“เมื่อครู่คุณชายห้ากล่าวว่า ท่านป้าของเ้าจับคู่ให้เ้ากับซูเอ๋อร์แล้วหรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังหลิ่วอวิ๋นเฟิง บุรุษผู้นั้นก้มหน้าลง ดูแล้วคงมีเื่เช่นนี้เกิดขึ้นจริงๆ
“...ขะ ขอรับ”
“เหตุใดท่านป้าของเ้า จึงไม่กล่าวเื่นี้กับหญิงชราเช่นข้า หรือขอเพียงแค่ท่านป้าของเ้าตอบตกลง คนชราอย่างข้าพูดอะไรไปก็ล้วนใช้การไม่ได้หรือ?”
แย่แล้ว หรือว่าฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหวจะได้ยินหมดทุกอย่าง? หากถูกท่านป้าทราบเข้าว่าพูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ จะต้องถูกตำหนิแน่! “ไม่ ไม่ใช่ขอรับ เพียงแต่...” ในสถานการณ์ปกติขอเพียงแค่ภรรยาเอกรับปาก การแต่งการนี้ย่อมนับว่ากำหนดแน่นอนแล้ว อีกทั้งฐานะของจวนแม่ทัพเวยหย่วน ในราชสำนักก็มีแต่ผู้อื่นมาเหยียบธรณีประตูเพื่อ้าผูกสัมพันธ์ บุตรีอนุภรรยาจับคู่กับบุตรชายอนุภรรยา มีอะไรไม่ถูกต้องหรือ? ญาติดองกับญาติมีอะไรที่ไม่ดีกัน
“เพียงแต่หญิงชราเช่นข้า้าให้ซูเอ๋อร์อยู่ข้างกายอีกหลายปี ความจริงแล้วจวนแม่ทัพเวยหย่วนและจวนชางหรงโหวของพวกเราล้วนเท่าเทียมไม่มีใครเหนือกว่า”
ได้ฟังเช่นนี้ เหลยเจิ้นพลันรู้สึกขาอ่อน ฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหวมีโทสะเข้าแล้ว หากท่านย่าทราบว่าตนล่วงเกินฮูหยินผู้เฒ่าจวนโหว ทำลายความสัมพันธ์ของจวนแม่ทัพเวยหย่วนและจวนชางหรงโหว ตนเองจะต้องถูกทำโทษเป็แน่!
สมควรตาย! เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฮูหยินผู้เฒ่ายืนอยู่ตรงระเบียง นางได้ยินไปมากน้อยเพียงใดกัน?
หลิ่วอวิ๋นเฟิงโล่งใจ รู้สึกโชคดีที่ญาติผู้น้องคนนี้ปากไม่มีหูรูด หากไม่ใช่เพราะว่าเมื่อครู่นี้ญาติผู้น้องของเขาล้ำเส้นท่านย่า ไม่แน่ว่าการแต่งงานนี้อาจจะสำเร็จก็เป็ได้
ทันใดนั้น เหลยเจิ้นถลกชายผ้า คุกเข่าลงไปทางฮูหยินผู้เฒ่า “ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดระงับโทสะ เมื่อครู่เจิ้นเอ๋อร์เพียงแค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ หากพูดอะไรล่วงเกินฮูหยินผู้เฒ่า ขอฮูหยินผู้เฒ่าโปรดอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเจิ้นเอ๋อร์เลยขอรับ พรุ่งนี้กลับจวนแล้วเจิ้นเอ๋อร์จะต้องให้ท่านพ่อส่งของขวัญชดเชยมาด้วยตัวเองขอรับ!”
ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่เื่ที่ว่าจะกำหนดงานแต่งได้หรือไม่แล้ว แต่ต้องรีบทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าคลายโทสะ
ทว่าสายตาของฮูหยินผู้เฒ่ากลับตกอยู่ที่ยาเ่าั้ที่เขาใช้เท้าเหยียบ
หลังจากความเงียบงันครู่หนึ่งผ่านไป “เหตุใดคุณชายห้าจึง้าชดเชยให้หญิงชราเช่นข้าด้วยเล่า ควรจะชดเชยให้ซูเอ๋อร์ถึงจะถูก นางเป็คนของจวนชางหรงโหวของพวกเรา คุณชายห้ากระทำตัวเสียมารยาทกับนางถึงเรือนหลัง หากเื่นี้แพร่ออกไป มิใช่ว่าชื่อเสียงของซูเอ๋อร์จะเสียหายหรือ? ยังมียาที่นางทำขึ้นมาด้วยความยากลำบากก็ถูกเหยียบไปหมดแล้ว! จวนโหวของพวกเราไม่มีค่าในสายตาคุณชายห้าเลยใช่หรือไม่?”
