ให้กำลังใจตัวเองไปยกใหญ่อ๋าวหรานรู้สึกตื่นเต้นเป็อย่างยิ่ง ถึงแม้จะไม่ได้นอนมาหนึ่งคืน แต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงาน ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด
ในเมื่อไม่รู้สึกง่วง อ๋าวหรานก็ไม่อยากอยู่บนเตียงต่อ เขาะโเด้งตัวขึ้นมาทันที ท่วงท่าสวยงามเสียจนตนเองยังใ
อืม ไม่เลว! ท่าเด้งตัวนี้เมื่อก่อนเขาก็ทำได้ แต่ไม่เคยทำได้ง่ายๆ สบายๆ เช่นนี้ รู้สึกตัวเบาสบาย ไม่รู้สึกฝืนแม้แต่นิดเดียว
นาทีนี้ อ๋าวหรานถึงจะรับรู้ได้ว่า ั้แ่มาถึงยังโลกแห่งนี้เขาก็เอาแต่รักษาอาการาเ็มาโดยตลอด ใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปบนเตียง ไม่ได้มีเวลามาคิดอย่างจริงจังว่าร่างกายนี้มีวิชาสุดยอดอยู่
คิดย้อนไปตอนที่เจอกับเหล่าคนชุดดำที่หมายจะเอาชีวิตตัวเองตอนนั้น เขาสามรถหลบได้อย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแค่นั้น เขายังถือกระบี่แสดงวิชาอีกด้วย เพลงกระบี่ที่งดงามคล่องตัวปลิดชีวิตเ้าคนชุดดำเ่าั้ไป ตอนหลัง ระหว่างทางหนีตายที่ต้องเผชิญหน้ากับคนชุดดำเขาก็สามารถรับมือได้ เขาถือกระบี่สามารถแสดงท่าทางหลบเลี่ยงรวดเร็วได้เหมือนกับที่ กิมย้ง [1] บรรยายไว้ในนิยายเลยด้วยซ้ำ สะบัดกระบี่หนึ่งทีทำคนล้มระนาว หากไม่ใช้เพราะฝ่ายตรงข้าม คนมาก กำลังมาก ตัวเขาเองก็ไม่รู้วิธีใช้ ทำได้เพียงลงมือไปตามธรรมชาติละก็ เขาคงไม่ต้องาเ็หนักขนาดนี้
ไม่มีเด็กผู้ชายคนไหนไม่ใฝ่ฝันถึงยุทธภพ คิดถึงตอนนั้นอ๋าวหรานยังเรียนอยู่ชั้นมัธยม เขาหลงใหลอยู่กับโลกนิยายจอมยุทธ์ของกิมย้งกับโกวเล้ง [2] อยู่่หนึ่ง ตอนนั้นเรียกว่าอ่านทั้งตอนเรียน ตอนเลิกเรียน อดหลับอดนอนอ่าน ทำให้ผลการเรียนแย่จนถูกพ่อจัดการไปหนึ่งยกถึงได้บรรเทาลง และก็เพราะตอนนั้นยังเด็กไม่รู้ความ ยังฝันจะเป็จอมยุทธ์แห่งยุค ผู้จ้องมองยุทธภพด้วยความโอหัง เพราะเหตุนี้จึงไปเรียนศิลปะการต่อสู้ แต่กลับพบว่ามันทำได้แค่ทำให้ร่างกายแข็งแรงมีทักษะต่อยตีบ้างก็เท่านั้น ไม่สามารถปลิดชีวิตมนุษย์ราวใบไม้ร่วงหรือเดินเหินบนวารีได้เหมือนกับในนิยาย
ตอนนี้กลับมาคิดดู การฆ่าคนราวใบไม้ร่วง เดินเหินบนวารี ดูเหมือนจะเป็จริงได้แล้ว คิดได้ดังนี้ อ๋าวหรานก็อดไม่ได้ที่ตื่นเต้นขึ้นมา อดทนรอไม่ไหวรีบะโลงจากเตียง เขาอยากลองไปทดสอบที่สวนดูเสียหน่อย
เรือนที่อ๋าวหรานพักอยู่ปลูกไผ่เต็มสวนไปหมด ไผ่พวกนี้ได้รับการดูแลรักษาเป็อย่างดี เขียวมรกตตั้งตระหง่านทำให้คนมองรู้สึก สุขใจสบายตา
เพียงแค่อ๋าวหรานเปิดประตูออกมาก็พบกับความเขียวขจี ร่างของเขาอาบย้อมไปด้วยแสงแดด ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกอารมณ์ดีเป็อย่างยิ่ง
เมื่อเดินไปถึงตรงกลางสวน เด็ดกิ่งไผ่ที่ดูตั้งตรงแข็งแรงมาถือไว้ในมือ อ๋าวหรานยกแขนขึ้น หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เล็งไปที่ปลายไผ่ ขยับเท้าเล็กน้อย ตีหลังกาโค้งไปทางด้านข้าง เขาถึงกับลอยตัวกลางอากาศได้เกือบหนึ่งจั้ง [3] กิ่งไผ่ในมือเองก็วาดเส้นโค้งออกไปตามร่างกาย เกิดเป็ลมแรงสายหนึ่งตามมา สวนไผ่ตรงหน้าถูกผลักเอนไปด้านหลัง ใบไผ่เองก็ปลิดปลิวส่งเสียงดังท้าทายโบยบินไปในท้องนภา
อ๋าวหรานร่อนลงบนพื้นอย่างมั่นคง ยืนนิ่ง มองดูใบไผ่ที่หมุนวนอยู่เบื้องหน้า งดงามจนทำให้คนสั่นสะท้าน
ร้ายกาจเกินไปแล้ว!
