ถ่านที่เคยคุค่อยๆ มอดดับลง หนูตาสีแดงตัวหนึ่งออกมาจากรูตรงมุมกำแพง มันมาขุดคุ้ยที่เถ้าถ่านที่เคยเป็กองไฟจนเจอไข่มุกหนึ่งเม็ดที่เปื้อนขี้เถ้า จากนั้นมันก็คาบไข่มุกไว้ในปากและเตรียมกลับเข้ารู
พอหันกลับไป รองเท้าบูตไร้ฝุ่นคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
จี๊ด
ชายคนนั้นเหยียบหนูไว้ใต้เท้าของเขาจนไข่มุกที่มันคาบอยู่ในปากกลิ้งออกไปไกล
ฉู่สือใช้ผ้าคลุมห่อมือก่อนจะหยิบไข่มุกขึ้นมาเช็ดขี้เถ้าออก จึงพบว่าไข่มุกนี้ใสดุจคริสตัลและมีแสงเรืองรอง
“ท่านอ๋อง ไข่มุกที่เ้าหนูตัวนี้คาบออกมามันคืออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
ฉู่สือส่งไข่มุกไปพร้อมกับความสงสัย
เซียวเจวี๋ยเหลือบมอง “ไข่มุกบุญกุศล”
“องค์หญิงตรัสไว้ก่อนหน้านี้ว่าหนูผีขโมยเครื่องหอมไปหรือว่านี่คือผลสัมฤทธิ์ของเครื่องหอมเ่าั้หรือ?” ฉู่สือประหลาดใจ “แล้วเหตุใดท่านอ๋องถึงทรงทราบได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”
เซียวเจวี๋ยไม่ตอบแต่ออกแรงเหยียบสิ่งที่อยู่ใต้เท้าจนมันหมดลมหายใจ
“เผามัน”
ฉู่สือไม่รอช้า จุดไฟและโยนร่างหนูลงไปในกองไฟ จากนั้นก็หันกลับไปและเห็นว่าเซียวเจวี๋ยเดินออกไปไกลแล้ว เขาจึงรีบตามไปให้ทัน
“ท่านอ๋อง แล้วไข่มุกบุญกุศลนี้จะจัดการกับมันอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”
“เก็บไว้ก่อน วันหนึ่งมันจะกลับคืนสู่เ้าของเดิม”
กลับคืนสู่เ้าของเดิม? ใครกัน? พญามัจจุราชสาวในศาลเ้านั่นน่ะหรือ?
ฉู่สือห่อไข่มุกเงียบๆ และยัดเข้ากระเป๋าแขนเสื้อของเขาพลางคิดว่า่นี้องค์หญิงใหญ่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก ท่านอ๋องเองแม้จะไม่มากนักแต่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
เื่ที่องค์หญิงทรงทำบนเรือนั่น หากเป็ท่านอ๋องคนเดิมแล้วละก็ป่านนี้องค์หญิงคงเยือนนรกไปนานแล้วจริงไหม?
การที่นางยังคงมีชีวิตอยู่นั่นเป็เพราะท่าทีที่คลุมเครือของท่านอ๋องต่างหาก
ตลอดการเดินทางนี้ก็มีแต่เื่แปลกๆ ฉู่สือรู้สึกว่าท่านอ๋องที่เคยคิดว่าสิ่งลี้ลับเป็เื่โง่เง่า แถมเขาไม่เคยเห็นท่านอ๋องอ่านหนังสือเกี่ยวกับสิ่งพิสดารพวกนี้ แล้วเหตุใดท่านถึงกระจ่างแจ้งในเื่เหล่านี้กันนะ?
“ท่านอ๋อง กระหม่อมขอบังอาจทูลถามว่าท่านจะอภิเษกกับองค์หญิงใหญ่จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”
เซียวเจวี๋ยมองตอบด้วยแววตาลึกซึ้งยากจะคาดเดา
“เ้าไม่ชอบนางหรือ?”
ฉู่สือตอบกลับอย่างระมัดระวัง “กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่...่นี้ในวังและนอกวังล้วนเกิดเื่แปลกๆ มากมายและดูเหมือนว่ามันจะเกี่ยวข้องกับองค์หญิงใหญ่ทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ”
“การตายของตู้ิเยวี่ยก็แปลกนัก ไหนจะเหล่านางกำนัลที่ไปตำหนักเชียนชิวของนางแล้วกลับออกมาด้วยสภาพที่ไม่ดีนัก ทุกรายหากไม่เสียชีวิตก็จะเป็โรคอี้เจิ้ง พอนางเสด็จออกจากวังก็เกิดเื่แปลกๆ อีก...นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเื่ที่นางเป็เพียงหญิงสาวคนหนึ่ง ไฉนนางถึงแตกฉานในเื่ภูตผีปีศาจ กระหม่อมคิดว่ามันแปลกๆ พ่ะย่ะค่ะ”
ระหว่างที่ฉู่สือเอ่ยเขาก็สังเกตท่านอ๋อง แล้วพูดโดยไม่เกรงกลัวว่า “คนในวังต่างพูดเป็เสียงเดียวกันว่าองค์หญิงเหมือนเปลี่ยนไปเป็คนละคน ท่านอ๋องว่านางคงไม่ใช่...”
