หากเฉินอ๋องเสียมารยาทต่อหน้าธารกำนัลด้วยเหตุนี้ผลลัพธ์ที่ตามมาไม่อาจคาดคิด...
เมื่อคิดเช่นนี้ นางประคองเฉินอ๋องเดินไปตามทางที่เขาชี้ไม่นานนักจึงมาถึงเรือนชิ่นฟางเก๋อ
หรงหว่านซีหาห้องหนึ่งห้องแล้วให้เฉินอ๋องนอนราบลงบนเตียงขณะคิดจะส่งให้เด็กรับใช้ไปตักน้ำมาทว่าภายในเรือนชิ่นฟางเก๋อราวกับไม่มีหนูปี้แม้แต่นางเดียว
“ท่านนอนอยู่ที่นี่สักครู่ข้าจะไปตักน้ำเย็นมาโพกศีรษะให้ท่าน อาจจะดีขึ้นสักหน่อย” หรงหว่านซีเอ่ย
เฉินอ๋องพยักหน้าพลางมองนาง...
เห็นที่สุรานี้คงจะมีฤทธิ์รุนแรง หรงหว่านซีพบว่าแววตาของเฉินอ๋องที่ส่งมายังนางในตอนนี้เปี่ยมด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างคาดไม่ถึง
เดิมทีแววตาของเขาสุกสกาวราวแสงจันทร์และดวงดาวเมื่อยามนี้ถูกกระตุ้นด้วยสุราปลุกกำหนัด ดวงตาคู่นี้จึงยิ่งมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนคล้ายกับเวทมนตร์สะกดแค่เพียงสบตากลับถูกดึงดูดให้ตกหลุมพรางลึกอย่างคาดไม่ถึง...
หรงหว่านซีสะดุ้งกายก่อนจะส่ายหน้าไปมานางลอบหัวเราะให้กับความเลอะเลือนของตน ท้ายที่สุดก็ยังเข้าทางเขาถูกเขาเย้าแหย่สำเร็จจนได้
ความจริงแล้วแค่คิดก็ไม่เท่าไร วินาทีที่ตกหลุมพรางก็ไม่ถือว่าเป็อะไรผู้คนต่างมีใจรักความสวยความงาม ก็เหมือนกับการถูกดึงดูดจนขาดสติชั่วครู่ยามพบดอกไม้ที่บานสะพรั่งอย่างโดดเด่นท่ามกลางสวนดอกไม้สำหรับนาง เฉินอ๋องก็เหมือนกับต้นหลิวทะนงตัว ต้นสนอันแข็งแกร่งดอกไม้งามท่ามกลางผีเสื้อในสวนดอกไม้ งดงามและมีค่ามากพอให้ผู้คนต้องชื่นชม
หรงหว่านซีออกไปหาอ่างน้ำในโถงของห้องเล็กห้องนี้เท้าข้างหนึ่งก้าวออกจากธรณีประตูไปแล้ว จู่ๆ กลับชะงักฝีเท้า! จากนั้นหันหลังกลับมามองเฉินอ๋อง...
ถ้าองค์รัชทายาทอยากใช้สุราฤทธิ์แรงนี้ทำให้เฉินอ๋องเสียมารยาทต่อหน้าผู้คนเหตุใดถึงปล่อยให้พวกเขาออกมาจากตำหนักใหญ่อย่างง่ายดายเช่นนี้? แท้จริงแล้วตอนนั้นองค์รัชทายาทสามารถรั้งเฉินอ๋องเอาไว้และสั่งให้เฟิงเป่ยหนิงกับเฟิงเป่ยอี๋พานางมายังเรือนชิ่นฟางเก๋อเช่นนี้ก็สมเหตุสมผลไม่ใช่รึ? องค์รัชทายาทสามารถรั้งเฉินอ๋องไว้อย่างง่ายดายทว่าเขากลับไม่ทำเช่นนั้น
หรือเขาจะยอมรามือง่ายๆ เช่นนี้?
