ณ วังหลวงอาณาจักรซีเชว่
กองกำลังทหารผนึกกำลังปิดล้อมทั้งสี่ด้าน
"เสด็จแม่ ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่กับเสด็จพ่อเสด็จแม่ ข้าไม่ไป!" น้ำตาของจวินหวงประดุจไข่มุกถูกสะบั้นไหลรินอาบสองแก้ม
ประตูวังสูญสิ้นการเฝ้าระวัง ราชวงศ์ชีเชว่ถึงคราล่มสลาย แต่นางกลับทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่เื้ั มีชีวิตต่อไปโดยมิอาจล่วงรู้ถึงเคราะห์ภัยในวันข้างหน้า นางเจ็บแค้นที่ตนเองไร้ความสามารถ
"ข้าก็ไม่ไป" จวินฮ่าววัยเพียงหกชันษา แม้ยังมิรู้ความ แต่กลับดึงชายอาภรณ์ของพระมารดาอย่างเอาเป็เอาตาย
"ฮ่าวเอ๋อร์เด็กดี เ้าตามพี่สาวของเ้าไปเถอะนะ" ในดวงตาของเสด็จแม่มีน้ำตาหลั่งออกมาคลอเบ้า นางวางมือเล็กๆ ของจวินฮ่าวลงบนมือของจวินหวง "หวงเอ๋อร์ ฮ่าวเอ๋อร์ยังเยาว์นัก แม้ว่าเ้าจะไม่เห็นแก่ตนเอง แต่ก็ต้องปกป้องฮ่าวเอ๋อร์ พาฮ่าวเอ๋อร์หนีออกไปด้วยกัน
"เสด็จแม่ เสด็จแม่!" จวินหวงส่ายหน้าไม่หยุด แต่กลับพูดไม่ออก
"ชายารัก รีบพาหวงเอ๋อร์กับฮ่าวเอ๋อร์หนีไปทางช่องทางลับ!" บุรุษผู้หนึ่งสีหน้าดุดันเดินเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ เขาคือฮ่องเต้แห่งอาณาจักรซีเชว่ จวินหงโม่ พระวรกายอาบโลหิต หว่างคิ้วดูเหนื่อยล้ายากจะปกปิด ทว่าน้ำเสียงกลับหนักแน่นปราศจากความลังเล
"อิ่นอวิ๋น" เขาออกคำสั่งสุรเสียงดุดัน "คุ้มครองฮองเฮา องค์ชาย และองค์หญิงหนีไป!"
"พ่ะย่ะค่ะ!" อิ่นอวิ๋นลั่นวาจากล่าวรับ
"หวงเอ๋อร์ เ้าจะเป็องค์หญิงแห่งซีเชว่ตลอดไป" พระมารดาจุมพิตลงบนหน้าผากของจวินหวง แววตาอ่อนโยนเต็มไปด้วยความโศกาอาดูร
"ไปเถิด เ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ!"
“เสด็จแม่!" จวินหวงกำมือแน่น ปลายเล็บจิกลึกเข้าเนื้อจนหลั่งโลหิต
“ปึก ปึก ปึก" เสียงนางโขกศีรษะอย่างแรงสามครั้งให้กับพระมารดาและจวินหงโม่ฮ่องเต้ กล่าวเน้นทีละคำเสมือนหนึ่งคำสาบาน "เสด็จพ่อ เสด็จแม่ หวงเอ๋อร์จะคุ้มครองน้องชายเป็อย่างดีแน่นอน"
จวินหงโม่หมุนบิดบัลลังก์ั เผยให้เห็นช่องทางลับด้านหลัง ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวอยู่เสมอยังอาบย้อมด้วยอารมณ์หวั่นไหว
“จงมีชีวิตอยู่ต่อไป!" พระองค์ตรัสเบาๆ
จวินหวงจูงมือของจวินฮ่าวไว้แน่น เดินไปตามทางลับโดยไม่หันกลับมา นางหันกลับไปไม่ได้ นางต้องพาจวินฮ่าวออกไปและมีชีวิตอยู่ให้ได้
"เคร้ง!" นางได้ยินเสียงประตูตำหนักถูกกระแทกอย่างรุนแรง
ทัพตงอู๋บุกมาถึงแล้ว เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ยังอยู่ในตำหนัก!
