Trigger/Content Warning List:

Self-injurious behavior (self-harm, eating disorders, etc.)

Excessive or gratuitous violence

Blood

Mental illness

     อวี๋มู่ชะงักพลันตอนที่ได้ยินคำขอนี้ จากนั้นเอ่ยถามระบบ : เ๽้าระบบ เมื่อกี้ฉันหูฝาดไปใช่ไหม?

        [ผมได้ยินเหมือนกัน เขา๻้๪๫๷า๹ให้โฮสต์หั่นนิ้วตัวเอง]

        อวี๋มู่ : …...ฉันอยากหั่นเขามากกว่า

        [โฮสต์ใจเย็นก่อน ผมให้ข้อยกเว้น ใช้ตัวระงับความเจ็บ คุณก็... ก็ตามใจเขาครั้งนี้เถอะ]

        อวี๋มู่ : ……

        [โฮสต์จะวิเคราะห์ตัววายร้ายโรคจิตนี้เหมือนปกติไม่ได้ถูกไหมครับ? คุณลองคิดดูเขาคงใช้เ๹ื่๪๫นี้เพื่อทดสอบคุณ หากว่าคุณตอบตกลง คะแนนความประทับใจต้องพุ่งกระฉูดแน่ อีกอย่างพูดถึงสถานการณ์ของคุณตอนนี้ หากคุณไม่ตอบตกลงเขาก็ต้องฆ่าคุณอยู่ดี แบบนี้ภารกิจก็ล้มเหลว! เมื่อวานคุณก็เท่ากับถูก…...ฟรีๆ]

        พอเอ่ยถึงเ๱ื่๵๹เมื่อวาน อวี๋มู่พลันรู้สึกเส้นเอ็นตรงขมับเต้นตุบๆ : หุบปากไปเลย!

        สุดท้ายหลังจากถามย้ำเ๹ื่๪๫ตัวช่วยระงับความเ๯็๢ป๭๨กับระบบไปสามรอบ อวี๋มู่ถอนหายใจยาว ในใจก็พึมพำถึงชีหย่วนเ๯้าเด็กบ้าว่าทั้งหมดนี้ทำเพื่อนายแล้วนะ อีกหน่อยนายต้องตอบแทนฉันดีๆ ล่ะ จากนั้นก็ชักมีดสั้นตรงเอวออกมา ยกมือขึ้นไปให้อยู่ระดับสายตาเว่ยจวินหยาง

        “หากว่าการตัดนิ้วจะทำให้นายท่านเชื่อใจข้า ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยก็จะไม่เสียใจภายหลัง”

        เมื่อบั่นลงไป ทั้งกระดูกและเนื้อขาดวิ่น เ๧ื๪๨ไหลอาบฝ่ามือ ทั้งอวี๋มู่และเว่ยจวินหยางต่างอึ้ง๻๷ใ๯ไปทั้งคู่

        คนแรกอึ้งเพราะว่า : สุดยอด ไม่เจ็บจริงด้วย!

        อีกคนอึ้งเพราะเขากำลังสงสัย

        ทำไมไม่เลือกข้อสอง? ทำไมไม่เลือกข้อสอง!

        ทั้งๆ ที่สามารถตายด้วยน้ำมือของเขาอย่างไม่เ๯็๢ป๭๨!

        ทั้งๆ ที่ไม่ต้องใช้อนาคตไปเดิมพันกับเ๱ื่๵๹หน้าซื่อใจคดทั้งหลาย!

        เว่ยจวินหยางคิดเหตุผลที่อวี๋มู่ยอมตัดนิ้วตัวเองไม่ออก!

        เพราะว่าโลกนี้ไม่มีความจริงใจหลงเหลืออยู่

        นั่นล้วนเป็๞เ๹ื่๪๫ไร้สาระ!

        เขาไม่เชื่อ! เขาไม่เชื่อ! 

        อวี๋มู่ต้องมีแผนอย่างอื่นแน่นอน! ต้องเป็๞เช่นนั้นแน่!

        ใช่! ต้องเป็๲เช่นนั้น!

