20
“ใช่คนนี้ไหมที่มึงเคยบอกว่าคบกันมานานหลายปีแล้วน่ะ”
“อือ คนนี้แหละ”
“สุดยอดเลยว่ะแปน แฟนมึงโคตรหล่อเลย... หาได้ไงวะ” หลังพวกเขาเดินทางมาถึงร้านประจำที่มักใช้สังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนแล้ว พัตเตอร์ที่มาในฐานะคนรักของเจแปนก็ได้รับความสนใจจากกลุ่มเพื่อนของเขาทันที
โดยมันก็ไม่ใช่เื่แปลกอะไร เนื่องจากบ้านของพอร์ตมีเชื้อสายจีน นั่นจึงทำให้คนรักของเจแปนมีผิวขาวและหน้าตาก็ค่อนข้างตี๋ตามพิมพ์นิยม มันจึงกลายเป็ผลพลอยได้ของพัตเตอร์ที่อีกฝ่ายจะมีหน้าตาแบบนั้นจนได้รับเสียงชื่นชมจากเพื่อนเขา
“ขอบคุณครับ” พัตเตอร์ยิ้มรับคำชมนั้น ไม่มีการแสดงท่าทีเขินอายบ่งบอกถึงความมั่นอกมั่นใจของเ้าตัวได้เป็อย่างดี
“มึงไปหาจากไหนเนี่ย” พลอยที่กล่าวชมพัตเตอร์ั้แ่เจอหน้า รีบหันมาสะกิดแขนถามเจแปนด้วยความใคร่รู้
“บอกแล้วไงว่าเจอกันที่โรงเรียน คบกันั้แ่ม.ปลายแล้ว” เจแปนตอบกลับไปตามตรงพลางหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เป็จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพอร์ต
ซึ่งอันที่จริงในตอนนั้นเจแปนไม่ชอบขี้หน้าพอร์ตั้แ่แรกเจอด้วยซ้ำ เนื่องจากเพื่อนของอีกฝ่ายเตะบอลโดนเจแปน แต่ก็ไม่รู้ทำไมหลังจากวันนั้นเขาก็มีโอกาสได้เจอหน้าพอร์ตบ่อย ๆ แถมทุกครั้งที่ได้พบหน้ากันพอร์ตก็มักจะสร้างความทรงจำที่ดีให้กับเจแปนเสมอ
ไม่เหมือนอย่างทุกวันนี้ที่บางวันอีกฝ่ายก็ใจร้ายจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็คนเดียวกันกับตอนมัธยม และบางคืนก็แสนดีจนน่าใจหาย
“ถ้ายอมจากบ้านย้ายไปเรียนกรุงเทพแล้วได้แบบนี้ กูว่าคุ้มนะ” เชนที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่นานสองนาน และเป็ตัวตั้งตัวตีชักชวนให้เจแปนออกมากินข้าวด้วยกันพูดขึ้นบ้าง
“ต่อให้การย้ายไปเรียนกรุงเทพในครั้งนั้นแล้วกูไม่ได้เจอพอร์ต ยังไงมันก็คุ้มเหมือนเดิมนั่นแหละ มึงก็รู้เหตุผลหลัก ๆ ของกูไม่ใช่เหรอ?” เจแปนถามเพื่อนกลับไป มันมีหลายปัจจัยมากที่ทำให้ตอนนั้นเจแปนมีความเห็นดีเห็นงามไปกับแม่ ไม่คิดจะคัดค้านอะไรหลังเธอบอกเขาว่าจะให้ย้ายไปเรียนกรุงเทพ
“อืม พวกกูพอจะจำเหตุผลของมึงได้” พลอยพยักหน้ารับ โดยเธอก็มีท่าทีต่างจากเดิมเล็กน้อย จากที่ตอนแรกพลอยกำลังดีอกดีใจเพราะได้เจอแฟนของเจแปนเป็ครั้งแรก
“แล้วนี่งานที่มหาลัยเป็ยังไงบ้าง? กูเห็นมึงถ่ายรูปลงตลอดเลยว่าไม่ค่อยได้นอน” เชนถามอีก คล้ายอีกฝ่าย้าเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้มันกร่อยลง
“่นี้กูก็นอนน้อยแหละ พอดีอาจารย์สั่งงานปฏิบัติเยอะ แต่กูก็เคลียร์ ๆ ไปแล้วแหละเลยปลีกตัวกลับบ้านได้”
