แต่ก่อนที่มือของเขาจะเข้าใกล้ร่างของเหนียนยวี่ มือข้างหนึ่งก็คว้าข้อมือของเขาไว้แรงนั้นทำให้เขามิอาจขยับไปอีกขั้นได้
ฉินอันตกตะลึงไปเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันและเห็นเหนียนยวี่กำลังลืมตาอยู่รู้สึกประหลาดใจไปครู่หนึ่ง นิสัยเ้าชู้มักมากก็กลับมาอีกครั้ง ยิ้มตาหยี สีหน้าไม่ยอมแพ้ "ตื่นแล้วหรือ? พอดีเลย ข้าเองก็ไม่ชอบทำกับสตรีที่นอนนิ่งขยับตัวไม่ได้เช่นกันทำเื่แบบนั้น โดยธรรมชาติแล้วจะน่าสนใจก็ต่อเมื่อทั้งสองเต็มใจ"
ฉินอันกล่าววาจาน่ารังเกียจต่ำช้าพลางกดเหนียนยวี่ลง
ดวงตาของเหนียนยวี่ฉายแววรังเกียจยกเท้าขึ้นข้างหนึ่งและเตะชายคนนั้นอย่างโเี้ ฉินอันที่ใจจดใจจ่อคิดถึงสาวงามในค่ำคืนวสันต์โดนเตะกะทันหันไม่ทันได้ป้องกัน จึงตกลงจากตั่งไปทั้งตัว
"โอ๊ย..."หลังตกลงไปกระแทกอย่างแรง ความเ็ปนั้นทำให้ฉินอันรู้สึกตัวได้ในที่สุด หญิงสาวลุกจากตั่ง"เหอะ ยังคงเร่าร้อนอยู่หรือไม่?"
เร่าร้อนแล้วอย่างไร? แม้จะเร่าร้อน คืนนี้เขาจะเผด็จศึกให้ได้
ฉินอันหรี่ตาและก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งทว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้ตั่ง ถ้วยชาสองใบก็กระแทกมาโดนเข่าของเขาความเ็ปแล่นเข้ามา ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมร่างกายไม่ได้แล้วทั้งตัวคุกเข่าล้มลงไปกับพื้น
"ฉินอันใช่หรือไม่?"เหนียนยวี่นั่งลงบนตั่ง สีหน้าเ็า
คุณชายจวนเ้าเมืองงั้นหรือ?
นางเคยได้ยินเื่คนผู้นี้มาก่อนมักมากอย่างที่สุด เป็แขกประจำของตรอกนางโลม ไม่เพียงแค่นี้ พฤติกรรมเลวทรามต่ำช้าพวกนั้นที่ชายผู้นี้กระทำหากไม่ใช่เพราะบิดาที่เป็เ้าเมืองผู้นั้นของเขาวิ่งเต้นปิดเื่เงียบเกรงว่าคงจะโดนตัดหัวไปแปดรอบสิบรอบแล้ว
“ใช่บิดาข้าคือเ้าเมืองแห่งเมืองชุ่นเทียน เ้าเชื่อฟังข้า ปรนนิบัติข้าให้ดี ข้าจะไม่ทำให้เ้าเสียประโยชน์" ฉินอันกัดฟันพูด ลุกขึ้นอย่างยากลำบากชายตามองเหนียนยวี่ แอบลอบวางแผนอยู่ในใจ สตรีนางนี้ เขาต้องจัดการให้ดี
ประโยชน์งั้นหรือ?
"รวมไปถึงจะถูกเ้าเก็บเข้ารังรักแสนสงบของเ้าด้วยงั้นหรือ?"น้ำเสียงเหนียนยวี่สงบนิ่งอย่างมาก ทว่าคำพูดที่เอ่ยออกมาเข้าหูของฉินอันกลับฟังดูราวกับคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง
"เ้า..."ฉินอันจ้องสตรีด้านหน้าเขม็ง "เหตุใดเ้าถึงได้..."
"เหตุใดข้าถึงรู้งั้นหรือ?"เหนียนยวี่หัวเราะเยาะยิ้มเบาๆนางไม่เพียงแค่รู้ว่าคุณชายเ้าเมืองผู้นี้รวบรวมสตรีมากมายจากทั่วทุกมุมในแคว้นเป่ยฉี เพื่อความสุขมัวเมามักมากของเขา นางยังรู้อีกว่าในหมู่สตรีเ่าั้มีเด็กผู้หญิงที่ยังเป็เพียงเด็กสาวอายุน้อยอีกเป็จำนวนมาก
กฎหมายของแคว้นเป่ยฉี การล่วงประเวณีกับเด็กสาวที่ยังไม่ผ่านพิธีปักปิ่นไม่ใช่เื่เล็กน้อยเลยและเด็กสาวเ่าั้ที่คุณชายจวนเ้าเมืองผู้นี้ซ่อนไว้ก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ไม่เพียงแค่นั้นศพในรังรักแสนสงบนั่นอีก...
