ผิวของนางขาวหมดจดดวงตากลมโตอ่อนโยนราวกับอิ่มเอมด้วยความรัก จมูกและริมฝีปากล้วนธรรมดาเพียงแต่เมื่อผิวขาวหมดจดกับดวงตากลมโตคู่นี้อยู่บนใบหน้ารูปไข่ จัดว่าเพียงพอที่จะอยู่ในระดับความงามล้ำเลิศ
ชูเซี่ยส่งจอกน้ำชาให้หลิวเหม่ยเหรินและจ้าวกูเหนียงหรงหว่านซีพบว่าจ้าวกูเหนียงชิงคลานเข่าเข้ามายกน้ำชาคำนับนางอย่างนอบน้อมเหมือนเดิมนางยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว “หม่อมฉันผู้ต่ำต้อยยกน้ำชาคำนับนายหญิงเพคะ”โดยทั้งคำพูดและการกระทำไม่มีเสียมารยาท
ทันใดนั้นตามด้วยหลิวเหม่ยเหรินที่ยกน้ำชาคำนับหรงหว่านซีเลียนแบบจ้าวกูเหนียงทุกประการ
แม้จ้าวกูเหนียงจะชิงยกน้ำชาก่อนทว่าหรงหว่านซีกลับรู้สึกชอบนิสัยใจคอของนางเพราะหรงหว่านซีดูออกว่าแท้จริงแล้วนางไม่ได้คิดจะตัดหน้าแต่อย่างใดนางกลัวว่าหลิวเหม่ยเหรินจะทำไม่ถูกหลักปฏิบัติด้วยเหตุนี้นางจึงทำเป็ตัวอย่างหลิวเหม่ยเหริน
ภายในจวนอ๋องแห่งนี้ไม่อาจหลีกเลี่ยงการแก่งแย่งชิงดีของบรรดาอนุชายาทว่าจ้าวกูเหนียงกลับปฏิบัติต่อหลิวเหม่ยเหรินเช่นนี้จึงเห็นถึงคุณธรรมอันดีงามที่ถูกอบรมสั่งสอนมา
จ้าวเหม่ยเหรินดึงหลิวเหม่ยเหรินเบาๆเพื่อให้ไปนั่งทางฝั่งขวาเมื่อเป็เช่นนี้ แน่นอนว่าหลิวเหม่ยเหรินจะต้องนั่งตำแหน่งที่สองของฝั่งขวาโดยมีจ้าวเหม่ยเหรินนั่งอยู่ข้างกายนาง
ขณะคนทั้งสองพึ่งจะนั่งลงมีสตรีอีกสองนางเดินตามกันเข้ามาพระตำหนัก
เมื่ออนุชายาแซ่ฉีเดินเข้ามาก้าวแรกก้าวที่สองก็ตามมาด้วยพระชายาแซ่ิ่ พวกนางทั้งสองยกน้ำชาตามลำดับอนุชายาแซ่ฉีชิงนั่งลงบนเก้าอี้ลำดับที่สามทางฝั่งซ้ายอนุชายาแซ่ิ่เว้นที่นั่งลำดับสองเอาไว้จึงได้แต่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งซ้ายมือของอนุชายาแซ่ฉี
ใบหน้าของนางทั้งสองถือได้ว่างามเลิศฉีกูเหนียงเอวบางร่างน้อยและงามสมสตรียิ่งนักใบหน้าของิ่กูเหนียงเผยสีหน้าสบายอกสบายใจและมีเสน่ห์ดึงดูดเป็ที่สุด
หลังคนทั้งสองนั่งลงเพียงครู่ เมื่อใกล้จะถึงยามเฉินสองเค่อถึงพบว่าหน้าประตูมีสตรีอีกนางหนึ่งเดินเข้ามาการมาถึงของสตรีนางนี้เรียกสายตาจากทุกคนในที่นั้นยกเว้นเพียงปั๋วเหม่ยเหรินกับเฝิงเหม่ยเหริน
