เหอตังกุยมองไหวตงที่ผมกระเซอะกระเซิงโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด จมูกและใบหน้าของนางเต็มไปด้วยแผลฟกช้ำ เหอตังกุยจดจำใบหน้านั้นได้ชัดเจน
ชาติที่แล้ว เหอตังกุยอาศัยอยู่ในห้องเก็บฟืน คนเฝ้าลานวัดด้านหลังคือไหวตง แรกเริ่มห้องเก็บฟืนนั้นไม่มีเตียง จึงต้องอาศัยกองฟางที่เปียกชื้นเหม็นเน่าไว้ซุกหัวนอน ทำให้แผ่นหลังของเหอตังกุยเกิดผื่นแดงเต็มไปหมด
ผ่านไประยะหนึ่ง จู่ ๆ ไหวตงก็ญาติดีกับเหอตังกุย ทั้งสร้างเตียงนอนเรียบง่ายให้นางหลังหนึ่ง ทั้งมอบผ้าห่มนวมที่ตนใช้ให้แก่นาง เหอตังกุยซาบซึ้งใจมิใช่น้อย นางค่อย ๆ เห็นห้องเก็บฟืนเป็บ้านของตน เพียงเพราะกลัวจะทำจี้ทองสกปรก เวลาทำงานจึงต้องซ่อนจี้ทองของรักของหวงไว้ใต้เตียง
จากนั้นสิบกว่าวัน จี้ทองของนางก็หายสาบสูญ เหอตังกุยทั้งเสียใจและกระวนกระวาย นางร้องห่มร้องไห้เจียนตาย จู่ ๆ ไหวตงก็พุ่งเข้ามาในห้อง มิตรภาพที่ดีพลันเปลี่ยนไปเพียงข้ามวัน นางกล่าวด้วยใบหน้าถมึงทึง “ดึกดื่นค่อนคืนจะร้องไห้เสียงดังหาอะไร” นางนำเชือกมัดตัวเหอตังกุยแน่น แล้วผูกเชือกไว้บนคานห้องเก็บฟืนอีกทีหนึ่ง ทั้งยังยัดฝ้ายอุดปากเหอตังกุยไว้ ก่อนจะใส่กุญแจห้องเก็บฟืนแล้วเดินจากไปไม่หันกลับมา
“เมื่อท่านแม่ชีไหวตงขอให้ค้นห้องของนาง เช่นนั้นห้องของนางก็ต้องเป็ที่ที่ไม่กลัวคนเห็น จะดีกว่าหากหลีกเลี่ยงค้นห้องนั้น” ทันใดนั้นเหอตังกุยก็เอ่ยเปลี่ยนหัวข้อขึ้นมากะทันหัน “แต่ว่า...ข้าอยากค้นตัวนาง”
ทุกคนรวมถึงไหวซินผู้กล่าวหาไหวตงล้วนมองเหอตังกุยด้วยสีหน้าแปลกใจ จากนั้นก็หันไปมองไหวตง
สีหน้าไหวตงเปลี่ยนไปขนานใหญ่ นางคุกเข่าร้องห่มร้องไห้ตรงหน้าแม่ชีไท่ซั่นพลางเอ่ย “ท่านอาจารย์ป้า โปรดให้ความเป็ธรรมแก่ข้าด้วย จี้ทองอันใดกัน ข้าไม่เคยเห็นแม้แต่ครั้งเดียว หากจะค้นตัวข้าต่อหน้าขุนนางของราชสำนัก ไม่เท่ากับการหยามเกียรติข้าหรือ แล้วข้าจะกล้าเงยหน้ามองผู้อื่นได้เยี่ยงไร แต่นี้ต่อไปจะมีตรงไหนในวัดสุ่ยซังให้ข้ายืน?” นางร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด น่าเวทนายิ่งนัก