ในชาติก่อน ยามที่รังรักของเขาถูกเปิดเผยกล่าวได้ว่าทั้งราชสำนักและเหล่าประชาชนล้วนตกตะลึงเป็อย่างมาก
เหนียนยวี่เหลือบมองฉินอัน ดูเหมือนว่าเขากำลังรอคำตอบจากนางมุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างเหยียดหยาม "ข้าบอกเ้าก็ได้ว่าข้ารู้ได้อย่างไรทว่าเ้าต้องบอกข้าก่อนว่า ผู้ใดสั่งให้เ้ามาจับข้า?"
ฉินอันสะดุ้งเล็กน้อย แววตาสั่นไหว“ไม่มีผู้ใดสั่ง เป็ข้าทำเอง ไม่ใช่ว่าเ้าก็รู้หรือว่าข้ามีรังรักส่วนตัว? ข้าฉินอันไม่มีความชอบอะไรอย่างอื่นแล้วก็แค่ชื่นชอบและลุ่มหลงสตรี ข้าจึงจับตัวเ้ามา เป็เื่ธรรมดายิ่งนัก"
ฉินอันหรี่ตาลง ดูท่าแล้วคืนนี้คงต้องเปลี่ยนแผน จะเก็บสตรีผู้นี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด
สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ั์ตาของฉินอันฉายแววสังหารหันมองราวกั้นเตียงและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว กดลงไปที่ใดที่หนึ่ง พลันมีเสียงดังสวบกลางอากาศลูกธนูแหลมคมพุ่งตรงเข้ามาหาเหนียนยวี่ ไม่แฉลบเอนเอียงไปทางใด
ความว่องไวเฉียบแหลมที่เกิดจากการต้องเผชิญหน้าคลื่นลมมาอย่างโชกโชนในชาติก่อนวินาทีที่จะมีอันตรายมาเยือน เหนียนยวี่ก็สังเกตเห็นแล้ว ยามที่ลูกธนูแหลมคมนั่นพุ่งมาหานางอย่างรวดเร็วเหนียนยวี่หลบอย่างคล่องแคล่วว่องไวและสุขุมเยือกเย็น
การโจมตีทั้งหมดไม่สำเร็จ ฉินอันก็ยิ่งตื่นตระหนกเขากำลังจะกดกลไกอันถัดไป กริชแหลมคมเล่มหนึ่งก็ฟันลงมาบนหลังมือเขา
“อ๊าก...” ฉินอันร้องลั่น กริชเล่มนั้นแทงลงบนฝ่ามือเขายังไม่ทันหายเ็ปดี มีดเปื้อนเืก็เคลื่อนมาใกล้ถึงลำคอของเขาแล้วััที่เย็นะเืทำให้เขาตัวแข็งทื่อ แม้สักนิดก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน
"ทำไมเล่า? อยากฆ่าปิดปากข้างั้นหรือ?"เหนียนยวี่เอ่ยขึ้นอย่างเ็า ดวงตาเฉียบคมของนางในยามนี้ประหนึ่งเทพาที่มีอำนาจยิ่งใหญ่บนหลังม้าเช่นกาลก่อนผู้นั้น
"ไม่ ข้ามิบังอาจ เข้าใจผิดกันหมดแล้วทั้งหมดนี้ล้วนเป็ความเข้าใจผิด" ฉินอันตัวอ่อนยวบยาบในทันที กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากสตรีนางนี้ทำให้ผู้คนหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก
"เช่นนั้นเ้าลองบอกว่าข้าเข้าใจผิดเื่อะไร?" กริชในมือของเหนียนยวี่จงใจกดไปที่คอของฉินอัน เขาเข้าใจความหมายของการข่มขู่โดยไม่ต้องเอ่ย
"เข้าใจผิด...เข้าใจผิด..."ฉินอันกลืนน้ำลายด้วยความตื่นตระหนก ครานี้ เขาไม่พูดความจริงก็คงไม่ได้แล้ว"มีคนให้ข้ามาจับตัวเ้า"
"ใคร?" ดวงตาของเหนียนยวี่เคร่งขรึมจริงจัง
“เป็แม่นางผู้หนึ่ง นางบอกหน้าตารูปร่างของเ้าให้ข้าฟัง สั่งการให้ข้าจับตัวเ้านางบอกแค่ว่าต้องทำให้เ้าสูญเสียความบริสุทธิ์…” ฉินอันพูดตามจริง เขารู้สึกถึงความเ็ปที่แผ่ซ่านออกมาจิตใจยิ่งหวาดกลัวและตื่นตระหนกมากขึ้น “แม่นาง เ้าอย่าฆ่าข้าเลยข้ากับเ้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ระหว่างพวกเราไม่มีเื่คับข้องใจใดๆข้าแค่ได้รับความไว้วางใจจากคนอื่น...ข้าคนนี้แค่มักมาก มีราคะเล็กน้อยฟังแม่นางคนนั้นบรรยายเื่ของเ้าแล้ว ข้า...ข้าคิดว่า น่าจะเป็สาวงาม..."
