๋เจียวพยักหน้า
ผ่านไปครู่หนึ่ง อวี๋จือหางมาตามหา ใบหน้าของเขาเปื้อนดินอีกทั้งอาภรณ์ยังยับเยิน ท่าทางแลดูค่อนข้างตกอับ เอ่ยกับคนทั้งสองว่า“หมูป่าตายแล้ว ไปเถิด”
ครั้นคนทั้งสองกำลังจะเดินไป บนท้องฟ้ากลับมีเสียงดังครืนๆ อยู่หลายครั้ง
