เหลยเจิ้นชะงักไปครู่หนึ่ง ส่ายหัวไปตามความจริง “ยังขอรับ” เหตุใดจู่ๆ ท่านป้าถึงได้ถามเื่นี้ขึ้นมา
“โธ่ เ้าโตมารูปงามขนาดนี้แล้ว หรือบิดาของเ้ายังไม่ได้มองคุณหนูบ้านใดไว้ให้เ้าหรือ? ป้าคงต้องไปคุยให้เสียหน่อยแล้ว”
หลิ่วอวิ๋นเฟิงแปลกใจยิ่งนัก ท่านแม่คิดจะทำอะไรกันแน่ มิใช่ว่านางไม่รู้ว่าญาติผู้น้องยังไม่แต่งงาน ทั้งๆ ที่รู้แต่ก็ยังถามออกไปแบบนี้ หรือนาง้าเป็แม่สื่อ?
“ฮ่าๆๆ เื่นี้ไม่รีบร้อน พี่ชายหลายคนของข้ายังไม่แต่งงานเลยขอรับ ยังไม่ถึงคราวข้าเร็วเช่นนี้หรอก!” เหลยเจิ้นยังไม่อยากแต่งงาน ตอนนี้เขาใช้ชีวิตอิสระไม่มีข้อผูกมัด หากชอบก็ไปดื่มเหล้าเคล้านารี เขาไม่มีความคิดที่จะมีผู้หญิงเพียงคนเดียว กล่าวคือ รอให้เขาได้รับความชื่นชมจากรัชทายาท ได้เลื่อนตำแหน่งพรวดพราด ยามนั้นหาก้าสตรีเช่นไรก็ได้ทั้งนั้น
“เด็กคนนี้นี่ ไม่คิดเพื่อตัวเองสักหน่อยหรือ? แต่งสตรีที่คู่ควรเหมาะสมสักคนหนึ่ง จึงจะดีต่อหน้าที่การงานของเ้า!” ความหมายของเหลยซื่อก็คือ ให้แต่งงานกับคุณหนูที่มีเื้ัครอบครัวดีพอที่ช่วยเหลือเขาได้
“ฮ่าๆ ท่านป้าจัดงานแต่งงานให้ญาติผู้พี่ก่อนเถิด!” แม้ว่าเหลยเจิ้นได้ฟังแล้วจะรู้สึกว่ามีเหตุผล แต่บิดาของเขาจะต้องจัดการให้พี่ชายของเขาก่อนเป็แน่ จะเวียนมาถึงเขาเป็คนแรกแบบนี้ได้ที่ไหนกัน
ตอนนี้เอง หลิ่วอวิ๋นฮว๋าประสมโรงเข้ามาอย่างน่าประหลาดใจ “ท่านแม่ดูสิเ้าคะ ญาติผู้น้องคนนี้พอหัวเราะออกมา ดูแล้วช่างเหมาะสมกับน้องหกจริงๆ เ้าค่ะ!”
อะไรนะ?! หลิ่วอวิ๋นเฟิงพลันเข้าใจ เขาพอจะคาดเดาได้แล้วว่ามารดาและน้องสาวของตนกำลังวางแผนอะไรอยู่
“น้องรองไม่ใช่ว่าตาพร่าเลือนไปแล้วหรือ?” เขากล่าวลอยๆ ประโยคหนึ่งอย่างเรียบเฉย ทว่าหลิ่วอวิ๋นฮว๋าไม่สนใจ “ยิ่งดูก็ยิ่งเหมาะ เ้ายังไม่เคยเจอน้องหกกระมัง นางงดงามยิ่ง ผิวพรรณก็ขาวเนียน หากเ้าชอบ ท่านแม่สามารถช่วยจัดการได้!”
ลูกพี่ลูกน้องหก? แต่ไหนแต่ไรเหลยเจิ้นก็ไม่เคยพบมาก่อน เมื่อได้ยินอวิ๋นฮว๋ากล่าวเช่นนี้จึงรู้สึกสนใจขึ้นมา บุตรีอนุภรรยาของจวนโหวจับคู่กับบุตรชายอนุภรรยาจวนแม่ทัพ กล่าวไปแล้วก็เหมาะสมกันดี
“ฮ่าๆ เจิ้นเอ๋อร์ ป้ารักถนอมซูเอ๋อร์มากถึงได้แนะนำนางให้เ้า เ้าต้องปฏิบัติต่อนางให้ดี อย่าได้ขัดความหวังดีของป้าเลย!” เหลยซื่อแย้มยิ้ม สบตากับหลิ่วอวิ๋นฮว๋า ไม่ต้องให้พวกนางพูดถึงอวิ๋นซูแย่ๆ หรอก ด้วยนิสัยบ้าอำนาจของเหลยเจิ้น หากนางแต่งเข้าจวนแม่ทัพเวยหย่วนจริง คงไม่อาจมีวันเวลาที่ดีได้แน่!
