19
“ที่นายมาตีสนิทแม่เราแบบนี้ คือนาย้าอะไรเหรอ”
“อะไรกัน... เราก็แค่อยากผูกมิตรด้วยเท่านั้นเอง แต่ทำไมแปนถึงเอาแต่มองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะ”
“ก็มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อไงว่านายแค่้าผูกมิตรกับแม่เราเท่านั้น”
“เฮ้อ คิดมากเกินไปแล้วนะ” หลังทั้งสองกลับมาถึงบ้านบทสนทนาระหว่างเจแปนและพัตเตอร์ก็ดังขึ้นทันที เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนอนแล้ว
“...”
“เราว่าแปนควรจะหยุดจับผิดเราได้แล้วนะ อีกอย่าง... ตอนที่อยู่ในร้านอาหารแปนก็ดูโอเคไม่ใช่เหรอที่เราชวนแม่แปนคุย แต่ทำไมพอเรากลับมาอยู่ด้วยกันสองคนแล้ว แปนถึงมาต่อต้านเราแบบนี้ล่ะ” พัตเตอร์ตั้งข้อสงสัย
“ก็พอเรามาคิด ๆ ดูแล้ว เราว่ามันคงไม่ดีเท่าไรถ้าจะปล่อยให้นายมาตีสนิทกับแม่เรา”
“แม้ว่าเราจะทำแบบนั้นในฐานะของพอร์ตน่ะเหรอ” อีกฝ่ายถามต่อ โดยนั่นก็ทำให้เจแปนนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะโต้ตอบกลับไป
“ใช่”
“ทำไมล่ะ? ในเมื่อการที่เราทำแบบนี้มันน่าจะส่งผลดีต่อตัวพอร์ตนะ” พัตเตอร์ยังคงซักไซ้ต่อ
“เราว่านายอย่ามาทำเหมือนหวังดีไปหน่อยเลย ในเมื่อตอนนี้นายอยากมาแทนที่พอร์ตไม่ได้อยากช่วยเ้าของร่างอย่างที่อ้างหรอก” เจแปนพูด ซึ่งคำพูดของเขาก็ทำให้อีกคนระบายยิ้มออกมาคล้ายกับถูกอกถูกใจ
“รู้ทันกันอีกแล้วนะ เบื่อจัง” สิ้นเสียงของพัตเตอร์ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นโดยพลัน นั่นจึงทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองประตูพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เจแปน เดินออกมาหาแม่หน่อยสิลูก” แม่ของเจแปนะโบอกกัน และพอเ้าของชื่อได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบเดินไปเปิดประตูให้เธอทันที
“มีอะไรเหรอแม่” หลังเปิดประตูออกไปพบหน้าเธอแล้ว เจแปนก็เอ่ยถามเสียงแ่ ขณะที่ในใจเขาก็เกิดความกังวลกลัวว่าแม่จะมาได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้
แต่ดูเหมือนเจแปนจะขี้กังวลมากเกินไป เนื่องจากแม่ของเขาก็แสดงท่าทีปกติ
“แม่เอาผ้าเช็ดตัวมาให้น่ะ หรือว่าพวกเราพกมาจากกรุงเทพแล้ว” เธอถามเสียงเรียบ
“อ๋อ ไม่ได้พกมาด้วยครับ” เจแปนตอบกลับไป จากนั้นแม่ของเขาก็หยิบยื่นผ้าเช็ดตัวจำนวนสองผืนส่งมาให้กันทันที “งั้นเอานี่ไปใช้นะแล้วก็รีบพากันไปอาบน้ำได้แล้ว อย่าอาบดึกมากนัก”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” เจแปนกล่าวขอบคุณกลับไปพลางยื่นมือไปรับผ้าเช็ดตัวมาจากเธอ และหลังจากที่เขารับของมาเสร็จแล้ว เจแปนก็ถามต่อ “ว่าแต่่นี้เขาแวะมาที่นี่ไหมอ่ะแม่”
