ซ่อนรักปถวี (The Element Love)

ตอนที่ 7-คืออะไร

    "กาแฟแก้วใหม่ ไม่ใส่เกลือค่ะ" ลูกสาวของเพื่อนแม่ เธอวางแก้วกาแฟใบใหม่ลงตรงหน้าของผม

    "....." ผมเงยหน้าจากเอกสาร แล้วมองหน้าเธอนิ่ง ๆ ส่วนเธอก็ยืนยิ้มให้เหมือนลุ้นอะไรบางอย่าง

    ผมยกแก้วกาแฟตรงหน้าขึ้นมาดื่ม แตะชิมก่อนที่จะยกจนเต็มคำ รสชาติที่เธอทำมานี้ คือบอกเลยไม่ถูกใจผมสักนิด ทำไมเธอไม่ได้ดั่งใจผมเอาซะเลย

    "เป็๞ยังไงบ้างคะ ใช้ได้ไหม? รอบนี้ฉันตั้งใจชงให้มากเลยนะ กลัวแผ่น เอ๊ย!! กลัวท่านประธานจะกินไม่ได้ สรุปกินได้ไหมคะ?"

    ผมละเหนื่อยแทนเธอจริง ๆ คนอะไรพูดได้เป็๲ต่อยหอย พูดยาวต่อเนื่องอย่างกับหายใจทางเหงือกงั้นแหละ

    "ดีกว่าเดิม" ผมตอบออกไปสั้น ๆ

    "เหรอคะ? เฮ้อ ค่อยสบายใจหน่อย มันอร่อยใช่ไหมละคะ อร่อยใช่ม๊า"

    เธอมีท่าทางดีใจเมื่อได้ยินคำตอบจากผม จากที่ยืนอยู่ห่างพอประมาณ แต่ตอนนี้ขยับเข้ามายืนข้างตัวผมแล้ว สีหน้าของเธอดีสดใส แล้วยังย้อนถามผมซ้ำกับกาแฟของเธอ...

    "ผมบอกแล้วเหรอว่ามันอร่อย" ผมเงยหน้ามองด้วยแววตาที่แสนระอาเธอ

    "อ้าว...ก็เมื่อกี้ท่านประธานบอกว่าใช้ได้นี่คะ มันก็ต้องอร่อยสิ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้พูดแบบนี้อะ โธ่ ฉันก็อุตส่าห์ตั้งใจชงสุดฝีมือ"

    เธอยืนบ่นข้าง ๆ ผมนี่แหละครับ บ่นเก่งเหลือเกิน ไหนแม่ของผมบอกว่าฉลาดนักไง ทำไมเ๱ื่๵๹แค่นี้ถึงต้องให้ผมอธิบายขยายความต่อ

    "ถามจริง" ผมลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางนิ่งขรึม

    "ถามอะไรคะ...ว่ามาค่ะ" เธอที่อยู่ใต้ความสูงของผมย้อนถาม ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

    "เวลาคุณพูด คุณหายใจทางไหน?"

    ผมถามออกไปเลยครับ ด้วยความอยากรู้ หรืออีกความคิดของผมนั้นคือ ผมกำลังต่อว่าเธอทางอ้อม ก็เธอมันดูน่ารำคาญนี่นา พูดจาได้ไม่หยุดหย่อน

    "นี่คุณว่าฉันพูดมากเหรอ!"

     เหมือนสิ่งที่ผมสื่อออกไป เธอจะเข้าใจแล้วสิ ทีงี้ทำไมดูฉลาดและเข้าใจง่าย

    "ผมพูดแบบนั้นเหรอ"

    ผมไหวไหล่ให้ แล้วพูดออกไป ก่อนจะตั้งท่านั่งลงเก้าอี้ตามเดิม แต่ว่าฟ้าสิตางคุ์เธอจับไหล่ผมให้หันกลับไป สีหน้าของเธอตอนนี้ดูไม่พอใจผมเอามาก ๆ แล้วไงล่ะ ผมต้องสนใจเธอหรือไง เธอทำให้ผมเสียเวลาอันมีค่าไปแบบไร้สาระมาหลายนาทีแล้ว

    "คุณไม่ได้พูดหรอก แต่ประโยคที่คุณสื่อมามันใช่!"

    เธอตวาดเสียงใส่ และจ้องมองผมด้วยแววตาที่ดูอาฆาต โกรธโมโห คำว่าท่านประธานที่เธอควรพูดก็หายไป เหลือไว้เพียงคำว่าคุณเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจอะไร เพราะตอนนี้อยู่ในห้องทำงานที่ไม่มีใคร แต่ว่าหากอยู่ภายนอก ผมก็อยากรักษาภาพลักษณ์ของผมไว้ ไม่อยากให้ใครมองเธอว่าดูเหลื่อมล้ำคนอื่น พนักงานทุกคน ทุกตำแหน่งจะต้องเสมอภาคกัน ไม่ว่าจะเข้ามาทำงานด้วยวิธีการใดก็ตาม

    "ทำไมแบบนี้ฉลาด" ผมย้อนเธออีกครั้ง

    "นายว่าฉันโง่เหรอ ห๊ะ!!"

    เหมือนเธอจะฟิวขาดแล้วล่ะ เพราะตอนนี้เธอจ้องหน้าผมอย่างเอาเ๹ื่๪๫ ขบฟันแน่นและจับต้นแขนผมไว้ เมื่อผมจะหันหน้าหนี้ และสรรพนามตอนนี้ก็เปลี่ยนไปคนละขั้วเลย

    "นี่ที่ทำงานของผม ระวังคำพูดของคุณด้วย"

    ผมย้ำเตือนเธอออกไป เมื่อเห็นแล้วว่าเธอเหมือนจะโกรธจัด มันน่าโกรธตรงไหน ผมไม่ได้พูดอะไรที่หยาบคายสักหน่อย

    "นาย!..."

    "ท่านประธาน"

    เธอชี้หน้าหวังด่าผมแน่นอน แต่ผมดักทางเธอไว้ก่อน สีหน้าของเธอตอนนี้แดงเถือกเพราะโมโห

    "ชิ!!" เธอสะบัดเสียงใส่ผมเลยครับ หมดกันแล้วสำหรับคราบประธานบริษัทตอนนี้ ขนาดเลขายังสะบัดเสียงใส่

    แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันน่ารักล่ะ ทั้งที่เธอก็ทำแบบผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เธอยืนมือกอดอกแล้วหันหน้าหนี ไม่ได้มองหน้าผม มีแต่ผมที่ยืนมองเธอด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ว่าภายในใจของผมนั้นมันกลับยิ้มกับท่าทีของเธอตอนนี้...คืออะไร?