“ท่านแม่ เื่นี้ควรคุยกับท่านพ่อก่อนนะขอรับ” หลิ่วอวิ๋นเฟิงกล่าวเตือน ทว่าเหลยซื่อกลับนิ่งเฉย “เื่เช่นนี้พ่อแม่เป็คนจัดการ แม่สื่อเป็ผู้ดำเนินการ บิดาของเ้างานราชการรัดตัว จะมีความคิดมาสนใจหลังบ้านได้อย่างไร ข้าบอกว่าได้ก็ได้แล้ว!”
การแต่งงานของลูกชายลูกสาวทุกคน ล้วนมีมารดาผู้เป็ภรรยาเอกจัดการ เหลยซื่อในตอนนี้้ารีบกำจัดตัวโชคร้ายออกไปจากจวน รอให้นางแต่งเข้าจวนแม่ทัพ ค่อยให้เหลยเจิ้นทรมานนางก็ยังไม่สาย
นางเชื่อว่าท่านโหวจะไม่ล่วงเกินจวนแม่ทัพเพราะลูกอนุไร้ความสำคัญคนหนึ่งอย่างเด็ดขาด
“ท่านแม่ ไม่สู้ให้ข้าพาญาติผู้น้องไปพบน้องหกเสียหน่อย เชื่อว่าเขาจะต้องถูกใจแน่เ้าค่ะ!” หลิ่วอวิ๋นฮว๋าดวงตาเป็ประกาย ว่าแล้วก็ดึงเหลยเจิ้นออกไปข้างนอก หลิ่วอวิ๋นเฟิงไม่วางใจจึงตามออกไป
เวลานี้ควรจะเป็เวลาที่อวิ๋นซูไปเรือนฮูหยินผู้เฒ่า
หลิ่วอวิ๋นฮว๋าพาเหลยเจิ้นไปรอยังบริเวณที่อวิ๋นซูต้องเดินผ่าน ทั้งสามนั่งอยู่ในศาลามองไปยังจุดหนึ่ง หลิ่วอวิ๋นเฟิงอดไม่ไหวจึงกล่าวขึ้น “อวิ๋นฮว๋า อวิ๋นซูและญาติผู้น้องไม่เหมาะสมกันกระมัง”
“พี่ใหญ่รู้ได้อย่างไรว่าไม่เหมาะสม? อวิ๋นฮว๋าคิดว่าน้องหกและญาติผู้น้องเป็ดั่งกิ่งทองใบหยกเลยทีเดียวเ้าค่ะ”
“อวิ๋นฮว๋า...”
“พี่หญิง ใช่นางหรือไม่?” เสียงของเหลยเจิ้นทำให้หลิ่วอวิ๋นฮว๋าหันไปมองโดยพลัน เห็นนายบ่าวสามคนเดินมาจากที่ไกลๆ สตรีตรงกลางม้วนผมดำราวน้ำหมึกขึ้นอย่างเรียบง่าย ผิวขาวใสราวกับหยก ท่าทางดูไม่สนใจผู้ใด นอกจากหลิ่วอวิ๋นซูแล้วจะเป็ผู้ใดไปได้
“ใช่แล้ว เ้าเห็นแล้วคิดว่าเป็อย่างไร?”