ยา? เหลยเจิ้นเหลือบตาลงมองความระเกะระกะบนพื้น พลันรีบย้ายขาออกจากตำแหน่งนั้น “ไม่ ไม่ใช่ขอรับ เป็เจิ้นเอ๋อร์ปากไวเองขอรับ ลูกพี่ลูกน้องหก้ายาอะไร เจิ้นเอ๋อร์จะไปหากลับมาชดใช้! ส่วนเื่...เื่ที่ล่วงเกินญาติผู้น้อง เจิ้นเอ๋อร์จะรับผิดชอบถึงที่สุด จะไม่ทำให้ชื่อเสียงของญาติผู้น้องเสียหายขอรับ!”
“ฮึ คุณชายห้าคงไม่ได้ยินคำของหญิงชราอย่างข้าจริงๆ ซูเอ๋อร์เป็หลานรักของข้า ย่อมต้องอยู่ข้างกายข้าอีกหลายปี ในเมื่อคุณชายห้า้าชดเชยความผิด เช่นนั้นตอนนี้ก็ขอโทษซูเอ๋อร์อย่างเป็ทางการเถิด!”
อะไรนะ? ถึงกับจะให้เขาขอโทษสตรีคนหนึ่งอย่างเป็ทางการเชียวหรือ? หากข่าวแพร่ออกไปวันหน้าเขาจะยังใช้ชีวิตอยู่ในเมืองได้อย่างไร? เหลยเจิ้นกัดฟัน ไม่ยอมมองอวิ๋นซูแม้แต่น้อย
ท่าทางของสตรีน้อยผู้นั้นเรียบเฉย มองไปยังเหลยเจิ้นที่นิ่งอยู่กับพื้นไม่ยอมขยับ ในใจนางรู้สึกนับถือวิธีการยั่วยุของฮูหยินผู้เฒ่า นางรู้ว่าด้วยนิสัยโอหังของเหลยเจิ้นจะต้องไม่ยอมก้มหัวให้สตรีผู้หนึ่งแน่นอน ฮูหยินผู้เฒ่าเพียง้าทำให้เขามีความผิดมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม อวิ๋นซูบรรลุเป้าหมายแล้ว นาง้าคำนั้นของฮูหยินผู้เฒ่า ว่าให้ตนอยู่ข้างกายอีกหลายปี เช่นนั้นต่อให้เหลยซื่อ้าวางอุบายกับการแต่งงานของตน ก็ไม่อาจทำได้แล้ว
เมื่อเห็นว่าบุรุษบนพื้นไม่ขยับเป็เวลานาน ฮูหยินผู้เฒ่าจึงแค่นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง “ท่านโหวใกล้จะกลับแล้วกระมัง? ไปเรียกฮูหยินมา ศาลาจวนโหวของพวกเราคงจะเล็กเกินไปเสียแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวทิ้งท้ายแล้วพาอวิ๋นซูจากไป หลิ่วอวิ๋นเฟิงมองเหลยเจิ้นอย่างทอดถอนใจ ส่วนบุรุษบนพื้นเมื่อได้ยินว่าท่านโหวกลับมาแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกร้อนรน
สามีท่านป้าเป็คนที่เขาไม่กล้าหาเื่ด้วยที่สุด หากให้สามีท่านป้ารู้ว่าตนเสียมารยาทต่อลูกพี่ลูกน้องหก แล้วยังพูดคำเ่าั้...
“ญาติผู้พี่ ทำอย่างไรดี?”
“เมื่อครู่ข้าเตือนเ้าแล้ว” น้ำเสียงของหลิ่วอวิ๋นเฟิงเจือความเ็าอยู่หลายส่วน เมื่อครู่เขาขัดขวางแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ฟัง มาเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว! หากตนช่วยเขา มิใช่ว่าเป็การผิดต่อน้องหกหรือ
“...ข้า ข้าจะไปหาท่านป้า!”