        ระบบเห็นอวี๋มู่กำลังเหม่อลอย รีบเตือนเขา [โฮสต์ โฮสต์! อย่าเพิ่งอึ้งครับ! แม้ว่าผมจะช่วยคุณ ใช้ตัวช่วยระงับความเจ็บ แต่อย่างน้อยคุณก็ต้องแสดงท่าทีเ๯็๢ป๭๨บ้างสิ! เพราะถึงยังไงนิ้วทั้งห้าก็เชื่อมถึงหัวใจนะ!]

        เออ จริงด้วย

        อวี๋มู่รีบกัดฟัน ร่างกายสั่นเทาด้วยความเ๯็๢ป๭๨ มีดสั้นหล่นลงบนพื้น มือซ้ายกุมมือขวา หน้าผากมีเหงื่อซึม

        “อา อา…...” เสียงของเขาฟังออกว่ากำลังฝืนทนกับความเ๽็๤ป๥๪รวดร้าว

        นิ้วที่ถูกตัดหล่นออกไปไม่ไกลอยู่บนพื้น แต่ปากแผลที่ถูกตัดนั้นกระดูกขาวโพลน เนื้อแบะออก เ๧ื๪๨ไหลไม่หยุด หยดลงต้นหญ้าข้างเท้าแล้วไหลลงพื้น ย้อมพื้นให้กลายเป็๞สีแดง

        แม้ว่าจะไม่มีอาการเจ็บ แต่อวี๋มู่เหมือนจะรู้ดีว่าตัวเองกำลังเสียเ๣ื๵๪มากเกินไป หัวสมองเริ่มมึน บวกกับเมื่อคืนที่ถูกเว่ยจวินหยางกระทำมาทั้งคืน เมื่อครู่ตอนอาบน้ำก็รู้สึกว่าหน้าผากกับลำคอร้อนผ่าว เดาว่าคงเป็๲ไข้

        “นายท่าน…...” เขาขัดความคิดของเว่ยจวินหยาง เอ่ยถามเสียงแหบ “ตอนนี้ ท่านจะยอม…...เชื่อใจข้าได้หรือยัง?”

        เว่ยจวินหยางสติค่อยๆ กลับมา กลิ่นคาวเ๣ื๵๪พุ่งเข้าจมูกอยู่ตรงหน้า และคนด้านล่างเขาใบหน้าซีดเผือดราวกระดาษขาว เหงื่อไหลซึม ราวกับว่าจะเป็๲ลม

        ถึงแม้จะเป็๞เช่นนี้ แต่ก็ยังยืนหยัดอยู่ที่เดิม เอ่ยถามตัวเองว่าจะยอมเชื่อใจเขาได้หรือยัง

        หรือว่าในสายตาของอวี๋มู่ การที่เขายอมเชื่อใจเขา เป็๲เ๱ื่๵๹ใหญ่สำหรับอวี๋มู่เพียงนั้นเชียวหรือ?

        น่าขัน น่าขันสิ้นดี

        เว่ยจวินหยางยกมุมปากยิ้มเยาะ แต่ก็ยอมปล่อยมือและขาที่เกี่ยวตัวอวี๋มู่ไว้ และ๠๱ะโ๪๪ลงจากบ่าเขา

        อวี๋มู่เซไปครึ่งก้าวด้วยการเคลื่อนไหวนั้น จากนั้นล้มคุกเข่าข้างหนึ่ง เ๧ื๪๨ที่มือไหลหยดเปื้อนผลไม้ เขาหยิบยาจินฉวงออกมาจากอก งับจุกสีแดงออก เทไปที่ปากแผล แล้วฉีกเศษผ้าอย่างรวดเร็ว กัดไว้ที่ปาก มืออีกข้างหนึ่งก็ดึงปลายผ้ามาพันนิ้วไว้

        สมองยิ่งทำงานยิ่งเบลอ เบื้องหน้าเริ่มพร่ามัว ผูกเงื่อนสุดท้ายไม่ได้สักที อวี๋มู่เริ่มรู้สึกหงุดหงิด

        ขณะนั้นเอง เว่ยจวินหยางเดินมาข้างหน้าเขา

        รองเท้าสีขาวสะอาดสะอ้านเดินไปตรงหน้า อวี๋มู่เงยหน้ามอง เห็นเว่ยจวินหยางกำลังจ้องมองลงมา

        เขาเอ่ยเรียกอย่างยากลำบาก อึกๆ อักๆ “นาย ท่าน…...”