เหลยเจิ้นกลับตอบเสียงต่ำอย่างผิดหวัง คิดว่าจะเป็หญิงงามล่มเมืองเสียอีก ดูแล้วธรรมดามาก เทียบกับเหล่าแม่นางในหอนางโลมที่แต่งกายงดงามฉูดฉาด ลูกพี่ลูกน้องหกผู้นี้ทำให้เขาสนใจไม่ได้เลยสักนิด สตรีผู้นี้ยังต้องเพิ่มเสน่ห์อีกสักหน่อยจึงจะดี
หลิ่วอวิ๋นฮว๋ามองแล้วก็รู้ว่าอวิ๋นซูไม่เข้าตาญาติผู้น้องคนนี้ จึงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แค่หลานอนุของแม่ทัพที่ไร้ความสำคัญผู้หนึ่ง หรือ้าสตรีสูงศักดิ์กัน? ได้ผูกสัมพันธ์เกี่ยวดองกับจวนโหวเขาก็ควรจะสำนึกในบุญคุณแล้ว ถึงกับต้องให้ตนเปลืองน้ำลายพูดจาชักจูงอีก เฮอะ นังหลิ่วอวิ๋นซูนั่นก็ไร้ประโยชน์ กระทั่งญาติผู้น้องก็ยังไม่ถูกใจนาง!
“อย่าได้เห็นว่าน้องหกท่าทางเ็าไปเชียว นางมีความสามารถมาก กระทั่งท่านย่าที่เข้มงวดของข้าก็ยังรักถนอมนางยิ่งนัก นี่แสดงให้เห็นว่าความสามารถในการประจบเอาใจของนางเยี่ยมยอด ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ท่านยายไว้วางใจก็เป็ได้ ถึงตอนนั้นเ้าก็มิใช่ว่าจะได้รับความรักเช่นกันหรือ?”
“อวิ๋นฮว๋า ในเมื่อญาติผู้น้องไม่ชอบ เ้าก็อย่าไปฝืนใจเขาเลย!” หลิ่วอวิ๋นเฟิงวางใจไปเปลาะหนึ่ง โชคดีที่ญาติผู้น้องไม่ชอบ มิฉะนั้นหากทั้งสองมีความคิดประสานเป็หนึ่งเดียวกัน น้องหกคงมีปัญหาใหญ่แล้ว แม้ว่าตอนนี้นางจะได้รับความโปรดปรานจากท่านย่า แต่หากท่านแม่ยกเื่การแต่งงานนี้ขึ้นมา ไม่แน่ว่าท่านย่าอาจจะอนุญาตเพราะเห็นแก่หน้าของจวนแม่ทัพเวยหย่วน แต่นิสัยของญาติผู้น้องนี้เขาเข้าใจกระจ่าง น้องหกจะต้องไม่มีความสุขอย่างแน่นอน
“พี่ใหญ่รู้ได้อย่างไรว่าญาติผู้น้องไม่ชอบ?” หลิ่วอวิ๋นฮว๋ามีสีหน้าไม่พอใจ เหตุใดพี่ใหญ่จึงดูเหมือนจะช่วยนังสารเลวนั่น
“ใช่แล้ว ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ชอบ?” ทันใดนั้น เหลยเจิ้นก็เปลี่ยนคำ ทั้งยังแย้มยิ้มอีกด้วย หลิ่วอวิ๋นเฟิงมองอย่างงงงวย จึงเห็นว่าใบหน้าอีกฝ่ายมีรอยยิ้มไม่พอใจอยู่หลายส่วน “หากท่านทำเพื่อข้าจริง ก่อนหน้านี้ควรจะพูดเื่ดีๆ ของข้าต่อหน้ารัชทายาทสักหลายประโยคหน่อยไม่ใช่หรือ”
ในคำพูดนี้แฝงการตำหนิอย่างไม่คิดปกปิดเลยแม้แต่น้อย หลิ่วอวิ๋นฮว๋าได้ฟังพลันนิ่งคิด หรือก่อนหน้านี้เกิดเื่อะไรที่ตนไม่รู้ ระหว่างพี่ใหญ่กับญาติผู้น้องมีความไม่ลงรอยกันอยู่หรือ?
“เื่การแข่งม้าระหว่างสองแคว้นไม่ใช่เื่เล็กๆ ยิ่งกว่านั้นก็เป็การตัดสินใจของรัชทายาทเอง”
“ท่านและรัชทายาทสนิทสนมกันประดุจพี่น้อง ขอเพียงท่านเต็มใจ ฝ่าาจะต้องใช้งานข้าแน่” เหลยเจิ้นยังคงไม่ยอมจบ เื่ที่เขาไม่ได้รับคัดเลือกยังวนเวียนอยู่ในใจตลอดเวลา ทันใดนั้นหลิ่วอวิ๋นเฟิงพลันรู้สึกว่าเหลยเจิ้นอาจจะตอบรับการแต่งงานเพราะแค้นเคืองเื่นี้ เช่นนั้นไม่ใช่ว่าตนเป็ผู้ทำร้ายน้องหกหรอกหรือ?
