อ๋าวหรานนอนอยู่บนเตียงคิดทบทวนเื่ที่คุยกับระบบ ปลอบใจตัวเองว่าก็ยังดี อย่างน้อยก็ยังพอมีบางเื่ที่พูดได้ เขาจะค่อยค่อยตริตรองดู
......
แสงจันทร์นอกหน้าต่างสว่างสดใส แสงเทียนในห้องกระพริบไปมา รอบข้างเงียบสงัด
อ๋าวหรานหนุนแขนทั้งสองข้างนอนหงายอยู่บนเตียง นิ่งค้างมองหลังคาเตียง เตียงหลังนี้ทำจากไม้มีลักษณะเรียบง่าย ลายไม้ละเอียดกระจายอยู่โดยรอบ ในตอนนี้อ๋าวหรานสามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน
ชั่วขณะหนึ่ง เื่ราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นใน่นี้แต่ละฉากแต่ละตอนปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างชัดเจน ไม่อาจหลบเลี่ยง ตอนนั้นเอง เป็ตอนที่อ๋าวหรานเพิ่งรู้สึกอย่างชัดเจนว่าเขาได้เข้ามามีชีวิตอยู่ในต่างโลกนี้แล้วจริงๆ ชั่วขณะ ความรู้สึกเหนื่อยล้าและโดด เดี่ยวตีตื้นขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้สึกเหนื่อยล้า มิใช่เพียงความเหนื่อยล้าทางกาย แต่เป็ความเหนื่อยล้าของจิติญญา ทำให้ทั้งร่างอยากเข้าสู่ภาวะหลับลึก
แต่เขาหลับไม่อาจหลับได้ลง ในสมองฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน่นี้ออกมาไม่หยุด
ครั้งแรกที่มาถึงยังโลกแห่งนี้ เพียงลืมตาขึ้นมาก็พบกับฉากการสังหารนองเืเช่นนั้น เห็นคนเ่าั้ตายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนตัวเขาเองก็ยกกระบี่ฆ่าคน ต่อมาก็ถูกมีดแทงบนร่างหลายแผล ต่อสู้ด้วยพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อนหนี้จากความตาย ได้ประสบกับความเ็ปที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน แล้วยังมีเ้าระบบที่โผล่ขึ้นมาในสมองเองอย่างประหลาด เื่ทั้งหมดนี้ เป็สิ่งที่มนุษย์ยุคใหม่ในโลกวัตถุนิยมแห่งศตวรรษที่21ไม่อาจจินตนาการหรือยอมรับได้ ก่อนนี้ยังคิดว่าเป็เพียงแค่ฝัน ใช้ชีวิตไปอย่างมึนๆไม่ชัดเจน ก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไร แต่ ณ เวลานี้ ณ สถานที่อันเงียบสงบแห่งนี้
อ๋าวหรานรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าทั้งหมดนี้คือเื่จริง ไม่มีโชคช่วยอีกแล้ว ชั่วขณะ ความหวาดกลัวราวกับคลื่นทะเลโถมเข้าใส่ ราวกับจะทำให้ดขาจมลงไป
อ๋าวหรานอดไม่ได้ที่จะบิดมุมปากเยาะเย้ยตัวเอง เมื่อก่อนยังคิดว่าตัวเองนั้นต่อให้จะเห็นเขาไท่ซานถล่มลงตกหน้าก็จะไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้เพียงนิด แต่ตอนนี้กลับกลัวจนตัวสั่น ขายหน้าชะมัด!
ตัวอ๋าวหรานเองไม่ได้เฉลียวใจว่าที่เขาถูกระบบพามายังโลกแห่งนี้นั้นไม่ใช่แค่เพราะเขามีชื่อเดียวกันกับตัวละครในหนังสือ หากเขาไม่ได้มีความสามารถโดดเด่นเหนือคนอื่น จะลำบากพาเขามายังโลกแห่งนี้ทำไม เก็บเ้าของร่างคนเดิมเอาไว้ไม่ดีกว่าหรือ?
......