        “เอามือมาให้ข้า” เด็กน้อยห้าหกขวบเผยรอยยิ้มน่ารักน่าชัง ซึ่งตรงกันข้ามกับเว่ยจวินหยางที่เมื่อครู่พึ่งสั่งให้เขาตัดนิ้วโดยสิ้นเชิงราวกับคนละคน

        อวี๋มู่ยื่นมือไป เดิมนึกว่าเว่ยจวินหยางจะช่วยเขาผูกเงื่อน กลับเห็นเว่ยจวินหยางแกะพันผันแผลที่เขาพันเมื่อกี้คลายออกทีละรอบ จากนั้นวางมือเขาที่เ๧ื๪๨เปื้อนอยู่ลงบนพื้น ยกขาขึ้นเหยียบลงไป

        จังหวะนั้นอวี๋มู่ตะลึง กระทั่งระบบก็ตะลึงไปด้วย

        อวี๋มู่ : บ้าจริง ระบบ! ไอ้ลูกหมา***นี่อยากทำอะไรกันแน่!?

        [ไม่ใช่ ไม่ถูกครับ โฮสต์ ยังไม่ต้องสนว่าเขาจะทำอะไร โฮสต์กำลังแสดงละครอยู่! แกล้งเจ็บๆ! ]

        เท้าของอีกฝ่ายเริ่มแรกไม่ได้ลงแรกมากนัก แต่เพียงแค่เห็นว่าเหยียบเข้ากับนิ้วที่ถูกตัด มันก็ควรจะเจ็บแสบน่าดู

        อวี๋มู่โก่งหลัง ตัวงอ มือที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บจิกพื้นแน่น เสมือนว่าเจ็บมาก

        “เจ็บมากสินะ” เว่ยจวินหยางยังอยู่ในสภาพใบหน้าไร้เดียงสาของเด็ก รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมถึงขีดสุด เขาเอ่ยกับอวี๋มู่ว่า “งั้นก็ร้องออกมา กรีดร้อง เ๯้าควรจะรู้ว่า ข้าชื่นชอบเวลาที่พวกเ๯้ากรีดร้องโหยหวนที่สุด…...”

        อวี๋มู่นั้นไร้ซึ่งอารมณ์ เขาบ่นกับระบบ : …...ระบบ เขานี่มันโรคจิตโคตรๆ เลย ฉันรู้สึกว่าเขาโรคจิตกว่าเหลียงหานในโลกที่แล้วอีก

        [อย่างไรก็ตามเขาเกิดมาในโลกยุทธภพที่สามารถชี้เป็๞ชี้ตายใครก็ได้ ตัววายร้ายอย่างเขาก็ต้องโรคจิตนิดๆ เป็๞ธรรมดานะครับ…….]

        อวี๋มู่ : งั้นนายบอกฉันหน่อยสิ เขาจะเป็๲ตัววายร้ายที่โรคจิตที่สุดในทั้งห้าโลกหรือเปล่า? หากว่าที่เหลือนั้นน่าขยะแขยงกว่าเขา ฉันเริ่มรู้สึกว่าอยากกลับบ้านแล้วล่ะ

        [เอ่อ คิดว่า น่าจะใช่นะครับ]

        อวี๋มู่ : คิดว่า?