พูดแล้ว บุรุษผู้ยึดตนเองเป็ใหญ่ก็แค่นเสียงเย็นออกมา เดินไปยังทิศทางของหลิ่วอวิ๋นซู
“นั่นเ้าจะไปไหน?!” หลิ่วอวิ๋นเฟิงรีบยืนขึ้น
“ก็ไปทักทายลูกพี่ลูกน้องหกน่ะสิ” เหลยเจิ้นยิ้มอย่างโอหัง พริบตาเดียวก็กระโจนไปถึงเบื้องหน้าอวิ๋นซูแล้ว
ชุนเซียงและเซี่ยเหอถูกบุรุษที่โผล่ขึ้นมากะทันหันทำให้ใ พวกนางรีบสงบลงโดยเร็ว “ที่แท้เป็คุณชายห้าเหลยนี่เอง”
“ผู้นี้คงเป็ลูกพี่ลูกน้องหกกระมัง?” สายตาของเหลยเจิ้นสำรวจสตรีตรงหน้าตามอำเภอใจ อดกล่าวไม่ได้ว่าเมื่อเดินเข้ามามองใกล้ๆ ลูกพี่ลูกน้องหกมีความงดงามอยู่หลายส่วนจริงๆ ผิวขาวเนียนลื่น มองแล้วทำให้เกิดความรู้สึกอยากจะลูบไล้ บุตรีอนุภรรยาแห่งจวนโหว ระดับนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว
ในมือของอวิ๋นซูกำขวดยาไว้ขวดหนึ่ง ท่าทางที่แสดงออกไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก
“ฮ่าๆ ลูกพี่ลูกน้องหกอย่าได้กลัวไป ข้าคือพี่ชายห้า ลูกพี่ลูกน้องของเ้า!” เหลยเจิ้นก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ชุนเซียงและเซี่ยเหอรีบเข้ามาขวางเบื้องหน้าอวิ๋นซู “คุณชายห้าอย่าทำให้คุณหนูหกใเลยเ้าค่ะ”
“พวกเ้าเป็ตัวอะไร กล้ามาขวางคุณชายอย่างข้า?!” กระทั่งสาวใช้สองคนก็ไม่เห็นตนอยู่ในสายตา พวกนางคิดว่าเขาเป็เพียงหลานอนุ วันหน้าไม่อาจเป็ใหญ่ได้เช่นนั้นหรือ?! ความไม่พอใจที่เหลยเจิ้นเก็บซ่อนเอาไว้ในใจถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง จึงใช้ฝ่ามือผลักสาวใช้ทั้งสองออก ยื่นมือไปจับแขนของอวิ๋นซู “น้องหก ท่านป้าตั้งใจจับคู่ให้เ้ากับข้า วันหน้าพวกเราก็เป็ครอบครัวเดียวกันแล้ว!”
ดวงตาของเขาเปล่งประกาย คล้าย้าเห็นท่าทีเคารพยำเกรงและหวาดกลัวของอวิ๋นซู คิดไม่ถึงว่าสตรีน้อยนางนี้จะมองมาด้วยสายตาเรียบเฉย “ญาติผู้พี่ ที่นี่คือเรือนหลังของจวนโหว ท่านทำเช่นนี้ดูจะไม่เหมาะสมเ้าค่ะ”
ชุนเซียงส่งสายตาให้เซี่ยเหอ ส่วนหลิ่วอวิ๋นฮว๋ากลับยิ้มยืนชมงิ้วสนุกๆ
“ญาติผู้น้อง รักษามารยาทด้วย!” หลิ่วอวิ๋นเฟิงกระโจนมาข้างหลังเขา เมื่อกล่าวออกมาเช่นนี้ เหลยเจิ้นก็ยิ่งโมโห “ท่านดูถูกข้าหรือ? คิดว่าข้าไม่เหมาะกับนางหรือ?”