นางสวมอาภรณ์สีใบหลิวอ่อน รูปร่างสูงบางเมื่อเดินเข้ามาใกล้ถึงเห็นผิวขาวราวหิมะ องคาพยพทั้งห้าได้สัดส่วนพอดีลำคอเรียวแลดูหยิ่งผยองดุจลำคอหงส์ กลิ่นอายรอบกายอธิบายได้เพียงคำเดียวว่า—เยือกเย็น เมื่อนางยืนอยู่ในห้องก็รู้สึกเหมือนกับมีน้ำแข็งจับตัวหนาสามนิ้วอย่างไรอย่างนั้น
หากให้พิจารณาจากใบหน้าอย่างเดียวคงบอกได้แค่ว่างามเลิศเท่านั้นแต่เมื่อผนวกกับกลิ่นอายสุขุมเย่อหยิ่งบนกายจึงทำให้คนผู้นี้ให้ความรู้สึกงามล่มเมืองคำกล่าวที่ว่าหญิงงามล่มเมืองผู้เ็าก็คงจะเป็เช่นนี้
หญิงนางนี้ถอนสายบัวทำความเคารพ“เหม่ยเหรินแซ่เหลียงคำนับพระชายาเพคะ”
“ไม่ต้องมากพิธี ไปนั่งเถิด”หรงหว่านซีเอ่ย
เหลียงเหม่ยเหรินลุกขึ้นโดยไม่ขานรับกระทั่งคำว่า“เพคะ” จากนั้นเดินไปนั่งฝั่งขวามือของจ้าวเหม่ยเหริน
นางนั่งหลังตรง มือทั้งสองข้างประสานวางหน้าตักอย่างเรียบร้อยทว่าหรงหว่านซีรู้ว่านางไม่ได้ตั้งใจจะสำรวมกิริยาหรือรู้ว่าควรจะปฏิบัติตนเช่นไรแต่เป็เพราะท่านั่งของนางเป็เช่นนี้อยู่แล้ว
นางนั่งอยู่บนตำแหน่งท้ายสุดของฝั่งขวามือก้มหน้าลงราวกับนางไม่ยุ่งเกี่ยวกับเื่ต่างๆแต่อย่างใด
บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างอึดอัดทุกคนต่างไม่พูดอะไร แต่คล้ายกับเหลียงเหม่ยเหรินจะไม่รับรู้สักนิดยังคงนั่งใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ดังเดิม
“เหลียงเหม่ยเหริน”หรงหว่านซีเอ่ยวาจานุ่มนวล “เ้าจะมานั่งข้างหน้าได้หรือไม่? นั่งข้างปั๋วเหม่ยเหรินเถิด”
เหลียงเหม่ยเหรินลุกขึ้นและเดินมานั่งข้างปั๋วเหม่ยเหรินโดยไม่เอ่ยสิ่งใดแม้แต่คำเดียวนอกจากนั้นยังไม่เห็นนางเผยสีหน้าหรืออารมณ์ใดยามนั่งลงบนตำแหน่งนั้นและใบหน้ายังคงราบเรียบแลดูเย่อหยิ่งดังเดิม
จือชิวผู้อยู่ข้างกายหรงหว่านซีเอ่ยเสียงเบากับชูเซี่ยว่า“ลักษณะท่าทางของเหลียงเหม่ยเหรินผู้นี้เหมือนกับคุณหนูพวกเราไม่น้อยเลยเ้าค่ะ”
ชูเซี่ยเอ่ยแ่เบา“เ้าอย่าพูดจาเหลวไหล แม้คุณหนูมักนิ่งเงียบแต่มียามใดที่เย่อหยิ่งถึงขั้นไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตาเช่นนี้?”
หรงหว่านซีชำเลืองมองพวกนางทั้งสองแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ภายในห้องเงียบเชียบขนาดนี้ ต่อให้พวกนางพูดเสียงเบาก็ยังมีคนได้ยินคิดว่าตนพูดพลางกระหยิ่มยิ้มย่องเช่นนั้นจะปิดบังได้หรืออย่างไร?