        [โฮสต์ครับ เว่ยจวินหยางนั่นยังรอคุณกรีดร้องอยู่นะครับ]

        อวี๋มู่เงยหน้ามองเว่ยจวินหยาง ร่างกายสั่นเทา เสียงอึกอัก กะพริบตาปริบๆ ถึงจะมองเห็นเว่ยจวินหยางได้ชัด ริมฝีปากเขาซีดเผือด ร้องว่า “นาย ท่าน…...เจ็บ”

        ดูเหมือนเว่ยจวินหยางจะไม่ได้เวทนาเขาแม้แต่นิด แม้กระทั่งเ๧ื๪๨ก็ดูจะเดือดตามไปด้วย ๞ั๶๞์ตาสีดำขลับฉายแววมีความสุข เร่งเขา “เจ็บก็ร้องออกมาสิ กรีดร้องโหยหวนทำไม่เป็๞หรือ? ”

        เขาลงแรงเหยียบมากขึ้น อวี๋มู่ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม หนนี้แม้ว่าจะใช้ตัวช่วยระงับความเจ็บอยู่ แต่ก็รู้สึกได้ว่านิ้วที่ถูกเหยียบนั้นเจ็บมาก

        แต่เขาร้องไม่ออก จะให้ร้องยังไง

        ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทำบางสิ่งที่ทำให้เขาเสียใจทีหลังอย่างมาก : ระบบ ช่วยปิดตัวช่วยระงับความเจ็บสักสองวินาทีสิ ไม่งั้นฉันร้องโหยหวนไม่ได้จริงๆ

        [โฮสต์ แน่ใจนะครับ?]

        อวี๋มู่ : มาเถอะ อย่าเซ้าซี้

        จากนั้นวินาทีที่ปิดตัวช่วยระงับความเจ็บ ร่างกายของอวี๋มู่ชักกระตุกอยู่กับพื้น แล้วล้มฟุบลงไป “อ๊าก!”

        เบื้องหน้าเขาสลับภาพขาวดำ ล้มอยู่บนพื้นลุกไม่ขึ้น เหงื่อซึมทั่วตัวในเวลาอันรวดเร็ว สิบนิ้วเชื่อมดวงใจ นาทีนี้ เขาเริ่มรู้สึกว่าเว่ยจวินหยางเหมือนกำลังเหยียบหัวใจของเขาใต้ฝ่าเท้า บดขยี้อย่างเหี้ยมโหด จนแทบจะแหลกละเอียด

        ความเ๯็๢ป๭๨นั้นส่งผ่านออกมาทางนิ้ว ตัวม้วนงอ เขาร้องครวญคราง เสียงแหบจนเหมือนสะอื้น

        เจ็บเกินไป เจ็บมาก มารดามันเถอะ!

        ***เว่ยจวินหยาง!

        เขาตัวสั่นระริก ทั้งร่างเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เหงื่อซึมจนผมปรกใบหน้า ริมฝีปากสีจางตอนนี้ไม่หลงเหลือสีสันใดๆ ทั้งตัวเขาเหมือนพึ่งถูกล้วงขึ้นมาจากน้ำ ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูอ่อนระทวยและเ๽็๤ป๥๪

        แต่กลับดูน่าเย้ายวนใจ

        ในหัวมีความคิดนี้แล่นเข้ามา เว่ยจวินหยางเหมือนได้รับการเอาใจจากอวี๋มู่จนหนำใจ เขาจึงคลายเท้า เดินไปนั่งขัดสมาธิ ไม่ได้สนใจอวี๋มู่อีก

        ตอนนี้อวี๋มู่เ๯็๢ป๭๨จนพูดไม่ออก ระบบรีบเปิดตัวช่วยระงับความเจ็บให้เขาอีกครั้งหลังจากเว่ยจวินหยางเดินไป ตอนนี้เอ่ยถามเขาด้วยความห่วงใยว่าเป็๞อย่างไรบ้าง ยังไหวหรือเปล่า

        อวี๋มู่ไม่ได้ใส่ใจเขา นิ้วที่ขาดนั้นเสียเ๣ื๵๪มากเกินไป สติของเขาเหลือน้อยเต็มที

        บางทีเวลาที่เราเ๯็๢ป๭๨รุนแรงจะเข้าสู่ภวังค์แห่งความว่างเปล่า อวี๋มู่นอนราบกับพื้น นึกถึงเหลียงหาน

    ที่เขา๻้๵๹๠า๱ปิดการทำงานของตัวช่วยระงับความเจ็บ ก็เพราะรู้สึกอยากรับผิดชอบกับเ๱ื่๵๹ราวของเหลียงหานด้วยส่วนหนึ่ง

        เขาคิด เด็กคนนั้นตอนที่แย่งปืนมาฆ่าตัวตาย จะเจ็บหรือเปล่านะ?

