ไป๋เซียงจู๋ตื่นจากภวังค์หลังได้ยินคำพูดของตู้เจวียน นางพยักหน้าและก้าวเท้าเดินเข้าไปในวัดต้าโฝ
เมื่อเดินเข้าประตูใหญ่วัดต้าโฝ ภายในยังคงเหมือนที่นางเคยมาในอดีต นึกไม่ถึงว่าเช้าขนาดนี้ก็มีคนมาไหว้พระมากมาย ดูจากจำนวนผู้แสวงบุญที่มาเยือนและกลับออกไป วัดต้าโฝสมกับเป็อารามหลวงประจำราชวงศ์จริงๆ เดิมทีไป๋เซียงจู๋คิดว่านางมาเช้าพอสมควรแล้ว ทว่าผู้คนเหล่านี้มาถึงเช้ายิ่งกว่านางเสียอีก
กระถางธูปหน้าพระอุโบสถปกคลุมด้วยควันโขมง ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ละแวกใกล้เคียงมาสักการะกันอย่างขวักไขว่ พวกเขาประนมมือขึ้นจรดอก หน้าผาก เหนือศีรษะ และนมัสการอย่างเคารพนบนอบ
พอเห็นใบหน้าเลื่อมใสของคนเหล่านี้ จิตใจของไป๋เซียงจู๋ก็สงบลง
ไม่นานหลังจากนั้น คณะของไป๋เซียงจู๋เดินไปยังประตูทางเข้าพระอุโบสถ ตู้เจวียนไล่เด็กรับใช้หนุ่มที่ตามมากลับไป เหลือเพียงหญิงชราและสองสาวใช้เซียงจิ้งกับตู้เจวียนที่ติดตามมาด้วยกัน
ไป๋เซียงจู๋มองแม่เฒ่าตู้กับสาวใช้เซียงจิ้งที่มีอาการเบื่อหน่ายแทบขาดใจเพียงแวบเดียว นางเข้าใจแจ่มแจ้งทันที บ่าวจองหองสองคนนี้ไม่ได้เห็นตนเป็นายโดยสิ้นเชิง เมื่อลองคิดดูก็ไม่แปลกนัก ตัวนางกับมารดาในตอนนี้มีสถานะในตระกูลไป๋ด้อยกว่าสาวใช้เสียอีก ไม่ต้องพูดถึงคนโปรดใกล้ตัวอวี๋ซื่ออย่างแม่เฒ่าตู้ หากมิใช่เพื่อแสร้งทำสร้างภาพ น้าสะใภ้คงไม่จัดแจงคนติดตามให้เท่านี้ อาจกล่าวได้ว่า หากมิใช่เพื่อจับตาดูนาง น้าสะใภ้แสนดีของนางคงไม่ยอมลำบากลำบนเช่นนี้
พอคิดถึงตรงนี้ ไป๋เซียงจู๋จึงเอ่ยปากพูดกับแม่เฒ่าตู้ “แม่เฒ่าตู้ วันนี้นั่งรถม้ามาก็เหนื่อยล้าแล้ว ข้าอยากอยู่ในโบสถ์อีกสักพัก ให้ตู้เจวียนอยู่กับข้าก็พอ ท่านไปพักผ่อนในห้องฌาน [1] หน่อยดีหรือไม่!”
นางมองไป๋เซียงจู๋ที่หน้าเปื้อนรอยยิ้มประจบประแจง แม่เฒ่าตู้อายุไม่ใช่น้อยแล้ว นางรู้สึกเหนื่อยจริงๆ อย่างไรเสียแม่เด็กไป๋เซียงจู๋นี่ก็ขี้กลัวนัก และนางยังติดสินบนยามเฝ้าประตูด้านนอกแล้วด้วย เด็กกระจ้อยร่อยนางนี้หนีไม่พ้นแน่
ส่วนเซียงจิ้งหมดความอดทนจะอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว นางเบื่อหน่ายเหลือแสน กลิ่นธูปเทียนพวกนี้ยิ่งอบอวลจนปวดศีรษะ ดังนั้นเมื่อเห็นแม่เฒ่าตู้จากไป นางก็รีบย่องหนีอย่างว่องไวเช่นกัน
“คุณหนู นี่พวกนางหมายความว่าอย่างไรกัน แต่ละคนทำหน้าทำตารำคาญ ฮูหยินรองสั่งให้พวกนางคอยปรนนิบัติข้างกายคุณหนูนะเ้าคะ...” พอตู้เจวียนเห็นคนเหล่านี้จากไปจริง นางขมวดคิ้วนิ่วหน้าพร้อมบ่นอย่างไม่สบอารมณ์
ไป๋เซียงจู๋ส่ายหน้า น้ำเสียงของนางเรียบเฉย “เ้าคิดจริงหรือว่าแค่ออกมาขอพรแล้วสถานะของพวกเราจะสูงขึ้น พวกนางทำหน้าที่เพียงผิวเผินเท่านั้นนั่นแล”