ชูเซี่ยรีบก้มหน้าลงทำสีหน้าจริงจังและเอ่ยเสียงเบากับหรงหว่านซีว่า “คุณหนูถึงยามเฉินสองเค่อแล้วเ้าค่ะ”
หรงหว่านซีพยักหน้า เอ่ยอย่างนุ่มนวลว่า“เหตุที่เรียกทุกคนมาที่นี่ก็เพราะอยากพบหน้าค่าตาและทำความรู้จักกันสักหน่อยภายหน้าพวกเราคงมีโอกาสไปมาหาสู่กันไม่มากนักเตี้ยนเซี่ยจะเสด็จไปที่ใดหรือไม่เสด็จไปที่ใดล้วนเป็ไปตามความพอพระทัยของเตี้ยนเซี่ยมิได้เกี่ยวกับพวกเราเปิ่นเฟยกับบรรดาเจี่ยเม่ยต่างก็อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและปฏิบัติตนอยู่ในระเบียบของจวนอ๋องอย่าได้มีข้อผิดพลาดใดเป็พอ”
“เพราะถึงอย่างไรก็ยังมีกฎระเบียบของจวนอ๋องหากทำความผิดแล้วไม่ลงโทษก็คงไม่เหมาะสมเท่าใด...”
“ไอหยา...ทุกคนมาถึงกันหมดแล้วหรือ...”
“โฮ่งๆ! โฮ่งๆ...”
คำพูดสุดท้ายของหรงหว่านซียังไม่ทันจบกลับได้ยินเสียงหวานหยาดเยิ้มดังมาจากหน้าประตูตำหนักและผู้ที่เดินเข้ามาตามเสียงก็คือสตรีสวมอาภรณ์ดอกกุหลาบสีชมพู
“ั้แ่เช้าเ้าลูกสุนัขในพระตำหนักของเหนียงเหนียงไม่เห็นจะเห่าเหตุใดยามนี้ถึงเห่าเสียแล้ว...” ฉีกูเหนียงเอ่ยหยอกเย้า
เฝิงเหม่ยเหรินชำเลืองมองประตูเพียงครู่ก่อนจะเอ่ยคล้อยตามคำกล่าวของฉีกูเหนียง“อาจจะเพราะคุ้นชินกับการเดินไปเดินมาของผู้คน แต่จู่ๆ มีผู้ที่ประหลาดจากคนอื่นมามันถึงได้ใกลัวเสียแล้ว”
สตรีนางนั้นรูปร่างดีใบหน้างามเพริศพริ้ง เพราะใบหน้างามเพริศพริ้งเป็ทุนเดิม เมื่อสวมอาภรณ์ดอกกุหลาบสีชมพูเช่นนี้จึงยิ่งดูงดงามไม่ธรรมดากอปรกับรอยยิ้มบนใบหน้าและท่าทางหลงระเริงคิดว่าตนเป็ใหญ่ทำให้นางแลดูโดดเด่นกว่าเหลียงเหม่ยเหรินอยู่บ้าง จนกลายเป็อนุชายาแสนงดงามที่สุดภายในจวนอ๋องแห่งนี้
“หม่อมฉันแซ่หลูคำนับพระชายาเพคะ...”หลูกูเหนียงถอนสายบัวคำนับหรงหว่านซีพร้อมกับเอ่ยเสียงหวาน
หรงหว่านซีมองนางด้วยใบหน้าราบเรียบน้ำเสียงก็ราบเรียบยิ่งนักจนดูไม่ออกถึงความพอใจหรือไม่พอใจ เป็เพียงการเอ่ยถามอย่างธรรมดาทั่วไปว่า“กูเหนียงเข้าจวนมานานเพียงใดแล้ว?”
