“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”
เจียงหงหย่วนพูดด้วยความเ็ป เขานึกว่าหลินหวั่นชิวฝันร้าย
เื่เมื่อตอนกลางวันคงทำให้นางกลัวมาก
เจียงหงหย่วนพูดแล้วก็เอื้อมมือไปหาหลินหวั่นชิว หลินหวั่นชิวหลบตามสัญชาตญาณจนกลิ้งตกเตียง
“ตุบ…” เจียงหงหย่วนดึงนางขึ้นจากพื้นด้วยหน้าบึ้งตึง
“ทำอะไรของเ้าน่ะ?” เห็นเขาเป็เสือกินคนหรือ?
กลัวเขาขนาดนั้นเชียว!
หลินหวั่นชิวที่ล้มเจ็บได้สติขึ้นมา ความไม่พอใจที่สะสมมานานะเิในที่สุด “ดึกดื่นไม่รู้จักนอน มานอนจ้องหน้าแบบนี้ทำให้คนใตายได้นะ!”
เมียตัวน้อยโมโหแล้ว!
เมียตัวน้อยที่โกรธจัดดูเหมือนลูกแมวที่กางเล็บขู่ฟ่อๆ มองแล้วอยากบีบแก้มสักทีสองที
เจียงหงหย่วนอดใจยกมือลูบหัวนางไม่ได้ ผมนางนุ่มลื่น ให้ััดีมาก
“หิวแล้วใช่ไหม ข้าจะไปอุ่นข้าวให้” เจียงหงหย่วนไม่ให้โอกาสนางได้ร้อง เขาลงจากเตียงทันทีที่ปล่อยมือ จุดตะเกียงน้ำมันให้สว่าง
หลินหวั่นชิวตบหน้าอกตัวเอง หัวใจเต้นระรัว เจียงหงหย่วนทำให้นางใมากจริงๆ
แต่ว่า ของเหนียวๆ สีเขียวบนหน้าอกนางคืออะไร?
นางยกมือไปดูใต้ตะเกียง คิดว่าคงจะเป็สมุนไพรบด
ลองหันกลับไปมองที่เตียง พบว่าข้างหมอนมีของแบบนี้ร่วงอยู่ไม่น้อย นางแปลกใจ ตอนนอนยังไม่มีนี่นา?
“หน้าเ้าเป็แผล ข้าเลยทาสมุนไพรให้” จังหวะที่เจียงหงหย่วนยกชามข้าวเข้ามา เขาเห็นว่าหลินหวั่นชิวกำลังดูกากยาจึงอธิบาย
ท้องหลินหวั่นชิวร้องดังโครกครากเมื่อได้กลิ่นอาหาร นางมองเจียงหงหย่วนอายๆ ไม่มีเวลามาสำรวมภาพพจน์ คว้าชามข้าวจากเขามากิน
เจียงหงหย่วนเก็บกากยาที่ร่วงบนเตียงให้สะอาด พูดกับหลินหวั่นชิวว่า “ข้าเก็บสมุนไพรมาเยอะ อีกเดี๋ยวตอนนอนตอนค่อยทาให้เ้าอีกรอบ”
“อื้ม…” หลินหวั่นชิวพูดไม่ชัด แต่ในใจรู้สึกซาบซึ้ง เจียงหงหย่วนดูเป็ชายตัวโต หน้าตาน่ากลัว แต่ความจริงเป็คนรอบคอบและเอาใจใส่
ความโกรธที่เกิดจากความใก่อนหน้านี้ถูกคำพูดไม่กี่ประโยคของเจียงหงหย่วนพัดหายไปแบบไร้ร่องรอย
“ค่อยๆ กิน ดื่มน้ำหน่อย” เจียงหงหย่วนเห็นว่าหลินหวั่นชิวกินเร็วก็รีบลุกไปรินน้ำถ้วยหนึ่งให้นาง วางฝ่ามือหนาบนหลังพร้อมช่วยลูบเบาๆ
มือเขาทั้งหนาทั้งใหญ่ มันวางอยู่บนหลังของตัวเองเป็แน่ หลินหวั่นชิวตัวเกร็งขึ้นมาทันที
“เอ่อคือ…ข้า…ข้าไม่เป็ไร…” ไม่ชินกับการััทางกายจริงๆ หลินหวั่นชิวรีบลุกขึ้นหลบ
การปฏิเสธของเมียตัวน้อยทำให้เจียงหงหย่วนไม่พอใจมาก เขาดึงนางกลับมา คราวนี้ดึงมาขังให้หลินหวั่นชิวกินข้าวบนตักตัวเอง
“ข้าเป็ผู้ชายของเ้านะ!”
“ขืนยังโวยวายอีก เชื่อไหมว่าข้าจะจับเ้ากินเดี๋ยวนี้!”
“รีบกิน!”
หลินหวั่นชิวไม่กล้ากระดุกกระดิกอีก
นางกลัว
กลัวหมาป่าตัวนี้จะจับนางถลกหนังหักกระดูกกินเกลี้ยงเหมือนที่เขาพูด!