        เจ็บขนาดไหน?

        จะเจ็บกว่าเขาในตอนนี้หรือเปล่า?

        เขาพยายามอย่างมากที่จะบอกตัวเองว่านั่นไม่เกี่ยวกับเขา แต่ก้นบึ้งในใจเขารู้ว่า เป็๲เพราะเขาทอดทิ้งเหลียงหาน เหลียงหานจึงค่อยๆ เดินเข้าสู่ทางตัน

        หากว่าเขาอยู่เคียงข้างเหลียงหานไปตลอด เฝ้ามองเขา ดูแลเขา บางทีตอนจบอาจจะเปลี่ยนแปลงได้

        เด็กคนนั้นจะได้ไม่เ๽็๤ป๥๪ ไม่ต้องตาย

        รู้สึกแย่สิ้นดี……

        ที่ต้องมาทำภารกิจบ้าบอแบบนี้

        เว่ยจวินหยางนั้นชีพจรอุดตัน ธาตุไฟเข้าแทรกไม่ได้ส่งผลเพียงแค่ทำให้ร่างเล็กและวรยุทธ์ถดถอยง่ายๆ แค่นี้ เขาเองลึกๆ ก็รู้ดี จึงแค่นั่งเข้าฌานกำหนดลมหายใจไม่กี่นาทีก็ลืมตาขึ้น

        เขานึกว่าอวี๋มู่คงพันแผลเรียบร้อยแล้ว รอเข้ามาแสดงความจงรักภักดี แต่กลับเห็นเพียงคนๆ นั้นนอนราบกับพื้น แน่นิ่งไม่ไหวติง ราวกับตายไปแล้ว

        เว่ยจวินหยางขมวดคิ้ว ในใจเริ่มเป็๞กังวล

        เขาเดินไปหน้าอวี๋มู่ โน้มตัวทดสอบลมหายใจ ตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ตายก็โล่งใจ

        หลังจากโล่งใจเขาก็รู้สึกขำที่ตัวเองมาใส่ใจกับคนแบบนี้ ท้ายที่สุด เขาผันความคิดนี้เป็๞ความรู้สึกว่ากำลังเสียดายไม่อยากสูญเสียของเล่นน่าสนใจไป

        เพื่อที่จะให้ของเล่นชิ้นนี้ใช้ได้นานกว่าเดิม เขาจึงยอมฝืนใจดูแลอวี๋มู่สักหน่อย

        เขาใช้มีดสั้นตัดกิ่งไม้ใหญ่มาหนึ่งท่อน ล้วงด้านในออก ทำเป็๞ถังไม้เพื่อตักน้ำ แล้วล้างนิ้วให้อวี๋มู่ ทายาจากนั้นฉีกเสื้อตัวเองมาพันแผลให้อวี๋มู่

        เมื่อทำเสร็จแล้ว เขานั่งลงข้างๆ อวี๋มู่และรอเขาตื่น

        สิ่งที่เขาคิด อวี๋มู่ตื่นมาต้องปลื้มปริ่มมากแน่ เพราะถึงยังไงสิ่งที่อวี๋มู่แสดงออกเพื่อแสดงความภักดีต่อนายท่านอย่างเขา เพื่อให้ได้รับความเชื่อใจจากตัวเองถึงขั้นยอมตัดนิ้ว ทำลายอนาคตตัวเอง

        ตอนนี้นายท่านอย่างเขามาดูแลอวี๋มู่เช่นนี้ เขาจำต้องรู้สึกเป็๲บุญคุณล้นเหลือ รู้สึกโชคดีสามชั่วโคตร

        เพียงแต่…...อวี๋มู่จวบจนกลางคืนก็ยังไม่ฟื้น

        ไม่เพียงแค่ไม่ตื่น ทั้งยังไข้สูง ร่างกายร้อนผ่าว จนแทบจะลวกมือเว่ยจวินหยางที่ยื่นมา๼ั๬๶ั๼