จากนิสัยดื้อรั้น หากไม่ได้สิ่งที่้าขององค์รัชทายาทการวางมือย่อมไม่มีทางเป็ไปได้เด็ดขาด นอกเสียจากเขายังคงมีแผนการต่อไป
หรงหว่านซีย่างก้าวเข้ามาในห้องและวางอ่างน้ำในมือไว้ที่เดิมไม่แปลกที่ทำไมภายในเรือนชิ่นฟางเก๋อถึงไม่มีเด็กรับใช้สักคน คาดว่าคง้าให้นางออกไปตักน้ำด้วยตนเองเพื่อล่อนางออกไปกระมัง?
หรงหว่านซีปิดประตูและเดินเข้ามาให้ส่วนของห้องนอน
ทันใดนั้นหันหลังไปมองประตูห้องที่ถูกปิดสนิท คิดว่า...เรือนชิ่นฟางเก๋อแห่งนี้ก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน!
แล้วถ้านางไม่ออกไปตักน้ำเล่า?หรือองค์รัชทายาทก็จะปล่อยให้นางเฝ้าเฉินอ๋องเช่นนี้จากนั้นทำให้แผนของเขาไม่สำเร็จ?
องค์รัชทายาทเป็คนคิดวางแผนละเอียดรอบคอบอย่างมากผู้หนึ่งแผนขั้นที่หนึ่ง เขา้าทำให้เฉินอ๋องเสียมารยาทต่อหน้าผู้คน แผนขั้นที่สองหากเฉินอ๋องรู้ตัวว่าในสุรามีบางอย่างผิดปกติแล้วขอออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาด้วยเหตุนี้จึงคิดจะมาล่อเสือออกจากถ้ำที่เรือนชิ่นฟางเก๋อ จากนั้นตามด้วยละครดีๆสักบท หรือ...หรือมีแค่แผนขั้นที่สองก็หมดแล้ว?
ไม่มีทาง ในเมื่อคิดได้กระทั่งแผนขั้นที่สอง ถ้าเช่นนั้นเขาก็ต้องรู้ว่าหากไม่สามารถทำให้เฉินอ๋องอยู่ตามลำพังก็ควรจะทำอย่างไรต่อไป
เรือนชิ่นฟางเก๋อคือสถานที่ต่อไปที่ทุกคนจะมาชมการแสดงละครองค์รัชทายาทให้พวกเขามายังเรือนชิ่นฟางเก๋อ แสดงว่าอยากให้เกิดเื่อะไรบางอย่างกับเฉินอ๋องที่นี่ประจวบเหมาะกับอีกครู่ทุกคนจะตามมาเห็นพอดี
เพื่อให้มั่นใจว่าละครเื่นี้สามารถดำเนินต่อไปจนถึงเวลาที่กำหนดองค์รัชทายาทจะต้องมีวิธีสำหรับรอจัดการกับนางอย่างแน่นอนไม่ว่าอย่างไรก็มีหนทางทำให้เฉินอ๋องต้องอยู่ตามลำพัง
ดังนั้นจะอยู่ที่เรือนชิ่นฟางเก๋อต่อไปไม่ได้!
เมื่อหรงหว่านซียืนใช้ความคิดอยู่ในห้องโถงครู่ใหญ่ ทันใดนั้นรีบก้าวเท้ากลับไปเพื่อดึงให้เขาลุกขึ้น
“อะไรกัน?” เฉินอ๋องในยามนี้ทรมานยิ่งนักน้ำเสียงไม่สุขุมเช่นก่อนหน้านี้ และ...ฟังดูน่าหลงใหลเสียแล้ว
“อยู่ที่เรือนชิ่นฟางเก๋อไม่ได้แล้ว” หรงหว่านซีเอ่ย“พวกเราต้องรีบไปจากที่นี่ ท่านรู้หรือไม่ว่าละแวกนี้ยังมีที่ใดที่ท่านพอจะไปนอนพักได้บ้าง?”