อ๋าวหรานรู้สึกว่าตนเองเป็แค่คนธรรมดา เป็วรยุทธ์แมวสามขาอยู่นิดหน่อยสามารถรับมือกับพวกโรคจิตพื้นๆได้ หรือไม่อย่างนั้นก็เอาไว้ทำเท่ได้ ความสามารถเช่นนี้ในโลกยุคปัจจุบันที่สงบสุขอาจจะพอทำให้คนตื่นเต้นได้ แต่ในโลกที่ทุนคนล้วนเป็ยอดฝีมือ พละกำลังเป็ใหญ่ฆ่าคนเป็ผักปลานั้นยากที่จะมีชีวิตอยู่รอดได้
หลายวันมานี้ อ๋าวหรานยังคงจมลึกอยู่กับความสูญเสียที่เกิดขึ้นตอนนี้มายังโลกนี้แรกๆ ดูแล้วเหมือนอยู่ในโลกใบนี้แต่ความเป็จริงแล้วยังคงวนเวียนอยู่ห่างไกลจากโลกใบนี้อยู่มาก เขาปลอบใจจิ่งเซียงที่เป็ห่วงพี่ชาย จัดการจิตสังหารที่พุ่งมาที่ตนเองอย่างใจเย็น แต่ทั้งหมดนี้อ๋าวหรานไม่ได้ทำได้แค่เพราะความสงบใจเย็นอันเป็นิสัยเดิมของเขา แต่เป็เพราะเขาคิดเสียว่าตัวเองเป็คนสังเกตการณ์อยู่ภายนอก จริงๆแล้วอ๋าวหรานไม่ได้อยู่ในสภาพที่พร้อมเลย
คืนนี้ อ๋าวหรานคิดว่าคงไม่อาจนอนหลับได้อย่างสงบแล้ว
แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังนับว่าสงบนิ่งและมีสติมากพอ อ๋าวหรานที่คิดเื่มากมายมาตลอดทั้งคืน แต่เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องเขามาทางหน้าต่างกระทบลงบนหน้าของเขานั้น เขาก็มีสติตื่นเต็มที่
มองไปยังลำแสงที่ส่องเขามา อ๋าวหรานยื่นมือออกไป ใช้ฝ่ามือััลำแสงนั้น พระอาทิตย์ยังคงขึ้นอยู่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่เผชิญหน้าไม่ได้ทั้งนั้น! ความคิดของอ๋าวสว่างแจ่มชัดเหมือนกับลำแสงนั้น นี่เป็โลกที่พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกและตกทางทิศตะวันตก อ๋าวหรานก็จะยืนหยัดให้เหมือนกับแสงสว่างยามเช้าที่ไม่ผันแปรนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะทำในสิ่งที่อยากทำเท่านั้น ทำสิ่งที่ตนควรทำ ไม่ถูกสภาพแวดล้อมเปลี่ยนแปลง ไม่ให้อิทธิพลจากผู้อื่นมากระทบได้
ยืนหยัดทำตามความตั้งใจเดิมเถอะ ั้แ่ที่ได้เข้ามาอยู่ในโลกใบนี้เขาก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว
อ๋าวหรานไม่ใช่คนที่แสนจะยุติธรรมแต่เขามีบรรทัดฐานและหลักการของตนเองที่แน่นอน ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ต่อให้เป็ตอนที่เพิ่งเข้ามายังโลกแห่งนี้ ยังคงสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรดีอยู่นั้นเขาก็ยังไม่ยอมสูญเสียความเป็ตัวเองไป เขาไม่อาจเนรคุณได้ ยิ่งไม่อาจทำร้ายคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตนเองได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อ๋าวหรานในต้นฉบับเดิมทำนั้นเขาไม่อาจทำได้อย่างแน่นอน และจะไม่มีวันทำ เขาไม่รู้ว่านิยายเื่นี้จะกำหนดกะเกณฑ์ตัวบละครทุกตัวหรือไม่ และไม่รู้ว่าตัวเขาที่หลีกหนีการกระทำแบบเดิมของตัวละครนั้น สุดท้ายจะได้รับผลเช่นไร แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่อยากรู้ ไม่ว่าจะถูกกฎลงโทษเพื่อเป็เยี่ยงอย่างหรือไม่ อ๋าวหรานก็จะไม่ให้กฎมากำหนดให้เขาไปท้าทายหลักการของตนเอง ถ้าหากจะต้องยอมอ่อนข้อให้นิยายเล่มนี้ ยอมอ่อนข้อให้กฎและวิถีแห่งฟ้า แล้วละก็ อ๋าวหรานคิดว่าเขาไม่มีความจำเป็ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเพิ่มอีกหนึ่งชาติ
เป็เพียงศพเนื้อเดินได้ ไม่เป็ตัวของตัวเอง ไม่มีความจำเป็จะต้องทนใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ ชีวิตที่ต้องอยู่แบบกล้ำกลืนไม่สู้ทิ้งเสียดีกว่า
ยอมเป็หยกที่แตกละเอียด, ไม่ขอเป็กระเบื้องสมบูรณ์!