“ตอนที่กูรู้ว่ามึงกลับบ้าน กูก็แปลกใจอยู่นะเนี่ยที่มึงมา่นี้อะ เพราะปกติมึงชอบกลับบ้านแค่่ปิดเทอมไม่ก็่เทศกาล” พลอยว่าต่อ
“แม่บอกคิดถึงไง ถ้าจะปฏิเสธกูก็รู้สึกแปลก ๆ อะ เพราะแกก็มีแค่กู” เจแปนเอ่ย เนื่องจากถ้าแม่ของเขาไม่โทรไปหาในวันนั้น แผนการเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดพร้อมกับพัตเตอร์มันก็คงไม่เกิดขึ้น
“เออ กลับมาบ่อย ๆ ก็ดีแล้ว เพราะพวกกูก็คิดถึงเหมือนกัน” เชนพูด โดยทั้งพลอยและเชนก็ต่างเรียนมหาลัยในจังหวัดด้วยกันทั้งคู่
“ว่าแต่พอร์ตเรียนคณะอะไรคะ” คราวนี้พลอยหันไปชวนพัตเตอร์คุยบ้าง เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีบทสนทนาร่วมกับพวกเขามาพักใหญ่แล้ว
“ทันตะครับ” พัตเตอร์ตอบเพียงสั้น ๆ
“แฟนมึงเป็หมอฟันเลยเหรอแปน ของแรร์ไปอีก”
“เฮ้อ มึงนี่ก็เวอร์เบอร์หนึ่งเลยนะพลอย” เจแปนไม่พูดเปล่า แต่เขายังมีการส่ายหน้าให้เพื่อนเบา ๆ คล้ายกับระอาเต็มทน
“มึงก็รู้นี่ว่ากูชอบผู้ชายหน้าตี๋ ยิ่งเรียนสายวิทย์สุขภาพนะ ยิ่งสเปคกูเลย” พลอยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงติดตลก เพราะมหาลัยในจังหวัดยังไม่มีคณะสายวิทย์สุขภาพเปิดสอน
“ถ้ามึงย้ายไปเรียนกรุงเทพนะ กูบอกเลยว่ามีให้เลือกอีกเยอะ” เขาบอกเพื่อน
“โห... มึงก็พูดเหมือนมันเป็เื่ง่ายนะแปน ให้กูไปใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพไม่ไหวหรอกมึง ค่าครองชีพสูงฉิบหาย” พลอยตอบกลับมา ซึ่งเื่นี้เจแปนก็ไม่คิดเถียงอะไรกลับไปเนื่องจากมันเป็เื่จริง
“เราขอถามได้ไหมว่าทั้งสามคนนี้เรียนด้วยกันมาั้แ่ตอนไหนเหรอ” เสียงของพัตเตอร์ดังขึ้น ดูเหมือนเ้าตัวจะเริ่มให้ความสนใจกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสามคนแล้ว
“เชนเป็เพื่อนกับแปนมาั้แ่ประถมแล้วอะ ส่วนพลอยเพิ่งจะมาสนิทกันตอนเรียนมัธยมต้น” เชนหันไปให้คำตอบพัตเตอร์ ในขณะที่เจแปนก็เอาแต่จ้องพัตเตอร์ด้วยสายตานิ่ง ๆ เท่านั้น เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไรกันแน่
“แบบนี้นี่เอง งั้นก็แสดงว่าสามคนนี้คงสนิทกันมากเลยใช่ไหม เพราะคบกันมานานถึงขนาดนี้แล้ว” อีกฝ่ายซักไซ้ต่อ
“ก็... พอสมควรแหละ พวกเราคุยกันได้ทุกเื่เลย” เชนยังคงเป็ฝ่ายตอบเช่นเคย โดยหลังจากที่พัตเตอร์ได้รับการยืนยันเื่ความสัมพันธ์กลับไปแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แต่เลือกที่จะปล่อยให้เจแปนกับเพื่อน ๆ นั่งคุยกันต่อ ส่วนเ้าตัวก็คอยฟังบทสนทนาระหว่างเจแปนกับเพื่อนของเขาอย่างเงียบ ๆ
“พอร์ตจะเอาเบียร์ด้วยไหม?” พลอยถามขึ้น
“แปนอยากให้เราดื่มไหม”
“อ้าว... แล้วนายจะมาถามเราทำไมล่ะ ถ้าอยากกินก็กินไปสิ” เจแปนรีบบอกกลับไปทันที เมื่อต่อมาหลังเวลาล่วงเลยมาจนถึง่สี่ทุ่มของวันแล้ว เพื่อนทั้งสองของเขาก็ชักชวนให้ดื่มแอลกอฮอล์กันเหมือนอย่างทุกครั้งที่เจอหน้า