เฉินอ๋องพยายามสุดความสามารถเพื่อข่มลมหายใจหอบถี่และเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบมากที่สุด“จะดีที่สุดหากเ้าไม่ััข้า ไม่เช่นนั้นสถานการณ์จะยิ่งย่ำแย่กว่าเดิม”
หรงหว่านซีเข้าใจความหมายของเฉินอ๋อง แต่ต่อให้เป็เช่นนั้นนางกลับไม่ได้ปล่อยเขาออกด้วยความตื่นตระหนกหรือแสดงท่าทีปกป้องตัวเองแต่อย่างใดนางยังคงสุขุมและเอ่ยอย่างราบเรียบ “ท่านอดทนอีกสักนิด ข้ารู้ว่าท่านมีความสุขุมเยือกเย็นเป็อย่างมากหากผู้อื่นมาเห็นท่านทำเื่ขายหน้าเข้า สถานการณ์จะยิ่งแย่กว่า”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงราบเรียบเช่นนี้ของนางเฉินอ๋องจึงรู้สึกค่อนข้าง...อับอายสักหน่อย
เขาไม่อยากให้นางมาเห็นสภาพของตนในตอนนี้สักนิด
หรงหว่านซีประคองเขาลุกขึ้นและลอบตำหนิตนเองภายในใจตอนอยู่ในงานเลี้ยงของตำหนักใหญ่ เฉินอ๋องสติพร่าเลือน ทว่านางกลับไม่มีสติรู้ตัวทั้งที่ไม่ได้ดื่มสุรานั่นขณะองค์รัชทายาทบอกให้มายังเรือนชิ่นฟางเก๋อ นางยังไม่อาจรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลระหว่างเดินมาที่นี่ถึงเริ่มรู้สึกตัวหลังเดินตามเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นทีละก้าวนางนึกเกลียดตนเองที่ความคิดตื้นเขินอย่างเหลืออด
ในตอนนั้นนางคิดแค่ว่าอยากจะออกจากตำหนักใหญ่และให้เฉินอ๋องไปหาที่นอนพักสักครู่รอให้เฉินอ๋องดีขึ้นสักหน่อยค่อยคิดแผนการต่อไปนอกจากนั้นยังคิดแล้วว่าหลังเฉินอ๋องดีขึ้นบ้างจะเปิดโปงสุรานั่นต่อหน้าผู้คนอย่างไร ทว่านางคิดมากเกินไปกลับกลายเป็ละเลยต่อต้นตอของเื่ราวที่เดิมทีเป็อันตรายอยู่แล้ว
หรงหว่านซีรู้สึกว่าร่างกายของเฉินอ๋องไม่อาจควบคุมเสียแล้วอีกทั้งยังหอบหายใจถี่กระชั้น ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดลงบนข้างใบหูของนางเป็เหตุให้ร่างของหรงหว่านซีรู้สึกชาวาบโดยพลัน หัวใจสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมเล็กน้อย...ทว่าฝีเท้ายังคงหนักแน่นดังเดิม
หรงหว่านซีคิดว่าเหตุที่ตนใจสั่นเป็เพราะกังวลว่าเฉินอ๋องจะไม่อาจทานทนฤทธิ์ยาครั้นสติพร่าเลือนจึงเห็นนางเป็คนอื่นและทำตามความ้า
ความบริสุทธิ์ของตนเป็อีกเื่หนึ่งแต่ถ้าเฉินอ๋องทำเช่นนั้นแล้วถูกผู้อื่นมาพบเข้าคงต้องอับอายขายหน้าเป็อย่างมาก
ไม่ง่ายนักกว่าจะสามารถประคองเขาเดินมาถึงหน้าประตูหรงหว่านซีเปิดประตูและก้าวออกนอกธรณีประตูไปก่อนขณะกำลังจะหันมาประคองเฉินอ๋องที่ยืนพิงวงกบประตูทันใดนั้นด้านหลังศีรษะถูกฟาดอย่างแรง! ภาพเบื้องหน้ากลายเป็สีดำ...
เฉินอ๋องเห็นชายชุดดำฉุดร่างหรงหว่านซีออกไปเขาทุบบานประตูอย่างแรงก่อนจะรีบก้าวเท้ายาวตามออกไป
ทว่าฝีเท้ากลับไม่ฟังคำสั่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ไม่อาจขยับเขยื้อน ลมหายใจไม่สม่ำเสมอสายตาเหลือบเห็นชายชุดดำผู้นั้นเลี้ยวเข้ามุมหนึ่งก่อนจะหายลับไป... ขณะกำลังนึกเกลียดตนเองทันใดนั้นได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
“พี่เฉิน ท่านเป็อะไรไปหรือ?”
