หลังออกจากร้านยาเซียนตัน โหยวเสี่ยวโม่ได้เงินสี่ร้อยสี่สิบตำลึงทองแล้วไปยังร้านเครื่องไม้บนถนนอีกเส้นหนึ่ง
ตอนได้ยินเ้าของร้านบอกราคา เขาใจเต้นไม่น้อย แทบจะขายยาเซียนตันที่เหลือทั้งหมดเสียให้ได้ แต่ถ้าขายทีเดียวเยอะเกินไป เขาก็กังวล พอคิดๆ แล้วจึงเก็บไว้ก่อน ไว้ลงเขาครั้งหน้าค่อยมาขาย
แต่ต้องดูราคาเมล็ดพันธุ์ก่อน ถ้าจำนวนเงินนี้ไม่พอ คงต้องไปขายที่เหลือทั้งหมด
ณ ร้านเครื่องไม้ ตามชื่อร้านซึ่งขายแต่ข้าวของเครื่องใช้นานาชนิดที่ทำจากไม้
ทั่วเมืองเหอผิงมีแค่ร้านเดียว หน้าร้านใหญ่โต มีพื้นที่เทียบเท่ากับสามร้าน ป้ายร้านโอ่อ่าเป็ที่สังเกตง่าย ตอนโหยวเสี่ยวโม่หาร้าน ก็เห็นได้จากไกลๆ
ตู้ไม้ชุดใหม่ล่าสุดทั้งน้อยใหญ่ถูกวางเรียงรายตรงบันได กล่องเก็บของหลากชั้น ทำมาจากต้นหยางมู่ (Aspen wood) ทั้งเลื่อมทั้งเงา
ในร้านมีลูกจ้างหลายคน ต่างยุ่งอยู่กับลูกค้า ทว่าโหยวเสี่ยวโม่เหลือบเห็นคนอยู่ในมุมดูโดดเดี่ยว
“ตงจิ่ว มีแขกมาแน่ะ ยังไม่รีบไปบริการอีก”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก คนที่ใกล้เขาที่สุดก็เรียกลูกจ้างคนนั้นมา น้ำเสียงแฝงท่าทีชิงชังดูไม่ดีนัก
คนตรงมุมถึงกับสะดุ้ง ไม่คิดว่าจะถูกเรียก
เมื่อแหงนมอง โหยวเสี่ยวโม่เห็นใบหน้าเด็กหนุ่ม อายุไม่น่าเกินสิบห้าปี ราวสิบสองสิบสาม ร่างกายซูบผอม ไม่ค่อยแข็งแรง รอยยิ้มเหนียมอาย มีลักยิ้มสองข้าง
ตงจิ่งเดินมาหาโหยวเสี่ยวโม่ สองมือกุมอยู่ พูดติดอ่าง “คุณ คุณชาย ท่าน้าซื้อเครื่องไม้หรือขอรับ”
ไม่ทันไร ก็มีเสียงเย้ยหยันจากด้านข้าง ‘ชิ’ พร้อมเอ่ยประชด “มาร้านเครื่องไม้ ก็ต้องซื้อเครื่องไม้สิ จะให้ซื้อยาเซียนตันทิพย์หรือไง”
ตงจิ่วหน้าเสีย
โหยวเสี่ยวโม่ทำตัวไม่ถูก ได้แต่เอ่ยพร้อมชี้ไปยังตู้ไม้ด้านขวามือ “ตู้พวกนี้ขายอย่างไรหรือ”
ตงจิ่วใจลอยครู่หนึ่งจึงดึงสติกลับมาได้ นี่คงเป็ครั้งแรกที่มีคนถามราคาก่อนที่จะถามเื่คุณภาพสินค้า เขาตอบอย่างเลิ่กลั่ก “ขะ ของพวกนั้นล้วนทำมาจากไม้ชั้นดี ช่างฝีมือประณีต อันเล็กราคาหนึ่งตำลึงทองกับอีกห้าสิบตำลึงเงิน ส่วนอันใหญ่นั่นสามตำลึงทอง ทั้งยังสั่งทำได้ด้วยขอรับ”
“งั้นข้าเอาอันใหญ่ อืม ที่นี่มีแบบสำเร็จรูปกี่ตู้” โหยวเสี่ยวโม่คำนวณดูแล้ว หนึ่งตู้สามตำลึงทองไม่แพงเท่าไร เขาสามารถซื้อหลายตู้หน่อยเพื่อไปใส่พวกหญ้าทิพย์และยาเซียนตัน
ลงเขาครั้งนี้ การซื้อเครื่องใช้ไม้ก็อยู่ในแผนของเขาเช่นกัน
