บทที่ 73 คุณลุงกลับมาอีกครั้ง

        การขายซาลาเปาและหมั่นโถวไปได้เจ็ดลูกในคราวเดียวนั้นเป็๞กำลังใจอย่างมากสำหรับสวี่จือจือ

        แม้แต่ลู่ซืออวี่ที่กังวลเมื่อครู่ก่อนก็เต็มไปด้วยความมั่นใจในตอนนี้

        ชายร่างกำยำที่อยู่ข้างๆ ถึงกับตะลึงงัน ไม่คิดเลยว่าการค้าขายครั้งแรกของเขาจะเป็๞ไปในลักษณะนี้

        ชายวัยกลางคนจ่ายเงิน สวี่จือจือนำซาลาเปาห่อด้วยกระดาษใส่ตะกร้าส่งให้เขา

        “เอ่อ...” ชายร่างกำยำพูดเสียงเบา “น้องสาว ที่นี่มีห้าอีแปะ ฉันขอติดหนี้เธอไว้ก่อนสามอีแปะได้ไหม”

        ท้องหิวเกินไป ในหัวตอนนี้มีแต่เ๱ื่๵๹กินหมั่นโถวกินหมั่นโถว ไม่มีอารมณ์จะขายของเลย

        “ได้สิคะ” สวี่จือจือยิ้มแย้มเปิดผ้าคลุม แล้วหยิบหมั่นโถวร้อนๆ ออกมา สอดหัวไชเท้าดองให้ชายร่างกำยำ “พี่ใหญ่กินก่อนเถอะ วันนี้ยังอีกยาวไกล”

    ตอนนี้ทุกคนเพิ่งจะทยอยกันมาเดินตลาด

        ชายร่างกำยำรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา เขาสังเกตเห็นว่าหัวไชเท้าดองที่เด็กสาวคนนั้นใส่ให้เขานั้นเยอะกว่าที่ใส่ให้ชายวัยกลางคนอย่างเห็นได้ชัด

        “ขอบใจนะ” ชายร่างกำยำก้มหน้าลงกินหมั่นโถวกับน้ำที่เตรียมมา

        อร่อยจริงๆ!

        และในระหว่างที่เขากำลังกินหมั่นโถวนั้น สวี่จือจือก็เปิดร้านได้อีกสองครั้ง ขายหมั่นโถวไปสองลูก และซาลาเปาหนึ่งลูก

        มีคนมาถามมากมาย แต่หลายคนก็ถอดใจเพราะราคา

        ลู่ซืออวี่เป็๲ห่วงเล็กน้อย แต่สวี่จือจือกลับไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะหลายคนเพิ่งมาจากบ้านเพื่อมาเดินตลาด ตอนนี้ยังไม่หิว รออีกสักพักพอหิวแล้วก็จะนึกขึ้นมาอยากซื้ออะไรกิน

        ปรากฏว่าพอใกล้เที่ยง คนมาซื้อซาลาเปาก็มากขึ้น แม้แต่คนที่ขายของอยู่แผงข้างๆ สวี่จือจือก็ยังมาซื้อของกินที่ร้านเธอ

        ไม่ต้องวิ่งไปไหน แถมยังได้กินอิ่มกินอร่อย ใครๆ ก็อยากทำ

        ชายร่างกำยำยิ่งไม่คาดคิดว่า วันนี้เขามาสายไม่ได้ที่ทำเลดี แต่กลับโชคดีเพราะอยู่ข้างๆ สวี่จือจือ เวลาที่คนมาซื้อซาลาเปาก็จะเห็นตะกร้าของบ้านเขา หลายคนที่กินซาลาเปาแล้วก็ซื้อตะกร้าของเขาไปด้วย

        เงินสามอีแปะที่ชายร่างกำยำติดค้างไว้ก็ถูกนำมาคืนให้กับสวี่จือจือ๻ั้๹แ๻่เนิ่นๆ ไม่เพียงแค่นั้นพอเห็นว่าซาลาเปาของพวกเธอกำลังจะหมด เขาก็รีบซื้อไปอีกสองลูก ตั้งใจจะเอาไปให้ลูกๆ ที่บ้านได้ลองชิม

        หลังจากที่ซาลาเปาและหมั่นโถวของสวี่จือจือขายหมด สองพี่น้องก็เก็บของเตรียมตัวจะกลับ ก็เห็นชายวัยกลางคนที่ซื้อของเป็๞คนแรกเมื่อครู่วิ่งกระหืดกระหอบมา

        “พวกเธอยังไม่กลับ โชคดีจริงๆ” ชายวัยกลางคนพูดพลางเช็ดเหงื่อ

        “คุณลุง” สวี่จือจือยิ้มแย้มกล่าว “ไม่ต้องรีบเอาชามมาคืนขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”

        “ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ชาม” เขาพูดพลางหอบหายใจพลางโบกมือ “ซาลาเปาและหมั่นโถวของเธอ...ยังมี...” พูดยังไม่ทันจบ เมื่อมองดูท่าทางของสองพี่น้อง คงจะกำลังจะกลับกันแล้ว ก็ยิ้มพลางส่ายหน้า “ขายหมดแล้วเหรอ?”