ในที่สุดเซียวเจวี๋ยก็มีปฏิกิริยาบ้างด้วยการมองกลับมาพร้อมหน้าที่เหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม
ฉู่สือหุบปากทันที
“เ้าคิดว่า่นี้ข้าเองก็เปลี่ยนไปด้วยใช่หรือไม่?”
ฉู่สือใแล้วตะลีตะลานตอบกลับว่า “กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างท่านอ๋องจะเป็เหมือนนางได้เยี่ยงไรกัน...”
“ก็ไม่มีอะไรต่างกัน” เซียวเจวี๋ยงึมงำกับตัวเอง
ฉู่สือพอจะจับใจความได้บ้างจึงรีบก้มหน้าอย่างหวาดกลัวพร้อมกล่าวว่า “กระหม่อมก็แค่เป็กังวลแทนท่านอ๋อง องค์หญิงทรงแปลกจริงๆ นะพ่ะย่ะค่ะ หากท่านอ๋องข้องเกี่ยวกับนาง...” อาจไม่ใช่เื่ดี
“หลังพบนาง ข้าก็จำเื่บางอย่างได้”
ฉู่สือเงยหน้าขึ้นพลางสงสัยว่าเื่ที่ท่านอ๋องจำได้คือเื่อะไรกัน? เขาและหลิงเฟิงติดตามท่านอ๋องมาั้แ่เยาว์วัย หากลืมเื่อะไรไปก็ถามพวกเขาตรงๆ ก็ได้
มุมปากของเซียวเจวี๋ยเกิดรอยยิ้มจางๆ พลางหลุบตาลง นอกจากนางแล้ว ไม่มีใครทำให้เขาจำเื่เ่าั้ได้จริงๆ
ระหว่างทางไปูเาด้านหลัง ฉู่สือระงับอาการสั่นเทาไม่ได้พร้อมพึมพำ “แย่จริงๆ เหตุใดพอออกจากวัดตงหวามาก็กลับมาหนาวเย็นเช่นนี้?”
นั่นสิ
เซียวเจวี๋ยกวาดตามองกลุ่มของิญญาเร่ร่อนที่ผ่านไปด้วยแววตาที่ไหววูบ
มีผีเยอะขนาดนี้จะไปอบอุ่นได้เยี่ยงไรกัน
แหล่งพลังิญญาที่เห็นจากตีนเขาคงมาจากูเาด้านหลังนี่สินะ?
ว่าไปแล้ว ความสามารถในการเห็นผีของเขาก็เหมือนจะได้มาเหตุการณ์บนเรือนั่นเช่นกัน
เซียวเจวี๋ยหัวเราะแบบไร้เสียง ั้แ่วันนั้นมาความทรงจำแปลกๆ ก็ผุดขึ้นมามากมาย ยิ่งเขาััชิงอีเท่าไร ความทรงจำเ่าั้ก็ยิ่งสมบูรณ์มากขึ้นเท่านั้น
เมื่อเช้านี้ระหว่างที่เขาตีเธอด้วยความโกรธ ทุกครั้งที่ัันางเขาก็ได้รับพลังประหลาดบางอย่างจากนางไปพร้อมๆ กับความทรงจำอันรางเลือนก็ค่อยๆ แจ่มชัดมากยิ่งขึ้น
ใกล้แล้วสินะ
อีกไม่นานเขาคงจำได้ว่าจริงๆ แล้วตนเองเป็ใครกันแน่
...
ชิงอียืนอยู่บนสันเขามองดูบ้านเรือนแต่ละหลังก่อนจะแหงนมองท้องฟ้า
พลังิญญาเต็มท้องฟ้าจริงๆ!
เหล่าผีเร่ร่อนในรัศมีสิบลี้นี้คงมารวมตัวกันที่นี่สินะ
ชิวอวี่ลูบคอที่หนักอึ้งราวกับมีหินมาทับจนต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดในการเงยศีรษะ อาการนี้เกิดขึ้นทันทีที่มายังูเาด้านหลังแห่งนี้แล้วมันทำให้เขาไม่สบายใจ
ชิงอีเหลือบมองเขา
มีผีตัวเล็กตนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังคอของชิวอวี่และส่ายหัวไม่หยุด
“ลงไป”
เสียงใสที่ดังขึ้น ทำให้ผีตัวเล็กใและะโลงจากตัวของชิวอวี่
ฮู่ว...
