17:05 น.

“กลับก่อนนะครับทุกคน” เสียงของตะวันพูดขึ้นหลังจากที่เคลียร์งานของตัวเองเสร็จเป็๞คนแรก

“มีอะไรให้เมช่วยไหมคะ” เมจิหันไปถามพี่พายพี่ภูมิและปังปิ้งที่ยังคงนั่งทำงานกันอยู่

“ไม่มีหรอกจ้ะ…เมกลับไปอ่านรายละเอียดกับผังคอมมูนิตี้มอลล์เถอะพี่ว่าน่าจะเยอะอยู่” พี่พายเป็๞คนตอบเธอก่อนจะมองกระดาษปึกใหญ่ที่เธอถืออยู่

“แหะๆ ได้ค่ะงั้นเมกลับก่อนนะคะทุกคน…สวัสดีค่ะ”

คนตัวเล็กเดินออกมาก่อนจะกดลิฟต์ลงมายังชั้นลานจอดรถของบริษัทระหว่างที่ลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวลงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของเธอก็สั่นขึ้นมา มือเรียวล้วงออกมาก่อนจะสไลด์หน้าจอเพื่อกดดูข้อความ…

พี่วิน : ลืมหรือเปล่าครับว่าต้องกินข้าวกับพี่

เมจิ : ไม่ได้ลืมสักหน่อย

พี่วิน : อืม งั้นให้พี่ไปรับไหม

เมจิ : พอดีเมเอารถมาค่ะ เจอกันที่คอนโดก็ได้

พี่วิน : งั้นรอพี่ที่ลานจอดรถนั่นแหละ กำลังไป

อะไรของเขากันนะ…อุตส่าห์หาทางเบี่ยงอย่างน้อยได้เตรียมใจอีกสักหน่อยก็ยังดี…เธอยังอายกับเ๹ื่๪๫เมื่อวานอยู่เลยT.T

ติ๊ง! ประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับขาเรียวที่ก้าวเดินออกมาก่อนจะมุ่งตรงไปยังรถคันสีขาวที่จอดอยู่ไม่ไกล รองเท้าส้นสูงขนาดกลางเดินไปเดินมาอยู่ข้างตัวรถเพราะรอใครบางคนที่บอกว่ากำลังจะมาหา ไม่นานดวงตาเรียวสวยก็หันไปปะทะเข้ากับชายหนุ่มใส่แว่นที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอเมื่อสักครู่แต่ เอ๊ะ แล้วทำไมเขาอยู่ในชุดนี้ล่ะ?

“ทำไมพี่ใส่ชุดนี้ล่ะ” เมจิเอ่ยถามคนตัวสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

“อืม ก็ตำแหน่งพี่มันชิลๆ ใส่อะไรก็ได้” วินพูดขึ้นพร้อมกับยกมือหนาเสยผมดำขลับแล้วก้มมองตัวเองที่ใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มสบายๆ อย่างที่ใส่เป็๲ประจำ

“อ๋อ ค่ะ” ชิลจริง…

“ไปรถเมแล้วกัน”

“แล้วรถพี่ล่ะ”

“ทิ้งไว้นี่แหละ ไว้ค่อยมาเอาพี่มีอีกคันนึง” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับรู้อย่างไม่ได้สงสัยอะไร

ไม่นานรถคันสีขาวก็เคลื่อนตัวขับออกไปจากลานจอดรถโดยมีร่างแกร่งอาสาเป็๞คนขับ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนมองสองหนุ่มสาวที่ยืนคุยกันเมื่อสักครู่อยู่…

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองตามรถคันสีขาวที่เพิ่งขับออกไปก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดเข้าหากันแล้วยกขึ้นเล็กน้อย

“หึ ไอ้วินกับพนักงานของบริษัทออลเดย์งั้นหรอ…อืม” เสียงเข้มพูดขึ้นพร้อมกับเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างคนกำลังประติดประต่อเ๱ื่๵๹ราว

17:45 น.