“ใคร? หมายถึงพ่อแกน่ะเหรอ” แม่เจแปนถามต่อ
“อือ” เจแปนพยักหน้าตอบกลับไป อันที่จริงเขาก็ไม่อยากยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นเป็พ่อของตัวเองด้วยซ้ำ เนื่องจากเขาไม่ได้นับถืออีกฝ่ายในฐานะพ่อมานานหลายปีแล้ว
“่นี้ไม่ได้แวะมาที่นี่หรอก เพราะเขาไม่มีธุระอะไรให้มาที่นี่แล้วนี่นา”
“เหรอ ถ้างั้นก็ดีแล้วครับ แปนจะได้สบายใจขึ้นมาหน่อย” เจแปนไม่พูดเปล่าแต่เขายังมีการถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกด้วย ซึ่งสาเหตุที่ทำให้เขาตัดสินใจถามถึงผู้ชายคนนั้น นั่นเป็เพราะเจแปนไม่อยากให้อีกฝ่ายมาเจอกับพัตเตอร์
พ่อของเจแปนไม่เคยรับได้ที่เจแปนชอบผู้ชาย ดังนั้นมันคงดีอยู่ไม่น้อยหากอีกฝ่ายไม่ต้องมารับรู้ความเป็ไปในชีวิตเขาเลย
“เฮ้อ ไอ้ลูกคนนี้นี่” พอแม่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็พึมพำเสียงแ่พร้อมจ้องหน้าเจแปนอย่างนึกระอา
“ก็แปนไม่อยากให้เขามาเจอพอร์ตนี่ เดี๋ยวก็พูดนั่นพูดนี่อีก” เจแปนเอ่ยกลับไปแล้วเอ่ยตัดบทสนทนา เมื่อเขาไม่อยากให้พัตเตอร์ที่ยืนฟังอยู่ในห้องรู้ข้อมูลส่วนตัวของเขามากกว่านี้ “ถ้าแม่ไม่มีธุระอะไรแล้ว งั้นเราค่อยคุยกันต่อพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะแม่ เพราะตอนนี้แปนชักจะง่วงแล้ว”
“เออ ๆ ค่อยคุยกันใหม่พรุ่งนี้ อ้อ! แล้ววันพรุ่งนี้แกก็ตื่นเช้า ๆ ด้วยนะ ไปจ่ายตลาดแทนแม่ด้วย”
“กลับบ้านทีไรให้ไปจ่ายตลาดแทนตลอดเลย” เจแปนบ่นเสียงเบื่อหน่าย “โอเค ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้แปนไปจ่ายตลาดแทนให้ก็ได้ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“จ้ะ” แม่เจแปนพยักหน้ารับ ซึ่งหลังจากที่เธอเดินกลับไปยังห้องของตัวเองแล้ว เจแปนถึงค่อยปิดประตูห้องพร้อมเดินกลับเข้ามาข้างใน
“อันนี้ผ้าเช็ดตัวของนาย” เมื่อเดินมาหาพัตเตอร์แล้วเจแปนก็ยัดผ้าเช็ดตัวสีเข้มใส่มือของอีกฝ่ายทันที ก่อนที่เขาจะผละตัวทำทีเดินไปทำอย่างอื่นต่อ เนื่องจากเขาไม่้าต่อบทสนทนาที่ค้างเอาไว้เมื่อครู่นี้
โดยหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างทำกิจวัตรของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็มาทิ้งตัวนอนข้างกันบนเตียงต่อ แต่เพราะนี่เป็ครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มานอนค้างต่างจังหวัดด้วยกัน นั่นจึงทำให้ทั้งสองต่างมีอาการประหม่าเล็กน้อย จนเกิดอาการนอนไม่หลับทั้งคู่
“ห้องนี้แปนอยู่มาั้แ่เด็กเลยเหรอ” เสียงของพัตเตอร์ดังขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเจแปนพยายามพลิกตัวไปมา เพื่อหาท่านอนที่รู้สึกสบายมากที่สุดให้ตัวเอง
