เซี่ยโม่มองชายหนุ่ม “พี่ซ่ง พี่เชื่อฉันไหมคะ”

        ซ่งมู่ไป๋พยักหน้า “เธอพูดอะไรมาฉันเชื่อหมดนั่นแหละ”

        พี่ซ่งเข้าใจพูดจริงๆ เธออธิบายต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “คนหนุ่มสาวยังพอว่า แต่ถ้าเป็๲คนแก่ หากกินน้ำตาลมากๆ จะทำให้เป็๲โรคเบาหวานได้”

        ซ่งมู่ไป๋แย่งแก้วน้ำไปจากมือเธอ ก่อนจะเทใส่แก้วตัวเอง

        ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

        “พี่ซ่งคะ ฉันดื่มน้ำในแก้วไปแล้วอึกหนึ่ง…” เธออ้าปากค้างตาโต ก่อนจะรีบทักท้วงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

        ชายหนุ่มตอบกลับคล้ายไม่ใส่ใจ “ไม่เป็๲ไร ดื่มแค่ไม่กี่อึก ฉันไม่ถือหรอก”

        เซี่ยโม่พูดไม่ออก นี่พี่ซ่งเป็๞คนไม่คิดเล็กคิดน้อยหรือเขาชอบเธอมากกันแน่

        เธอเปรียบเสมือนต้นอ่อนที่ยังไม่โตเต็มวัยแต่กลับถูกจับจองเสียแล้ว นับว่าเป็๲เ๱ื่๵๹ที่ดีหรือไม่นะ?

        เซี่ยโม่หน้าแดง พยายามหลบสายตาชายหนุ่มที่มองมา แล้วก็ต้องพบว่าในบ้านมีพี่ซ่งอยู่แค่คนเดียว

        ด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามออกไป “พวกพี่พั่งจื่อล่ะคะ”

        “พวกนั้นไม่อยู่นะ ไปทำธุระ”

        ความจริงพั่งจื่อกับโซ่วจื่อถูกซ่งมู่ไป๋ไล่ออกจากบ้านต่างหาก

        นานๆ ทีเด็กสาวถึงจะมาหา เขาย่อมอยากอยู่กับเด็กสาวตามลำพัง ไม่ยอมให้มีใครอยู่เป็๞กว้างขวางคอเด็ดขาด

        ด้านพั่งจื่อกับโซ่วจื่อ หลังถูกไล่ออกจากบ้าน โซ่วจื่อก็เอ่ยถามเพื่อนร่วมชะตากรรม “พั่งจื่อ แกจะไปไหน”

        พั่งจื่อตอบอย่างมีลับลมคมนัย “ฉันจะไปหาแฟน แกห้ามตามมาเด็ดขาด”

        โซ่วจื่ออดถามอย่างสงสัยไม่ได้ “พั่งจื่อ ใช้ได้นี่หว่า ไปมีแฟน๻ั้๹แ๻่เมื่อไร ฉันอยากเจอเพื่อนสะใภ้ ฉันไปด้วยคนสิ”

        พั่งจื่อตอบด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “อยากเจออะไร แกอยากไปไหนก็ไปเลยไป”

        “มีแฟนแล้วลืมเพื่อน ชิ” โซ่วจื่อบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง

        หลังจากสลัดโซ่วจื่อได้ พั่งจื่อตรงไปที่ร้านอาหารของพี่หม่าเพื่อไปเจอน้องเสี่ยวชุ่ย เมื่อมาถึงอีกฝ่ายกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง

        “น้องเสี่ยวชุ่ย คือว่า เธอชอบเครื่องประดับอะไร เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้”

        เสี่ยวชุ่ยกลอกตามองพั่งจื่อแวบหนึ่ง “พี่พั่งจื่อ ฉันมีแฟนแล้วค่ะ”

        พั่งจื่ออึกๆ อักๆ ไปต่อไม่ถูก “น้องเสี่ยวชุ่ย เธอมีแฟนแล้วก็ไม่เป็๲ไร ฉันเห็นเธอเป็๲น้องสาว ฉันชอบมีน้องสาวอย่างเธอ…”

        พั่งจื่อถือคำพูดล้อเล่นของเซี่ยโม่เป็๞จริงเป็๞จัง ที่ว่าขอแค่ตื๊อ สักวันต้องได้ใจของอีกฝ่ายมาครองแน่นอน

        ยังไม่ทันที่เสี่ยวชุ่ยจะได้พูดอะไร เสียงผลักประตูก็ดังขึ้น มีคนเปิดประตูเข้ามา คนที่มาใหม่คือโซ่วจื่อที่กำลังขมวดคิ้วมุ่น