“พวกบ่าวสุนัขรับใช้!” ตู้เจวียนสบถอย่างขุ่นเคือง แต่กลับทำให้ไป๋เซียงจู๋แอบหัวเราะกับตัวเอง เด็กนี่เป็เช่นนี้เสมอมา โผงผาง เก็บอะไรไว้ในใจไม่อยู่ มิเช่นนั้นคงไม่ลำบากมากขนาดนี้
เซียงจู๋เดินเข้าไปในอุโบสถวัดต้าโฝ คุกเข่าลงหน้าพระประธานข้างในช้าๆ แล้วก้มกราบด้วยจิตใจบริสุทธิ์
เซียงจู๋ไม่เคยเชื่อในพระผู้เป็เ้า และไม่ได้คาดหวังว่า์จะล้างแค้นแทนข้าได้ แต่ตัวข้าไป๋เซียงจู๋ก็รู้สึกขอบคุณพระพุทธองค์อยู่ดี ขอบพระคุณที่ท่านให้ข้าเกิดใหม่ ขอบพระคุณที่ให้โอกาสแก้แค้นแก่ข้าอีกหน ในชาตินี้ ข้าจะปกป้องคนรอบข้างที่รักทุกคน ข้าจะพึ่งกำลังของตนทวงสิ่งที่เป็ของข้ากลับมาทีละนิด กลืนกินหัวใจของพวกคนโเี้อำมหิตนั่นทีละน้อย ข้าสาบานว่าชาตินี้จะมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่รักเท่านั้น อยู่เพื่อตัวข้าเองเท่านั้น! นางปฏิญาณคำสาบานเหล่านี้ในใจจนจบ จากนั้นจึงหลับตาลง อธิษฐานต่อพระพุทธองค์ด้วยศรัทธาอันแรงกล้า
ภายในพระอุโบสถที่เงียบสงัด ไป๋เซียงจู๋คุกเข่ากราบบนเบาะรองอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ จนกระทั่งรู้สึกว่าขาเริ่มชา เซียงจู๋ถึงค่อยๆ ลืมตา
เมื่อตู้เจวียนที่อยู่ไม่ไกลเห็นคุณหนูของตนลืมตา ก็รีบก้าวเข้าไปพยุงเซียงจู๋ขึ้น
หลังจากไป๋เซียงจู๋ลุกขึ้นยืนหน้าเบาะรองกราบแล้ว นางยลโฉมพระพุทธรูปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวกับตู้เจวียนข้างๆ ตนด้วยท่าทีไม่ยินดียินร้าย “พวกเราไปกันเถอะ ตู้เจวียน!” เมื่อสิ้นเสียงก็หันหลังเดินกลับไปทางด้านนอกพระอุโบสถ
ขณะกำลังจะออกจากพระอุโบสถ นางก็นึกขึ้นได้ว่าในชาติก่อนท่านยายจะเสี่ยงเซียมซีทุกครั้งที่มาไหว้พระขอพรที่วัดต้าโฝ นางจึงหยุดฝีเท้า เมื่อหันกลับมากวาดสายตาไปโดยรอบก็พบพระสงฆ์ชราคิ้วเคราขาว รูปลักษณ์สง่าผ่าเผยดุจเทพเซียนซึ่งไม่รู้ว่านั่งเงียบๆ ไม่ไกลจากโต๊ะบูชาั้แ่เมื่อไร เซียงจู๋ลังเลชั่วครู่ ทว่านางเห็นกระบอกเซียมซีอยู่ตรงหน้าพระชรา
เซียงจู๋ส่งสายตาบอกตู้เจวียน และเดินไปทางพระชรารูปนั้น
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ได้เห็นท่าทางหลุบตาสวดมนตร์พึมพำของพระชราแล้ว เซียงจู๋ไตร่ตรองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากทักพระสงฆ์ชรา “ต้าซือ ข้ามาเสี่ยงเซียมซีเ้าค่ะ”
พระชราดูเหมือนไม่ได้ยิน นิ่งเฉยไม่ไหวติง สีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ใด เซียงจู๋กำลังคิดจะเรียกอีกหนหนึ่ง ทันใดนั้น พระชราลืมตามองมายังนาง แววตาสุขุมเยือกเย็น เซียงจู๋ถูกโอบรับด้วยแววตานั่น จู่ๆ จิตใจก็รู้สึกสงบสุข เป็เวลาพักใหญ่กว่านางจะรู้สึกตัว พอจะเอ่ยปากทวนข้อความเมื่อครู่อีกรอบ พระสงฆ์ชรารูปนั้นกลับเอ่ยปากขึ้นก่อน “อาตมานามเจวี๋ยคง เจริญพรโยม”
เชิงอรรถ
[1]禅房 ห้องฌาน คือ ห้องหนึ่งภายในวัด เป็ห้องสำหรับเจริญสมาธิภาวนาและศึกษาพระธรรม