“งั้นเราดื่มแล้วกัน ถ้าเราดื่มสักแก้วน่าจะกำลังดี” เพราะเจแปนให้พัตเตอร์เป็คนตัดสินใจเอง อีกฝ่ายจึงหันไปให้คำตอบพลอยแบบนั้น
“สองคนนี้คบกันจริงปะเนี่ย ทำไมถึงดูเหมือนคนไม่ชอบขี้หน้ากันอย่างนั้นล่ะ” เชนที่นั่งฟังบทสนทนาระหว่างเจแปนกับพัตเตอร์อยู่พักใหญ่พูดขึ้น พลางหันมองพวกเขาสลับกันไปมาคล้าย้าจับผิด
“มึงรู้สึกเหมือนกูเลยว่ะ” พลอยพยักหน้าเห็นด้วยและพูดต่อ “ตอนแรกก็เฉย ๆ นะ แต่พอผ่านไปสักพักทำไมกูถึงรู้สึกว่าสองคนนี้ไม่ถูกกันวะ”
“พวกมึงคิดมากเกินไปแล้ว ถ้าไม่ถูกกันจะคบกันมานานขนาดนี้ได้ยังไง” เจแปนบอกเพื่อนกลับไปทั้งหน้าตาย โดยเขาก็เริ่มมีท่าทีที่นิ่งขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากเขาเองก็ลืมไปว่าตัวเองกำลังอยู่ต่อหน้าคนอื่น ไม่ได้อยู่กับพัตเตอร์เพียงลำพัง
“แต่มึงทำตัวไม่น่ารักกับแฟนจริง ๆ นะ ดูหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่คุยกับพอร์ตอะ กูสังเกตมาสักพักแล้ว” เชนยังคงพูดต่อ
“พอดีตอนก่อนที่พวกเราจะมาที่นี่ เรากับแปนเถียงกันนิดหน่อยน่ะ ไว้เรากลับไปง้อแปนที่บ้านเขาน่าจะอารมณ์ดีขึ้น” พัตเตอร์แก้ต่างให้เจแปนทั้งรอยยิ้ม แล้วในเวลาเดียวกันนั้นเบียร์ที่พวกเขาเพิ่งสั่งไปก็ถูกนำมาเสิร์ฟพอดี
เพราะเพื่อนเริ่มมีการจับผิดพฤติกรรมของเจแปนที่ปฏิบัติต่อพัตเตอร์แล้ว นั่นจึงทำให้หลังจากนั้นเขาต้องวางตัวให้นิ่งขึ้น ซึ่งเหตุผลก็ไม่ได้เป็เพราะเจแปนกลัวเพื่อนดุ แต่เป็เพราะเขากลัวว่าความลับจะแตกต่างหาก เนื่องจากการปฏิบัติตัวของพวกเขามันไม่ได้เหมือนคู่รักกันเลย
“แปนเมาแล้วเหรอ ทำไมถึงได้นิ่งแบบนี้” พัตเตอร์ที่ย้ายตัวเองมานั่งข้างเจแปนแล้ว และให้พลอยไปนั่งฝั่งตรงข้ามกระซิบถามกันข้างใบหู
“เปล่า เราก็แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต่างหาก” เจแปนตอบกลับไปเสียงเรียบ ไม่แม้แต่จะหันไปมองคนถามด้วยซ้ำ จนกระทั่งอีกฝ่ายพูดบางอย่างต่อ
“โอเค แต่ถ้าแปนจะเมาก็ได้นะ เพราะเราไม่ได้ดื่มอะไรเยอะ เดี๋ยวขับรถให้เอง”
“แล้วมันน่าไว้ใจได้ไหมเนี่ย ถ้านายพาเราไปประสบอุบัติเหตุจะเป็ยังไง”
“ไว้ใจเถอะน่า ไอ้นั่นมันขับรถแข็งยังไง เราก็มีทักษะเท่ามันนั่นแหละ” พัตเตอร์เอ่ย โดยอีกฝ่ายก็เลือกที่จะกล่าวถึงเ้าของร่างตัวจริงด้วยการเรียกว่ามัน เพื่อไม่ให้สองคนนั้นที่อยู่ในโต๊ะเดียวกันเกิดความสงสัย
“ค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน” พอได้ยินอย่างนั้น เจแปนก็เลือกที่จะตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ พลางหันหน้าไปหาเพื่อนของตัวเอง เมื่อทั้งสองกำลังคุยเื่ที่น่าสนใจกันอยู่