“เ้า...” คราวนี้หลิ่วอวิ๋นเฟิงรู้สึกว่าคนผู้นี้ไร้เหตุผลจริงๆ แล้ว
อวิ๋นซูเก็บภาพใบหน้าของหลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นไว้ในสายตา แน่นอนว่านางเองก็ยอมรับความหวังดีของหลิ่วอวิ๋นเฟิง “หากเป็เช่นที่ท่านว่า ท่านแม่รับปากจะมอบข้าให้ท่านจริง เช่นนั้นก็ยังต้องแจ้งท่านย่าและท่านพ่อ วันนี้ญาติผู้พี่ล่วงเกินอวิ๋นซู ไม่คิดว่าเสียมารยาทต่อจวนโหวหรือเ้าคะ?”
ความหมายของอวิ๋นซูก็คือ ยังไม่ได้ทำการผูกดวงชะตา เขาจะสามารถมาก่อเื่ที่เรือนหลังของจวนโหวได้อย่างไร
เหลยเจิ้นไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ชั่วขณะนั้นจึงรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาราวกับเคยเห็นอวิ๋นซูที่ไหนมาก่อน แต่อย่างไรก็ตามสตรีตรงหน้าถึงกับไม่ไว้หน้าตนเอง พริบตานั้นมือของเขาจึงออกแรงบีบมากขึ้น “ท่านป้าตอบรับแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าของท่านโหวจะไม่ยินยอมได้หรือ?”
“ญาติผู้พี่ ปล่อยมือเสีย!”
“ข้าไม่ปล่อยแล้วเ้าจะทำไม?!”
“ญาติผู้น้อง!” หลิ่วอวิ๋นเฟิงรีบยื่นมือออกไปเพื่อ้ายับยั้งการกระทำอันไร้มารยาทของเขา ในขณะที่กำลังยื้อยุดกันนั้น มีเสียงดังเพล้งเกิดขึ้น ขวดยาในมือของอวิ๋นซูตกลงสู่พื้น ยาข้างในขวดหกกระจาย เหลยเจิ้นเห็นท่าทางตื่นตระหนกของนางจึงยื่นเท้าออกไปขยี้
“ยาของอนุห้า!” อวิ๋นซูร้องอย่างใ ทว่าเหลยเจิ้นกลับหัวเราะ “ยาอนุอะไร อย่าได้เอะอะโวยวายกับเื่เล็กพรรค์นี้ไปเลย!”
“ยานี้ไม่ง่ายเลยกว่าที่ข้าจะหามาเพื่อบำรุงครรภ์อนุห้าได้!” น้ำเสียงของอวิ๋นซูมีความรุนแรงเจืออยู่หลายส่วน ท่าทางเช่นนี้ทำให้โทสะของเหลยเจิ้นวิ่งพล่านไปถึงสมอง
“ย่ำก็ย่ำไปแล้ว หากไม่มียานี่เด็กจะหลุดงั้นหรือ? ตื่นเต้นถึงเพียงนี้เชียว เช่นนั้นเ้าก็เก็บขึ้นมาสิ!” เขาะโ ในดวงตาเปล่งประกายวูบวาบ ยื่นมือไปตั้งใจจะััแก้มของอวิ๋นซู
“หยุดเดี๋ยวนี้!” ในที่สุด ฮูหยินผู้เฒ่าที่ยืนอยู่ตรงระเบียงไม่ไกลก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป หลิ่วอวิ๋นฮว๋าตกตะลึง ท่านย่ายืนอยู่ตรงนั้นั้แ่เมื่อไร? แย่แล้ว...
หางตาของอวิ๋นซูเห็นเงาคนเดินเข้ามาในทันที ส่วนเหลยเจิ้นหันไปมอง เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะอย่างรุนแรงเดินเข้ามา
“...ฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหว”
“ท่านย่า”
“ท่านย่า” หลิ่วอวิ๋นเฟิงรีบถอยไปด้านหลัง ส่วนอวิ๋นซูไปยืนข้างกายฮูหยินผู้เฒ่า “ท่านย่า เป็อวิ๋นซูไม่ดีเองเ้าค่ะ ทำยาของอนุห้าหกหมดแล้วเ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้กล่าวอะไร ทำเพียงใช้สายตาอันคมกริบมองไปยังบุรุษโอหังที่ใบหน้าท่าทางผิดแปลก
“คุณชายห้าเหลย ช่างเป็แขกที่หาได้ยากจริงๆ”
น้ำเสียงของฮูหยินผู้เฒ่าเจือความหมายล้ำลึก เหลยเจิ้นย้ายสายตามองไป เมื่อเห็นนาง ทำให้เขาคิดถึงท่านย่าที่เข้มงวดเ็าของตนเองขึ้นมา
