คำกล่าวอันเด็ดขาดหนักแน่นของอวิ๋นซาน ทำให้อวิ๋นซีที่ได้ฟังได้แต่เงียบขรึมลง นางพูดเสียงเบา “ท่านพ่อ อาจารย์อาน้อยเป็คนที่จิตใจดีมาก แต่ว่า อาซีไม่อยากเห็นท่านเ็ป”
อวิ๋นซานยิ้มบางๆ “เด็กโง่ พ่อไม่เ็ป เพราะความเ็ปใดๆ นั้น พ่อได้ผ่านมาหมดแล้วั้แ่เมื่อยี่สิบปีก่อน อีกทั้ง เมื่อได้ผ่านเื่เมื่อคืนมา จะไม่นับว่าปล่อยวางลงแล้วได้อย่างไร ทั้งสำหรับพ่อ สำหรับซานเหนียง และสำหรับนาง”
อวิ๋นซีถือกล่องยาเม็ดนั้นออกไปจากห้องของอวิ๋นซาน แต่เมื่อเปิดประตูห้องกลับเห็นจ้าวลี่เจียยืนอยู่ด้านนอก มุมปากนางขยับน้อยๆ จากนั้นก็พูดว่า “ท่านแม่ ท่านพ่ออยู่ด้านในเ้าค่ะ”
จ้าวลี่เจียอึ้งไปนิดหน่อย นางยิ้มพูดว่า “รีบไปเถอะ เมื่อครู่ฉางรุ่ยร้องไห้แล้ว”
อวิ๋นซีพยักหน้า
ยามที่กลับมาถึงห้องพักตน ฉางรุ่ยก็หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเตี๋ยอี อวิ๋นซีคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าทางการอุ้มเด็กของอีกฝ่ายจะใช้ได้ขนาดนี้ นางยิ้ม พูดขึ้น “ถ้าเขาหลับแล้ว ก็วางเขาให้นอนลงบนเตียงเถอะ”
เตี๋ยอีรับคำสั่ง วางเด็กลงพร้อมคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นก็ออกไป
อวิ๋นซีเล่าเื่ยาเม็ดที่รับมาจากอวิ๋นซานให้จวินเหยียนฟังรอบหนึ่ง ซึ่งจวินเหยียนเองก็คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นซานจะตัดสินใจเช่นนี้ เขาพูดเสียงเบา “จริงๆ แล้วท่านพ่อตาต้องลำบากไม่น้อยเลย”
นางเพียงมองสามีอย่างเงียบๆ เพราะอันที่จริงบนโลกใบนี้ไม่ว่าใครก็ลำบากทั้งนั้น
“เอาละ เ้าเองก็อย่าคิดมากเกินไปเลย” จวินเหยียนบีบจมูกนางเบาๆ “ท่านพ่อตาทำเช่นนี้ก็ถือเป็เื่ที่ถูกต้องแล้ว เื่บางเื่ยอมทนรับไว้เพียงคนเดียวก็พอแล้วล่ะ แต่เ้าเองก็ต้องเชื่อมั่นในตัวอาจารย์อาน้อยด้วย เพราะข้าเชื่อว่า ต้องมีสักวันที่นางจะทำให้ท่านพ่อตาปล่อยวางอดีตทั้งหมดลงได้อย่างแท้จริง”
เขาเชื่ออย่างประหลาด อาจารย์อาน้อยต้องทำได้แน่
สตรีทั้งสามที่มีรูปลักษณ์คล้ายคลึงกันนี้ราวกับมีมนต์สะกดบางอย่าง ในตอนนั้นเป็หลิงเยว่เซวียนที่ทำให้อวี๋อ๋องผู้โอหังบ้าคลั่งยอมอยู่ในกำมือนาง และตอนนี้ตัวเขาโอวหยางจวินเหยียนเองก็หลงรักอวิ๋นซี
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเชื่อว่า ขอแค่มีเวลามากพอ อวิ๋นซานจักต้องตกหลุมรักอาจารย์อาน้อยแน่
อวิ๋นซีพยักหน้า ก่อนจะนึกถึงการล่าสัตว์ฤดูหนาว “วันพรุ่งนี้ที่พวกท่านจะขึ้นเขา ข้าเองก็จะติดตามท่านไปด้วย”
“ไม่ได้ บนเขาหนาวเย็นเกินไป”
“ข้าจะไป หากท่านไม่ให้ข้าไป คืนนี้ท่านก็เก็บผ้าห่มแล้วย้ายไปนอนห้องข้างๆ เสีย” คราวนี้อวิ๋นซีเอาจริงแล้ว ทำไมนางต้องออกไป ก็ไม่ใช่เพื่อแช่บ่อน้ำร้อนหรือไร จากนั้นก็ถือโอกาสขึ้นเขาไปเดินเล่นสักหน่อย