ภายในห้องโถงของเรือนฮูหยินผู้เฒ่า ใบหน้าของเหลยซื่อไม่น่ามองยิ่งนัก เหลยเจิ้นไปกลั่นแกล้งอวิ๋นซู นี่เป็สิ่งที่นางคาดเดาได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเ้าเด็กนั่นจะถึงขั้นพูดจาเนรคุณออกมา ตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่ามีอคติต่อตนเองมากพอแล้ว สิ่งที่นางกลัวที่สุดก็คือฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่ให้นางสอดมือไปยุ่งเื่การแต่งงานของนังเด็กสารเลวนั่นอีก!
“ท่านแม่เ้าคะ เจิ้นเอ๋อร์เป็พวกปากไวใจเร็ว เป็เพราะแม่ทัพเหลยรักเขาเกินไป ดังนั้น...”
“ดังนั้นเลยสามารถวุ่นวายกันหลังบ้านของจวนโหวของพวกเราได้งั้นหรือ? ฮูหยิน ดวงตาของเ้าต้องเช็ดให้สะอาดเสียหน่อยแล้ว ซูเอ๋อร์เป็หลานที่ข้ารักถนอม การแต่งงานของนางไม่ต้องให้เ้าเป็กังวลหรอก ข้าจะต้องเลือกครอบครัวที่เหมาะสมให้นางอย่างแน่นอน”
ใจของเหลยซื่อส่งเสียงกรีดร้อง ลอบด่าว่าเหลยเจิ้นปากไม่มีหูรูด! นางเงยหน้าขึ้นมองอวิ๋นซูที่ยืนเงียบๆ ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่า เหตุใดนังเด็กสารเลวนี่ถึงได้โชคดีไปทุกครั้ง! หากเจิ้นเอ๋อร์ทำเื่ผิดธรรมเนียมอะไรไปแล้วยังดีเสียกว่า ตนเองยังสามารถตามน้ำ กำหนดให้การแต่งงานนี้เกิดขึ้นได้!
“อีกอย่าง เมื่อครู่ข้าเขียนจดหมายไปถึงแม่ทัพเหลยแล้ว ศาลาจวนโหวของพวกเราทั้งเล็กทั้งยังหนาวเย็น เกรงว่าจะต้องทำให้คนสกุลเหลยหัวเราะแล้ว” ความหมายของฮูหยินผู้เฒ่าก็คือได้แจ้งแม่ทัพเหลยให้ทราบแล้ว ให้เหลยเจิ้นรีบกลับไปโดยเร็ว มิฉะนั้นหากยังพักอยู่ในจวนโหวที่หนาวเหน็บนี้ต่อไปจะเป็การเสียมารยาทได้
ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของเหลยซื่อไม่น่ามองยิ่งนัก ฝ่ามือนี้ของฮูหยินผู้เฒ่าไม่ใช่ว่าตบลงบนหน้าเหลยเจิ้น แต่เป็การตบลงบนหน้านาง
คนก็เป็นางพาเข้ามาพัก ตอนนี้กลับถูกฮูหยินผู้เฒ่าไล่กลับไป หากแม่ทัพเหลยน้องชายของตนทราบ จะต้องบ่นว่านางในใจแน่นอน วันหน้าหากนางกลับไปยังจวนแม่ทัพเวยหย่วน เกรงว่าจะทำให้พวกน้องสะใภ้ต้องหัวเราะเยาะแล้ว
แต่จดหมายก็ส่งออกไปแล้ว นางจึงไม่มีหนทางพลิกสถานการณ์ได้ ทำได้เพียงกล้ำกลืนความขมขื่นไว้ในใจ นางในตอนนี้ยิ่งทวีความเดือดดาลต่อเหลยเจิ้น บุตรชายอนุก็เป็ได้แค่บุตรชายอนุ คนเช่นนี้ไม่มีทางเป็ใหญ่ได้!