ฟู่วววว ~ เสียงของเครื่องปรับอากาศภายในรถยนต์ดังสอดประสานกับการจราจรด้านนอกเป็๞ระยะและภายในรถที่มีสองหนุ่มสาวที่ตอนนี้ประสบปัญหาเดิมของทุกวันก็คือรถที่ติดอย่างแสนสาหัส

“พี่ว่า…เราหาอะไรกินแถวนี้ดีกว่า”

“เห็นด้วยค่ะ” เมจิตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดซ้ำ

พอได้ยินแบบนั้นมือหนาก็เปิดไฟเลี้ยวก่อนจะเบี่ยงรถออกมาแล้วเลี้ยวเข้าไปยังฟู้ดคอมเพล็กซ์ขนาดกลางที่อยู่ไม่ห่างจากจุดเมื่อสักครู่นัก

ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีตอนนี้ทั้งคู่ก็เข้ามานั่งอยู่ในร้านราเมงพร้อมกับอาหารที่สั่งไปวางอยู่ตรงหน้าเป็๞ที่เรียบร้อย

คนตัวเล็กที่เอาแต่จ้องเส้นในชามพลันสมองก็ได้แต่คิดว่ารู้งี้เธอน่าจะสั่งเมนูอื่น ลืมไปเลยว่าเป็๲เส้นคงกินลำบากจะซู้ดต่อหน้าผู้ชายก็ยังไงอยู่นะ…

“ไม่กินหรอ” เสียงทุ้มถามขึ้นมาเพราะเห็นหญิงสาวตรงหน้าเอาแต่นั่งจ้องอาหารมาสักพักแล้ว

“กินสิๆ กำลังกินค่ะ” มือเรียวใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาวางบนช้อนก่อนจะส่งเข้าปากตัวเองไป

ใบหน้าหล่อคมคายพยักหน้าเล็กน้อยอย่างไม่ได้คิดอะไรก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าตนเองต่อเช่นกัน

“ไปทำงานวันแรกเป็๲ไงบ้าง” เป็๲คนตัวสูงที่เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็ดีนะ แต่ยังไม่มีอะไรเท่าไหร่ พี่ฝนแค่พาเมไปแนะนำกับพี่ๆ แผนกต่างๆ เพื่อนร่วมงานก็แลจะน่ารักดีแล้วก็ได้เจอคุณเวย์ผู้บริหารด้วย”

“ผู้บริหารคอมมูนิตี้งั้นหรอ เขาเป็๲ไงบ้างอะพี่ยังไม่เคยเจอเลย”

“อืมมม…ดูเนี๊ยบๆ ดุๆ นิ่งๆ เท่ห์ดีนะ” เสียงหวานตอบไปตามความคิด

“หรอ คงรวยน่าดูเลย” ร่างสูงพูดพร้อมกับมองใบหน้าสวยที่กำลังคีบเส้นลงช้อน

“ต้องเป็๞อย่างนั้นอยู่แล้วเขาเป็๞ถึงผู้บริหารบริษัทใหญ่เลยนะ”

“แล้วถ้ามีคนแบบนั้นมาจีบเม เมจะสนใจไหม”

พอได้ยินแบบนั้นเมจิที่กำลังจะส่งอีกคำเข้าปากก็เคลื่อนมือออกแล้ววางช้อนกลับลงที่เดิม

“พี่…คนระดับนั้นเขาไม่มาสนใจผู้หญิงธรรมดาๆ แบบเมหรอก”

“เมก็โปรไฟล์ไม่ได้แย่ไหม หน้าตาก็ดีนี่” ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้ไม่แตะอาหารตรงหน้าเลยเพราะมัวแต่ยิงคำถามใส่เธอ

“แต่คนระดับนั้นเขาหาได้ดีกว่านั้นอีกเยอะ…”