“อือ ก็อยู่มาั้แ่เกิดจนถึงอายุสิบห้า” เจแปนบอกกลับไป โดยห้องนี้แม้แม่ของเขาจะคอยให้คนเข้ามาทำความสะอาดให้อยู่เป็ประจำ แต่มันก็ยังมีของในวัยเด็กหลงเหลือเอาไว้ให้ทวนความทรงจำอยู่
“มิน่าล่ะ เราเห็นสมุดทำการบ้านของแปนตอนเด็กด้วย”
“นายมาค้นห้องเราหรือไง” เจแปนถามทั้งคิ้วขมวด
“ต่อให้เราไม่ค้นก็เห็นอยู่ดี วางไว้ตรงชั้นขนาดนั้น” พัตเตอร์เอ่ย เวลาเดียวกันอีกฝ่ายก็พลิกตัวหันหน้ามาทางเจแปน เพื่อที่เ้าตัวจะได้สนทนากับเขาถนัดขึ้น
“แปนไม่ถูกกับพ่อตัวเองเหรอ” หลังหันหน้าเข้าหากันเรียบร้อยแล้ว พัตเตอร์ก็ชวนคุยต่อ
“นี่มันเื่ส่วนตัวของเรา” เจแปนบอกกลับไป พยายามขีดเส้นให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเ้าตัวสามารถเข้าใกล้เขาได้มากแค่ไหนและเื่ไหนที่แตะได้ เื่ไหนที่แตะไม่ได้
“เราก็แค่ถามเื่ความสัมพันธ์เอง ไม่ได้ถามรายละเอียดที่ลงลึกมากกว่านี้สักหน่อย” พัตเตอร์ว่า จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจแปนจะให้คำตอบ
“ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร สามารถเจอหน้ากันได้แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่ต้องเจอกันเลยน่าจะดีกว่า” เจแปนบอกแค่เท่านั้น ไม่คิดจะขยายความต่อว่าอะไรที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อมันดำเนินมาถึงจุดนี้
“แบบนี้นี่เอง”
“ยังไงเดี๋ยววันพรุ่งนี้นายออกไปจ่ายตลาดกับเรานะ ไปช่วยเราถือของด้วย เพราะแม่น่าจะให้ซื้อของเยอะ” เขาว่าต่อ เมื่อไม่อยากให้พัตเตอร์พุ่งความสนใจมาที่เื่ส่วนตัวของเขาขนาดนั้น
“ได้สิ” พัตเตอร์พยักหน้ากลับมาอย่างว่าง่าย พลางพลิกตัวกลับไปนอนหงายเช่นเดิม โดยขณะเดียวกันนั้นเจแปนก็เอาแต่นอนจ้องอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิด เมื่อเขาไม่นึกเลยว่าตัวเองจะกล้าเอาร่างดอพเพลแกงเกอร์ของคนรักมาที่นี่ แถมยังมานอนค้างต่างจังหวัดด้วยกัน ทั้งที่เ้าของร่างตัวจริงอย่างพอร์ตยังไม่เคยได้มาค้างที่นี่ด้วยซ้ำ
“ทำไมถึงมองเราแบบนั้นล่ะ คิดอะไรอยู่” พัตเตอร์ที่เห็นว่าเจแปนกำลังนอนมองอีกฝ่ายทั้งคิ้วขมวดถามกัน
“เรากำลังคิดน่ะสิว่าเราตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่พานายมานอนค้างที่นี่”
“แปนเป็คนออกปากชวนเราเองนะ”
“ก็ใช่ไง”
“...”
“เราก็เลยกลัวว่าจะมีใครจับได้” เขาพูดตามที่คิด
“แปนเป็ห่วงเราเหรอ?”
“เปล่า เราไม่ได้เป็ห่วงนาย” เจแปนรีบปฏิเสธกลับไปแล้วพูดต่อ “แต่ตอนนี้พอร์ตกำลังเพ่งเล็งคิดว่าเรากำลังนอกใจอยู่ เราก็เลยกลัวว่ามันจะยิ่งทำให้พอร์ตเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก”
“จะเข้าใจผิดอะไร เราว่าพอร์ตมันก็เข้าใจถูกแล้วนะ”
“...”
“พาคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักมานอนค้างที่บ้าน มันไม่ใช่การนอกใจตรงไหนกัน” อีกฝ่ายว่า ซึ่งนั่นก็ยิ่งเพิ่มความกังวลให้กับเจแปนมากขึ้นไปอีก
“นั่นสินะ ขอบคุณที่เตือนสติแล้วกัน” เจแปนโต้ตอบกลับไป ทว่าในจังหวะที่เขาเตรียมจะพลิกตัวนอนหันหลังให้อีกคน พัตเตอร์ก็ยื่นมือมาจับหัวไหล่ของเขาเอาไว้เสียก่อน คล้ายกับว่าถ้าอีกฝ่ายยังคุยกับเจแปนไม่เสร็จ เขาก็ไม่มีสิทธิ์นอนหันหลังให้
“ทำไมแปนถึงซื่อสัตย์กับมันขนาดนี้ ซื่อสัตย์ทั้งที่พอร์ตมันก็ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยให้เกียรติแปนด้วยซ้ำ”
“นายเป็เงาของเขา นายจะไปเข้าใจอะไร”
“นี่แปนลืมไปแล้วเหรอว่าเราอยู่กับมันทุก่เวลานะ เราอยู่กับมันั้แ่เกิดเผลอ ๆ เราอาจจะรู้จักตัวตนของมันดียิ่งกว่าตัวมันเองด้วยซ้ำ”
“เหรอ แล้วการที่นายรู้จักตัวตนของพอร์ตดี มันช่วยอะไรเราได้ล่ะ? ในเมื่อเราก็ไม่เห็นนายคิดจะบอกอะไรเราเลย” เจแปนถามกลับไป
“...”
“ไม่เห็นจะมีประโยชน์เลยสักนิด เพราะงั้นหยุดพล่ามได้แล้วว่านายรู้จักพอร์ตมากแค่ไหน” ในเมื่อพัตเตอร์ไม่เคยบอกความจริงให้เจแปนรับรู้เลยสักครั้ง อีกฝ่ายเอาแต่บอกว่ากาลเวลาจะช่วยทำให้เจแปนได้รู้ทุกอย่างเอง ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย หากเ้าตัวจะเอาแต่พูดจาทำนองนี้
“เอาเป็ว่าในอีกไม่ช้าก็เร็วนี้แหละ บางทีเราอาจต้องกระตุ้นอะไรบางอย่าง” พัตเตอร์ว่า
“แล้วกระตุ้นอะไรล่ะ เราไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“...”
“สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม นายพูดอะไรก็ไม่รู้ เราไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด” เพราะไม่เห็นอีกคนจะพูดอะไรต่อ เจแปนจึงเลือกที่จะตัดจบบทสนทนาไว้เพียงแค่เท่านั้น เขามีการสะบัดตัวเล็กน้อยตั้งใจจะให้ฝ่ามือหนาที่แตะอยู่บนไหล่หลุดออกไป จากนั้นเจแปนก็พลิกตัวนอนหันหลังให้อีกคนทันที จนกระทั่งเช้าวันต่อมา
“อันนี้เป็รายการของที่เราจะต้องซื้อนะแปน”
“โห ทำไมมันถึงเยอะแบบนี้ล่ะแม่”
“ก็เป็ธรรมดานะ เพราะเราจ่ายตลาดสัปดาห์ละครั้งเอง” แม่ของเจแปนว่าพร้อมยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งมาให้เขา เพื่อให้เจแปนนำไปซื้อของที่ตลาดเช้าใกล้บ้าน
“แล้วก็อย่าลืมเอาแฟนแกไปด้วยนะ เผื่อจะได้ช่วยกันหยิบจับอะไร ว่าแต่รายนั้นตื่นหรือยังล่ะนั่น” แม่ถามหาพัตเตอร์ต่อ หลังเธอไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะเดินตามเจแปนลงมาจากบ้าน