จวินเหยียนมองภรรยาที่คล้ายแม่เสือเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเงียบๆ ชั่วขณะนั้นเขาก็รู้สึกปลงๆ ดูเหมือนว่า ในอนาคตตัวเขาคงจะถูกภรรยาตัวน้อยจัดการอย่างราบคาบเป็แน่
เขาเขยิบเข้าไปใกล้ตัวภรรยา เม้มปากน้อยๆ ถามเสียงเบา “ภรรยา ครั้งหน้าอย่าขู่ข้าเช่นนี้จะได้หรือไม่ สามีกลัวนัก เ้าก็รู้ หากไม่มีเ้าอยู่ข้างกาย ตัวข้าก็นอนหลับได้ยากยิ่ง”
เมื่ออวิ๋นซีได้ยินก็หัวเราะพรืดออกมา ไม่ได้ตอบอะไร
เช้าวันที่สอง จวินเหยียนและภรรยาก็ออกนำองครักษ์จำนวนหนึ่งขึ้นเขาไป ส่วนอวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียรั้งอยู่ที่เรือนพักเพื่อดูแลเด็กๆ ทั้งสาม หวานหว่านมองเงาหลังของบิดามารดาที่เดินจากไปด้วยความไม่พอใจ นางแค่นเสียงเ็า “เสด็จพ่อเสด็จแม่ทำเกินไปแล้ว สนใจแต่จะไปเที่ยวเล่นกันเอง”
จ้าวลี่เจียหัวเราะ “หรือว่าหวานหว่านไม่อยากจะอยู่ที่นี่เป็เพื่อนท่านตาและน้องชาย”
“ยังมีท่านยายอีกคนด้วยเ้าค่ะ” หวานหว่านเล่นหูเล่นตาขณะมองอีกฝ่าย ท่าทางคนช่างน่ารักน่าตีเสียเหลือเกิน ทำให้จ้าวลี่เจียเห็นแล้วเป็ต้องหลุดยิ้มออกมา จากนั้นจึงดึงเ้าตัวน้อยเข้ามากอดในอ้อมอก
หลังจากที่อวิ๋นซีและจวินเหยียนขึ้นเขาไปแล้ว อุณหภูมิที่้าก็ลดต่ำลงมาก เพียงแต่ชั้นหิมะบนพื้นได้ละลายไปหมดแล้ว อวิ๋นซีมองดวงตะวันอบอุ่นที่แขวนอยู่บนผืนฟ้า นางยิ้มกล่าวว่า “ดวงตะวันเจิดจ้า วันนี้จักต้องมีเหยื่อออกมาหากินไม่น้อยแน่”
จวินเหยียนอืมไปเสียงหนึ่ง “ฮูหยิน พวกเรามาแข่งกันหน่อยเป็อย่างไร”
อันที่จริงวิชายิงธนูของภรรยาก็นับว่าไม่เลว แต่เมื่อเทียบกับตัวเขาแล้วยังถือว่าด้อยกว่านิดหน่อย ดังนั้น หากนางแพ้ ไม่แน่เขาอาจจะได้กำไรอะไรจากเื่นี้นิดหน่อย เขาคิดเอาไว้แล้ว หากนางแพ้จริงๆ ฮี่ฮี่ เขาอยากจะได้อะไรจากตัวภรรยาเป็รางวัล
อวิ๋นซีมองเขาไปทีหนึ่งด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ในเมื่อเป็การแข่งขัน ก็ต้องมีรางวัล หากข้าชนะ ท่านไปนอนห้องหนังสือ แต่หากท่านชนะ ข้าก็จะไปนอนกับลูก”
เมื่อจวินเหยียนได้ยินคำของภรรยา สีหน้าเขาก็สลดลงทันที “ไม่อยากแข่งแล้ว”
องครักษ์สองสามคนที่ตามติดมาด้านหลังยังอดแอบหัวเราะไม่ได้ เพราะไม้นี้ของพระชายาเหี้ยมโหดจริงๆ ไม่ว่าจะเป็พระชายาชนะ หรือว่าท่านอ๋องชนะ สุดท้ายท่านอ๋องก็ต้องนอนอ้างว้างอยู่ในห้องที่ว่างเปล่าเพียงผู้เดียวอยู่ดี การค้าขายที่ขาดทุนเช่นนี้ คนหลักแหลมเช่นท่านอ๋อง จะตอบตกลงได้อย่างไร
อวิ๋นซีมองจวินเหยียนที่ขี่ม้ามุ่งนำไปด้านหน้า ทั้งยังยิงธนูสังหารเหยื่อไปแล้วตัวหนึ่ง นางหัวเราะร่วน คนคิดอยากจะหาเื่นาง? ไม่มีทางเสียหรอก หากนำอายุทั้งสามชาติของนางมาบวกรวมกัน ตัวนางนี้ก็เรียกได้ว่าเป็ยายแก่ปีศาจได้แล้ว