นางหันหลังกลับไปทันที ชั่วพริบตาก่อนประตูทางลับจะปิดลง นางเห็นพระเชษฐาแท้ๆ ของนาง องค์ชายห้าจวินอวี้ยืนแสยะยิ้ม เส้นเอ็นแขนขาของเสด็จพ่อถูกตัดขาด นางเห็นเสด็จแม่ชักกระบี่ฆ่าตัวตายหน้าตำหนัก โลหิตพุ่งกระฉูดไปในอากาศ
"เสด็จพ่อ เสด็จแม่!" นางะโร้องอย่างบ้าคลั่ง ดวงเนตรหลั่งน้ำตาเป็สายเื
เสด็จพ่อตแล้ว เสด็จแม่ก็จากไปแล้ว ซีเชว่สิ้นแล้ว
"องค์หญิง เดี๋ยวทหารตงอู๋ก็จะตามมาแล้ว พวกเราจำเป็ต้องรีบหนีแล้วพ่ะย่ะค่ะ!" อิ่นอวิ๋นเข้าขวางจวินหวงไว้สุดกำลัง
ใช่ นางต้องหนีแล้ว นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป นางต้องให้พวกมันที่ทำลายบ้านเมืองของนางได้ชดใช้ เืต้องล้างด้วยเื!
ช่องทางลับทะลุออกไปยังหลังเขา ภายในช่องทางลับได้สร้างกลไกป้องกันการบุกรุกเอาไว้ แม้ว่าจะสกัดกองกำลังตงอู๋ไปได้ชั่วขณะ แต่ทว่าไม่อาจยับยั้งกองกำลังติดตามได้อยู่ดี
จวินหวงพาจวินฮ่าวหนีออกจากช่องทางลับอย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้ผ่อนคลายจากความตื่นตระหนก ก็ได้ยินเสียงทหารกำลังติดตามใกล้เข้ามา
"ไม่ได้การแล้ว ช้าเร็วพวกเราคงถูกพบตัวเป็แน่" จวินหวงขบกรามแน่น "อิ่นอวิ๋น เ้าพาฮ่าวเอ๋อร์ไป ข้าจะล่อพวกมันไปอีกทาง"
"องค์หญิง แล้วพระองค์..."
"ฮ่าวเอ๋อร์คือชีพจรแห่งราชวงศ์เพียงหนึ่งเดียว เขาต้องมีชีวิตรอด!" จวินหวงคุกเข่าลง สองมือประคองและลูบไล้ใบหน้าน้อยๆ ของจวินฮ่าวเบาๆ
"ฮ่าวเอ๋อร์ เ้าต้องมีชีวิตต่อไป ต้องอยู่ต่อไปให้ได้นะ!" น้ำเสียงของจวินหวงสั่นเครือ
"เสด็จพี่ เสด็จพี่!" จวินฮ่าวเหมือนจะตระหนักรู้ขึ้นมาได้ โผเข้ากอดจวินหวงร้องไห้จ้า
จวินหวงใช้แรงกายทั้งหมดผลักจวินฮ่าวออกไปอย่างรุนแรง แต่กลับไม่กล้าเหลียวมองจวินฮ่าวแม้แต่น้อย แล้วเอ่ยลั่นวาจา "พาเขาไป!"
"พ่ะย่ะค่ะ" อิ่นอวิ๋นไม่อาจทนมองจวินหวงได้ เขาอุ้มจวินฮ่าวะโสองสามครั้งก่อนจะหายเข้าไปในป่าลึก
จวินหวงทอดมองไปยังทิศทางที่จวินฮ่าวหนีไป ก่อนจะหมุนกายหลบหนีไปอีกทาง
กองกำลังติดตามใกล้เข้ามาทุกทีๆ จวินหวงดูเหมือนจะได้ยินเสียงศาสตราวุธและชุดเกราะเสียดสีกัน แต่จู่ๆ นางก็หยุดฝีเท้าลง
หนทางข้างหน้าเป็ผาสูงหมื่นจั้ง ลึกไม่เห็นก้นราวกับหุบเหวสู่ขุมนรก ส่วนด้านหลังกองกำลังติดตามก็ใกล้เข้ามาแล้ว นางตกอยู่ในสถานการณ์เข้าตาจน ไร้ซึ่งหนทางหลบหนี
"เข้ามาเลย!"
