เมื่อนึกถึงเื่ราวการพบกันในอดีตของทั้งสองในค่ายทหารเมื่อชาติก่อนเหนียนยวี่แทบจะบีบถ้วยชาแน่น ระงับอารมณ์ตื่นเต้นในใจของตนอดกลั้นไม่พุ่งไปกอดเขา
ร่างที่สง่างามเข้ามาใกล้ และค่อยๆ หายไปจากสายตาดูเหมือนนางจะได้กลิ่นหอมสดชื่นของสมุนไพรบนร่างกายของเขา
“คุณหนู ยามนี้ค่ำแล้วพวกเรากลับบ้านกันเถิดเ้าค่ะ” เสียงของจื่อเยียนดังขึ้นดึงความคิดของเหนียนยวี่กลับคืน เหนียนยวี่คิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็ลุกขึ้น หันหลังกลับและกำลังจะออกไป ทว่าได้ยินเสียงดังคึกคักจากนอกหน้าต่างและมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ
"ชิงหร่านเ้าไม่คุ้นชินนอกวัง อย่าเดินมั่วซั่ว ระวังหลงทางด้วย"
ชิงหร่าน...ชิงหร่าน...
ร่างของเหนียนยวี่ชะงักไปทันทีหันหน้าไปตามทิศทางของเสียงโดยไม่รู้ตัวเงาร่างที่อยู่ในความทรงจำนั้นกลืนไปกับฝูงชน
ชิงหร่าน...
ไม่ว่าจะมีจื่อเยียนอยู่หรือไม่ เหนียนยวี่ก็รีบวิ่งออกจากโรงน้ำชาและรีบเข้าไปในฝูงชนพยายามไล่ตามร่างนั้น ทว่าคืนนี้บนถนนเมืองชุ่นเทียนมีคนมากมายเกินไป เพียง่เวลานั้น คนที่้าตามหาราวกับหายตัวไปในอากาศไม่ว่านางจะมองหาในฝูงชนอย่างไรก็ไร้ผล
"คุณหนูรอง บ่าวเจอท่านแล้ว"จื่อเยียนเห็นเหนียนยวี่ที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน เห็นท่าทางของนางราวกับกำลังค้นหาไปรอบตัว"คุณหนูรอง ท่านกำลังมองหาผู้ใดอยู่หรือเ้าคะ?"
เหนียนยวี่ขมวดคิ้ว ไม่สนใจจื่อเยียน
นอกวังหลวง...
คำพูดคลุมเครือดังก้องอยู่ในหูของเหนียนยวี่ชิงหร่านเข้าไปในวังแล้วหรือยัง?
หากเข้าวังแล้ว เช่นนั้น...จ้าวเยี่ยน...
เื่ราวความพัวพันในชาติก่อนผุดขึ้นมาในหัวนึกถึงภาพวาดเมื่อเช้านี้ ริมทะเลสาบนิรนาม...
เหนียนยวี่ขมวดคิ้ว คืนนี้...นางต้องไปริมทะเลสาบนิรนามสักรอบแล้ว
เหนียนยวี่เดินไปท่ามกลางฝูงชน ด้านหลังมีจื่อเยียนเดินตามอย่างใกล้ชิดเหนียนยวี่มองโคมไฟรอบๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงไม่นานก็ไม่พบร่องรอยของคนที่ติดตามนาง เหนียนยวี่ยืนอยู่บนสะพานเห็นเงาร่างกระสับกระส่ายร้อนรนอยู่ในหมู่ฝูงชนนางยกยิ้มมุมปากและเดินไปที่ริมทะเลสาบนิรนามเพียงลำพัง
ทะเลสาบนิรนาม ตั้งอยู่ทางใต้ของเมืองชุ่นเทียน
วัดหนี่วาก็ตั้งอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง ริมสุดทะเลสาบนิรนาม
จ้าวเยี่ยนมาถึงนานแล้ว บนเรือเล็กริมทะเลสาบ จ้าวเยี่ยนนั่งอยู่บนหัวเรือเสื้อผ้าสีขาว สง่างามลอยล่องเหนือโลกมนุษย์ ดูเหมือนปกคลุมไปด้วยความมืดยามค่ำคืน สีหน้าเฉยเมยบนใบหน้าอันหล่อเหลานั้นไม่เคยปรากฏในยามปกติธรรมดาสีหน้าอึมครึมมองเห็นได้อย่างรางเลือนแม้แต่ชื่อฉินที่กำลังพายท้ายเรือก็สังเกตเห็น