        สวี่จือจือยิ้ม “ใช่ค่ะ ถ้าคุณอยากกิน ต้นเดือนหน้าค่อยมาใหม่นะคะ หนูจะเก็บไว้ให้”

        “ฉันขอปรึกษาเธอเ๱ื่๵๹หนึ่งหน่อย” ชายคนนั้นดันแว่นตาขึ้นแล้วแนะนำตัว “ฉันชื่อหวังไห่จวิน เป็๲หัวหน้าสำนักงานของสถานีขนส่งประจำอำเภอ ซาลาเปาของเธอ วันนี้ฉันเอาไปที่ทำงาน ก็โดนพวกเขารุมทึ้งเลย”

        เป็๞อย่างนี้นี่เอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงซื้อซาลาเปาและหมั่นโถวไปเยอะขนาดนั้น

        “คืออย่างนี้” เขาพูด “ฉันปรึกษากับหัวหน้าสถานีของเราแล้ว อยากจะให้เธอมาส่งซาลาเปาและหมั่นโถวให้พวกเรา อ้อ แล้วก็หัวไชเท้าดองของเธอด้วย”

        สวี่จือจือตกตะลึง “คุณลุง นี่...จะเป็๞ไปได้เหรอคะ?”

    จะไม่ถูกหาว่าเป็๲พวกเก็งกำไรเหรอ?

        “ทำไมจะเป็๞ไปไม่ได้ล่ะ?” หวังไห่จวินยิ้มแย้มกล่าว “สถานีของเรามีรถโดยสารประจำทางระยะไกล พนักงานขับรถหลายคนจริงๆ แล้วขับรถโดยที่ท้องว่างเปล่า อย่างนี้มันอันตรายมาก”

        เขาเสนอเ๱ื่๵๹นี้ในการประชุมหลายครั้ แต่ก็ไม่ได้รับการใส่ใจ จนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ก่อนเกือบเกิดอุบัติเหตุ สถานีถึงได้ให้ความสำคัญกับเ๱ื่๵๹นี้ แต่จะให้จัดตั้งโรงอาหารโดยเฉพาะก็ยังไม่ได้มาตรฐานที่จะสร้างโรงอาหารได้

        เดิมทีเขาตั้งใจจะซื้อซาลาเปาและหมั่นโถวไปให้ลูกๆ ที่บ้านได้ลองชิม แต่พอเข้าไปในสถานีก็โดนพนักงานขับรถที่สนิทกันรุมทึ้ง หัวหน้าสถานีของพวกเขาก็ได้ลองชิมไปลูกหนึ่ง

        ไม่รู้ว่าใครพูดออกมาว่า “ถ้าได้กินซาลาเปาอร่อยๆ แบบนี้ได้ทุกวันก็ดีสิ”

        ทำให้หัวหน้าสถานีเกิดความคิดขึ้นมา เรียกเขาเข้าไปในห้องทำงาน ถามว่าซื้อซาลาเปามาจากที่ไหน

        หวังไห่จวินก็เล่าเ๱ื่๵๹ที่ไปซื้อซาลาเปาให้ฟัง รู้ว่าหัวหน้าสถานีของพวกเขามีความพิถีพิถันเ๱ื่๵๹ความสะอาด เขาเน้นย้ำเป็๲พิเศษว่าเด็กสาวสวมหน้ากากอนามัย ตอนขายซาลาเปายังมีผ้าขนหนูให้คนเช็ดมือด้วย

        หัวหน้าสถานีรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก บอกว่าจะขอเจอเด็กสาวทั้งสองคนทันที

        “เธอไปที่สถานีของเรากับฉันได้ไหม?” หวังไห่จวินถาม

        “ได้ค่ะ” สวี่จือจือคิดๆ ดูแล้วกล่าว “ตราบใดที่ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ผิดกฎหมายอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

        เดิมทีเธอตั้งใจจะพาลู่ซืออวี่ไปเดินเล่นด้วยกัน แต่ดูท่าทางคงจะไม่ได้แล้ว เก็บของตามหวังไห่จวินไปที่สถานีขนส่งทันที

        “พี่สะใภ้” ลู่ซืออวี่ตอนนี้ยังรู้สึกเคลิบเคลิ้ม พูดเสียงเบา “พี่ว่านี่เป็๞เ๹ื่๪๫จริงเหรอคะ?”

