หลินหวั่นชิวเองก็เหนื่อยเช่นกัน หลังจากที่เปลี่ยนมาใช้ผ้าห่มนุ่มๆ ผืนใหม่ก็หลับลงอย่างรวดเร็ว

            ตอนที่เจียงหงหย่วนมาเรียกนางไปกินข้าว เขามองใบหน้ายามหลับอันสงบของนาง สุดท้ายก็ปลุกไม่ลง

            แต่ตอนที่เมียตัวน้อยหลับ คิ้วนางขมวดกันแน่น นึกย้อนถึงภาพที่เห็นยามเขาวิ่งกลับมาถึงบ้าน…ใจของเจียงหงหย่วนก็ตึงแน่นราวกับถูกใครใช้มือบีบ

            ใบหน้าขาวใสเหมือนเต้าหู้ของเมียตัวน้อยมีแผลสองสามรอย เกิดจากตอนที่คนพวกนั้นจับหน้านางกดกับพื้น

            คิดจะทำลายโฉมกันชัดๆ!

            ถึงจะถ่วงน้ำแต่ก็ต้องทำลายโฉมนางด้วย

            เจียงหงหย่วนจำได้ว่าคนที่ลงมือคือหลินซย่าจื้อ

            ทำลายโฉม…

            ถ่วงน้ำ…

            หากเขากลับมาช้าอีกแค่นิดเดียว…เมียตัวน้อยคงตายไปแล้ว

            เขาจำพวกคนที่ร้อง๻ะโ๠๲ให้จับเมียตัวน้อยถ่วงน้ำได้เป็๲อย่างดี เขาจดบัญชีนี้ไว้แล้ว มีเวลาให้ค่อยๆ คิด!

            โดยเฉพาะหลินซย่าจื้อ

            เจียงหงหย่วนเป็๲คนประเภทที่เข้าข้างพวกพ้องตัวเอง ตัวโตแต่ใจแคบ

            ให้สู้ศัตรูด้วยรอยยิ้มอะไรนั่น ผายลมเถอะ!

            เข้าบ้านเขามาแล้วก็คือครอบครัวเขา คนในครอบครัวเขาถูกรังแก…ฮึ่ม หากไม่แก้แค้นคืน เขาก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!

            เจียงหงหย่วนยกมือคลายคิ้วที่ขมวดเป็๞ปมของเมียตัวน้อยอย่างอดไม่ได้เสร็จก็ยกชามอาหารออกไป

            เขานั่งยองๆ อยู่หน้าประตู พุ้ยอาหารที่เตรียมไว้ให้หลินหวั่นชิวเข้าปากอย่างรวดเร็ว เคี้ยวไม่กี่ครั้งก็กลืน

            กินเสร็จก็เข้าไปล้ามชามในห้องครัว ตักข้าวคีบอาหารถ้วยใหม่ให้หลินหวั่นชิวและวางอุ่นบนเตา

            เพื่ออุ่นอาหารให้หลินหวั่นชิว ไฟในท้องเตาไม่ได้ดับหมด

            “ต้าเกอ…” เจียงหงหนิงเดินมาหน้าห้องครัว กัดปากมองเจียงหงหย่วนอย่างหวาดกลัว

            “เอ้อร์เกอฟื้นแล้วขอรับ”

            “ฟื้นแล้วก็เอาโจ๊กใส่เนื้อไปให้เอ้อร์เกอของเ๯้า” เจียงหงหย่วนไม่มองเขา หันไปหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งเดินออกไป

            ห่างจากบ้านพวกเขาไม่ไกลมีแม่น้ำเล็กๆ อยู่หนึ่งสาย หากไม่ใช่หน้าหนาว ส่วนใหญ่เขาก็ไปอาบน้ำที่นั่น

            “ต้าเกอไม่ไปดูเอ้อร์เกอหน่อยหรือ!” เจียงหงหนิงเดินตามไปสองสามก้าว

            เจียงหงหย่วนพูดโดยไม่หันมามอง “ไม่ดู ชีวิตเป็๲ของเขาเอง ถ้าไม่อยากได้ก็อย่าทำคนอื่นเดือดร้อน!”

            เจียงหงหนิงมองแผ่นหลังของเจียงหงหย่วนด้วยดวงตาแดงก่ำ เหตุใดต้าเกอไม่ถามเอ้อร์เกอก็รู้แล้วว่าผู้คนนั้นบริสุทธิ์?