ฉินอันกล่าวเสียงสั่นเทาดวงตาของเหนียนยวี่ฉายแววเย็นเยือก
"แม่นางหรือ? หน้าตาเป็อย่างไร?"เหนียนยวี่ถามขึ้นอย่างเ็า หวังจะทำลายความบริสุทธิ์ของนางงั้นหรือ ภาพเงาร่างของเหนียนอีหลานผุดขึ้นมาในหัวของเหนียนยวี่ ความเย็นเยือกในดวงตายิ่งรุนแรงมากขึ้น ยิ่งทำให้คนหวาดผวา
นอกจากนางที่มีความร้ายกาจเช่นนี้ แล้วยังจะมีใครได้อีก?
"นี่…"
"วาดออกมา" เหนียนยวี่ผลักฉินอันไปที่โต๊ะหนังสือ
เมื่อถูกเหนียนยวี่ใช้กริชข่มขู่ แม้ฉินอันจะไม่ยินยอมทว่าก็มิกล้าขัดขืน ทำได้แค่หยิบพู่กันขึ้นมาและอาศัยความจำ วาดลงไปบนกระดาษ
เพียงครู่เดียว บุคคลในภาพวาดเริ่มมีโครงร่างเหนียนยวี่มองหญิงสาวในภาพวาด ขมวดคิ้ว
คนผู้นี้...ไม่ใช่เหนียนอีหลาน!
รอคอยจนฉินอันวาดเสร็จ เหนียนยวี่ก็ยิ่งมั่นใจ
"เ้าวาดถูกต้องแล้วงั้นหรือ?"คิ้วตาของหญิงสาวในภาพวาด ไม่เหมือนเหนียนอีหลานเลยสักนิด
“วาดถูกต้องแล้ว ชัดเจนแน่นอนข้ามิกล้าหลอกลวงปกปิดแล้ว" มุมปากฉินอันกระตุก "แม่นาง เ้าคิดดูสิสิ่งที่เ้าถาม ข้าก็ตอบไปหมดแล้ว วาดข้าก็วาดแล้ว ได้หรือไม่..."
เหนียนยวี่เก็บภาพวาดเหลือบมองฉินอันด้วยสายตาราบเรียบ ไม่กล่าวอะไร
ทว่าความเงียบนี้ ทำให้จิตใจฉินอันรู้สึกประหม่าและตื่นเต้น
เมื่อคิดถึงคำสั่งของแม่นางผู้นั้น แววตาของฉินอันก็สั่นไหวคืนนี้จัดการเื่ไม่สำเร็จเกรงว่าคนที่อยู่เื้ัแม่นางผู้นั้นคงไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่อีกทั้งยังคาดไม่ถึงเลยว่าสตรีนางนี้จะล่วงรู้ความลับของเขา ถ้านางออกไปฟ้องร้องเขาและเบื้องบนลงมาสอบสวนเื่นี้เื่ราวก็จะยุ่งยากขึ้นทันที
ทว่าหากนางตายละก็...
ความคิดนี้ผุดขึ้นในหัวของฉินอันเขาวางมือลงบนหินฝนหมึกข้างโต๊ะหนังสือ ใช้แรงกดลงไป ในห้องมีเสียงดังขึ้นครู่หนึ่งแผ่นไม้ใต้เท้าของเหนียนยวี่ก็ตกลงไปในช่องว่าง
เหนียนยวี่ได้สติทันที ใน่เวลาเร่งรีบ มือคว้าจับขอบหลุมกับดักไว้ได้
เหนียนยวี่เหลือบมองลงไปข้างล่าง กับดักไม่ลึกนัก ทว่ามองเห็นคมมีดที่ก้นหลุมได้ไม่ชัดนัก หากตกลงไปต้องถูกคมแหลมแทงไปทั้งตัวแน่ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเื่ที่จะรักษาชีวิตไว้
“หึ เ้าข่มขู่ข้าหรือ?"ในที่สุดใบหน้าหยิ่งผยองของฉินอันก็หวนคืนมา ย่อตัวนั่งอยู่ข้างหน้าเหนียนยวี่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ "ในห้องของข้าทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยกลไกกับดัก เ้าเข้ามาแล้ว ยังคิดหลบหนีได้งั้นหรือ? ทว่าน่าเสียดายนัก...พวกเขาหวังจะทำลายความบริสุทธิ์เ้า ทว่าข้าแค่คิดอยากจะใช้เวลาทั้งคืนร่วมกับเ้าเท่านั้นแต่แมวป่าตัวน้อยเช่นเ้ากลับไม่เชื่อฟัง เื่นี้จะโทษผู้ใดได้เล่า?"