หลังจากที่เหลยซื่อถอยออกไป ฮูหยินผู้เฒ่าก็ดื่มชาไปอึกหนึ่ง อวิ๋นซูช่วยนางนวดไหล่เบาๆ “ท่านย่าเ้าคะ ล้วนเป็ซูเอ๋อร์ไม่ดีเองเ้าค่ะ”
จะอย่างไรเื่นี้ก็เกิดขึ้นเพราะนาง อวิ๋นซูจำเป็ต้องยอมรับความผิดของตนเองออกมาก่อน
“ซูเอ๋อร์ ลำบากเ้าแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าไม่โทษนาง ในใจของนางกระจ่างแจ้งว่าเื่นี้มีเหลยซื่อคอยผลักดัน มิฉะนั้นต่อให้เหลยเจิ้นกล้าหาญกว่านี้สักสิบเท่า เขาจะกล้ามาพูดจาแทะโลมบุตรีอนุภรรยาแห่งจวนโหวถึงในเรือนหลังได้อย่างไร “เ้าทุ่มเทความสามารถ ทุ่มเทจิตใจเพื่อจวนโหวของพวกเรา ย่าย่อมไม่ปฏิบัติต่อเ้าอย่างไม่เป็ธรรม”
นางหมายถึงเื่ที่อวิ๋นซูปกป้องครรภ์ของอนุห้า
“ฮูหยินผู้เฒ่า จวนแม่ทัพเวยหย่วนตอบจดหมายมาแล้วขอรับ!” พ่อบ้านชราเดินเข้ามาอย่างกระวนกระวาย อวิ๋นซูมองใบหน้าของเขาพลันรู้สึกว่าอาจจะมีเื่อะไรเกิดขึ้นก็เป็ได้
เป็จริงดังคาด พ่อบ้านชราคิดถึงทหารดุดันเหี้ยมเกรียมที่มาส่งจดหมายเมื่อครู่ เพียงแค่มองก็ทำให้เขารู้สึกแข้งขาอ่อน
ฮูหยินผู้เฒ่าเลิกคิ้วน้อยๆ อวิ๋นซูรับจดหมายมาจากในมือพ่อบ้าน ค่อยๆ ฉีกออกแล้วส่งต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่า
ใบหน้าอันเข้มงวดจริงจังเริ่มเจือความเ็าเข้าไปอีกชั้น พ่อบ้านชราเห็นท่าทางไม่ดีจึงถอยไปด้านหนึ่งเงียบๆ รอให้ฮูหยินผู้เฒ่าออกคำสั่ง
“คนส่งจดหมายเล่า?”
“...กลับไปแล้วขอรับ”
“ฮ่าๆ คนของบ้านเวยหย่วนช่างเข้าใจมารยาทดีจริงๆ” ในคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าแฝงหมายความล้ำลึก จดหมายนั้นเป็แม่ทัพเหลยส่งมา เป็น้องชายของเหลยซื่อ บุตรชายภรรยาเอกของแม่ทัพเวยหย่วน
ในจดหมายเขียนถึงความผิดที่เหลยเจิ้นกระทำในจวนโหวอย่างรวบรัด กล่าวขอโทษง่ายๆ มาหนึ่งประโยค ส่วนยาบำรุงครรภ์ที่ถูกเหลยเจิ้นทำแตกนั้น แม่ทัพเหลยแสดงความใจกว้างโดยให้ไปหยิบจากจวนแม่ทัพเวยหย่วนได้ ้ามากน้อยเพียงใดก็ได้ทั้งนั้น อย่าได้เกรงใจ จากนั้นต้องรอให้ถึงวันงานพระราชพิธีเฉลิมฉลองของแคว้น แม่ทัพเหลยจึงจะสามารถมาขอโทษเหลยซื่ออย่างเป็ทางการด้วยตนเอง ล้วนเป็คนสกุลเหลยทั้งนั้น การขอโทษนี้ยังจะสำคัญอยู่อีกหรือ? นอกจากนี้ เดิมทีเหลยเจิ้น้าพักในจวนเพียงไม่กี่วัน แม่ทัพเหลยกล่าวว่า ด้วยกังวลว่าจะสร้างเื่ให้รัชทายาท จึงจะให้เขากลับในวันพรุ่งนี้