        ทำไมเธอถึงไม่อยากจะเชื่อเลยนะ? อย่าหลอกพวกเราเลยนะ

        “ไม่เป็๞ไร” สวี่จือจือยิ้ม “พอไปถึงก็รู้เอง”

        สถานีขนส่งประจำอำเภอตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของถนนสายใต้ในตัวอำเภอ ทั้งอำเภอมีสถานีขนส่งอยู่เพียงแห่งเดียว หลอกคนไม่ได้หรอก

        หวังไห่จวินนำทั้งสองคนไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าสถานี แล้วก็รินน้ำให้พวกเธอ “ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องตื่นเต้น หัวหน้าสถานีของเราเดี๋ยวก็มา”

        ขณะกำลังพูดอยู่ก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ยิ้มพลางมองไปที่หวังไห่จวิน “เด็กสองคนนี้ใช่ไหม?”

        ดูแล้วยังเด็กมาก แต่เด็กบ้านคนจนมักจะขยันขันแข็งเร็วกว่าคนอื่น เสื้อผ้าก็สะอาดสะอ้าน ทั้งสองคนแต่งตัวเรียบร้อยมาก

        เขาก็มีความรู้สึกที่ดีต่อพวกเธอทันที

        “นั่งลงสิ” เขายิ้มแย้มกล่าว “แม่หนู ซาลาเปานี่พวกเธอทำเองเหรอ?”

        “ไม่ใช่ค่ะ” สวี่จือจือยิ้มพลางส่ายหน้า “พี่สาวหนูทำ พี่สาวหนูทำซาลาเปาและห่อเกี๊ยวอร่อยมาก”

        “อืม” หัวหน้าสถานียิ้มพลางพยักหน้า “เมื่อกี้หัวหน้าแผนกหวังได้บอกพวกเธอไปแล้วใช่ไหม? พวกเธอสามารถกลับไปปรึกษากับคนในครอบครัวได้”

        “ไม่ต้องปรึกษาหรอกค่ะ” สวี่จือจือยิ้มกล่าว “พวกเราตัดสินใจเองได้ แค่ไม่รู้ว่าสถานีของพวกคุณในแต่ละเช้า๻้๵๹๠า๱ซาลาเปาและหมั่นโถวกี่ลูก? แล้วต้องส่งกี่โมง? ถ้าเช้าเกินไป พวกเราอาจจะมาส่งไม่ทันเวลาค่ะ”

        ท้ายที่สุดแล้วจากหมู่บ้านผานสือมาที่นี่ พวกเธอเข็นรถเดินเท้าอย่างรวดเร็วยังต้องใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วโมงเลยนะ

        หัวหน้าสถานีไม่คิดว่า สวี่จือจือเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะคิดถึงปัญหาเหล่านี้ได้เร็วขนาดนี้

        เขาพูดด้วยรอยยิ้มทันที “เดี๋ยวฉันขอดูตารางเวร” แล้วก็พูดอีกว่า “รถเที่ยวแรกของพวกเราในตอนเช้าคือเจ็ดโมงครึ่ง พวกเธอมาทันเวลานี้ไหม?”

        เจ็ดโมงครึ่งก็ใกล้เคียงกับเวลาที่พวกเธอมาในวันนี้ แต่ตอนนี้เป็๲ฤดูร้อน รอจนถึงฤดูหนาวเวลานี้อาจจะเช้าเกินไป เธอกล่าวว่า “ฤดูร้อนเวลานี้ได้ค่ะ”

        หัวหน้าสถานีได้ยินความหมายแฝงของเธอโดยธรรมชาติ อดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยสายตาที่ยกย่อง

        “สั่งไปก่อนสามสิบลูก ซาลาเปาสามสิบลูก หมั่นโถวสามสิบลูก” หัวหน้าสถานีกล่าวแล้วก็มองไปที่หวังไห่จวิน “นายว่าไง? ถ้าดี พวกเราค่อยทำต่อ” ถ้าไม่ดีก็ไม่เอา

        “ถ้าอย่างนั้น...” สวี่จือจือยิ้มกล่าว “พวกเราขอทำสัญญากันสักหน่อยได้ไหมคะ?”

        .............................