หลังจากแม่ชีไท่ซั่นออกบวช นางให้กำเนิดบุตรชายนอกสมรสนามว่าหม่าไท่ ปีนี้อายุสิบเก้าปี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเอ้อร์สือหลีผู่ตรงเนินเขา ทุก ๆ เดือนหม่าไท่จะขึ้นเขามาบ่อยครั้ง เขามีหน้าที่ดูแลถังไม้และอ่างล้างหน้าที่ทำจากเหล็ก โดยแม่ชีไท่ซั่นจัดหางานให้ทำเป็กรณีพิเศษ ค่าตอบแทนก็จ่ายสูงกว่าช่างคนอื่นถึงสี่เท่า แม่ชีไท่ซั่นแนะนำคนอื่น ๆ ในวัดว่าหม่าไท่คือลูกชายบุญธรรมของน้องชายนาง ถือเป็หลานชายของนาง แม้ว่าสมองของหม่าไท่จะช้ากว่าคนปกติจนดูเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด แต่แม่ชีหลายคนก็มักจะเข้าหาประจบสอพลอเขาเสมอ
หม่าไท่ไม่ชอบสนทนากับสตรีเท่าไรนัก ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงให้ความสำคัญกับไหวตงเพียงคนเดียว เขามักจะเด็ดดอกไม้ที่เนินเขามาให้นางเสมอ ไม่ว่าแม่ชีคนอื่นจะพูดคุยกับเขาเพียงใด หม่าไท่ก็มักจะทำราวกับไม่ได้ยิน แม้แต่ศีรษะก็ยังไม่เงยขึ้นมามอง ทว่าไม่ว่าไหวตงจะให้เขาทำอะไร บอกเพียงครั้งเดียว เขาก็จะทำตามทันที แม่ชีคนอื่น ๆ จึงอิจฉาและเกลียดชังนางยิ่งนัก มักจะพูดจาถากถางไหวตงว่าไม่รู้นางใช้วิธีไหนถึงจับหม่าไท่ได้อยู่หมัด
แม่ชีไท่ซั่นกลัดกลุ้มใจเื่การแต่งงานของลูกชายมาโดยตลอด เมื่อเห็นบุตรชายของตนชอบสตรีสักคนเสียที นางจึงมีความสุขยิ่งนัก ไหวตงเป็ลูกศิษย์คนที่ห้าของแม่ชีไท่ซี เมื่อก่อนนางเคยเป็สาวใช้ในครอบครัวร่ำรวย นับว่านางเคยพบเจอโลกมาบ้างแล้ว จึงรู้จักปรนนิบัติรับใช้คนและเหมาะสมกับลูกชายของนางที่สุด อีกทั้งสภาพของลูกชายนางในเวลานี้ หากจะหาภรรยาที่ดีกว่านี้ให้เขาก็คงจะเป็ไปได้ยาก สตรีดี ๆ เ่าั้อาจรังเกียจเขาหลังจากแต่งงานกันไปแล้ว...สู้หาคนที่สามารถใช้ชีวิตกับลูกชายของนางได้ ซักเสื้อผ้าทำอาหารและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เท่านี้นางก็ดีใจแล้ว
ดังนั้น แม่ชีไท่ซั่นจึงฝ่าฝืนกฎของวัด มอบหน้าที่และค่าจ้างสูงให้แก่ไหวตงที่อายุเพียงยี่สิบสี่ปี ไม่เพียงเท่านั้นยังให้นางดูแลสมุดบัญชีคลังและกุญแจ หวังให้ไหวตงสะสมเงินของตัวเอง ภายภาคหน้าจะได้มีสินเดิมเมื่อออกเรือน
เหล่าแม่ชีที่ทำงานอยู่ในวัดมากว่าสิบปีกลับไม่เคยได้ัักุญแจคลังสินค้าเลยสักครั้ง พวกนางจึงอิจฉาตาร้อนและโมโหจนปอดแทบะเิ ไหวตงหญิงต่ำช้าเพิ่งเข้ามาอยู่ในวัดได้ไม่ถึงสามปี เหตุใดจึงมอบหมายงานที่ดีและค่าตอบแทนสูงเช่นนี้ให้แก่คนที่ไม่สมควรได้รับเช่นนาง หญิงทรามผู้นี้ไม่ยอมทำงานเป็สาวใช้ในบ้านคนร่ำรวย แต่กลับวิ่งขึ้นเขามาบวชเป็แม่ชี ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้นางทำอันใดผิดจึงถูกขับไล่ออกมา ด้วยเหตุนี้จึงมีแม่ชีหลายคนที่แอบไถเงินไหวตงในที่ลับ ทว่าแม่ชีไท่ซั่นตัดสินใจแล้วว่าจะดูแลไหวตงในฐานะลูกสะใภ้ นางจึงปกป้องไหวตงทุกอย่าง ด่าพวกที่กระทำกับไหวตงว่าเป็คนใจดำ เป็เหตุให้ไม่มีผู้ใดคิดกลั่นแกล้งนางอีก นับแต่นั้นมาไหวตงก็สามารถยืนหยัดในวัดสุ่ยซังได้อย่างมั่นคง
แม่ชีไท่ซั่นขมวดคิ้วพลางโน้มตัวลงพยุงไหวตงขึ้นมา นางเหลือบตามองเหอตังกุยก่อนจะแสยะยิ้มเยือกเย็นพลางกล่าว “คุณหนูเหอ ข้าพูดแล้วว่าข้าเต็มใจออกเงินซื้อจี้ทองที่เหมือนของเดิมของเ้า เ้าอย่ารังแกผู้อื่นมากเกินไปนัก ชีวิตแม่ชีอย่างพวกเราไม่มีค่าเท่าคุณหนูครอบครัวร่ำรวยอย่างพวกเ้าหรอก แต่พวกเรามีพระพุทธองค์อวยพร ฮ่องเต้ประทานสิทธิ์สามข้อใหญ่แก่ผู้ออกบวช หนึ่งในนั้นคือ “ขออนุญาตจากพวกเรา” หมายความว่าหากไม่มีหลักฐานจริง ๆ ข้อกล่าวหาทั้งหมดของผู้ออกบวชจะต้องผ่อนผันหรือยกเลิก เ้าดูถูกพวกเราได้ แต่เ้าจะิ่พระเกียรติของฮ่องเต้ด้วยกระนั้นหรือ?”
สีหน้าของต้วนเสี่ยวโหลวและลู่เจียงเป่ยมืดทะมึน พลางมองเหอตังกุยด้วยความกังวล แม่ชีไท่ซั่นกล่าวไม่ผิด อีกทั้งยังยกฮ่องเต้ขึ้นมาอ้าง หากเหอตังกุยยังฝืนจะเข้าไปค้นตัวไหวตง ที่แห่งนี้มีดวงตานับร้อยจับจ้องอยู่ มากคนก็มากความ แม้วันนี้จะพบจี้ทองบนตัวไหวตง แต่ภายภาคหน้าก็รับประกันได้ยากว่าจะไม่มีใครหยิบยกเื่นี้มาโจมตีเหอตังกุย
ต้วนเสี่ยวโหลวคิดไกลไปอีกขั้นหนึ่ง หากเหอตังกุยแต่งเข้าจวนตระกูลต้วน นางจะได้รับพระราชโองการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์จากฮ่องเต้ อาจจะมีศัตรูการเมืองของเขานำเื่ที่เกิดขึ้นวันนี้รายงานต่อฮ่องเต้... เอาเถอะ คิดมากเกินไปแล้ว... แต่กันไว้ดีกว่าแก้
เหอตังกุยไม่ใช่ชายาขุนนาง นางเป็เพียงสตรีชาวบ้านธรรมดา ด้วยโทษฐาน “ไม่เคารพฮ่องเต้” นั้น เกรงว่ามีดคงบั่นคอนางทันที เนื่องด้วยฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเป็คนอารมณ์ไม่ปกติ ยามพระองค์ปกติก็จะขยันทรงงานราชกิจบ้านเมืองและห่วงใยประชาชน อีกทั้งลงทุ่งไถนา แต่หากเป็ยามที่สูญเสียความเป็ตัวเองก็จะหยิบดาบขึ้นมาบั่นคอคน สั่งปะาเก้าชั่วโคตร ยามบ้าคลั่งเสียสติก็จะฉีกทึ้งร่างคนด้วยมือเปล่า แม้กระทั่งหัวกะโหลกของคนตายก็ยังนำมาทำเป็เครื่องประดับและประทานให้เหล่าองครักษ์สวมใส่