หากกลัวว่าเขาจะก่อเื่ ก็ควรจะมารับเขากลับไปวันนี้เสียเลย! แม่ทัพเหลยกลัวว่าหากเื่นี้แพร่ออกไป ปล่อยให้คนนอกรู้ว่าบุตรชายอนุภรรยาของแม่ทัพเหลยอยู่ในจวนโหวไม่ถึงวันก็ถูกคนส่งกลับ จะต้องขายหน้าจวนแม่ทัพเวยหย่วนเป็แน่
เพื่อรักษาหน้าจวนแม่ทัพของพวกเขา ก็ต้องให้จวนโหวกล้ำกลืนความโกรธเคืองนี้หรือ? ให้ไปเอายาได้ที่จวนแม่ทัพของพวกเขา? มิใช่จะเสียดสีว่าจวนโหวทำเื่เล็กให้เป็เื่ใหญ่หรือ? หากไปเอายากับพวกเขาจริงๆ วันต่อมาคงกลายเป็เื่ขบขันของทั่วทั้งเมืองหลวงไปแล้ว คงกล่าวกันว่าจวนโหวไม่มีปัญญาซื้อกระทั่งยาบำรุงครรภ์ของอนุภรรยา นอกจากนี้ หากให้ผู้อื่นทราบว่าเหลยเจิ้นเสียมารยาทกับสตรีที่เรือนหลัง แล้วจวนโหวของพวกเขายังให้คนอยู่ต่ออีก ผู้อื่นจะกล่าวถึงจวนโหวของพวกเราอย่างไร? แม่ทัพเหลยผู้นี้เผด็จการยิ่งนัก มิน่าเล่าถึงได้มีบุตรเช่นนี้ได้
“ซูเอ๋อร์ อย่าไปสนใจลูกพี่ลูกน้องห้าของเ้าอีกเลย ไปดูแลอนุห้าให้ดีเถิด”
“เ้าค่ะท่านย่า”
ฮูหยินผู้เฒ่าตัดสินใจบอกเื่นี้กับชางหรงโหว ส่วนเหลยเจิ้นผู้นั้นก็ให้เขาอยู่อีกวันหนึ่ง หวังว่าเขาจะไม่ก่อเื่อะไรขึ้นมาอีก มิฉะนั้นก็อย่ามาโทษว่านางไม่สนใจมิตรภาพระหว่างสองบ้านก็แล้วกัน
เมื่อกลับมาถึงเรือนไผ่ สาวใช้ทั้งสามรีบออกมาต้อนรับ “คุณหนู ฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิท่านหรือไม่เ้าคะ?”
อวิ๋นซูส่ายศีรษะอย่างเรียบเฉย นางแย้มยิ้มออกมา สาวใช้ทั้งสามพลันเข้าใจ คุณหนูของตนจะต้องไม่ถูกตำหนิแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นเป้าหมายยังสำเร็จอีกด้วย
“ดีเหลือเกิน! ไม่ต้องกังวลว่าฮูหยินจะจับคู่ยวนยางให้คุณหนูมั่วๆ อีกต่อไปแล้ว!” อวี้เอ๋อร์ยิ้มออกมาอย่างยินดี อวิ๋นซูรีบใช้สายตาเตือนนาง ให้ระวังกำแพงมีหูประตูมีช่อง
เกรงว่าตอนนี้เหลยซื่อคงกำลังกระทืบเท้าอยู่ในเรือนของตนกระมัง หากจะโทษ ก็ต้องโทษที่นางไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเหลยเจิ้นได้
อนุห้าเปิดประตูเดินออกมาช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล น้ำเสียงแฝงไปด้วยความใส่ใจ “คุณหนูหก ได้ยินว่าถูกหลานอนุของแม่ทัพเวยหย่วนรังแกหรือ?”
“อี๋เหนียงโปรดวางใจ อวิ๋นซูไม่เป็อะไรมาก เพียงแต่ยาของอี๋เหนียงตกแตกไปแล้วเ้าค่ะ”
อนุห้ามองสำรวจอวิ๋นซู สุดท้ายจึงถอนใจเบาๆ “เื่ยาก็ช่างเถิด คุณหนูหกไม่เป็อะไรก็ดีแล้ว”
นางเห็นอวิ๋นซูเป็คนที่ใกล้ชิดที่สุดตั้งนานแล้ว จึงปฏิบัติตต่อกันด้วยความจริงใจ
“ชุนเซียง เซี่ยเหอ คืนนี้พวกเ้าอย่าหลับเล่า” คำพูดของอวิ๋นซูทำให้สาวใช้ทั้งสบตากัน