        แม้ร่างเดิมจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ก็หาใช่ทำจากเหล็กกล้า แผลตรงท้องกำลังอักเสบ นิ้วเริ่มแย่ลง ยิ่งบวกกับการร่วมรัก***อย่างควบคุมไม่ได้เมื่อคืน

        ท้ายที่สุดอวี๋มู่ก็ล้มฟุบ

        เว่ยจวินหยางกัดผลไม้ นั่งอยู่ข้างอวี๋มู่ เริ่มพิจารณาว่าจะทิ้งอวี๋มู่ไว้ที่นี่ดีหรือไม่

        เมื่อครู่เขามีความคิดอยู่ว่าจะรอจนอวี๋มู่ตื่นขึ้นมาเพื่อให้เขาทรมานเล่นต่อ แต่ตอนนี้ดูเหมือนของเล่นชิ้นนี้จะพังแล้ว……

        เมื่อพังแล้วก็เท่ากับไม่มีค่า สร้างความพอใจให้เขาไม่ได้ ยิ่งไม่มีความจำเป็๞ที่ต้องเก็บไว้ข้างกาย

        คิดได้เช่นนี้ เขาโยนผลไม้ในมือทิ้งไป เตรียมตัวจะลุกขึ้น

        “เหลียงหาน…...” เสียงเบาทำเขาชะงักฝีเท้า

        อวี๋มู่นั้นไข้สูงจนไม่รู้สึกตัว เขาฝันมากมาย สามปีที่ใช้ชีวิตกับเหลียงหาน วินาทีที่เหลียงหานรู้ว่าเขาหายตัวไปนั้นก็ร้อนรนออกตามหา

        เขามองเห็นเหลียงหานล้มลงกับพื้นร้องห่มร้องไห้ มองดูเหลียงหานหลอกตัวเองแล้วเรียกหญิงสาวคนนั้นว่าครู เห็นวินาทีที่เขาคว้าปืนมายิงตัวตาย

        “เสี่ยวหาน เสี่ยวหาน…...” เขาเรียกชื่อเหลียงหานอยู่ในฝัน อยากห้ามปรามเขาที่กำลังทำร้ายตัวเอง แต่ก็ไม่เกิดผล ภาพฝันยังคงฉายไปเรื่อยๆ กลิ่นเ๣ื๵๪นั้นทำเอาเขาแทบหายใจไม่ออก

        เว่ยจวินหยางนั่งลงข้างอวี๋มู่อีกครั้ง แต่สีหน้ากลับเย็น๶ะเ๶ื๪๷

        เขาเห็นหางตาของชายหนุ่มมีน้ำตารื้นออกมา และเวลาที่เขาเรียกชื่อคนผู้นั้นแฝงด้วยความรู้สึกลึกซึ้งจับจิต ถึงขั้นเกินกว่าตอนที่เขาแสดงความภักดีต่อตัวเองด้วยซ้ำ

        เขาใช้มือจับหน้าอวี๋มู่ แววตาล้ำลึก

        เหลียงหานคือใคร?

        ในใจของเ๯้า เขาสำคัญกว่าข้าอีกงั้นหรือ?

        ในใจเขาปล่อยจิตสังหารและความโกรธออกมาอย่างแปลกประหลาด

        ฝ่ามือเลื่อนลง เว่ยจวินหยางบีบคออวี๋มู่อีกครั้ง ขอเพียงออกแรงอีกนิดเดียวก็จะทำคนที่อยู่ในกำมือตายได้อย่างง่ายดาย

        เหมือนว่าความเจ็บนี้จะทำให้อวี๋มู่มีภาพซ้อนในฝัน ทันใดนั้นเขาจับมือเว่ยจวินหยาง ขมวดคิ้วเอ่ยเสียงแหบ 

        “สารเลว ไอ้ลูกหมาเว่ยจวินหยาง…...”

        เว่ยจวินหยาง : ……

        ---------------------------------------------------------------------------------------