ทุกคนจับจ้องไปที่เหอตังกุย บางส่วนก็เป็ห่วงนาง บางส่วนก็เกิดความกังวลขึ้นในใจ บางส่วนก็กำลังยินดีในความโชคร้ายของคนอื่นและบางส่วนก็ไม่สนใจเสมือนเื่นี้ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเอง
ความทะนงบนใบหน้าของเหอตังกุยไม่ได้จางหายไป นางหลุบตาลงเล็กน้อยแล้วเริ่มร้องเพลง “มันเป็ชั้นวางที่ถูกสร้างจากใบไผ่อ่อนและเปลือกต้นจื่อที่กำบังลมได้ มีดอกคำฝอยซ่อนไว้ตรงกลาง มีลักษณะคล้ายรากสูตี้[1] ที่ใช้ในรูปแบบของป่านเซี่ย[2] มันต้องอาศัยรถม้าเดินทางไปยังที่แสนไกล แรกเริ่มยังเขียวขจีแต่นานวันจะค่อย ๆ จางลงกลายเป็สีเหลือง ผ่านการทุบตีนับร้อยจนกลายเป็คู่ แต่เมื่อส่งออกไปนับพันลี้กลับต้องจากลา เมื่อเก่าแล้วโยนทิ้งข้างทางและต้อนรับของใหม่ เมื่อยังเป็เด็ก มามาร้องให้บ่าวรับใช้ฟัง โชคชะตาบุตรสาวขมขื่นดั่งโสมแก่ น้ำตาไหลนองหน้าทั้งชีวิต อย่าได้แต่งงานเข้าตระกูลใหญ่ไม่เช่นนั้นชีวิตเ้าจะหาไม่...”
บทเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ท่วงทำนองนุ่มนวลและน้ำเสียงอ่อนหวานไพเราะ ทำให้ต้วนเสี่ยวโหลวตกอยู่ในภวังค์ ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงเกิดความอึดอัดใจว่าเหตุใดนางจึงทำเช่นนั้น? หรือนางคิดจะใช้บทเพลงสะกดจิตใจทุกคน? หรือคิดจะยกเลิกการค้นหา...แล้วปิดคดี?
ทันใดนั้นไหวตงก็กรีดร้อง “กรี๊ด!!! ปีศาจ....” สิ้นเสียง นางก็หยิบของบางอย่างออกจากด้านในเสื้อแล้วโยนออกไป
“รับไว้” เหอตังกุยหยุดร้องเพลงในทันใด นางเบิกตากว้างก่อนร้องะโ
เลี่ยวจือหย่วนที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบะโขึ้นรับสิ่งนั้นไว้ก่อนมันจะร่วงสู่พื้น เมื่อแบมือออกมองอย่างละเอียดพบว่าสิ่งนั้นคือถุงผ้าเล็ก ๆ โดยรอบปักลายดอกเหมยสีขาวไว้สามดอก มีกลิ่นหอมเย็นฟุ้งกระจายเตะจมูกอย่างต่อเนื่อง
เลี่ยวจือหย่วนเลิกคิ้วมองเหอตังกุยพบว่านางยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าเบา ๆ ดังนั้นเลี่ยวจือหย่วนจึงดึงเชือกที่ถักด้วยเส้นไหมออก ก่อนจะเทของที่อยู่ด้านในออกมา
วัตถุครึ่งวงกลมส่องแสงสีทองวาววับแยงตาอยู่กลางฝ่ามือหนาของเลี่ยวจือหย่วน มีคนมากมายจับจ้องเหอตังกุยด้วยสายตาหวาดกลัวและใ นางใช้วิธีใดบีบให้ไหวตงส่งสิ่งนั้นให้แก่ตน? เมื่อครู่ที่ไหวตงพูดว่า “มีปีศาจ” หมายความว่าอย่างไร?
