สบายมาก สบายมากจริงๆ ความรู้สึกที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยน้ำอุ่นๆ นั้นยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจยิ่งไปกว่านั้นก็คือ น้ำนี่ยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย
เป็กลิ่นดอกไม้หรือว่ากลิ่นผลไม้ผมก็แยกไม่ออกสักเท่าไร แค่รู้สึกว่าสบายและทำให้ร่างกายสดชื่นไปทั้งตัว แต่เมื่อหลับตาลงกลับเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ
! เดี๋ยวก่อน?
น้ำ? กลิ่นหอม? สบาย???
สมองที่กำลังสับสนเรียบเรียงสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกัน ทันใดนั้นก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมแทบจะได้สติในทันที และลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ตกตะลึงจนกลายเป็รูปปั้นที่อยู่ในน้ำ
ที่นี่คือที่ไหน?
สิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือห้องที่มีหมอกปกคลุมอย่างหนาแน่น ตัวผมอยู่ในโรงอาบน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง สระน้ำทั้งหมดเท่าที่ดูแล้วส่วนใหญ่จะสร้างจากหยกสีขาวล้วนโดยไม่มีสิ่งอื่นเจือปน ตรงมุมทั้งสี่ของห้องอาบน้ำแต่ละมุมนั้นจะมีฝักบัวซึ่งเป็รูปหัวสัตว์ที่กำลังอ้าปากอยู่ หันออกสู่ด้านนอกพ่นน้ำอุ่นออกมาอย่างช้าๆ
สิ่งที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือเส้นผมที่ยาวรวมถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าของผม ซึ่งไม่รู้ว่าแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำมานานแค่ไหนแล้ว
เป็เพราะว่าเส้นผมสีดำยาวที่เปียกโชก แนบอยู่ที่ส่วนหลังทั้งหมด พันติดกันจนผมรู้สึกลำบาก
ผมก้มศีรษะลงมองไปยังเงาสะท้อนกลับหัวที่เลือนรางของตัวเองซึ่งอยู่ในน้ำแล้ว รู้สึกงุนงงเล็กน้อย
บ้าเอ้ย! นี่คือใครกัน?
บนผิวน้ำสะท้อนใบหน้าที่ดูเหมือนว่าจะงดงามมากเกินไปสักหน่อย คิ้วสีดำเข้ม หางตายาวเล็กน้อยทั้งยังยกขึ้นนิดหน่อย สายตาเ็าทว่ากลับดูมีเสน่ห์เป็เอกลักษณ์เฉพาะตัว คางเรียวแหลมได้รูป ริมฝีปากอิ่มสวยคล้ายดอกท้อ ใบหน้าขาวอมชมพู
ผมเอื้อมมือไปจับส่วนล่างของร่างกายที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำอย่างไม่รู้ตัว เมื่อจับโดนน้องชายของตัวเองแล้วจึงแอบถอนหายใจเบาๆ
ใหมดเลย ใเกือบตายแล้ว ยังดีที่ไม่ใช่ผู้หญิง
รูปร่างหน้าตาที่โชคร้ายซึ่งยากที่จะแยกออกว่าเป็ชายหรือหญิงอย่างนี้ แล้วจะไม่ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดได้หรือ?
ผมปล่อยมือจากน้องชายของตัวเอง ััร่างกายที่เปลือยเปล่าทั้งบนและล่างอยู่หลายรอบ นอกจากความรู้สึกเรียบเนียนขณะลูบแล้ว ความเ็ปก็ไม่มีแม้แต่น้อย แถมยังรู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง ผมเหยียดแขนแล้วเอนกายลงไปบนอ่างอาบน้ำ จากนั้นถอนหายใจยาวๆ เสียงหนึ่ง รู้สึกสบายจนไม่อยากเคลื่อนไหว
ถึงแม้จะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้กลับไปยังโลกแห่งความเป็จริง แต่ว่าตอนนี้ก็ยังดีที่ผมมีร่างกายที่แข็งแรง ร่างกายแข็งแรงที่ผมปรารถนาเป็อย่างยิ่งแม้ในยามหลับตาฝัน
นอกจากรูปร่างหน้าตาที่ดูเหมือนหญิงสาวแล้ว ก็ไม่มีจุดบกพร่องใดๆ อีกอย่างเมื่อดูจากโครงสร้างของโรงอาบน้ำนี่แล้ว ผมน่าจะยังเป็หัวหน้าผู้มีอิทธิพลอย่างยิ่ง
ไม่เลว ไม่เลวเลยทีเดียว น่าพอใจมาก
“ท่านจอมปีศาจ กลิ่นหอมของสระน้ำในครั้งนี้น่าพอใจหรือไม่? ”
ตอนที่ผมกำลังจิตใจล่องลอยจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ เพื่อชื่นชมชีวิตที่สมบูรณ์แบบของตัวเองซึ่งได้มาอย่างยากลำบาก ก็ได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถามมาจากด้านหลังซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
น้ำเสียงที่หนักแน่นและสดใส ฟังแล้วผ่อนคลาย อบอุ่นเป็อย่างมาก
ท่านจอมปีศาจ เป็ข้า กู้จิ่นเฉิง
น้ำเสียงทั้งสองทับซ้อนกัน มีความคล้ายคลึงกันถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกทำร้ายอยู่ลึกๆ ขึ้นมาอย่างทันที เกิดอาการหนาวสั่นไปทั่วทั้งตัว
ผมหันกลับไปมองอย่างงกๆ เงิ่นๆ ร่างกายนี้มีสายตาที่ยอดเยี่ยมมาก จนกระทั่งผมสามารถมองเห็นการยืนทำความเคารพอยู่ในที่ไกลๆ ผ่านหมอกที่หนาทึบได้อย่างชัดเจน ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
กู้จิ่นเฉิง
ชุดจิ้นจวง [1] สีดำ เส้นผมสีดำมัดขึ้น แต่งกายอย่างเรียบง่ายและดูสบายๆ มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าอาชีพที่เขาทำก็คือผู้กล้าเดนตาย
กู้จิ่นเฉิงที่ถอดหน้ากากหนังมนุษย์ออกแล้วดูดีเป็อย่างยิ่ง ใบหน้าที่สง่างามราวกับวีรบุรุษนั้น ไม่รู้ว่าทำให้สตรีที่อยู่ภายในตำหนักของผมหลงใหลไปมากมายเท่าไรแล้ว
เ้าพูดสิว่าอะไรที่เรียกว่าภายในตำหนักของผม?