เฉินอ๋องตกตะลึง!
เมื่อครั้งยังอยู่ในสำนักไท่เฉวเยว่เอ๋อร์กับเขามีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมากที่สุดเขารู้ว่านางเกลียดฐานะอันต้อยต่ำของตนเป็ที่สุด เพราะไม่อยากทำให้เยว่เอ๋อร์ต้องรู้สึกไม่ดีเขาจึงบอกว่า หากอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง เ้าจงเรียกข้าว่าพี่เฉิน
และนางก็ขานรับด้วยความยินดี
วินาทีนั้น เขาเห็นนางยกยิ้มอย่างมีความสุข นางบอกว่า พี่เฉินยังคงเป็ท่านที่เข้าใจข้า
แต่...เขาเข้าใจนางจริงหรือ?
วินาทีนั้นเขามั่นใจ ทว่าวินาทีนี้สติที่ยังหลงเหลืออยู่บอกเขาว่าเขาไม่มั่นใจ
“พี่เฉิน ท่านเป็อะไรไป? ไม่สบายหรือเพคะ?”ฉินอิ่งเยว่เดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าเขา
นางยังเหมือนเดิมอย่างในแบบที่เขาคุ้นเคยผงหอมกลิ่นดอกกุหลาบส่งกลิ่นบางเบา นางบอกว่านางชอบกลิ่นนี้มากที่สุดของดีมีค่าภายในจวนล้วนเป็ของพี่สาวบุตรฮูหยินแต่มีเพียงดอกกุหลาบเหล่านี้ที่พี่สาวบุตรฮูหยินเอกนึกรังเกียจเพราะมีหนามจึงไม่หวงแหนและตกมาถึงนาง
นางบอกว่ามีหนามแล้วอย่างไรกัน?ขอเพียงงดงาม ขอเพียงมันมีกลิ่นหอมน่าหลงใหลย่อมมีคนไขว่คว้าเอาไว้โดยไม่สนใจความเ็ป นอกจากนั้นมันยังมีประโยชน์หลายอย่างข้าสามารถใช้มันยามอาบน้ำ พอกหน้า ทำผงหอม ขอเพียงมีประโยชน์ก็พอแล้วหากเ็ปสักหน่อยจะเป็อะไรไป...
“พี่เฉิน ท่าน...ท่านเป็อะไรไป? ท่านอย่าเอาแต่พิงอยู่บนเสาเช่นนั้น หนาวถึงเพียงนี้ข้าประคองท่านกลับห้องนะเพคะ” ฉินอิ่งเยว่เอ่ยพลางประคองแขนเขา
เฟิงเป่ยเฉินมองนางพลางขมวดคิ้วเป็ปม
เื่นี้ นางไม่รู้งั้นหรือ?
“ท่านนี่นะ จริงๆ เลยเชียว คออ่อนก็ไม่ควรดื่มเยอะขนาดนี้นะเพคะ...ข้ารู้ว่าท่านรู้สึกไม่ดีนัก ใจของข้าจะไม่เป็ทุกข์เช่นกันได้อย่างไร? แต่...เื่มาถึงขั้นนี้จะทำอะไรได้เล่า... พี่เฉินท่านอย่าได้ทรมานตนเอง ข้าเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจ...”
น้ำเสียงของนางอ่อนโยนเหมือนในอดีตต่างจากน้ำเสียงออดอ้อนเช่นยามอยู่ข้างกายองค์รัชทายาทโดยสิ้นเชิง
นางประจบองค์รัชทายาท แต่ยามอยู่กับเขาคือตัวตนที่แท้จริง...
หลังเข้ามาในห้อง ฉินอิ่งเยว่ปิดประตูและกดร่างเขาลงบนเก้าอี้“ห้ามขยับไปไหนตามอำเภอใจ ท่านพักสักครู่ข้าจะไปรินน้ำชาให้ท่านสักจอกเพื่อดื่มสร่างเมาท่านอย่าคิดแค่ว่านี่คือน้ำจับเลี้ยงน้ำจับเลี้ยงช่วยให้สร่างเมาได้ดีที่สุดเชียวนะเพคะ!นอกจากนั้นน้ำจับเลี้ยงยังมีประโยชน์อีกมาก ท่านลืมที่ข้าเคยบอกท่านแล้วหรือท่านลืมหมดแล้วหรือ...”