เหอตังกุยมองแม่ชีไท่ซั่นพลางเอ่ยถามอย่างใจเย็น “ท่านแม่ชีมีสิ่งใดอยากอธิบายหรือไม่เ้าคะ? ปกป้องผู้กระทำผิดต่อหน้าขุนนางที่รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ให้ออกมาทำราชกิจ ข้าไม่เคารพฮ่องเต้หรือท่านกันแน่ที่เป็เช่นนั้น? ท่านแม่ชี ท่านเป็ผู้ออกบวช มีทวยเทพทั้งหลายคอยปกปักรักษา อีกทั้งยังมีอำนาจพิเศษทั้งสามข้อคอยปกป้อง ท่านคงไม่กลัวการขึ้นศาลและการถูกซักถามใช่หรือไม่?”
แม่ชีทั้งหลายเก็บคำสบประมาทก่อนหน้านี้กลับคืน ก่อนจะสาดสายตาพินิจคุณหนูเหอผู้มีอายุเพียงสิบปีที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง นางสวมชุดสีขาวเรียบ สวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีชมพู มวยผมของนางพันด้วยผ้าเส้นสีเขียว เป็การแต่งตัวที่ไม่พิเศษอันใด แต่กลับขับให้ความสง่างามของนางเด่นชัดราวกับเทพธิดาในภาพวาดก็มิปาน
เมื่อแม่ชีไท่ซั่นได้ยินว่าเหอตังกุยจะพาตนขึ้นศาล ความใระคนโกรธแค้นจึงยิ่งเพิ่มพูน นางจับจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเดือดดาล ดวงตาสดใสดำขลับราวกับน้ำเย็นใสสะอาดยากที่จะแยกแยะความรู้สึกคู่นั้นก็มองกลับมาที่นางเช่นเดียวกัน แม่ชีไท่ซั่นสั่นสะท้านไปทั้งตัว นั่นมันสายตาอันใดกัน? เย็นะเืเสมือนภูตผีปีศาจก็ไม่ปาน
ต้วนเสี่ยวโหลวมองเหอตังกุยด้วยสายตาฉงน ก่อนจะเอ่ยถาม “สาวน้อย เมื่อครู่เกิดเื่อันใดขึ้น?”
เหอตังกุยยิ้มบางพลางเอ่ย “เมื่อสิบปีก่อน ต้าเจี๋ยลี่ช่างฝีมือแห่งปัวซือ[3] มาที่จงหยวนเป็ครั้งแรก เขาวางแผนจะอยู่จงหยวนเพียงสามวัน มารดาของข้าจึงใช้ทองจำนวนมากเพื่อสืบหาที่อยู่ของต้าเจี๋ยลี่ นางนำผ้าไหมสามสิบพับไปที่บ้านของเขาด้วยตัวเอง ขอให้เขาทำจี้ทองให้ ใช้เวลาขอร้องอยู่นานกว่าเขาจะยอมรับปาก ต้าเจี๋ยลี่ต้องพักอยู่จงหยวนถึงสองเดือนเพื่อตีจี้ทองอันนี้ แม้จะใช้ทองคำเพียงครึ่งสลึง ทว่ากลับละเอียดสวยงาม เมื่อจี้ทองเสร็จแล้ว ข้าสวมมันในงานเลี้ยงอายุครบเดือนของข้า มีแขกสตรีหลายท่านถูกใจจี้ทองจนต้องขอซื้อกับท่านแม่ในราคาแปดร้อยตำลึงแต่ท่านปฏิเสธ นับแต่นั้นมา ข้าจึงพกจี้นี้ติดตัวตลอดเวลา เพื่อระลึกบุญคุณอันใหญ่หลวงของมารดาที่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่”
ลู่เจียงเป่ยเอ่ยอย่างแปลกใจ “ต้าเจี๋ยลี่? ข้าได้ยินมาว่าปีนั้นองค์หญิงอันเสนอทองคำสามร้อยแท่งให้แต่กลับเชิญเขามาไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว เหตุใดมารดาของเ้าใช้เพียงผ้าไหมสามสิบพับก็สามารถซื้อเวลาทำงานสองเดือนของเขาได้เสียแล้ว?”