“ตื่นแล้วครับ รายนั้นตื่นก่อนแปนอีกมั้ง เดี๋ยวก็คงตามลงมา” สิ้นเสียงของเจแปน พัตเตอร์ก็ค่อย ๆ ลงมาจากชั้นสองของบ้านอย่างได้จังหวะ ทั้งคู่สบตากันครู่หนึ่งก่อนที่เจแปนจะเป็ฝ่ายพยักหน้าให้พัตเตอร์เล็กน้อย เพื่อบอกให้อีกคนเดินออกไปรอเขาที่รถ
“ทะเลาะกันเหรอ” เมื่อพัตเตอร์เดินออกไปแล้ว แม่ของเจแปนก็ยิงคำถามใส่กันโดยพลัน
“ก็ไม่เชิง แค่ไม่เข้าใจกันนิดหน่อย” เจแปนตอบแม่ หลังจากนั้นเขาถึงค่อยเดินตามพัตเตอร์ออกไปที่หน้าบ้าน ไม่อยากออกไปจ่ายตลาดช้ากว่านี้ เดี๋ยวสินค้าที่พวกเขา้าซื้อมันจะหมดเสียก่อน
“ที่ต่างจังหวัดตอนเช้า ๆ นี่อากาศเย็นเอาเื่อยู่นะ” เมื่อขึ้นมานั่งบนรถคันเดียวกันแล้ว ท่ามกลางความเงียบพัตเตอร์ก็เป็ฝ่ายชวนคุยก่อน เพื่อทำลายความเงียบเ่าั้
“อือ มันเป็แบบนี้ตลอดแหละ เดี๋ยวตอนสายอากาศก็กลับมาเป็ปกติ” เจแปนตอบกลับเสียงเรียบพลางติดเครื่องยนต์ขึ้น เตรียมมุ่งหน้าไปยังตลาดสด
โดยของที่แม่เขาใช้ให้ไปซื้อส่วนใหญ่ก็เป็พวกวัตถุดิบสดที่ใช้ทำอาหารทั้งนั้น มีแวะให้ซื้อของใช้เข้ามาด้วย แต่ก็ฝากซื้อแค่สองสามอย่าง
“เดี๋ยวนายยืนเฝ้าของอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เราแวะไปร้านขายหมูก่อน พอดีสั่งของกับเขาเอาไว้” เมื่อทำการจ่ายตลาดจนเกือบจะได้ของครบหมดแล้ว เจแปนก็ออกคำสั่งกับพัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงปกติ หลังเขายังไม่ได้แวะไปเอาเนื้อสัตว์ที่สั่งเอาไว้
“แล้วถือกลับมาไหวหรือเปล่า” อีกฝ่ายถามกลับมา
“เนื้อหมูแค่สองกิโลเอง สบายมาก” เจแปนว่า จากนั้นเขาก็รีบเร่งฝีเท้าตรงไปยังร้านขายหมูทันที เนื่องจากเจแปนไม่อยากอยู่ที่ตลาดสดนานกว่านี้
ซึ่งตลอดทั้งการจ่ายตลาดในเช้านี้ทุกอย่างก็เป็ไปด้วยดี พัตเตอร์ทำหน้าที่ช่วยหยิบจับและถือของให้กันแบบไม่มีปริปากบ่นสักคำ จนกระทั่งเจแปนเดินถือเนื้อสัตว์กลับไปหาอีกฝ่าย เขาก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันโดยพลัน เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังยืนคุยบางอย่างกับพัตเตอร์
“เฮ้อ เห็นจนได้สินะ” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปหาสองคนนั้นเป็พัลวัน เพราะการที่พ่อของเขาเข้ามาคุยกับพัตเตอร์แบบนี้ มันคงไม่ใช่เื่ดีแน่
“พอร์ต” หลังเดินเข้าไปถึงเจแปนก็เรียกคนของตัวเองเสียงเข้ม และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ต่างหันมาให้ความสนใจกับเขาพร้อมกัน
“พ่อมาคุยอะไรกับเพื่อนผมเหรอ มีธุระอะไรหรือไง” เจแปนหันไปถามพ่อตัวเองต่อ พยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย
“ก็เข้ามาทำความรู้จักไง พอดีพ่อเห็นว่าคนนี้เขาเป็เพื่อนลูก ถ้ารู้จักกันไว้น่าจะดี” พ่อตอบกลับมา โดยอีกฝ่ายกับครอบครัวใหม่ก็เปิดร้านขายของอยู่ที่ตลาดนี้
“อ๋อครับ งั้นตอนนี้ทำความรู้จักกันเสร็จแล้วใช่ไหม? ผมจะได้พาเพื่อนผมกลับบ้าน” เจแปนถามพลางหันไปมองพัตเตอร์เล็กน้อย ซึ่งเ้าตัวก็มีท่าทีนิ่งไม่ต่างจากเขาคล้ายกำลังประเมินสถานการณ์อยู่
“พวกเราไปกันเถอะ” เจแปนบอกพัตเตอร์เสียงแ่ ตัวของพัตเตอร์เองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา อีกฝ่ายทำเพียงแค่พยักหน้ารับและตั้งท่าจะเดินไปที่ลานจอดรถหน้าตลาดด้วยกัน ทว่าในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากบริเวณนั้น เสียงของพ่อเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เพื่อนหรือแฟนกันแน่” อีกฝ่ายถามไล่หลังตามมา ทำเอาคนที่ได้ยินคำถามนั้นต้องหยุดเดินครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปตอบด้วยน้ำเสียงห่างเหิน
“มันไม่ใช่เื่ของพ่อครับ” เจแปนตอบแค่เท่านั้นแล้วรีบพาพัตเตอร์ออกมาจากตรงนั้นทันที
“พ่อแปนเขาขายของอยู่ที่นี่เหรอ” เมื่อเดินมาถึงรถแล้ว พัตเตอร์ก็ยิงคำถามมาหาเจแปนแบบไม่รีรอ
“อือ” เจแปนขานรับกลับไปพร้อมขยายความต่อเล็กน้อย “เขากับครอบครัวใหม่เปิดร้านขายของอยู่ที่นี่น่ะ”
“แล้วกับแม่แปน...”
“เลิกกันแล้ว” เจแปนรีบพูดแทรกขึ้นก่อนที่พัตเตอร์จะถามจบประโยคดี โดยหลังจากที่เขาตอบคำถามนั้นไปแล้ว เจแปนถึงค่อยเลื่อนสายตาหันไปมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีนิ่ง ๆ แล้วค่อยถามกลับไป “ว่าแต่ตอนนี้นายจะขึ้นรถได้หรือยัง”
ทุกครั้งที่เจแปนได้เจอพ่อไม่ว่าจะเกิดจากความตั้งใจหรือด้วยความบังเอิญก็ตาม เขามักจะรู้สึกแย่กลับมาเสมอ ทั้งที่แต่ก่อนความสัมพันธ์ระหว่างเจแปนกับพ่อค่อนข้างดีมาก เผลอ ๆ เขาติดพ่อมากกว่าแม่เสียอีก แต่ก็นั่นแหละ... ทุกอย่างมันเป็แค่เื่ราวในอดีตเท่านั้น เนื่องจากปัจจุบันเจแปนเกลียดพ่อของตัวเองไปแล้ว เขาไม่เคยรู้สึกดีเลยเวลาที่เห็นอีกฝ่าย
เพราะทุกครั้งที่เห็นหน้าพ่อ หัวของเจแปนก็ชอบย้ำเตือนความผิดของอีกฝ่ายเสมอว่าถ้าหากพ่อไม่มักมาก ไม่นอกใจแม่ ครอบครัวที่อบอุ่นของเขามันคงไม่ถูกทำลายเช่นนี้ และ่หนึ่งในชีวิตแม่ของเขาก็คงไม่ต้องนอนร้องไห้ทุกคืน
“แม่... วันนี้เจอเขาด้วยนะ” เมื่อเดินทางกลับมาถึงบ้าน เจแปนก็รีบบอกเื่นี้กับแม่ทันที ทำเอาแม่ของเขาที่กำลังนั่งกดเครื่องคิดเลขที่โต๊ะเก็บเงินมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะถามกลับมาเสียงเรียบ
“แล้วเป็ยังไงบ้าง ได้คุยกันไหม”
“เขาเดินเข้ามาหาพอร์ต”
“...”
“ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่พอแปนเดินไปถึงเขาก็ให้เหตุผลว่าอยากทำความรู้จักกับพอร์ตเอาไว้เท่านั้น”
“นิสัยจุ้นจ้านไม่เปลี่ยนจริง ๆ” แม่เจแปนบ่น โดยเวลาเดียวกันนั้นพัตเตอร์ก็หิ้วถุงของที่ได้มาจากตลาดเข้ามาข้างในพอดี
“ให้ผมวางไว้ตรงไหนดีครับ” พัตเตอร์ถาม
“อ้อ! ยกไปวางไว้ที่ครัวเลยนะลูก เดี๋ยวแม่ไปจัดการต่อเอง” แม่ของเจแปนเอ่ยพลางพยักพเยิดหน้าไปทางประตูห้องครัว เพื่อบอกให้พัตเตอร์ยกของไปวางไว้ที่นั่น ซึ่งพอเจแปนเห็นเช่นนั้นเขาก็เดินกลับไปที่รถตั้งใจจะขนของเข้าบ้านช่วยพัตเตอร์
ชีวิตของเจแปนยามที่ได้กลับมาต่างจังหวัด มันก็ไม่ค่อยมีอะไรหวือหวามากนัก และโดยส่วนใหญ่แล้วเขาก็ชอบนั่งทำนั่นทำนี่ช่วยแม่เสมอ ไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนนัก เว้นเสียแต่ว่าเพื่อนสมัยเด็กจะมาชักชวนให้เขาออกไปดื่มกาแฟด้วยกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“เจอกันตอนเย็นนะแปน ที่ร้านเดิมแล้วก็เอาแฟนมึงมาด้วย”
“เดี๋ยวนะ... แล้วทำไมกูต้องเอาแฟนไปด้วย ไหนมึงบอกว่าคิดถึงกูไง” เจแปนรีบถามเพื่อนทั้งคิ้วขมวด เมื่อเชนเพื่อนตอนมัธยมต้นแวะเข้ามาซื้อของที่ร้านพอดี ซึ่งอีกฝ่ายก็ได้ชวนให้เขาออกไปกินข้าวเย็นข้างนอกบ้านด้วยกัน พร้อมกับเพื่อนคนอื่น ๆ
“อ้าว แล้วมึงไม่อยากแนะนำแฟนตัวเองให้เพื่อนคนอื่น ๆ ได้รู้จักหรือไง” อีกฝ่ายถามกลับมา
“ไม่เห็นจำเป็เลย” เจแปนส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว เนื่องจากเขาไม่มีความคิดที่จะเอาร่างดอพเพลแกงเกอร์ออกไปหาเพื่อนด้วยกัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะมาที่นี่ในฐานะคนรักเขาก็ตาม
“ไม่เอาน่า มึงพาแฟนออกไปกินข้าวด้วยกันเลย ให้เกียรติแฟนตัวเองหน่อยดิวะ” เชนยังคงรบเร้าเจแปนอย่างไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยวกูถามพอร์ตอีกทีแล้วกัน ถ้าเขาอยากไปเดี๋ยวพาไปด้วย แต่ถ้าพอร์ตไม่อยากไปมึงไม่ต้องมาบังคับนะ” เจแปนพูดเสียงเบื่อหน่าย ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่คิดชวนพัตเตอร์แน่นอน แต่ก็แค่รับปากไปส่ง ๆ เพื่อให้เื่ทุกอย่างมันจบก็เท่านั้น
“โอเค งั้นตกลงตามนี้ก็ได้”
“อือ แล้วเจอกัน” หลังจากที่เชนเดินออกไปจากร้านแล้ว เจแปนที่เดินมาส่งเพื่อนที่หน้าร้านก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปข้างในทันที เพราะเขามีหน้าที่ที่ทำค้างเอาไว้อยู่