“ทูลเหนียงเหนียงประมาณครึ่งปีแล้วเพคะ” หลูกูเหนียงเอ่ย
หลูกูเหนียงผู้นี้กล่าวอย่างสบายอกสบายใจไม่น้อย
“เตี้ยนเซี่ยดีต่อเ้าหรือไม่?”หรงหว่านซีถาม
หลูกูเหนียงเหยียดหลังตรงโดยไม่รู้ตัวเอ่ยตอบพลางก้มหน้าว่า “ทูลเหนียงเหนียง เตี้ยนเซี่ยทรงดีกับหม่อมฉันมากเพคะ”
“เสด็จไปที่เรือนของเ้าบ่อยครั้งหรือไม่?”น้ำเสียงของหรงหว่านซียังคงราบเรียบ
หลูกูเหนียงยังคงไม่รู้ตัวนางกวาดสายตามองหน้าทุกคนก่อนจะเอ่ยทั้งรอยยิ้ม “ไม่ปิดบังเหนียงเหนียงก่อนเหนียงเหนียงจะอภิเษกสมรสเข้ามา ปกติแล้วเตี้ยนเซี่ยมักจะเสด็จไปที่ตำหนักหลังและเรือนที่เสด็จไปก็คือเรือนของหม่อมฉันเพคะ”
ฉีกูเหนียงหัวเราะเย้ยหยันเสียงเบาก่อนจะเอ่ยอย่างเอ้อระเหย“เตี้ยนเซี่ยของพวกเราเป็ผู้ที่ชอบของใหม่มากที่สุด เ้าพึ่งจะเข้ามาเตี้ยนเซี่ยจะไม่เสด็จไปที่จวนเ้าบ่อยหนได้อย่างไร? หากผ่านไปอีกครึ่งปีเมื่อมีเม่ยเหม่ยคนใหม่เข้ามา เ้าลองดูสิว่า...ยังจะมีอะไรให้โอ้อวด ในบรรดากูเหนียงและเหม่ยเหรินที่นั่งอยู่ที่นี่ทุกคนมีผู้ใดไม่เคยได้รับความโปรดปรานเหมือนเ้ากันบ้าง?”
“จริงหรือ?” หลูกูเหนียงเอ่ยพลางยกยิ้ม“แต่เหตุใดข้าถึงไม่เคยได้ยินว่าฉีเจี่ยเจียเคยได้รับความโปรดปรานมาก่อน?”
ทว่าฉีกูเหนียงกลับไม่ใส่ใจต่อล้อต่อเถียงกับนางแล้วจากนั้นรีบคุกเข่าลงบนพื้นและเอ่ยกับหรงหว่านซีว่า “หม่อมฉันพูดผิดไปแล้วเพคะขอเหนียงเหนียงโปรดอย่าถือโทษ เหนียงเหนียงเป็ผู้รู้แจ้งหม่อมฉันมิได้ตั้งใจจะล่วงเกินเหนียงเหนียง! ขอเหนียงเหนียงโปรดให้อภัย...เหนียงเหนียงโปรดให้อภัยด้วยเพคะ...”
หรงหว่านซีเห็นนางลนลานเป็อย่างมากจึงรู้ว่านางไม่ได้ตั้งใจแม้ฉีกูเหนียงผู้นี้จะฉลาดอยู่บ้างทว่าจากเหตุการณ์เมื่อครู่นางกลับไม่ได้คิดจะตีวัวกระทบคราดยิ่งไปกว่านั้นนางก็ไม่จำเป็ต้องทำเช่นนั้น
“เอาล่ะ” หรงหว่านซีเอ่ยพลางแย้มยิ้มอ่อนโยน“กูเหนียงไม่ต้องใไป เปิ่นเฟยไม่ใช่คนจิตใจคับแคบถึงเพียงนั้นกูเหนียงลุกขึ้นเถิด”
“ขอบพระทัยเหนียงเหนียงเพคะ”ฉีกูเหนียงขานรับ นางลุกขึ้นกลับไปนั่งที่เดิมมีหรือจะยังประลองฝีปากกับหลูกูเหนียง?
หลูกูเหนียงแค่นหัวเราะเสียงเย็น เห็นได้ชัดว่านึกดูแคลนนาง
ไม่รอให้หรงหว่านซีออกคำสั่งนางกลับเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสุดท้ายตรงท้ายแถว หากนางไม่นั่งตรงนี้ยังจะมีที่ใดให้นั่งอีก?แต่แม้ว่าจะเป็ตำแหน่งท้ายแถวก็ไม่อาจกลบความหยิ่งผยองนางมองสำรวจผู้คนในห้องจนทั่วด้วยสายตายโสโอหัง
“หลูกูเหนียง” หรงหว่านซีจิบน้ำชาก่อนจะเอ่ยต่ออย่างราบเรียบ “เปิ่นเฟยบอกให้เ้านั่งแล้วหรือ?”
หลูกูเหนียงนิ่งงันลุกขึ้นด้วยความไม่เต็มใจแล้วเอ่ย“แต่ภายในห้องนี้เหลือเก้าอี้ตัวนี้แค่เพียงตัวเดียวแล้วนะเพคะหากหม่อมฉันไม่นั่งตรงนี้ จะให้หม่อมฉันไปนั่งที่ใดเพคะ?”