นางนั่งพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างไม่รู้รสบนตักที่แข็งเหมือนหินของเขาแต่โดยดี อยากเทข้าวในชามลงกะเพราะโดยตรงให้มันจบๆ
เจียงหงหย่วนโอบเอวหลินหวั่นชิว ไอ๊หยา…บางจริงๆ ไม่พอให้เขาบีบด้วยมือข้างเดียวด้วยซ้ำ
ไม่ได้การล่ะ เขาต้องหาวิธีมาขุนเมียตัวน้อยให้อ้วนขึ้นให้ได้
แต่ดีที่ก้นยังพอมีเนื้ออยู่บ้าง นั่งบนตักแล้วนุ่มนิ่ม หากได้บีบสักทีสองทีคงดี
แม้ปากเจียงหงหย่วนจะพูดจารุนแรง แต่เขาไม่ได้กล้าทำอะไรเกินเลย เดี๋ยวเมียตัวน้อยจะกลัวจนหนีไป
อีกอย่าง เมียตัวน้อยเพิ่งใและถูกรังแกมาตอนกลางวัน เขาต้องค่อยเป็ค่อยไป
“ข้ากินเสร็จแล้ว” หลินหวั่นชิววางชามข้าวแล้วพูดกับเจียงหงหย่วน
“จะอาบน้ำไหม? ข้าจะไปต้มน้ำให้”
“ไม่ต้อง…” หลินหวั่นชิวรีบตอบ มีหมาป่าอยู่ที่นี่ทั้งตัว นางจะกล้าอาบน้ำได้อย่างไร?
น่าเสียดายที่เจียงหงหย่วนตัดสินใจไปแล้ว เขาแค่ถามนางไปแบบนั้น ไม่ได้หมายความว่าจะฟังความเห็น
เขาต้มน้ำไว้ั้แ่ตอนที่อุ่นข้าวให้หลินหวั่นชิวแล้ว ตอนนี้น้ำให้หม้อน่าจะเดือดพอดี
เจียงหงหย่วนย้ายอ่างอาบน้ำเข้ามา ออกไปตักน้ำร้อนสองถังเข้ามาใส่ จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าสีชมพูชุดหนึ่งออกมาให้หลินหวั่นชิวจากห่อผ้า “ข้าเพิ่งซื้อมาวันนี้ เ้าใส่ไปก่อนนะ อีกไม่กี่วันไว้ข้าเข้าูเาอีกรอบค่อยซื้อของกลับมาเยอะขึ้นอีก ไว้ตอนนั้นค่อยซื้อเสื้อผ้าให้เ้าเปลี่ยนซักอีกสักสองชุด”
หลินหวั่นชิวรู้ว่าครอบครัวนี้ยากจนขนาดไหน เหล่าเอ้อร์ต้องกินยา เสบียงในบ้านมีแทบไม่พอ นางรีบปฏิเสธเจียงหงหย่วน “ไม่ต้องๆ แค่นี้ก็พอใส่แล้ว”
“เ้าบอกเองว่าข้าเป็ผู้ชายของเ้า แต่งงานแล้วย่อมต้องให้สามีดูแล ข้าควรซื้อเสื้อผ้าให้เ้าอยู่แล้ว รีบอาบน้ำเถอะ แช่น้ำนานหน่อย ข้าจะรอด้านนอก ถ้าเ้าไม่สบายใจ จะลงกลอนประตูก็ได้”
เจียงหงหย่วนพูดจบก็เดินออกไป ทั้งยังช่วยปิดประตูให้ด้วย
หลินหวั่นชิวยิ้มให้ประตู นางราวกับสามารถมองทะลุประตูไปเห็นเงาร่างสูงใหญ่ของเจียงหงหย่วนกลางลานบ้านได้
ชายคนนี้พูดจาไม่ค่อยน่าฟังแต่กลับทำให้นางสบายใจได้
หลินหวั่นชิวเดินไปลงกลอนประตู ถอดเสื้อผ้าลงแช่ในอ่าง
น้ำที่ร้อนเล็กน้อยห่อหุ้มร่างกายอ่อนล้าของนาง รูขุมขนทั่วร่างเปิดออก สบายจนนางอยากฮัมเพลง
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจียงหงหย่วนยังอยู่ในลานด้านนอก หลินหวั่นชิวไม่กล้าแช่น้ำนานนัก ลุกออกทันทีที่น้ำเริ่มไม่ร้อน
หยิบผ้ามาเช็ดตัวให้สะอาด สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เจียงหงหย่วนซื้อให้เสร็จก็วิ่งไปเปิดประตู
“ข้าอาบเสร็จแล้ว” นางทิ้งคำพูดไว้ประโยคเดียว ะโขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วเหมือนลูกแมว มุดตัวซ่อนใต้ผ้าห่ม
“ข้าบอกว่าให้แช่นานหน่อยไม่ใช่หรือ? แช่แล้วจะได้บรรเทาความเหนื่อยล้า” เจียงหงหย่วนเข้าห้องมาเห็นก้อนซาลาเปาบนเตียงก็ขมวดคิ้ว
เขาจุ่มมือลงไปวัดอุณหภูมิ พบว่ายังร้อนอยู่ “น้ำยังร้อนอยู่เลย…อย่าสิ้นเปลืองดีกว่า ข้าจะอาบต่อ”
พูดจบก็ถอดเสื้อผ้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าวเท้าเข้าไปในอ่าง
หลินหวั่นชิวตะลึงงัน
นั่นคือน้ำที่นางใช้อาบไปแล้วนะ
นางมุดออกจากผ้าห่มเมื่อได้ยินเจียงหงหย่วนพูดแบบนี้ “อย่า…”
แต่หลินหวั่นชิวเพิ่งพูดแค่คำเดียวก็ต้องเสียใจ
มารดามันเถอะ
ผู้ชายคนนี้
กล้ามเนื้อเป็มัด ไหล่หนาเอวสอบ บั้นท้ายกลม ขายาว…
จะฆ่ากันชัดๆ!
เป็ตากุ้งยิงแน่!