ต้วนเสี่ยวโหลวประหลาดใจยิ่งนักจึงเอ่ยถาม “เท่าที่รู้ ปัวซือผลิตผ้าไหมและสิ่งทอขนสัตว์ ผ้าไหมแบบใดกันที่ถูกตาต้องใจเขา?”
เหอตังกุยพูดอย่างไม่รีบร้อน “เื่นั้น...เป็เื่ราวอีกเื่หนึ่ง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาตามอำเภอใจ แม่ชีหลายท่านจับจ้องข้าอยู่ ใต้เท้าเลี่ยวเ้าคะ มอบจี้ทองให้ข้าเ้าค่ะ” เลี่ยวจือหย่วนมอบจี้ให้เหอตังกุยด้วยรอยยิ้ม เห็นเพียงนางใช้มือซ้ายหมุนวนจี้ทองอันนั้น เข็มปักผ้าก็พลันปรากฏขึ้นบนนิ้วชี้มือขวาของนาง ก่อนจะสอดเข็มเข้าไปบริเวณด้านล่างของจี้ทอง เกิดเสียง “แกรก” จี้ทองก็เปิดออกเป็สี่ส่วน
เหอตังกุยเลือกตลับเล็กในจี้ทองออกมาหนึ่งตลับ ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ย “บทเพลงที่ข้าร้องเมื่อครู่คือบทเพลงที่มารดาของข้าชอบร้องตอนนางเป็เด็ก ปีนั้นนางขอให้ต้าเจี๋ยลี่ใส่สิ่งที่ทำให้เสียงสะท้อนและสั่นไหวลงไปในจี้ทอง ตราบใดที่นางร้องเพลงนี้ จี้ทองก็จะสั่นไหว ขยับเขยื้อนหมุนวนรอบ เป็ของเล่นให้ลูกน้อยที่นอนในเปลอย่างข้าได้หัวเราะ จริง ๆ แล้วมีเพียงเสียงมารดาของข้าผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นกลไกนี้ได้ แต่โชคดีที่เสียงข้าละม้ายคล้ายคลึงเสียงท่านแม่ ข้าพยายามเลียนแบบท่านแม่อย่างสุดความสามารถ จึงทำให้จี้ทองสั่นไหวได้ แต่ขอบเขตการเปลี่ยนแปลงคงจะเบาบางเกินไป จึงมีเพียงผู้ที่ซ่อนมันไว้ในตัวเท่านั้นที่จะรับรู้การสั่นะเืได้ และแม่ชีไหวตงก็คือคนที่ซ่อนจี้ทองเอาไว้กับตัว เมื่อครู่นางคงจะนึกว่าด้านในจี้ทองมีสิ่งมีชีวิตบางอย่าง ด้วยความหวาดกลัวจึงโยนมันออกมา”
ไหวตงล้มลงไปกองกับพื้น ขบริมฝีปากแน่นไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เหล่าแม่ชีรอบ ๆ ก็ขยับออกจากนางจนเกิดเป็ที่ว่างขนาดใหญ่
ลู่เจียงเป่ยและพวกได้ยินดังนั้นก็เอ่ยชมไม่หยุด แม่ชีทั้งหมดที่ได้ฟังต่างตะลึงงัน มีของเช่นนี้อยู่ในโลกด้วยหรือ ลู่เจียงเป่ยยังคงมีข้อสงสัย “เ้ารู้ได้อย่างไรว่าของชิ้นนี้อยู่บนตัวของนาง ไม่ได้อยู่ในห้องหรือที่อื่น ๆ ?”