        พั่งจื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “โซ่วจื่อ แกมาทำอะไรที่นี่”

        โซ่วจื่อยิ้มเ๽้าเล่ห์ก่อนจะตอบอย่างยียวน “แกมาทำอะไร ฉันก็มาเพราะจุดประสงค์เดียวกับแกนั่นแหละ”

        พั่งจื่อนึกเซ็งอยู่ในใจ อีกฝ่ายตามเขามาได้อย่างไร ใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่าควรต้องทำอะไร จะให้รอต่อไม่ลงมือตอนนี้ก็ไม่ได้ เขายิ่งใจร้อนอยู่

        พักเ๱ื่๵๹จีบสาวของพั่งจื่อเอาไว้ก่อน มาดูทางฝั่งเซี่ยโม่กับซ่งมู่ไป๋ต่อดีกว่า

        ต่อมาไม่นานเซี่ยโม่ก็ลุกขึ้นยืน “พี่ซ่ง ฉันควรจะกลับได้แล้ว”

        ซ่งมู่ไป๋อาลัยอาวรณ์ยังไม่อยากให้เด็กสาวกลับ “นั่งต่ออีกหน่อยเถอะ อย่าเพิ่งรีบกลับเลย”

        เห็นผมเด็กสาวยุ่ง เขาเลยรีบอาสาอย่างกระตือรือร้น “ผมเธอยุ่ง เดี๋ยวฉันช่วยถักเปียให้นะ”

        “ไม่เป็๲ไรค่ะ ฉันทำเองได้”

        เซี่ยโม่ที่ชอบทำอะไรด้วยตัวเองดึงยางรัดผมออก สางผมทีสองทีก่อนจะถักเปียอย่างง่ายๆ ทว่าขณะที่กำลังจะมัด มือกลับแตะโดนอะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเข้าเสียก่อน

        ไม่รู้ว่าพี่ซ่งลุกขึ้นไปยืนอยู่ด้านหลังเธอ๻ั้๹แ๻่เมื่อไร เขายื่นมือมาฉวยยางรัดผมไปจากมือเธอ

        “พี่ซ่ง พี่ทำได้เหรอคะ” เซี่ยโม่ถามอย่างสงสัย

        ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ก็แค่ถักเปียเอง เธอปล่อยมือเถอะ”

        ต้องมาถักเปียให้ตัวเองมันก็ดูแปลกจริงๆ นั่นแหละ

        เธอส่งยางรัดผมให้อีกฝ่าย พร้อมกับปล่อยมือที่จับผมเอาไว้ ขณะที่ในใจก็ลุ้นระทึกว่าพี่ซ่งจะถักเปียได้จริงแน่หรือ

        เธอนั่งปล่อยให้ชายหนุ่มถักเปียให้ตั้งนานสองนาน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จเสียที

        ด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามออกไป “พี่ซ่ง เมื่อไรจะเสร็จคะ”

        ซ่งมู่ไป๋ในเวลานี้กำลังเจอเข้ากับปัญหาใหญ่ เดิมทีเขานึกว่าการถักเปียนั้นทำง่าย แต่ไม่ว่าจะพยายามถักเปียให้แน่นเท่าไรก็จะมีปอยผมหลุดออกมาอยู่ดี

        มืออีกข้างถือยางรัดผม พร้อมกับครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะเอาผมเข้ามาในยางรัดผมวงนี้อย่างไร

        ขณะเดียวกันก็ได้กลิ่นหอมหวานจากตัวเด็กสาวเข้ามาปะทะจมูกอยู่ตลอดเวลา ทำให้ใจเขาแตกกระเจิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

        ซ่งมู่ไป๋ไม่รู้เลยว่าจู่ๆ มือที่คล่องแคล่วของเขาทำไมเวลานี้ถึงได้แข็ง ขยับไม่ได้ดังใจ ยิ่งรีบมัดก็ยิ่งยุ่งเหยิง

        ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อไหลลงมาตามหน้าผาก แม้แต่ที่มือก็เริ่มมีเหงื่อซึม

        เขาพยายามยัดผมใส่เข้าไปในยางรัดผม แต่ก็มีปอยผมบางส่วนหลุดออกมาอยู่ดี

        และเมื่อปล่อยมือ ยางรัดผมพลันร่วงหลุดออกจากผม เปียที่ถักไว้ก็คลายออก เขาจึงต้องใช้มือรวบผมขึ้นมาใหม่

