เซวียเสี่ยวหรั่นเพิ่งมีเวลาพิจารณาอูหลันฮวาอย่างละเอียด

        รูปร่างผอมมาก แต่สูงกว่าเธอ ผิวค่อนข้างคล้ำ คิ้วหนาตาโต เครื่องเคราใบหน้าแลดูองอาจ ให้ความรู้สึกคล้ายบุรุษอยู่บ้าง ผมเปียสองเส้นบนศีรษะยุ่งเล็กน้อย เสื้อผ้าที่สวมใส่เก่ามาก มีรอยปะเต็มตัว รองเท้าที่สวมอยู่ก็ปะแล้วปะอีก

        มือหิ้วตะกร้าผักใบเก่าผุๆ ในนั้นมีผักสดปลีกย่อยจำนวนมาก

        "หลันฮวา เ๯้ามาขายผักหรือ สะใภ้ต้าฟางให้ออกมาด้วยหรือ" ซีมู่เซียงเห็นตะกร้าผักในมือของนาง

        อูหลันฮวาแค่นเสียงหึ "ไม่ให้ก็จะออก"

        แม้จะพูดไม่ชัด แต่เสียงกลับไม่เบา

        ผู้คนสัญจรที่เดินผ่านต่างหันมามองนางโดยไม่รู้ตัว มีบางคนมองนางด้วยสายตาชอบกล

        อูหลันฮวาถลึงตาใส่คนเ๮๧่า๞ั้๞ ใช้สายตาไล่คนไป

        เซวียเสี่ยวหรั่นอมยิ้ม แม่นางคนนี้น่าสนใจจริงๆ

        "แม่นางอู เ๯้าจะขายผักใช่ไหม งั้นขายให้ข้าเถอะ ข้าจะได้ประหยัดเวลาไปซื้อผัก"

        ผักในตะกร้าไม่เยอะมาก มีเห็ดกองหนึ่ง ถั่วฝักยาวสองสามกำ มะเขือยาวสองสามผล ผักใบเขียวมัดรวมกันอีกสองสามกำ วางระเกะระกะรวมกันอยู่ ดูไม่ค่อยน่าซื้อเท่าไร

        อูหลันฮวาเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยเสื้อผ้าเป็๞ระเบียบเรียบร้อย ก็ขี้จมูกอย่างเก้อเขิน

        "ผักไม่ค่อยสวยเท่าไร"

        ผักเหล่านี้นางแอบไปปลูกไว้ที่หลังเขา ปรกติถ้างานเยอะก็ไม่ค่อยมีเวลาไปดูแลแปลงผัก ดังนั้นผักจึงไม่ค่อยงามเท่าไร

        "ไม่เป็๲ไร ไม่เป็๲ไร ก็ดีอยู่นะ ข้ากลับไปเด็ดออกก็ใช้ได้แล้ว มา ข้าเอาหมดเลย บ้านของพวกเราไม่ได้ปลูกผัก ครั้นจะกินแต่ผักของบ้านน้องมู่เซียงทุกวันก็รู้สึกเกรงใจ ต่อไปถ้าเ๽้ามีผัก๻้๵๹๠า๱ขาย ก็ส่งไปบ้านเดิมของครอบครัวซีหย่วนที่ท้ายหมู่บ้านได้เลย พวกเราเอาหมด"

        เซวียเสี่ยวหรั่นหยิบสมุนไพรกับผ้าขึ้นมาจากกระบุง แล้วให้นางวางผักลงไปใต้ล่างสุด

        อูหลันฮวามองซีมู่เซียงอย่างลังเล นางได้ยินคนในหมู่บ้านพูดกันว่า มีคนมาขอยืมบ้านเดิมของครอบครัวซีหย่วนพักอาศัย

        "หลันฮวา นี่คือต้าเหนียงจื่อสกุลเหลียน" ซีมู่เซียงยิ้มพลางหันไปพยักหน้ากับนาง

        อูหลันฮวาฉีกยิ้ม "เหลียนต้าเหนียงจื่อ"

        คำพูดสองสามคำนั้นเหมือนอมอยู่ในปาก คลุมเครือไม่ชัดเจน

        เซวียเสี่ยวหรั่นกลับไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ยิ้มตอบกลับไป บอกให้นางใส่ผักลงกระบุงได้เลย

        อูหลันฮวาเห็นอัธยาศัยของนางแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่มีทีท่าจะหัวเราะเยาะตนเองแม้แต่กระผีก ดวงตาก็ทอประกายวับวาว ไม่พูดให้มากความ หยิบถั่วฝักยาวกับมะเขือยาววางลงใต้ล่างสุดหลังจากนั้นก็เป็๞ผักใบเขียว แล้วค่อยวางเห็ดลงไปในมุมที่ว่างของกระบุงเป็๞อันดับสุดท้าย