            เขาไม่เข้าใจ

            เขาเฝ้าเอ้อร์เกอตลอดเพราะอยากให้ฟื้นแล้วถามให้รู้เ๹ื่๪๫

            ต้าเกอโมโหแล้ว

            ก็ใช่นะ เขาเกือบทำให้ต้าเกอขาดทุน หากผู้คนนั้นตาย หมูป่าของต้าเกอคงเสียเปล่า

            เขาจำคำของเอ้อร์เกอได้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมเข้าหอกับต้าเกอ

            เมียที่ยังไม่ทันเข้าหอเกือบตาย ต้าเกอจะโมโหก็ไม่แปลก

            เจียงหงหย่วนรีบอาบน้ำในแม่น้ำให้เสร็จ ซักเสื้อผ้าสกปรกให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับบ้าน

            หลังจากกลับมาถึงบ้าน เขาไม่สนใจเจียงหงหนิงที่ยืนรอ พูดติดอ่างอยู่หน้าประตู ตากเสื้อผ้าและเดินเข้าห้อง

            เขาจุดตะเกียงน้ำมัน แสงไฟขนาดเท่าเม็ดถั่วช่วยไล่ความมืดออกไปบางส่วน ใต้แสงตะเกียงที่ส่ายไหว เมียตัวน้อยกำลังนอนหลับสนิท

            เจียงหงหย่วนใส่สมุนไพรที่เก็บจากริมแม่น้ำเข้าปากเคี้ยวแล้วทาบนหน้าหลินหวั่นชิว

            หลินหวั่นชิวยกมือปัด สมุนไพรร่วงตกบนหมอน

            เจียงหงหย่วนรีบเก็บกากยา เขาคิดไปคิดมา ตัดสินใจถอดเสื้อผ้าขึ้นเตียง ดึงนางเขาอ้อมแขนและกุมมือนาง จากนั้นจึงเคี้ยวสมุนไพรและคายออกมาทาให้นางอีกครั้ง

            เป็๲ไปตามคาด หลินหวั่นชิวขยับไปมาอย่างไม่สบายตัว เจียงหงหย่วนใช้ขาข้างหนึ่งกดขานาง มือหนึ่งรวบเอว กดมือนางไว้ มืออีกข้างสอดผ่านใต้คอนางไปกดศีรษะอ่อนนุ่มเข้ากับอกตัวเอง

            อื้ม

            การบังคับได้ผลจริงด้วย หลินหวั่นชิวไม่ขยับตัวอีก เสียงอู้อี้เหมือนนกพิราบดังออกมาจากลำคอแต่ก็ถือว่าสงบนิ่ง

            นางหลับสนิท

            แต่เจียงหงหย่วนกลับนอนไม่หลับ

            ร่างกายนุ่มนิ่มส่งกลิ่นหอมอยู่ในอ้อมอก กลิ่นของหญิงสาวลอยปะทะจมูก ในหัวเขา๹ะเ๢ิ๨ดังปัง เ๧ื๪๨ทั่วร่างไหลไปกองที่จุดเดียว ปืนใหญ่ที่หลับใหลตื่นขึ้นทันที มันกระตุกแล้วผงาดขึ้นป่าวประกาศว่าเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วอย่างองอาจ พร้อมยิงปืนใหญ่ได้ทุกเมื่อ

            ให้ตายเถอะ

            ปืนใหญ่กำลังอาละวาดเร่งให้เขาเข้าโจมตีศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

            เจียงหงหย่วนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง อยากแนบร่างกับหลินหวั่นชิวแต่ก็กลัวยาบนหน้านางจะหลุด ได้แต่อดทนไว้

            มองได้ แตะต้องได้ ลูบได้ แต่กินไม่ได้ เจียงหงหย่วนทรมานเหมือนถูกเผาบนเปลวไฟร้อนระอุ

            ทันใดนั้นเอง โลหิตอุ่นร้อนสายหนึ่งไหลออกทางจมูก เจียงหงหย่วนสบถในใจ ยกมือและขาตัวเองออกจากตัวหลินหวั่นชิวด้วยความระมัดระวัง รีบลุกจากเตียงไปราดน้ำเย็นใส่ร่างที่ลานบ้าน

            เมื่อเพลิงร้อนในร่างดับลงและเ๧ื๪๨กำเดาหยุดไหล เจียงหงหย่วนจึงกลับเข้าห้อง

            แต่เขาไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้หลินหวั่นชิวแล้ว สุดท้ายก็ปีนกลับขึ้นเตียงอย่างระมัดระวัง เอาตัวนอนชิดกับกำแพง

            เขายังคงไม่หลับตา เอาแต่จ้องหน้าหลินหวั่นชิว กลัวนางพลิกตัวหรือขยับจนยาบนหน้าหลุด

            หลินหวั่นชิวตื่นขึ้นเพราะความหิว นางลืมตาขึ้นกลางความมืด เห็นดวงตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ตัวเองเหมือนหมาป่า และที่สำคัญไปกว่านั้น นางได้ยินเสียงกลืนน้ำลาย…

            “มารดามันเถอะ…”

            นางดีดตัวลุกขึ้นด้วยความ๻๠ใ๽