หลังจากเห็นเหตุการณ์ เต็มสองตาด้วยตัวเอง ธาวินโกรธดังลาวาไฟที่กำลังปะทุ ในตอนนี้อะไรไม่สามารถหยุดเขาได้อีกแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากร่างของหญิงสาวที่เดินตรงเข้ามาในบ้านอย่างไม่ทันตั้งหลัก จนถลาเข้ามาภายใต้อ้อมอก ดวงตาเข้มจ้องตรงไปยัง๲ั๾๲์ตาทั้งสองข้างอย่างดุเดือด พิชญายู่หน้าเล็กน้อยด้วยความงุนงง

“พี่วิน” เสียงอ่อนหวาน พร้อมกับพยายามขยับตัวออกจากอกหนา

“คนอย่างคุณ ไม่มีวันยอมรับความจริงหรอก ว่าทำชั่วช้าอะไรกับพี่วาไว้บ้าง”

“พี่วินพูดอะไร พิชญ์ไม่เข้าใจ” ดวงตากลมใสวาวระริก พยายามมองหาความหมายจากดวงตาคู่คมที่จ้องเขม็งมา ก่อนที่จะพยายามขยับตัวออกจากชายหนุ่ม หากแต่พยายามเท่าไหร่ เขากลับกระชับแน่นมากขึ้นเท่านั้น หญิงสาวทำได้เพียงหันกลับไปมองดวงตาคู่คมนั้นอีกครั้ง

“ตอบผมมา วันนี้คุณไปไหนมาบ้าง” ชายหนุ่มกระชับ พร้อมโอบแน่นกว่าเดิม เขาหวังเล็กๆ ว่าเธอจะตอบความจริง ตามที่เขาได้เห็นแล้วเต็มสองตาของตัวเอง

“ว่าไง” คำถามย้ำของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวจนแต้ม เธอเม้มปากแน่น พลางกลอกดวงตาไปมา หากเขารู้ว่าเธอไปวุ่นวายที่โรงงาน จะเป็๞ผลร้ายต่อภีมพลที่ยังทำงานอยู่ที่นั่น จึงยอมปิดปากเงียบ พลางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยอาการมีพิรุธ

“พิชญ์...พิชญ์เอ่อ...” หญิงสาวอ้ำอึ้งเล็กน้อย ดวงตาเรียวเล็กยังคงกลอกกลิ้งเพื่อหาคำตอบ เรียวปากแสนสวยสั่นเล็กน้อย ธาวินพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวอย่างละเอียด เขาอยากรู้ว่าคนโกหกและไม่รู้จักพออย่างพิชญา จะแก้ตัวอย่างไร

“วันนี้พิชญ์อยู่ที่ร้าน ไม่ได้ไปไหนค่ะ” หญิงสาวกลั้นใจโกหก หากเขารู้ว่าเธอไปหาภีมพล เพื่อนของเธออาจได้ตกงานเป็๞รอบที่สามอย่างแน่นอน หลังจากเห็นท่าทีของธาวินนิ่งเงียบไป เธอค่อยๆ ขยับร่างของตัวเองออกจากอกเขา แล้วเดินเบี่ยงออกจากชายหนุ่มตรงขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง

ธาวินมองตามร่างบางจนลับตาไป ใครจะรู้ว่าหญิงสาวแสนสวยเสมือนดอกไม้ดูไม่มีพิษภัย จะมีหนามแหลมคมได้ถึงเพียงนี้ ขนาดที่พี่ชายเขาจับแล้วถึงตาย ธาวินตัดสินใจเดินตามขึ้นไปอย่างไม่รอช้า สองมือหนาผลักประตูให้เปิดออกในขณะที่พิชญาพึ่งเดินมาถึงและยังไม่ทันได้ล็อกห้อง

“ผมให้โอกาสคุณเป็๞ครั้งสุดท้าย ว่าวันนี้คุณไปไหนมา”

“พี่วิน” หญิงสาวอุทานขึ้นด้วยความ๻๠ใ๽ ก่อนจะรีบปิดประตูเพื่อหนีเขา หากแต่ความแข็งแรงของฝ่ายชายสามารถดันตัวเข้าไปจนได้ พิชญาได้แต่ยืนตะลึงงัน ก่อนตั้งสติ

“พี่วินไม่ควรเข้ามาในห้องของพิชญ์ หากพิชญ์ไม่อนุญาต และพิชญ์ก็ไม่จำเป็๞ต้องตอบคำถามของพี่วินด้วยค่ะ ออกไปจากห้องพิชญ์ได้แล้วค่ะ” พิชญาเริ่มเสียงแข็ง หากแต่ร่างเล็กค่อยๆ ถอยห่างเขาไปทีละนิด

“ถ้าพี่วินจะเอาคำตอบว่าวันนี้พิชญ์ไปไหนมา พิชญ์ก็บอกไปแล้วไงคะ ว่าพิชญ์อยู่ที่ร้าน” พิชญาหยุดก้าวเท้าถอย เมื่อเห็นว่าระยะห่างของเธอและเขาออกจากกันมากพอแล้ว และหวังว่าคำยืนยันนั้นจะทำให้เขาพอใจและออกไปจากห้อง

“เพียงแค่นี้คุณยังโกหก มีหรือเ๹ื่๪๫อื่นคุณจะยอมรับความจริง” ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวเข้ามา ใบหน้าแม้หล่อเหลา หากแต่เคลือบไปด้วยความน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก พิชญาจ้องเขม็งไปยังชายหนุ่ม เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยจนต้องถอยออกอีกเป็๞ครั้งที่สอง

“พี่วินหมายความว่าไง”

“คุณคงคิดว่าผมเหมือนพี่วา ที่จะเชื่อคำโกหกของคุณงั้นสิ คุณเห็นผมมีเขาบนหัวอยู่ใช่ไหม”

“พี่วิน” พิชญาถอยจนสุดกำแพง ร่างเล็กไม่สามารถหลีกหนีไปไหนได้อีก

“ความจริงแล้ว วันนี้คุณไปหามันที่โรงงาน คุณไปพลอดรักกับมันหลังโรงงาน คุณคิดว่าผมโง่จนดูไม่ออกเลยหรือว่าระหว่างคุณกับมัน เป็๞อะไรกัน หักหลังอะไรพี่วาไว้บ้าง”