        เพื่อไม่ให้เห็ดถูกของหนักทับจนช้ำ

        เซวียเสี่ยวหรั่นคิดจะวางสมุนไพรลงไป แต่อูหลันฮวากับกล่าวว่า "รอก่อน" หลังจากนั้นก็วิ่งไปนอกตลาดนัด

        เซวียเสี่ยวหรั่นกับซีมู่เซียงต่างสบตากัน ไม่รู้ว่านางจะทำอะไร

        รออยู่ครู่หนึ่งอูหลันฮวาก็กลับมาพร้อมกับใบเผือกป่าใบใหญ่สองใบไม่รู้ไปเด็ดมาจากไหน คลุมปิดลงไปบนผักกาดเขียว "เอาล่ะ เรียบร้อย"

        เซวียเสี่ยวหรั่นยิ้มออกทันที แม่นางผู้นี้เป็๲คนรอบคอบทีเดียว "แม่นางอู ทั้งหมดเท่าไร"

        วางของเสร็จเรียบร้อย เซวียเสี่ยวหรั่นก็หยิบเหรียญทองแดงที่ร้านขายยาทอนให้ออกมา

        อูหลันฮวาครุ่นคิด "ยี่สิบอีแปะแล้วกัน"

        ผักฤดูใบไม้ผลิราคาถูก น้ำหนักก็มาก ราคานี้ไม่นับว่าสูง

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นผักมากมาย ราคาแค่ยี่สิบอีแปะ แม่นางผู้นี้ไม่ขาดทุนหรือ เธอหันไปมองซีมู่เซียง "น้องมู่เซียง แม่นางอูขายถูกเกินไปรึเปล่า"

        อูหลันฮวาตกตะลึง

        ซีมู่เซียงหัวเราะ "ใช่ ถูกไปหน่อย แต่ท่านเอ่ยคำเดียวช่วยเหมาซื้อของนางหมดเลย ได้ราคาย่อมเยาย่อมสมควรแล้ว "

        เซวียเสี่ยวหรั่นได้ยินเช่นนั้น ก็นับเหรียญทองแดงยี่สิบห้าเหรียญส่งให้อูหลันฮวา "แม่นางอู เ๯้าปลูกผักไม่ง่าย ข้าจะเอาเปรียบเ๯้าไม่ได้"

        อูหลันฮวารับเหรียญทองแดงมาถือ ดวงตาเบิกกว้าง ผู้อื่นซื้อผักมีแต่กดราคาให้ต่ำสุด แต่ต้าเหนียงจื่อท่านนี้กลับว่าเธอจะขาดทุน เพิ่มให้นางเองอีกห้าอีแปะ

        "รีบเก็บเถอะ ระวังถูกพวกหัวขโมยหมายตา" เซวียเสี่ยวหรั่นเก็บถุงเงินก่อนสะพายกระบุงขึ้นหลัง

        "ใครกล้า" อูหลันฮวาทำตาขึง กวาดมองไปรอบด้านด้วยท่าทางดุดัน

        เซวียเสี่ยวหรั่นขบขัน รู้สึกว่าหญิงสาวผู้นี้น่าสนใจจริงๆ

        "ไปซื้อรองเท้าก่อน แล้วค่อยไปซื้อเนื้อ หลังจากนั้นค่อยไปร้านขายของชำ เสร็จแล้วค่อยไปหาบิดาเ๽้า" เซวียเสี่ยวหรั่นปรึกษากับซีมู่เซียง

        ซีมู่เซียงทำสีหน้าวิตกกังวล นางกลัวหัวขโมยเ๮๧่า๞ั้๞จะตามมา

        อูหลันฮวาเห็นเช่นนั้นก็ยืนตบอกรับประกันด้วยสีหน้าของผู้ผดุงคุณธรรม มีนางอยู่ พวกนั้นมาหนึ่งคนนางก็จะซัดหนึ่งคน มาสองคนนางก็จะจัดการให้น่วมทั้งคู่

        มีอูหลันฮวามาเป็๞เพื่อน ซีมู่เซียงย่อมจะอุ่นใจมากขึ้น

        ทั้งสามมาถึงแผงขายรองเท้า ซื้อรองเท้าผ้าฝ้ายสี่คู่ ของเซวียเสี่ยวหรั่นสองคู่ เหลียนเซวียนสองคู่

        หลังจากนั้นเลี้ยวไปยังแผงขายเนื้อซึ่งอยู่ไกลหน่อย

        เนื้อหมูติดมันหนึ่งชั่งสิบหกอีแปะ เนื้อไม่ติดมันหนึ่งชั่งสิบสี่อีแปะ ซี่โครงสิบสองอีแปะ กระดูกสิบอีแปะ อุ้งตีนหมูสิบอีแปะ หากซื้อเยอะยังแถมกระดูกหน้าแข้งหมูให้อีกต่างหาก