“เออ ว่าแต่หลังจากที่เรียนจบแล้ว มึงมีแพลนที่จะย้ายกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไหมวะ” เชนหันมาถามกัน
“ไม่เคยมีอยู่ในหัวเลย กูก็คงใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพต่อนั่นแหละ เพราะที่นี่ถ้าไม่เข้ารับราชการก็ไม่รู้จะทำอะไรอ่ะมึง” เจแปนตอบเพื่อนกลับไป ซึ่งเขาก็วางแผนชีวิตของเขาเอาไว้ั้แ่ที่ย้ายไปเรียนกรุงเทพใหม่ ๆ แล้ว
“กลับมามึงก็มาขายของช่วยแม่ไง ไม่ดีเหรอ?” พลอยถามบ้าง
“มันก็ดีแหละ แต่กูชอบทำงานอยู่ในกองถ่ายมากกว่ามาเป็พ่อค้าที่บ้านไง ถ้ามีโอกาสได้ทำก็อยากทำสิ่งที่ชอบก่อน พออิ่มตัวแล้วก็ค่อยว่ากันอีกที” โชคดีที่บ้านของเจแปนค่อนข้างมีฐานะประมาณหนึ่ง นั่นจึงทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตทำตามความชอบของตัวเองได้ โดยที่เขาไม่ต้องกังวลว่าตัวเองจะอดตาย
“ดีแล้ว ไปทำสิ่งที่ชอบก่อนจะได้ไม่ต้องมาเสียดายโอกาสทีหลัง” เชนพูดเห็นด้วย
จากนั้นทั้งหมดก็พูดคุยเื่อื่นต่อ และเื่ส่วนใหญ่ที่คุยกันก็มีแต่เื่การวางแผนชีวิตของตัวเองในอนาคตทั้งนั้นว่าอยากให้มันเป็ไปในรูปแบบไหน ซึ่งภายใต้การวางแผนชีวิตของเจแปนในอนาคต เขาก็คิดเผื่อไปถึงพอร์ตด้วย
ภาพในอนาคตของเจแปน มันมีพอร์ตอยู่ในนั้น แต่เวลาเดียวกันเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพอร์ตมีเขาอยู่ในอนาคตเหมือนกันหรือเปล่า
“ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วนี่ พวกเรากลับกันเลยไหม เดี๋ยวร้านจะปิดแล้ว” พลอยเอ่ย เมื่อเธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“พวกเรากลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลุกไม่ไหวเอา” เชนเอ่ย แล้วพอทั้งหมดต่างมีความเห็นตรงกันว่าควรจะกลับกันได้แล้ว พวกเขาก็สั่งให้พนักงานคิดเงินทันที ทว่าในวินาทีที่เจแปนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาก็มีอาการเสียการทรงตัวเล็กน้อย
“แค่เบียร์ก็เมาแล้วเหรอเพื่อน ปกติมึงคอแข็งกว่านี้นะ” พลอยที่เห็นเช่นนั้นเอ่ยแซว
“เมื่อกี้กูแค่ลุกขึ้นเร็วเฉย ๆ ไม่ได้เมาสักหน่อย” เจแปนรีบปฏิเสธกลับไปพลางหันไปดันตัวพัตเตอร์ออกเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายปราดเข้ามาช่วยพยุงกันไว้
“เดินเองได้” เขาพูดเพียงสั้น ๆ แล้วเพราะอย่างนั้นพัตเตอร์จึงต้องยอมขยับตัวถอยห่างออกไป
หลังคิดเงินค่าอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว เจแปนกับพอร์ตก็เดินแยกมาอีกทางหนึ่ง เพราะพวกเขาจอดรถคนละทางกับสองคนนั้น โดยระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินตรงไปที่รถอย่างเงียบ ๆ พัตเตอร์ก็ยื่นมือมาหาเจแปน
“อะไร?” เนื่องจากไม่เข้าใจว่าอีกฝ่าย้าอะไร เจแปนจึงถามออกไปแบบนั้น
“กุญแจรถไง เดี๋ยวเราขับเอง”
“...”