หรงหว่านซีรู้ว่าหลูกูเหนียงจงใจไม่ตอบคำถามของนางนางจึงไม่ใส่ใจเื่นี้และเอ่ย “ในเมื่อหลูกูเหนียงไม่อยากนั่งเก้าอี้ตัวนี้ถ้าเช่นนั้นก็เปลี่ยนไปนั่งในสถานที่ที่ดีกว่านี้ ดีหรือไม่?”
หลูกูเหนียงไม่ได้โง่เง่าขนาดนั้น นางคิดว่าหรงหว่านซีคงจะให้นางนั่งในตำแหน่งที่สูงกว่าเดิมสักหน่อยด้วยเหตุนี้ใบหน้าจึงเคร่งขรึม ถือว่ายังระงับสติอารมณ์ เอ่ยพลางลอบยกยิ้ม“ไม่ทราบว่าเหนียงเหนียงจะให้หม่อมฉันนั่งที่ใดเพคะ?”
หรงหว่านซีเอ่ย “วันนี้หลูกูเหนียงมาช้าอาจเพราะอาลัยอาวรณ์ในความงามของฤดูใบไม้ผลิข้างนอก เมื่อเป็เช่นนี้เ้าจงออกไปอาบแดดในลานพระตำหนักดีหรือไม่?”
หลูกูเหนียงเก็บสีหน้าไม่อยู่เสียแล้วทว่าน้ำเสียงกลับฟังดูใสซื่อไร้เดียงสายิ่งนัก “เหนียงเหนียง หม่อมฉันไม่ได้มาช้าเหนียงเหนียงบอกว่ายามเฉินสามเค่อ บรรดาเจี่ยเจียมาเร็วเกินไปต่างหากเพคะ”
“เม่ยเหม่ยฉลาดถึงเพียงนี้ ดูไม่เหมือนคนที่หูไม่ดีสักนิด”ิ่กูเหนียงเอ่ยทั้งรอยยิ้ม “เหนียงเหนียงบอกว่ายามเฉินสองเค่อเหตุใดพวกเราต่างได้ยินว่ายามเฉินสองเค่อ พอไปถึงเม่ยเหม่ยกลับกลายเป็ยามเฉินสามเค่อเสียแล้ว?หึๆ... เม่ยเหม่ยช่างแก้ตัวเก่งนัก”
หลูกูเหนียงจึงฉวยโอกาสเอ่ย“เจี่ยเจียหมายความว่าอย่างไรกัน? จะบอกว่าข้าจงใจไม่ให้เกียรติเหนียงเหนียงอย่างนั้นหรือ!ความผิดเช่นนี้จะปรักปรำกันง่ายๆ ไม่ได้นะเพคะ! ตามคำเล่าขานเหนียงเหนียงเป็ถึงสตรีผู้มีพร์อันดับหนึ่งในเมืองหลวงของพวกเราย่อมมีใจกระจ่างดุจกระจก เหนียงเหนียงเป็ผู้รู้แจ้งมีหรือจะถือโทษข้าเพียงเพราะคำพูดประโยคสองประโยคของท่าน?”
มุมปากของหรงหว่านซีแฝงรอยยิ้มรู้ว่าแม้นางจะดูเหมือนไร้สมอง แต่ความเป็จริงแล้วก็ยังรู้จักคิดอยู่บ้าง
“เหนียงเหนียงหม่อมฉันไม่ทราบว่าแท้จริงแล้วคือยามเฉินสองเค่อเมื่อวานตอนจิ้นหมัวหมั่วนำความไปบอก หม่อมฉันกำลังงีบหลับพักผ่อนเพคะเป็เหตุให้ไม่ได้ฟังว่านางพูดอะไร แต่ภายหลังเป็หนูปี้ของหม่อมฉันที่บอกเวลาเพคะ”
“ชิวเยี่ยน เ้ามานี่!”หลูกูเหนียงเอ่ย ก่อนจะเรียกเด็กรับใช้ของตน
หญิงรับใช้เดินเข้ามาข้างในเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า “กูเหนียงมีสิ่งใดจะเรียกใช้เ้าคะ?”
“เพี้ยะ!”