นางชักกระบี่ออกมา คมกระบี่สะท้อนแสงแปลบปลาบเย็นะเืฉาบฉายบนใบหน้านาง อาภรณ์เปื้อนโลหิตพลิ้วไหวแม้ไร้ลม
กองกำลังทหารติดตามมาถึง เข้าล้อมดรุณีน้อยร่างเล็กบอบบางเอาไว้ สองบุรุษในอาภรณ์หรูหราปรากฏตัวออกมาจากฝูงชน
"สิบเจ็ดปีก่อน ร้อยวิหคร้อยเรียงเสียงประสาน เกิดปรากฏการณ์อัศจรรย์ 'หงสาโลหิต' ถือกำเนิดบนโลกมนุษย์" ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรตงอู๋ พินิจจวินหวงั้แ่หัวจรดเท้า "ได้ยินมาว่าผู้ครองหงสาโลหิตจะได้ครองใต้หล้า เราจะให้เ้าได้เสพสุขกับเงินทองอำนาจวาสนาไม่มีที่สิ้นสุด"
"ใช่แล้วน้องหก องค์ฮ่องเต้ทรงเปี่ยมไปด้วยพระปรีชาสามารถ ช้าเร็วย่อมรวบรวมสี่อาณาจักรเป็หนึ่งเดียว หากเ้ายอมสวามิภักดิ์ต่อตงอู๋ องค์ฮ่องเต้จะไม่ละเลยให้เ้าต้องลำบากแน่นอน" จวินอวี้ที่ยืนอยู่ด้านข้างคอยเป็สุนัขรับใช้ช่วยเกลี้ยกล่อม
"เดรัจฉาน! สมคบคิดศัตรูฏต่อแผ่นดินเกิด สังหารเสด็จพ่อ มโนธรรมของเ้าอยู่ที่ใด" จวินหวงจ้องจวินอวี้อย่างเอาเป็เอาตาย ดวงเนตรแดงก่ำด้วยความคั่งแค้นและชิงชัง
พี่ชายแท้ๆ ของนางชักนำข้าศึกเข้าสู่ซีเชว่ สมคบตงอู๋ล้มล้างซีเชว่ หลังจากสังหารเสด็จพ่อ บังคับให้เสด็จแม่ต้องตาย แล้วยังจะให้นางสวามิภักดิ์ต่ออาณาจักรศัตรูอีกหรือ!
"ไปตายซะ!" จวินหวงตวาดลั่น แล้วแทงกระบี่เข้าหาจวินอี้ทันที
รุ่งเช้าของเมื่อวาน ภายในซีเชว่เกิดความโกลาหล ทัพใหญ่ตงอู๋เข้าประชิดกะทันหัน ภายใต้ปัญหาทั้งภายในและภายนอก ซีเชว่ยืนหยัดอยู่ได้เพียงราตรีเดียวเท่านั้น ประตูวังร้างผู้คนไร้การเฝ้าระวัง ตัวการแห่งความวิบัติทั้งหมดก็คือ จวินอวี้ พี่ชายแท้ๆ ของนาง
"น้องหก ตอนนี้ไม่มีซีเชว่อีกแล้ว เหตุใดจึงไม่สวามิภักดิ์ต่อตงอู๋เล่า สิ่งที่เ้าจะได้รับตอบแทนจากตงอู๋ ก็มิได้ด้อยไปกว่าองค์หญิงแห่งซีเชว่เลย!" จวินอวี้ออกแรงต้านรับอย่างยากเย็น แต่ปากก็ยังคงหว่านล้อมไม่หยุด
"ไสหัวไป!" ั์ตาของจวินหวงแดงก่ำฉายแววสังหาร ควงกระบี่ดุจลำไผ่แตกหมายแทงไปที่ลำคอของจวินอวี้
ทันใดนั้นจวินอวี้ดวงตาเบิกโพลง ไม่ทันตั้งหลักป้องกัน ทำได้เพียงแค่มองกระบี่พุ่งเข้ามาใกล้
"อ๊า!!!" คมกระบี่หยุดอยู่ห่างจากคอหอยของจวินอวี๋เพียงครึ่งชุ่น จวินหวงกุมหน้าอกเดินโซเซถอยหลังออกไป เืสดๆ ไหลออกมาตามง่ามนิ้ว
นางช้อนตาขึ้นจ้องฮ่องเต้แคว้นตงอู๋เขม็ง "เ้าคนถ่อยต่ำทราม"
"อาวุธลับมีพิษ มีเพียงตงอู๋เท่านั้นที่มียาถอนพิษ" โจวเหยาเทียนฮ่องเต้แคว้นตงอู๋หยุดความคิดจะเคลื่อนทหารและม้า ทอดพระเนตรลงมาที่จวินหวง
"หากเ้ายอมสวามิภักดิ์ต่อตงอู๋ เราก็จะให้ยาถอนพิษแก่เ้า ประทานที่ดินศักดินาให้แก่เ้าและแต่งตั้งเ้าเป็อ๋อง เป็อย่างไร?"
ออกศึกรู้แต่สู้จนตัวตายเพื่อแผ่นดิน จะ้าหนังม้าคลุมร่างกลับไปไย?
"เ้าทำลายล้างซีเชว่ สังหารเสด็จพ่อของข้า ยังคิดปรารถนาให้ข้าสวามิภักดิ์แก่เ้าอีกหรือ?"
จวินหวงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งสองสามครา ทันใดนั้นก็กุมกระบี่ พุ่งไปที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นตงอู๋อย่างเหี้ยมเกรียม