ดังนั้น เขาไม่มีทางทรยศพวกตระกูลจิ่ง และจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับพวกคนชุดดำที่มาฆ่าล้างตระกูลเขาเพียงเพื่อที่จะยืดเวลาชีวิตออกไป
เขาอยากปกป้องหมู่บ้านสกุลจิ่ง และอยากแก้แค้นให้กับแม่ที่ยอมแลกชีวิตปกป้องเขา
เขาอยากให้จิ่งเซียงมีชีวิตอยู่ อยากให้จิ่งฝานเป็หมอรักษาคนตลอดไป ให้เขาสามารถไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดในใต้หล้าได้ ด้วยมือคู่นั้นที่สามารถช่วยคนกลับมาจากความตายได้ ไม่ใช่ด้วยการทำลายล้างโลก
แน่นอนว่าเขาไม่ใช่พ่อพระที่จะไปเป็วีรบุรุษผู้กอบกู้โลกอย่างไร้หลักการ และจะไม่ใช้แิวีรบุรุษไปเปลี่ยนแปลงผู้อื่น เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ แต่อย่างน้อยเขาจะไม่ทำให้จิ่งฝานต้องเริ่มเดินไปบนเส้นทางของอสูรเพราะเขาเป็เหตุ
แน่นอน เื่เหล่านี้ย่อมต้องยากกว่าแค่เขาเลือกไม่เดินตามเส้นทางเดิมตามต้นฉบับมากนัก
เพราะแค่วางแผนรบบนกระดาษคุยโม้โอ้อวดใครบ้างจะทำไม่ได้ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์จริงตัวเขาจะมีสิทธิ์ในการตัดสินใจหรือไม่นั้น ก็ต้องดูว่ามีเขาความสามารถจริงไหม
จะอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่โลกศตวรรษที่21อันสงบสุข
ในชีวิตจริง เพื่อนของอ๋าวหรานเป็คนอบอุ่นอ่อนโยน ดูได้จากการที่เขามักเขียนแค่พวกงานเขียนให้แง่คิดให้กำลังใจดูก็พอจะรู้ได้แล้ว แต่ในบางครั้งคนที่อ่อนโยนเช่นนี้เมื่อโมโหเข้าให้แล้วก็ราวกับไม่ใช่คน
หนังสือเล่มนี้็เป็ตัวอย่างที่เห็นได้ชัด ภายใต้การปั้นแต่งของว่านเฟิง แผ่นดินใหญ่อันมีนามว่าชื่อเยียนนี้นั้น ตลอดมาคือใครหมัดหนักกว่าคนผู้นั้นเป็าา ใครมีความสามคฆ่าคนได้คนนั้นก็มีอำนาจ,เงินทองและคนงาม ไม่ว่าชายหรือหญิง
หลายพันปีมานี้ แผ่นดินใหญ่แห่งนี้นอกจากบางกลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งเป็อย่างมากจึงสามารถสืบทอดต่อมาจนถึงปัจจุบันได้ กลุ่มอิทธิพลอื่นนั้นกลับหายไปเรื่อยๆ วันนี้หากเ้าสามารถเอาชีวิตเขาได้ เ้าก็สามารถไปอยู่ในที่ของเขาแทนเขา มีทุกอย่างที่เขาเคยมี แต่ถ้าวันพรุ่งนี้มีคนอื่นมาเอาชีวิตเ้าได้ ชนะเป็เ้าแพ้เป็โจร เ้าก็จะร่วงหล่นลงเป็เพียงหินรองเท้าให้ผู้อื่นเหยียบขึ้นไปเท่านั้น
ความแข็งแกร่ง คือกฎของโลกใบนี้
และจะเป็ต้นทุนให้อ๋าวหรานใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ในโลกใบนี้
ถ้าอ๋าวหรานจะทำสิ่งที่ตนเองอยากทำ ก็ต้องแข็งแกร่งสามารถต่อกรกับผู้อื่นได้!