เสียงของนางยังคงดังต่อไป นอกจากนั้นยังฟังดูหดหู่เล็กน้อย...
เฟิงเป่ยเฉินหอบหายใจถี่กระชั้นมากยิ่งขึ้นคล้ายไม่กล้าหันไปมองหน้านาง
“พี่เฉิน...”ฉินอิ่งเยว่ส่งจอกน้ำชาพร้อมกับคุกเข่าลงต่อหน้าเขา “ท่านดื่มเสียก่อนหากมีอะไรจะพูด ท่านมีสติเสียก่อนพวกเราค่อยพูดกัน...ข้ารู้ว่าท่านมีอะไรอยากจะพูดกับข้า ข้าถึงได้ลอบมาพบท่าน...”
ท่าทางของนางน่าสงสารยิ่งนัก หยดน้ำตาเอ่อเป็ประกาย
“เยว่เอ๋อร์!”ทันใดนั้นเฉินอ๋องคว้ามือนางไว้แน่น
มือของฉินอิ่งเยว่กระตุก น้ำจับเลี้ยงจอกนี้จึงหกใส่อาภรณ์ตัวนอกของนางจนเปียกไปทั้งร่าง
“พี่เฉิน ท่านเป็อะไรไป?” ภายในแววตาของนางเปี่ยมด้วยมนต์เสน่ห์
นางรู้ว่าต่อให้เป็คนสุขุมหนักแน่นเพียงใดก็ไม่อาจต้านทาน “เยวียนหยางจุ้ย*”ยาปลุกกำหนัดนี้ถูกส่งมาจากแคว้นหั่ว ฤทธิ์ของยาไม่ต่างจากของต่ำในหอนางโลมต่อให้เป็เทพเซียนที่ตัดขาดอารมณ์ทั้งเจ็ดอายตนะทั้งหก หากดื่มยานี้เข้าไปอย่างมากที่สุดคือครึ่งชั่วยาม หลังจากก็ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป
“เยว่เอ๋อร์ เหตุใดกัน?” ถึงลมหายใจของเฟิงเป่ยเฉินหอบถี่เขาก็ไม่อยากทำอะไรนาง ต่อให้อ้างว่าเขาทำไปเพราะฤทธิ์ยา แต่เขายังไม่อยากล่วงเกินนางเขาแค่อยากจะถามแค่ว่า เพราะอะไร...
“พี่เฉิน...” ฉินอิ่งเยว่ลองดึงมือออกจากมือของเขาทว่าเขากลับจับไว้แน่นยิ่งนัก “พี่เฉิน ท่านทำข้าเจ็บ...”
ด้วยเหตุนี้เฉินอ๋องถึงปล่อยมือออกแต่เขายังคว้าไหล่ของนางเอาไว้ จดจ้องนางไม่วางตาและเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ“แท้จริงแล้วเพราะเหตุใด? เ้ากับองค์รัชทายาทครองคู่กันั้แ่เมื่อใด?แท้จริงแล้วองค์รัชทายาทบีบบังคับเ้า หรือว่าเ้ามีใจให้เขา?หรือเป็เพราะเหตุผลอื่น?”
ฉินอิ่งเยว่เศร้าสลด...
“พี่เฉินมาพูดเื่เหล่านี้ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรกัน...ท่านรู้ว่าข้าเป็คนทระนงตนมาโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยคิดว่าบุตรอนุอย่างข้ามีอะไรแตกต่างจากคุณหนูทองพันชั่งของฮูหยินเอกแต่...ท้ายที่สุดข้าก็ไม่อาจหลีกหนีชะตาชีวิต เกิดเป็สตรี ชีวิตมีค่าเพียงน้อยนิดข้ายังจะมีหนทางใดเล่า...”
*เยวียนหยางจุ้ย หมายถึงเป็ดแมนดารินคู่หรือคู่ชายหญิง เยวียนหยางจุ้ยจึงแปลว่าความลุ่มหลงของหญิงชาย