ในที่สุดก็สบายสักที ชิวอวี่เงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับั์ตาล้ำลึกของชิงอีจนประหม่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “เมื่อครู่องค์หญิงพูดกับกระหม่อมหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
ชิงอีไม่ตอบแต่กลับถามว่า “เ้าเกิดเมื่อไร”
ชิวอวี่ไม่รู้ว่าจะบอก่เวลาวันเกิดของตนเองอย่างไร ชิงอีส่งเสียงฮึออกมา ปาจื้อ[1]เบาขนาดนี้เลยดึงดูดผีมาตลอดเวลาสินะ อย่างไรก็ตาม การที่เด็กนี่มีชีวิตรอดมาจนถึงอายุขนาดนี้ แถมยังมีตำแหน่งการหน้าที่การงานที่ดีอีกก็ถือว่าเป็คนที่ชะตาแข็งจริงๆ
นางก้มลงจับแมวอ้วนขึ้นมาจากพื้นแล้วโยนใส่ชิวอวี่
เหมียว เ้าแมวกลอกตา
“อุ้มมันไว้”
ชิวอวี่รับมาแบบงงๆ คนหนึ่งคนกับแมวหนึ่งตัวมองหน้ากัน
เ้าแมวอ้วนส่งสายตาว่ามนุษย์โง่!
ชิวอวี่ถึงกับแสยะยิ้ม เหตุใดเขาถึงคิดว่าแมวนี่กำลังส่งสายตาดูถูกมาให้เขากันนะ?
เขาอุ้มเ้าแมวไว้ในอ้อมแขนพลันร่างกายก็อบอุ่นขึ้นมา เขามองไม่เห็นว่าเหล่าผีตัวเล็กๆ กำลังรายล้อมและดมกลิ่นพลังหยางจากร่างกายของเขาอยู่ แต่ทันทีที่พวกมันเห็นเ้าแมวอ้วนอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็กระจัดกระจายออกไปคนละทิศละทาง
โก่วต้านกับลุงหวังที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ดูเป็ที่จับตามองของผีตนอื่นๆ
ิญญาเร่ร่อนในูเาด้านหลังแห่งนี้ดูจะเป็ผีเด็กน้อยทั้งหมด ซึ่งพวกเขามาจากหมู่บ้านผีใน่หลายเดือนที่ผ่านมา
ไม่ไกลจากที่พวกเขาอยู่มีชายร่างสูงสามคนโดดเด่นท่ามกลางกลุ่มผีตัวน้อย ชิงอีเอียงคอและถามลุงหวังว่า “เขามาจากหมู่บ้านของเ้าเหรอ?”
ลุงหวังพยักหน้า
“ดีเลยจะทำธุระก็ต้องหาคนรู้จัก” ชิงอียิ้มอย่างพอใจ “ไปจับพวกเขามา”
ลุงหวังเผยสีหน้าใ จับ?! นี่ไม่ใช่เท่ากับว่าเขาทรยศหักหลังต่อท่านปรมาจารย์ไปโดยปริยายหรอกหรือ?
แต่ถ้าไม่ไปจับ...
ลุงหวังมองนางมารร้ายที่ประดับรอยยิ้มที่ใกล้จะหมดความอดทนตรงหน้าและเดาว่าหากตนกล้าขัดคำสั่งคงได้จบชีวิตลงไม่ต่างจากหนูผีในกองขี้เถ้านั่น
ชุ่ยฮวา ต้าจู้ เถี่ยหนิว...ข้าต้องขอโทษพวกเ้าด้วย!
แม้ภายนอกจะเป็เพียงลุงหวังข้างบ้าน แต่คนผู้นั้นเป็ถึงผู้ชนะในการประลองสุดดุเดือดของเหล่าภูตผีจนได้รับตำแหน่งเป้นผู้ติดตามคนชั่วนั่น จึงมีแข็งแกร่งพอที่จะจัดการเหล่าผีเร่ร่อนทีู่เาด้านหลังแห่งนี้
ไม่นานนัก ชุ่ยฮวา ต้าจู้ และเถี่ยหนิวก็มาคุกเข่าต่อหน้าชิงอี
ตาผีสามคู่จ้องไปที่ลุงหวังด้วยความคับแค้นใจและข้องใจว่าเหตุใดถึงทำกับพวกเขาเช่นนี้
“สารภาพมาตามตรงว่าเ้าคนชั่วนั่นสั่งให้พวกเ้ารวบรวมผีเร่ร่อนจำนวนมากมาที่ยอดเขาด้วยเพื่ออะไรกัน?”
*****************
[1] ปาจื้อ คือวิชาทำนายดวงชะตา ที่สามารถทำนายครอบคลุมบุคลิก ลักษณะ ท่าทาง นิสัยใจคอ มีโชค ตกอับ อายุยืน อายุสั้น ครอบครัว ญาติมิตร เป็ต้น