        กว่าเซี่ยโม่จะรู้ตัวก็พบว่าศีรษะของตัวเองตอนนี้กลายสภาพเป็๲รังนกไปแล้ว เธอคงจะประเมินพี่ซ่งสูงเกินไป

        เธอที่เป็๞คนจิตใจดีพยายามท่องเอาไว้ว่าพี่ซ่งมีจุดประสงค์ดี เพราะฉะนั้นจะโกรธเขาไม่ได้

    “พี่ซ่ง เดี๋ยวฉันทำเองดีกว่าค่ะ” เด็กสาวเอ่ยออกไปหลังจากรอมาเนิ่นนาน

        ถึงแม้ในโกดังสินค้าจะมีหวีสวยงามมากมายแค่ไหน แต่เนื่องจากมีพี่ซ่งอยู่ด้วย เธอเลยไม่กล้าหยิบออกมา เธอใช้มือสางผมก่อนจะถักเปียและรัดด้วยยางรัดผม

        เรียบร้อย!

        ซ่งมู่ไป๋ที่มองดูอยู่รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลาเหลือเกิน ลืมไปเสียสนิทเลยว่าเส้นผมมันจับงอจับโค้งได้

        หากมีโอกาสอีกครั้งเขาไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเสียหน้าแบบเมื่อครู่อีกแน่

        เขากำหมัดแน่น รวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยออกไป “ตอนนี้ฉันทำเป็๞แล้ว ขอฉันทำอีกรอบนะ”

        เซี่ยโม่ส่ายหน้าจนเส้นผมสะบัดไปมาตามแรงเหวี่ยง

        นี่เป็๞ครั้งแรกที่เธอเห็นว่าพี่ซ่งก็มีสิ่งที่ไม่ถนัด แต่กลับแสร้งว่าทำเป็๞

        เธอไม่มีทางหลงกลอีกครั้งแน่ ไม่ยอมเป็๲หุ่นทดลองให้หรอกนะ

        “พี่ซ่ง ฉันต้องรีบไปเรียนแล้วค่ะ” เด็กสาวว่าพลางวิ่งออกไป

        ซ่งมู่ไป๋มองตามพร้อมกำชับอย่างเป็๲ห่วงประหนึ่งมารดาก็ไม่ปาน “อย่าขี่จักรยานเร็วนักล่ะ”

        “ทราบแล้วค่ะ!”

        เซี่ยโม่ขึ้นรถจักรยานได้ก็ปั่นจากไปอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมาวอแวกับผมเธออีก

        ระหว่างทางเธอผ่านร้านของเก่าพอดี เซี่ยโม่พบว่าตรงหน้าร้านยังคงมีชายชราที่ถูกเธอซื้อด้วยลูกอมนมยี่ห้อกระต่ายขาวนั่งอยู่

        เธอใช้มือตบที่ศีรษะตัวเองไม่แรงนัก พอเปิดเทอมเธอก็มัวแต่ยุ่งวุ่นวาย เลยลืมที่บอกกับคุณปู่ร้านของเก่าไปเสียสนิทเลย

        เธอลงจากรถจักรยาน พร้อมกับเดินเข้าไปหาคุณปู่ร้านของเก่าด้วยรอยยิ้ม

        “คุณปู่จำฉันได้ไหมคะ”

        ความที่กลัวว่าคนตรงหน้าจะจำไม่ได้ เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ซึ่งแท้จริงแล้วคือล้วงมือเข้าไปหยิบลูกอมนมยี่ห้อกระต่ายขาวจากโกดังสินค้าออกมาสามสี่เม็ด

        คุณปู่ร้านของเก่าจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอยู่นาน เด็กคนนี้ตอนเจอเมื่อครั้งที่แล้วตัวยังผอมไม่มีเนื้อไม่มีหนังอยู่เลย แต่ครั้งนี้กลับสวมเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม ทั้งยังขี่จักรยานมา เห็นได้ชัดว่าฐานะดีขึ้น

        พออีกฝ่ายจำได้ สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็๞ไม่พอใจ “ครั้งที่แล้วบอกฉันว่าผ่านไปสิบกว่าวันจะมาใหม่ ฉันก็รอตั้งเดือนกว่า ทั้งยังบอกอีกว่าจะเอาลูกอมนมมาฝาก พอฐานะดีขึ้นก็เลยดูถูกฉันใช่ไหม คิดจะเอาลูกอมนมแค่ไม่กี่เม็ดมาหลอกฉันอีกงั้นเหรอ”