“ท่านอ๋อง ดึกดื่นมากแล้ว ร่างกายท่านอ๋องยังมีาแจากธนูหมอหลวงบอกว่าจะทำงานหนักเกินไปไม่ได้ ให้บ่าวพาท่านขึ้นฝั่งกลับจวนนะเพคะ?”ชื่อฉินกล่าวถาม ั้แ่เมื่อวาน นางพบว่าท่านอ๋องแปลกไปเล็กน้อยเช้านี้ ท่านอ๋องให้โม่ชูส่งของไปที่จวนเหนียน หลังจากนั้นสีหน้าท่าทางของท่านอ๋องก็เคร่งขรึมตลอดเวลา ราวกับกังวลอะไรอยู่
นางไม่เคยเห็นท่านอ๋องมีท่าทีวิตกกังวลจากการกระทำของตัวเองเช่นนี้มาก่อนเมื่อยามบ่าย ท่านอ๋องดีดฉินได้สักพักหนึ่ง ยามใดที่ท่านอ๋องอารมณ์ไม่สงบนิ่งก็มักจะดีดฉินปลอบประโลมผ่อนคลายอารมณ์ทว่าวันนี้ยามบ่ายเสียงบรรเลงฉินนั้นมีความกระวนกระวายใจเผยออกมาคาดไม่ถึงว่านานขนาดนี้แล้ว ความกังวลจะยังคงไม่จางหายไป
ท่านอ๋องกังวลเื่อะไร?
ถึงแม้นางและโม่ชูจะอยู่ข้างกายท่านอ๋องมานานหลายปีทว่าก็ยังคาดเดาความคิดของท่านอ๋องไม่ออก
เย็นวันนี้ ท่านอ๋องออกไปริมทะเลสาบนิรนามราวกับกำลังรอใครบางคน ทว่าตอนนี้ก็ล่วงเลยมาสามเค่อ[1]แล้วกลับยังไม่มีผู้ใดมา ทว่าท่านอ๋องก็...
"รออีกหน่อย"จ้าวเยี่ยนเอ่ยปาก น้ำเสียงของเขาแน่วแน่ เหลือบมองไปที่ชายฝั่งจากนั้นดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง
นางจะมาหรือไม่?
ในใจจ้าวเยี่ยนไม่แน่ใจเลยแม้แต่น้อย
และในขณะนี้ เหนียนยวี่ก็นั่งอยู่บนรถม้า ยามนี้ออกจากประตูเมืองแล้วยามที่ผ่านป่าไผ่ เหนียนยวี่สังเกตเห็นถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ
ในอากาศ...มีกลิ่นธูปหอม!
และปริมาณของกลิ่นธูปหอมนี้ก็ไม่น้อยเลย สามารถทำให้คนหมดสติได้
เหนียนยวี่กลั้นหายใจแทบจะไม่รู้ตัวใช้เวลาครู่หนึ่ง รถม้าถึงจะหยุดลง
"ฮ่า ธูปหอมกำยานนี่มีประโยชน์เสียจริง" นอกรถม้าเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น "พี่ใหญ่ ข้าจะไปลองดูหน่อยว่าบนรถม้าใช่นางหรือไม่หากใช่ เราก็จะสามารถทำงานให้เสร็จก่อนเวลาได้"
บนรถม้า เหนียนยวี่ยังคงระแวดระวัง นางหลับตาพิงรถม้าได้ยินเสียงใครบางคนเปิดม่าน
“เสื้อผ้านี่ รูปร่างนี่…พี่ใหญ่เ้ามาดูเร็วเข้า…” ชายคนนั้นะโอย่างตื่นเต้น คนที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ก็รีบะโขึ้นบนรถม้าอย่างรวดเร็วเห็นหญิงสาวบนรถม้า ดวงตาเป็ประกายอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ถ่มน้ำลายด้วยท่าทางขุ่นเคืองเล็กน้อยพ่นลมหายใจอย่างเ็า "นายใหญ่คนนี้ของพวกเราได้สนุกจริงๆ แล้วเขาพบสตรีนางนี้ได้อย่างไร?"
"สตรีนางนี้งดงามจริงๆพี่ใหญ่ ไม่เช่นนั้นพวกเราพี่น้อง..."