พวกเขาเดินวนไปรอบๆ เขาได้รอบหนึ่ง เพียงไม่นานก็ได้เหยื่อมาไม่น้อย จากนั้นจวินเหยียนก็ให้องครักษ์นำเหยื่อกลับไปที่พัก และทำความสะอาดให้เรียบร้อย ส่วนเขากับอวิ๋นซีลงจากหลังม้า เดินเล่นจับมือกันไปเรื่อยๆ บนพื้นที่ไม่มีหิมะแล้ว
ั้แ่ที่กลับมาเมืองหลวง เขาและนางก็เอาแต่ยุ่งกับเื่นู้นเื่นี้อยู่ตลอด การจะได้เดินจับมือเคียงกันโดยปราศจากความกังวลอย่างเงียบๆ เช่นนี้ถือว่าหาได้ยากมากจริงๆ คนทั้งสองเดินไปจนถึงหินก้อนใหญ่ เขานั่งลงไป โดยให้อวิ๋นซีหนุนบนตักเขา จากนั้นก็สนทนากันอย่างเงียบๆ ท่ามกลางป่าทึบกลางฤดูหนาว
ทว่า ความสงบเงียบนั้น จู่ๆ ก็ทำให้อวิ๋นซีขมวดคิ้ว ขณะที่ลมหายใจบนร่างของจวินเหยียนเองก็เ็าลงเช่นกัน
เพียงไม่นาน เงาสีดำสิบกว่าร่างก็พุ่งเข้าล้อมพวกเขาไว้ อีกฝ่ายไม่พูดพร่ำทำเพลงก็บุกเข้ามาสังหารทันที แต่ก็แน่นอนว่า อวิ๋นซีกับจวินเหยียนไม่มียั้งมือ แม้ตอนแรกจะยังไม่มีอาวุธ ไม่ช้าไม่นานก็สามารถแย่งกระบี่ยาวของเหล่าคนแปลกหน้ามาด้วยมือเปล่า คนกลุ่มใหญ่กับสองสามีภรรยาเข้าตะลุมบอนกัน
คนเหล่านี้ล้วนเป็นักฆ่ามืออาชีพ รู้วิธีโจมตีจุดตายของอีกฝ่าย ทว่า หลังจากนั้นไม่นานจวินเหยียนก็ค้นพบเื่ที่หนักหนาเื่หนึ่ง นั่นก็คือ นักฆ่าในกลุ่มนั้นส่วนใหญ่มุ่งโจมตีไปที่อวิ๋นซี ทั้งยังใช้กระบวนท่าพิฆาตทั้งสิ้น
เขาทราบเื่นี้แล้ว อวิ๋นซีเองก็ทราบแล้วเช่นกัน นางพูดเสียงเกรี้ยวกราด “บ้าจริง คนพวกนี้พุ่งเป้ามาที่ข้า จวินเหยียน
ท่านบอกข้ามาตามตรง ท่านไปสร้างหนี้ดอกท้อที่ด้านนอกมาใช่หรือไม่ ถึงได้ดึงดูดปัญหาถึงแก่ชีวิตนี้มาให้ข้า”
จวินเหยียนแทงกระบี่ยาวในมือลงไปบนร่างของนักฆ่าคนหนึ่งอย่างรุนแรง จากนั้นจึงพูดว่า “เหลวไหล ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือในอนาคต ข้าก็จะมีแค่เ้าเพียงคนเดียว” และ้าเ้าเพียงคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ ไสหัวไปให้หมด
อวิ๋นซีและจวินเหยียนสังหารคนไปพลางพยายามร่นระยะให้เข้าใกล้กันไปพลาง และในตอนที่ไม่รู้ว่าสังหารนักฆ่าไปกี่คนแล้วนั้น คนทั้งสองก็ได้เข้าใกล้ แนบหลังชนกัน ส่วนเหล่านักฆ่าที่ยังรอดชีวิตมาได้ก็เริ่มให้รู้สึกหวาดกลัวชายหญิงสองคนนี้ที่ลงมือจัดการคนอย่างไม่ออมมือ พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้มากนัก จึงทำเพียงล้อมอยู่รอบตัวคนทั้งสอง
ชั่วขณะนั้นอวิ๋นซีที่ตาแหลมก็เหลือบไปเห็นรอยสักที่ข้อมือของคนในชุดดำคนหนึ่งที่ล้มอยู่บนพื้น ฉับพลันนั้นสีหน้านางก็เปลี่ยนไป รอยสักนี้ ต่อให้นางต้องเกิดใหม่อีกสองชาติก็ไม่มีทางลืม
อย่างไรเสีย ในอดีตโอวหยางเทียนหัวก็เคยถูกคนลอบสังหารมาก่อน และเมื่อสืบหาต้นตอไปเรื่อยๆ ก็นึกสงสัยว่าจะเป็คนของฮองเฮา ซึ่งที่ข้อมือของเหล่าคนที่ลอบสังหารเขาล้วนสักรูปงูที่กำลังแลบลิ้นไว้ทั้งสิ้น ส่วนคนชุดดำที่กำลังไล่ฆ่านางอยู่ในตอนนี้ก็คาดเดาได้ว่า คงจะมีรอยสักเช่นนี้เหมือนกันทุกคนกระมัง