แค่กระบวนท่าเดียวก็ทำให้ อ๋าวหรานที่ปกติสงบนิ่งมั่นคงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เก่งเกินไปแล้ว นี่เป็ความสามารถที่ในโลกแห่งความเป็จริงไม่มีทางมีได้ ช่างทำให้คนตื่นตะหนกเสียจริง
ในขณะที่ตื่นตะลึงอยู่นั้น อ๋าวหรานก็นึกสงสัยอยู่นิดหน่อย เขาไม่ได้รับสืบทอดความทรงจำของเ้าของร่างเดิม เื่ราวของเ้าของร่างเดิมและหมู่บ้านสกุลอ๋าวนั้น เขารู้มาจากการอ่านนิยาย ทว่าถึงแม้ไม่ได้รับความทรงจำ แต่เขากลับได้รับสืบทอดวรยุทธ์มาจากเ้าของร่างเดิม เมื่อสักครู่ที่ทดลองดู ถึงแม้จะเป็เพียงกระบวนท่าง่ายๆ แต่ก็แฝงอานุภาพร้ายกาจเอาไว้ เป็กระบวนท่าที่รุนแรงถึงชีวิต เขาไม่ได้รู้สึกขัดข้อง หรือไม่สบายตัวเลย ทั้งการร่ายกระบวนท่าเองก็ไม่รู้สึกติดขัดแม้เพียงนิด ลื่นไหลเป็อย่างยิ่ง ราวกับว่าเขาเป็ผู้ลงมือฝึกเองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วอย่างไรอย่างนั้น เป็ความสามรถของตนเองโดยแท้ ไม่ใช่สืบทอดมาจากผู้อื่น
“ ระบบ อยู่หรือเปล่า?”
“ อยู่ครับ”
อ๋าวหรานถูกเสียงที่อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในสมองทำให้ใ ถึงแม้เขาจะเป็คนถามก่อน แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเ้าระบบที่อยู่ในสถานะสาบสูญตลอดเวลาจะตอบรับ
“ ทำไมฉันไม่มีความทรงจำของเ้าของร่างเดิม แต่กลับสามารถใช้วรยุทธ์ของเขาได้อย่างไม่ติดขัด?” อ๋าวหรานถาม
“ เป็สวัสดิการที่ผมมอบให้คุณครับ”
......
เข้าใจแล้ว
“ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่มอบความทรงจำของเ้าของร่างเดิมให้ฉันล่ะ?”
“ ให้แล้วอย่างไร? ความทรงจำส่วนนั้นจะมีอารมณ์ส่วนตัวแฝงติดมาด้วย คุณอยากสืบทอดมันหรือ?” น้ำเสียงของระบบสงบนิ่งไร้ระลอกคลื่น
......
ถึงแม้อ๋าวหรานจะไม่ได้ตอบกลับ แต่ระบบก็รู้ว่าคำตอบของเขาคือการปฏิเสธ
ต่อให้อ๋าวหรานรับสืบทอดความทรงจำของเ้าของร่างเดิม ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะได้รับผลกระทบจากอารมณ์ความคิดหรือทัศนคติจากความทรงจำของเ้าของร่างเดิม เพียงแต่อ๋าวหรานไม่อยากให้ในสมองของตนเองมีความคิดที่ไม่ใช่ของตัวเองอยู่
อยู่ๆ อ๋าวหรานก็ไม่เข้าใจว่าระบบนำเขามาในโลกนี้เพื่ออะไรกันแน่
“ นาย...”
เมื่อมีความสงสัย แน่นอนว่าอ๋าวหรานก็อยากจะถามออกไป แต่พูดได้คำเดียวว่า “นาย” ก็ถูกระบบขัดเสียแล้ว
“ ผมยังมีงานต้องทำ ลาก่อนครับ” พูดจบระบบก็เงียบไป
อ๋าวหรานะโอยู่ในสมองตั้งหลายรอบก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ทำได้เพียงยอมแพ้
ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ถือว่าได้โอกาสมีชีวิตใหม่อีกครั้ง มีอะไรต้องกลัวกัน?