“ฮึ่ย รอก่อน จะแหกกฎไม่ได้อีกอย่างนี่คือคนที่เขาระบุมา คนที่อยู่เื้ันายใหญ่มีฐานะใหญ่โตอยู่บ้างพวกเราจะไปหาเื่ยั่วยุไม่ได้” พี่ใหญ่คนนั้นขมวดคิ้ว เหลือบมองสตรีบนรถม้า “ไป ไปกลับไปส่งของแล้วรับเงิน”
หลังจากนั้นไม่นานรถม้าก็เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง
ในรถม้าเมื่อครู่นี้เหนียนยวี่สูดกลิ่นธูปหอมเข้าไปบ้าง ยามนี้นางมีอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อยด้วยฝีมือของนาง หาก้าปราบคนเหล่านี้และหลบหนีจากรถม้าก็ยังนับว่าไม่ใช่เื่ยาก
แต่...
บทสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่นี้...
เหนียนยวี่ขมวดคิ้วมีคนระบุว่า้าตัวนางงั้นหรือ?
เป็ผู้ใด?
เงาร่างของคนสองสามคนแวบเข้ามาในหัวของเหนียนยวี่ ยามนี้นางไม่คิดจะหนี กลับอยากจะเห็นคนที่้าตัวนางว่าแท้จริงเป็ผู้ใดกันแน่
ลักพาตัวนางไปเช่นนี้ มีเป้าหมายอะไรกันแน่?
รถม้าเข้ามาในเมืองหยุดอยู่นอกลานของจวนแห่งหนึ่ง เหนียนยวี่ถูกลากลงจากรถมีเพียงเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังขึ้น จากนั้นประตูก็เปิดออก
"เป็อย่างไรบ้าง? จับมาถูกคนหรือไม่?" เสียงเร่งรีบของบุรุษกล่าวขึ้นเสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่เหนียนยวี่คุ้นเคย
"คุณชายฉินท่านลองตรวจสอบดูเถิด..."
พี่ใหญ่คนนั้นเอ่ยปาก จากนั้นเหนียนยวี่ก็ถูกวางลงบนตั่งฉินอันประเมินมองเหนียนยวี่อย่างละเอียด ดวงตาของเขาเป็ประกายขึ้นมาทันใด "ใช่ เป็นาง"
ตามคำอธิบายน่าจะประมาณนี้ ไม่สิ ตัวจริงงดงามยิ่งกว่าที่บรรยายมาตั้งไม่รู้กี่เท่า!
"คุณชายฉิน ในเมื่อถูกคนแล้วเช่นนั้นพวกเราไม่รบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของคุณชายฉินแล้ว" พี่ใหญ่ถูฝ่ามือไปมา แม้พูดเช่นนี้ ทว่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกไป "คุณชายฉิน ท่านดูสิ...เงินนี่..."
ฉินอันมองเหนียนยวี่อย่างเคลิบเคลิ้ม ได้ยินคำพูดนั้น คิ้วก็ขมวดเล็กน้อยและกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจว่า "ข้าคือคุณชายเ้าเมืองผู้สง่างามผ่าเผยจะกลับคำพูดเื่เงินอันน้อยนิดของเ้าได้อย่างไร?"
พูดพลาง หยิบถุงเงินออกมาจากหน้าอก โยนลงบนพื้นอย่างหงุดหงิด"ไปให้พ้น อย่ามากวน่เวลาแห่งความสุขของข้าและสาวงาม"
คนทั้งสองรีบหยิบถุงเงินบนพื้นอย่างรวดเร็วใช้มือชั่งน้ำหนักของถุงเงิน สีหน้าเต็มไปด้วยความประจบประแจง "ไปขอรับพวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ ขอให้คุณชายฉินสำราญใจ”
ทั้งสองรีบจากไปโดยไม่ลืมปิดประตูในห้องเหลือเพียงฉินอันและเหนียนยวี่ สีหน้าและแววตาของฉินอันก็ยิ่งกำเริบไร้ยางอาย
“สาวงามเอ๋ยสาวงาม คาดไม่ถึงว่าจะงดงามเยี่ยงนี้”ฉินอันนั่งลงบนตั่ง ดวงตาคู่นั้นจับจ้องส่วนโค้งนูนของหน้าอกยื่นมือออกไปอย่างทนรอไม่ไหว ท่าทางรีบร้อนประหนึ่งว่าอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะถอดเสื้อผ้าของเหนียนยวี่ออกมา
[1]เค่อ คือ หลักการบอกเวลาของจีน1 เค่อเท่ากับ 15 นาที