ทว่าเขาไม่ได้จะวางไว้ในห้อง หากแต่เป็ในห้วงเวลา
จากที่เขาวางแผน เมื่อหญ้าทิพย์ทั้งหมดเติบโตพร้อมใช้ เขาไม่สามารถเก็บทั้งหมดไว้ในถุงเก็บของได้ ถึงแม้จะสะดวก แต่ไม่ปลอดภัย ถ้าเกิดทำหายหรือว่าคนอื่นสังเกตเห็น ผลลัพธ์ก็ไม่อาจคาดเดาได้
“จริงสิ ที่นี่มีเครื่องไม้เป็ชุดหรือไม่” โหยวเสี่ยวโม่พลางครุ่นคิดพลางถาม
ตงจิ่วไม่เคยเจอลูกค้าที่ใจป้ำแบบนี้มาก่อน ถึงจะมีปกติก็โดนคนอื่นแย่งไปหมด กอปรกับปฏิกิริยาเขามักช้ากว่าคนอื่น ฉะนั้นยอดขายของเขาในทุกเดือนก็จะอยู่ต่ำสุด
ตอนนี้เจอแล้ว กลับทำให้เขารู้สึกราวกับฝันไป
“ข้าว่า คุณชายจดรายการที่้าซื้อออกมา ข้าจะตรวจสอบให้ สิ่งใดไม่มี ข้าจะได้แจ้งท่าน ท่านว่าดีหรือไม่” ตงจิ่วเอ่ยอย่างระวัง
“งั้นรบกวนเ้าหน่อยนะ” โหยวเสี่ยวโม่ยิ้มพร้อมตอบรับ
จากนั้นเขาก็ร่ายของใช้ที่้าออกมา และพบว่าเด็กหนุ่มตงจิ่วคนนี้ความจำไม่เลว พูดแค่รอบเดียว เด็กหนุ่มก็ท่องออกมาได้หมด ไม่ขาดตกแม้แต่ชิ้นเดียว
ที่โชคดีคือ ร้านนี้สิ่งที่เขา้าทั้งหมด
ทว่าสิ่งที่โหยวเสี่ยวโม่้าซื้อนั้นเยอะแยะมากมาย รวมๆ กันก็มากกว่ายี่สิบตำลึงทอง สำหรับร้านเครื่องไม้แล้ว นี่คือการค้าก้อนใหญ่ ด้วยเหตุนี้เ้าของร้านถึงกับใ
เ้าของร้านพอเห็นตงจิ่วรับแขกทรงคุณค่าเช่นนี้ ถึงกับยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว จากนั้นทั้งสองจึงจัดเตรียมสิ่งของที่โหยวเสี่ยวโม่้า เพราะว่ามีถุงเก็บของมาด้วย เมื่อนับของครบทุกชิ้นก็จัดแจงเก็บเข้าถุงเก็บของ ไม่ต้องเสียแรงขนให้เหนื่อย
เ้าของร้านคำนวณราคา ทั้งหมดเท่ากับยี่สิบหกตำลึงทอง
โหยวเสี่ยวโม่มีเงินแล้ว ของที่ซื้อก็ต้องเกรดดีทั้งนั้น ตอนจับจ่ายเลยไม่รู้สึกเสียดาย เพราะเงินนั้นก็มีที่มาของมัน
หลังออกจากร้านเครื่องไม้ โหยวเสี่ยวโม่เองไม่รู้เลยว่าตัวเองได้นำความโชคดีแค่ไหนมาให้ตงจิ่ว
ส่วนลูกจ้างที่ปล่อยโอกาสทำเงินฟรีๆ ให้กับตงจิ่ว ได้แต่กัดฟันกรอดๆ ตอนแรกเห็นโหยวเสี่ยวโม่แต่งกายธรรมดาทั่วไป คิดว่าคงไม่ได้ยอดอะไร พอดีกับตงจิ่วว่างอยู่ อยากให้เขาขายหน้า ใครจะคิดว่านั่นกลับเป็ปลาตัวใหญ่ไปเสียได้
ตอนนี้อยากจะแก้แค้นตงจิ่วก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะมุมมองของเ้าของร้านที่มีต่อตงจิ่วได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เวลาเดียวกันนั้น ทางด้านหลินเซียวเกิดมีเหตุการณ์เกี่ยวพันความเป็ความตายขึ้น