สิ่งสำคัญตอนนี้ คือควรศึกษาสวัสดิการที่ระบบมอบมาให้เขานี้ให้ดีเสียก่อน
อ๋าวหรานฝึกฝนกระบวนท่าทั้งหมดอีกครั้ง วรยุทธ์นี้ตระกูลอ๋าวเป็ผู้คิดค้นขึ้น ตระกูลอ๋าวสามารถขยายอาณาเขตไปได้กว้างขวางระดับหนึ่ง แน่นอนว่าย่อมต้องมีความสามารถ
วรยุทธ์ของตระกูลอ๋าวใช้กระบี่เป็หลัก ที่อ๋าวหรานกำลังฝึกอยู่นี่ก็คือเพลงกระบี่ของตระกูลอ๋าว
วิชากระบี่ของอ๋าวหรานนั้นอาศัยความรวดเร็ว ไม่ทีท่วงท่าสวยงามอะไรมากมาย แต่ก็ยังไม่สูญเสียความประณีต เป็ความงดงามแบบเรียบง่ายตรงไปตรงมา ถึงแม้จะเรียบง่ายแต่ก็ยังแฝงอานุภาพร้ายกาจเอาไว้ ฝึกฝนกระบวนท่าไปจนหมดสิ้น ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์เริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว
เหงื่อออกท่วมร่าง แต่อ๋าวหรานที่ออกอาการหอบเล็กน้อยกลับรู้สึกเป็สุข สดชื่นยิ่งนัก!
“ อ๋าวหราน!!!”
อ๋าวหรานที่กำลังรู้สึกอวดดีอยู่นั้นถูกเสียงะโทรงอำนาจทำให้ต้องหดคอลง
หันหน้ากลับไปก็พบกับจิ่งเซียงที่กำลังกรุ่นโกรธ
“ เซียง... เซียงเซียงจ๋า”
เสียงอ่อนเสียจน อ๋าวหรานยังรู้สึกดูถูกตัวเอง
“ แผลหลายแผลบนตัวเ้ายังไม่หายดีเลย เ้ากำลังดึงดันทำอันใดอยู่ ถ้าปากแผลเปิดอีกจะทำอย่างไร? ถึงเ้าจะไม่สงสารตัวเอง แต่ข้าสงสารไผ่ในสวนนี้!”
ถูกเด็กสาวที่เด็กกว่าตัวเองเกือบสิบปีดุจนไม่กล้าเงยหน้า อ๋าวหรานอดเขินอายจนต้องลูบจมูกตัวเองไม่ได้ อายุปูนนี้แล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่กล้าสบตากับสาวน้อยตรงหน้าตรงๆ ร้อนตัวจนตากลอกไปมา ผลคือพอกลอกตาไปเห็นสภาพของสวนไผ่ที่เคยงดงาม ถูกตนเองกวาดล้างจนโล่งเตียนแล้วก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักทีสองที แต่ใบไผ่ที่ร่วงโรยเต็มพื้นก็งดงามมากจริงๆ
อา... บาปกรรมยิ่งนัก
“ เ้าจะมองพื้นทำไม? อย่าคิดนะว่าก้มหน้าแล้วข้าจะไม่รู้ว่าเ้าแอบว่าข้าอยู่ในใจ”
อ๋าวหรานอดไม่ได้ที่จะร้องประท้วงในใจ ข้าเปล่าจริงๆ นะ!
จิ่งเซียงบ่นไม่ยอมหยุด ดุจนทำให้หน้าของอ๋าวหรานกลายเป็สีดำคล้ำแล้ว
เนิ่นนานกว่าจะหยุด อ๋าวหรานที่หัวเราะอย่างขมขื่นก็ถูกจิ่งเซียงลากไปอาบน้ำ เหงื่อออกท่วมตัว เหมาะจะไปแช่น้ำร้อนพอดี
หมู่บ้านสกุลจิ่ง มีบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง ตระกูลจิ่งตั้งใจปลูกสมุนไพรไว้รอบๆ บ่อน้ำนี้ และนานๆ ครั้งก็จะสาดผงสมุนไพรจำนวนมากลงไปในบ่อน้ำร้อน ผงสมุนไพรพวกนี้มีคุณสมบัติช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรง รักษาแผล บำรุงกำลัง
่หลายวันมานี้อ๋าวหรานก็ไปเยี่ยมเยือนสถานที่นี้หลายครั้ง อ๋าวหรานที่ถูกจิ่งเซียงเร่งก็รีบเก็บเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนแล้วพุ่งตรงไปทางบ่อน้ำร้อน
เชิงอรรถ
[1] กิมย้ง นักเขียนนิยายกำลังภายในชื่อดัง เ้าของนิยายเื่เทพอสูรัฟ้า , ดาบัหยก
[2] โกวเล้ง นักเขียนนิยายกำลังภายในชื่อดัง เ้าของนิยายเื่พิฆาตทรชน
[3] หนึ่งจั้ง 1 ประมาณ 3.3 เมตร