“…อีกอย่างนะถึงต่อให้มีคนที่รวยมากๆ เข้าหาเมเมก็ต้องดูเจตนาเขาอยู่ดี เมไม่ได้คิดแค่จะหาผู้ชายรวยเพื่อเกาะเขาสักหน่อย…เมแค่อยากเจอคนดีๆ ที่พร้อมจะรักเม”

เมจิพูดออกไปตามที่เธอคิดเพราะสำหรับตัวเธอแล้วต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะร่ำรวยมหาศาลแค่ไหนแต่ถ้าเขาไม่ใช่คนที่ดีหรือเขาไม่ได้รักเธอมันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร จริงอยู่ที่ยุคสมัยนี้ความรักมันกินไม่ได้ใครก็อยากสบายและตัวเธอเองก็คงไม่เอาผู้ชายที่จะพากันไปกัดก้อนเกลือกินอยู่แล้ว…แต่เธอมองภาพรวมมากกว่าแค่ปัจจัยเ๱ื่๵๹เงินอย่างเดียว

“อืม…น่าสนใจดีนี่”

“หื้ม? คือ?” เขาสนใจอะไรของเขานะ

“กินต่อให้หมด อิ่มแล้วจะได้ไปกันป่านนี้รถน่าจะเบาลงแล้วล่ะ”

ระหว่างทางกลับคอนโด…

คนตัวเล็กฮึมฮัมตามเสียงเพลงที่ดังออกมาจากตัวรถพร้อมกับโยกหัวและส่ายตัวเบาๆ ไปตามจังหวะด้วยความอารมณ์ดี

“มีความสุขจังนะ” เสียงทุ้มนุ่มพูดพร้อมกับหันมามองหญิงสาวข้างตัว

“ใช่ซี้ ~ ชีวิตจะสั้นจะยาวแค่ไหนก็ไม่รู้แต่อย่าลืมมีความสุขกับเ๱ื่๵๹เล็กๆ รอบตัวก็พอ” เสียงหวานเอ่ยตอบโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง

“ทำไม่ได้อะดิวันๆ ทำแต่งานก็เครียดจะแย่”

ร่างบางที่พอได้ยินแบบนั้นก็หันใบหน้าสวยได้รูปกลับมามองผู้ชายใส่แว่นที่ก็กำลังมองเธออยู่…ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปคว้าข้อมือแกร่งแล้วยกขึ้นโบกไปมาตามจังหวะเพลงโดยมีมือของเมจิจับเอาไว้อีกที

“หึ ทำตัวอย่างกับเด็ก” วินพูดแบบนั้นแต่ก็ปล่อยให้เมจิทำตามอำเภอใจจนกลับถึงคอนโด

คอนโดหรูใจกลางเมือง

“ไปฟิตเนสไหม พี่ว่าจะไปออกกำลังกายสักหน่อย” วินเอ่ยชวนขณะกำลังเดินกันไปที่ลิฟต์ของคอนโด

“ขอผ่านค่ะ เมมีนี่! ต้องไปจัดการ” เมจิไม่พูดเปล่าแต่เธอชูปึกกระดาษที่ด้านหน้าเขียนว่า ‘รายละเอียดและผังคอมมูนิตี้’ ขึ้นตรงหน้าชายหนุ่ม

“อืม งั้นให้พี่ไปช่วยอธิบายในห้องไหม”

“หยุดเลยนะพี่วิน…” ตาเรียวสวยหรี่ลงพลางจ้องเข้าไปใน๞ั๶๞์ตาพราวระยิบนั่น

“5555 โอเคครับๆ แต่ถ้าเหนื่อยไปนั่งพักดูกล้ามแน่นๆ ของพี่ที่ฟิตเนสได้นะ” พร้อมกับขยิบตาให้สาวน้อยตรงหน้าไปหนึ่งที

เหอะ! ให้มันได้งี้สิ!