“เพื่อนไปแล้วเหรอ” แม่ของเจแปนถามขึ้น ระหว่างที่เธอกับพัตเตอร์กำลังนั่งเด็ดก้านพริกช่วยกันอยู่ เตรียมจะเอาไปทำน้ำจิ้มซีฟู้ดไว้สำหรับอาหารมื้อถัดไป
“อือ ไปแล้ว” เจแปนพยักหน้ารับและพูดต่อ “เดี๋ยวเย็นนี้แปนออกไปหาเพื่อนนะแม่ พอดีพวกมันอยากนัดกินข้าวด้วยกันอะ เพราะหนก่อนที่แปนมาก็ไม่ได้เจอกัน”
“อยากไปก็ไปสิ อ้อ...แล้วพาแฟนแกไปด้วยนะ” แม่ของเจแปนว่าพร้อมปรายตามองพัตเตอร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ โดยนั่นก็ทำให้คนที่ตั้งใจจะไม่พูดเื่นี้ถึงกับเม้มปากแน่น ก่อนที่เจแปนจะถามเหตุผลจากแม่ของตัวเองว่าทำไมเขาต้องเอาพัตเตอร์ไปด้วย
“แล้วทำไมแม่ต้องให้แปนเอาพอร์ตไปด้วยล่ะ”
“อ้าว แล้วแกจะให้แฟนตัวเองนอนเหงา ๆ อยู่บ้านคนเดียว ส่วนตัวเองก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนหรือไง”
“...”
“ไม่เอาน่ะแปน แกเป็คนชวนพอร์ตมาที่บ้านเราเองนะ เพราะงั้นก็ช่วยดูแลเขาดี ๆ หน่อยสิ” แม่เอ่ย ทำเอาเจแปนถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไรออกมา
“ถ้าพอร์ตอยากไปด้วยกัน จะไปก็ได้นะ... ไม่ได้ห้าม” เจแปนพูดกับพัตเตอร์เสียงเรียบ ทั้งสองมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจแปนจะเดินไปนั่งปอกกระเทียมอยู่ตรงมุมหนึ่งของครัว
การที่เจแปนไม่อยากเอาพัตเตอร์ไปเจอกับเพื่อนฝูงของเขา นั่นไม่ใช่เพราะว่าอีกฝ่ายคือพัตเตอร์ แต่มันเป็เพราะเจแปนกลัวว่าความลับมันจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไปต่างหาก
“ถ้าแปนไม่อยากพาเราไปด้วย แปนก็ไม่ต้องพาไปก็ได้นะ” ใน่สองทุ่มของวัน หลังทั้งคู่แต่งเนื้อแต่งตัวเตรียมเดินทางออกไปเจอเพื่อนของเจแปนด้วยกันแล้ว ทันใดนั้นเสียงของพัตเตอร์ก็ดังขึ้น
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ” เจแปนถามกลับไปเสียงเรียบ
“ก็ท่าทีของแปนมันบอกอย่างนั้น หรือว่าไม่จริง?”
“เราก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ แต่ถ้านายอยากไปเราก็ไม่ได้ห้ามเหมือนกัน” พูดจบ เจแปนก็หันหน้าไปมองพัตเตอร์เล็กน้อยแล้วค่อยพูดต่อ “นายเองก็อยากไปไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาถามทำไม”
“ใช่ เราอยากไปเพราะเราอยากรู้จักแปนมากกว่าไอ้พอร์ต” พัตเตอร์ยอมรับกลับมาตามตรง “แต่แปนดูไม่อยากให้เราไปด้วยขนาดนั้น เราก็เลยไม่สบายใจเท่าไร”
“เหมือนนายกำลังผลักความหนักใจมาให้เราอย่างนั้นแหละ”
“เราเปล่า”
“โอเค ถ้าอยากไปก็ไปสิ เพราะตอนนี้นายก็แต่งตัวพร้อมจะออกไปด้วยกันอยู่แล้วนี่” เจแปนพูด จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องนอนก่อน