ณ ตอนนี้ผมก็ยังเดาไม่ออกว่าตัวเองเป็ใคร กลายเป็ไอ้โง่ขึ้นมาจริงๆ แล้ว
หลังจากที่ชะตาชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ มาครั้งหนึ่งแล้ว ไม่คิดเลยว่าผมจะกลับมายังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง
ตอนนี้ผมอยากพูดเพียงแค่ประโยคเดียว : อวี๋เคอก็คือผม ผมก็คืออวี๋เคอ ผมเป็ลูกรักของความโชคร้าย ผมเป็ตัวร้ายที่ซวยสุดๆ โปรดจำชื่อของผมเอาไว้ อวี๋เคอ
อันที่จริงผมก็คิดไม่ถึงเลยว่าอวี๋เคอจะเติบโตมาหน้าตาเป็แบบนี้?
พูดแล้วก็ละอายใจอย่างมาก ในฐานะนักเขียนที่ประสบความสำเร็จเล็กน้อยแล้ว ตัวผมเองยังมีปัญหาที่น่าปวดหัวอย่างเื่ข้อบกพร่องในการใช้คำคุณศัพท์ที่แก้ไม่ได้สักที ดังนั้นคำที่ใช้บรรยายเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของอวี๋เคอในนิยายของผมจึงมีเพียงแค่สี่อักษรเท่านั้นคือ ใบหน้าละเอียดอ่อนงดงาม
อวี๋เคอคนนั้นชอบสีแดง ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก และยังชอบดอกไม้ ชอบนก ชอบสาวสวย ชอบหนุ่มหล่อ ถ้าหากชอบแล้วเขาก็ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายฐานะเป็เช่นไร ต้องฉวยโอกาสเอามาให้ได้ก่อน นี่เป็หลักการเดียวที่เขายึดถือในการทำสิ่งต่างๆ
อันที่จริงด้วยฐานะของเขาแล้ว การใช้กำลังเพื่อยื้อแย่งหญิงสาวชาวบ้านและบุรุษธรรมดาๆ ล้วนไม่ใช่เื่ใหญ่อะไร อาณาจักรทั้งเก้าของถ้ำปีศาจก็ล้วนมีให้เขาเลือกได้ตามใจชอบ เพียงแต่รสนิยมของเขานั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเสมอมา ไม่เดินตามเส้นทางปกติ
เขาเลือกยื้อแย่งเฉพาะลูกศิษย์ของสำนักผู้ฝึกเซียน โดยเหตุผลที่ใช้เถียงแบบข้างๆ คูๆ ของเขาก็คือคนเ่าั้มีกลิ่นอายเซียนติดตัวอยู่ มันกระตุ้นให้เขานอนไม่หลับในตอนกลางคืน แม้อยากจะหยุดแต่ก็ทำไม่ได้
ลูกสาวของเ้าสำนักฉิงชาง “...”
คุณชายสองแห่งตระกูลฉิน “...”
คุณชายน้อยแห่งตระกูลโม่ “...”
จุดเด่นเหล่านี้อย่างมากก็แค่แสดงให้เห็นว่าอวี๋เคอเป็หนุ่มรวยเ้าสำราญคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายใดๆ ต่อสังคมมากนัก ไม่ถึงกับว่าทำให้เหล่าผู้ฝึกเซียนของสำนักเกลียดเขาจนเข้ากระดูก
ดังนั้นผมจึงเขียนแก้ไขตามใจชอบ เพิ่มข้อกำหนดให้อวี๋เคออีกหนึ่งข้อคือ
มีความผิดปกติทางด้านจิตใจ ชื่นชอบการเข่นฆ่าทำลายล้างครอบครัว
ผมประสบความสำเร็จในการทำให้เขาเป็ตัวร้ายของนิยายเื่นี้
แต่เวลานี้แพะรับบาปที่ตัวเองสร้างขึ้นมานั้นกลับเป็ตัวผมเองที่ต้องมารับแทน นอกจากผมอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นอีก
“ท่านจอมปีศาจ? ” กู้จิ่นเฉิงเห็นว่าผมไม่ได้ตอบเป็เวลานานแล้ว จึงเรียกผมอีกครั้งหนึ่ง
ผมรีบตั้งสติ แสร้งทำเป็กระแอมเบาๆ สองเสียง เลียนแบบสำเนียงของอวี๋เคอแล้วตอบกลับ
“ไม่เลว”
“ในเมื่อท่านจอมปีศาจชอบ ผู้น้อยก็เบาใจแล้ว”
!!!???
พระเ้าช่วย นี่ๆๆ ใช่กู้จิ่นเฉิงคนเดียวกับที่ผมรู้จักหรือไม่?
......
เชิงอรรถ
[1] ชุดจิ้นจวง เป็ชุดจีนโบราณที่เน้นความคล่องแคล่ว ค่อนข้างรัดรูป เมื่อสวมแล้วชุดจะไม่ลากพื้น