ไหวตงในชาติที่แล้ว เพื่อจี้ทองอันนี้ นางถึงกับอดทนอดกลั้นรอเวลาถึงสองเดือนกว่าจะลงมือ นางจึงยิ้มและตอบเพียงว่า “ใต้เท้าอาจจะไม่เชื่อ ข้าพกจี้ทองนี้มากว่าสิบปี หัวใจของข้าเชื่อมต่อกับหัวใจของมัน อีกอย่างทุกท่านโปรดดูสิ่งนี้” นางยกตลับจี้เล็ก ๆ อันหนึ่งขึ้นมาพลางกล่าว “เมื่อก่อนด้านในสิ่งนี้เคยบรรจุเครื่องหอม แม้ตอนนี้จะไม่มีแล้วแต่กลิ่นก็ยังคงหอมมาก สตรีคนใดบ้างที่ไม่ชอบกลิ่นหอม? แม่ชีก็คือสตรีเช่นกัน เหตุนี้ข้าจึงคาดเดาว่าคนที่ขโมยจะต้องใช้มันเป็ถุงหอม”
ต้วนเสี่ยวโหลวเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “ตลับเครื่องหอมงดงามเช่นนี้ เหตุใดเ้าถึงไม่ใส่เครื่องหอมลงไปเล่า?”
เหอตังกุยเอ่ยเสียงต่ำให้เขาได้ยินเพียงคนเดียวด้วยใบหน้าปกติ “ข้าน้อยลำบากยิ่งนัก เครื่องหอมเล็กน้อยเพียงตลับเดียวก็ต้องใช้เงินถึงสามสี่ตำลึง ข้าน้อยซื้อไม่ไหวหรอกเ้าค่ะ”
ต้วนเสี่ยวโหลวได้ยินดังนั้นจึงอดเสียใจมิได้ เขาสมควรตายยิ่งนัก ถามคำถามเช่นนี้กับนางได้เยี่ยงไร? เคยได้ยินคนอื่นพูดมาแท้ ๆ ว่าแม้แต่อยากจะกินยาบำรุงร่างกาย ก็ทำได้เพียงไปขอยาสมุนไพรที่ไร้คุณภาพกับโรงยาของวัดสุ่ยซัง ยังจะถามนางอย่างโง่เขลาอีกว่าเหตุใดจึงไม่ใช้เครื่องหอม
เหอตังกุยอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าหดหู่ของเขา “ใต้เท้าต้วนอย่าถือสาเลยเ้าค่ะ ความจริงแล้วยังมีอีกหนึ่งเหตุผล นั่นคือตัวข้าคร้านจะลงมือทำ ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรืออยู่บนูเา หากอยากได้กลีบหรือเกสรดอกไม้นั้นมิใช่เื่ยาก หลังจากตากแดดก็สามารถนำมาใส่จี้ทองได้ แต่ข้าี้เีเกินกว่าจะใช้เครื่องหอม ข้าเป็เพียงเด็กไม่มีการไม่มีงานทำผู้หนึ่ง ไม่มีเงินให้ใช้สอยถือเป็เื่ปกติเ้าค่ะ”
เมื่อต้วนเสี่ยวโหลวเห็นนางพูดไปยิ้มไป หัวใจก็ยิ่งเกิดความรักใคร่เอ็นดู สตรีผู้นี้ต่างจากสตรีที่เขาเคยเห็นมาก่อนมากมายนัก... เลี่ยวจือหย่วนสะกิดเอวของเขา แค่นเสียงเ็าขึ้นจมูกพลางเอ่ย “เสี่ยวต้วน ข้าขออภัยที่ต้องขัดบทสนทนาของพวกเ้าทั้งสอง แต่...เ้าโปรดเหลือบตาขึ้นและมองไปด้านนั้น...”
ต้วนเสี่ยวโหลวเพิ่งสังเกตเห็นว่าแม่ชีไท่ซั่นและเหล่าแม่ชีทุกคนกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นรอคำตัดสินว่าจะจัดการพวกนางเช่นไร บางทีพวกนางอาจ้าความเห็นใจจากเหล่าองครักษ์ มีคนไม่น้อยร่ำไห้เสียงดังระงม แต่น่าเสียดายที่เป็เพียงแค่เสียงเท่านั้น ไม่มีหยาดน้ำตาไหลออกมาสักหยด
--------------------------------------------------------------
[1] รากสูตี้ คือ ต้นโกฐขี้แมว
[2] ป่านเซี่ย คือ สมุนไพรโหราข้าวโพด
[3] ปัวซือ หมายถึง จักรวรรดิเปอร์เซีย