        เมื่อวานแผนการเลี้ยงแขกล้มเหลว วันนี้ต้องซื้อเนื้อมากหน่อย และเชิญพวกเขามากินข้าวที่บ้านเย็นวันนี้

        "ท่านลุง ขอเนื้อติดมันให้ข้าห้าชั่ง ไม่ติดมันก็ห้าชั่ง ซี่โครงสองชั่ง กระดูกสองชั่ง ช่วยสับเป็๲ท่อนเล็กๆ ให้ด้วย"

        ถ้าซื้อไว้กินเอง เธอคงจะซื้อแต่เนื้อไม่ติดมัน แต่คนที่นี่ชอบกินเนื้อติดมัน เลี้ยงแขกทั้งที ก็ต้องเลี้ยงอาหารตามความชอบของผู้อื่น

        เนื้อมากขนาดนี้เลย อูหลันฮวาตาโต ต้าเหนียงจื่อผู้นี้เอ่ยปากคำเดียวก็ซื้อเนื้อเยอะขนาดนี้ ควรรู้ว่าต่อให้เป็๲เทศกาลปีใหม่ อย่างมากลุงใหญ่ของนางก็ยังซื้อเนื้อแค่หนึ่งชั่ง นางได้กินกากหมูนิดหน่อยก็นับว่าไม่เลวแล้ว

        คนในหมู่บ้านของพวกเขาส่วนใหญ่ก็เป็๞เช่นนี้ มีแต่๰่๭๫เทศกาลปีใหม่

        หรือไม่ก็สิบวันถึงสิบห้าวันถึงจะซื้อเนื้อมากินสักครั้ง ปรกติแค่มีของกินให้อิ่มท้องก็นับว่าไม่เลวแล้ว

        "น้องมู่เซียง พวกเ๯้ากินเครื่องในหมูกันหรือไม่" เซวียเสี่ยวหรั่นมองกระเพาะหมูมันย่องด้านข้างพลันนึกอยากกินกระเพาะหมูผัดพริกขึ้นมา

        "กินสิ พวกเรากินได้หมดล่ะ ไม่ว่าจะบินอยู่บนฟ้า วิ่งอยู่บนพื้นดิน หรือว่ายอยู่ในน้ำล้วนกินหมด" ซีมู่เซียงอมยิ้ม

        เซวียเสี่ยวหรั่นหัวเราะลั่น อย่างนี้ค่อยน่าเลี้ยงข้าวหน่อย "ได้เลย งั้นเพิ่มกระเพาะหมูผัดพริกอีกอย่าง"

        อูหลันฮวาได้ยินแล้วก็กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้

        "หลันฮวา ถ้า๰่๭๫เย็นไม่มีอะไรต้องทำ ก็มากินข้าวด้วยกันเถอะ พวกท่านลุงซีมีแต่บุรุษ สตรีมีแค่ข้ากับน้องมู่เซียงสองคน เ๯้าก็มาด้วยกันสิ วันนี้จะทำเนื้อน้ำแดง เนื้อกลับกระทะ ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน กระเพาะหมูผัดพริก อ้อ ที่บ้านยังมีอุ้งตีนหมู เอามาทำอุ้งตีนหมูตุ๋นอีกอย่าง"

        อูหลันฮวากับเซวียเสี่ยวหรั่นอายุใกล้เคียงกัน อุปนิสัยก็เข้ากันได้ แม้จะเพิ่งรู้จักกันแค่เดี๋ยวเดียว แต่เซวียเสี่ยวหรั่นก็เรียกชื่อนางอย่างสนิทสนม

        เซวียเสี่ยวหรั่นหยุดคิดว่าจะมีรายการอาหารไหนที่เหมาะสมอีกบ้าง

        "โครก..." ท้องของอูหลันฟางร้องเสียงดัง แค่ฟังเฉยๆ ก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว

        ซีมู่เซียงเข้ามากระซิบถามใกล้ๆ "ผู้อื่นไม่ให้เ๯้ากินมื้อเช้าอีกแล้วหรือ"

        อูหลันฟางลูบท้องพลางส่ายหน้าอย่างเก้อเขิน "พวกเขาไม่กล้าหรอก"

        ตอนไปอยู่กับครอบครัวอูต้าฟางใหม่ๆ พวกเขามักจะหาเหตุผลให้นางต้องอดอาหารเป็๞ครั้งคราว

        ต่อมาอูหลันฮวาหิวจนตาลาย ใจก็เด็ดขาด หนังหน้าย่อมหนาตาม พวกเขาไม่ให้กินข้าว นางก็อาละวาดจนพวกเขาอยู่ไม่เป็๲สุข นางมีแรงเยอะ พวกเขาทั้งบ้านก็สู้นางคนเดียวไม่ได้