“ตอนนี้เราว่าให้เราขับยังปลอดภัยกว่าแปนขับเองอีกนะ เพราะแปนก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าเราไม่ได้แตะเบียร์สักหยด มีความเสี่ยงน้อยกว่าแปนแน่นอน” อีกฝ่ายว่าต่อ
“แล้วนายขับได้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย” ก่อนที่จะยื่นกุญแจส่งไปให้อีกคน เจแปนก็ไม่ลืมที่จะถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ขับได้สิ แปนสบายใจได้เลย” พัตเตอร์ยืนยันกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วเพราะอย่างนั้นเจแปนจึงยอมยื่นกุญแจรถไปให้อีกฝ่าย
หลังปล่อยให้พัตเตอร์รับหน้าที่เป็คนขับแทนตัวเอง เจแปนที่เปลี่ยนตำแหน่งมานั่งข้างคนขับก็เอาแต่มองออกไปข้างนอกอย่างใช้ความคิด ซึ่งส่วนหนึ่งก็อาจเป็เพราะแอลกอฮอล์ที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างเขาด้วยแหละมั้ง มันถึงได้ทำให้เจแปนมีความคิดฟุ้งซ่านมากกว่าปกติ
เขาจะเอายังไงกับชีวิตดี? จู่ ๆ คำถามนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวเจแปนเป็หลายสิบครั้ง
ในเวลานี้มันมีหลายอย่างที่เจแปนจะต้องโฟกัสไปกับมัน ไม่ว่าจะเป็เื่ความสัมพันธ์ เื่การเรียน เื่ครอบครัวรวมไปถึงเื่ของดอพเพลแกงเกอร์ที่เจแปนไม่สามารถปรึกษาใครได้อีก แล้วพอเจแปนได้มีเวลานั่งทบทวนทุกอย่างที่เคยผ่านมา นั่นก็ทำให้เขามีอาการซึมลงอย่างเห็นได้ชัด
“เราต้องจอดตรงนี้ใช่ไหม” เสียงของพัตเตอร์ดังขึ้น เมื่ออีกฝ่ายพาเขากลับมาถึงบ้านอย่างสวัสดิภาพแล้ว
“อือ จอดไว้ตรงนี้แหละ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องเอารถออกอยู่ดี” เจแปนตอบกลับไป โดยหลังจากที่รถจอดสนิทแล้ว เขาก็รีบลงจากรถทันทีและมีพัตเตอร์คอยเดินตามอยู่ข้างหลัง
“สงสัยแม่หลับไปแล้วมั้งเนี่ย” เจแปนพึมพำกับตัวเอง ระหว่างที่เขากำลังไขประตูเข้าไปข้างใน
แล้วพอไขประตูเข้าไปได้เจแปนก็พบเจอแต่ความมืด เพราะแม่ของเขาไม่ได้เปิดไฟชั้นล่างทิ้งเอาไว้ให้ บ่งบอกว่าเธอเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งภายใต้ความมืดนั้น เจแปนก็พยายามอย่างยิ่งที่จะเพ่งเล็งว่าอะไรเป็อะไรบ้าง
“ระวังหกล้ม” พัตเตอร์เอ่ยเตือน ก่อนที่ต่อมาเ้าตัวจะเป็ฝ่ายจับมือเจแปนให้เดินไปด้วยกัน เมื่อสายตาของอีกฝ่ายปรับตัวให้เข้ากับความมืดได้ก่อนเขา
โดยพัตเตอร์ก็พาเจแปนขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้าน จนมาถึงห้องนอนของทั้งคู่แล้ว อีกฝ่ายถึงค่อยปล่อยมือเขาแล้วไปเปิดไฟในห้อง ส่วนเจแปนก็เดินไปทิ้งร่างลงเตียงด้วยท่าทีเหนื่อยล้า
“อยากกินน้ำหรือเปล่า” อีกฝ่ายหันมาถามกัน
“อือ ลงไปหยิบมาให้หน่อยสิ” เจแปนได้ทีก็ถือโอกาสใช้พัตเตอร์อย่างไม่รีรอ และอีกฝ่ายก็ว่านอนสอนง่ายไม่มีท่าทีว่าจะปริปากบ่นกันด้วยซ้ำ
“ใช้งานง่ายดีแฮะ” หลังพัตเตอร์เดินออกจากห้องไปแล้ว เจแปนก็พูดเบา ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง แต่เพราะห้องนี้มันไม่ได้มีดาวเรืองแสงเหมือนอย่างห้องในกรุงเทพ เป็เพียงแค่เพดานสีขาวธรรมดา ๆ เท่านั้น เขาจึงไม่ได้รู้สึกเพลิดเพลินไปกับมัน
“พรุ่งนี้เราจะอยู่ที่นี่เป็คืนสุดท้ายใช่ไหม” เมื่อพัตเตอร์เดินกลับขึ้นมาพร้อมกับน้ำเปล่าที่เจแปน้าแล้ว อีกฝ่ายก็เอ่ยถามกันต่อ
“อือ อยู่คืนสุดท้ายแล้วก็กลับั้แ่เช้า” เจแปนพยักหน้าตอบพลางออกแรงงัดตัวเองขึ้นจากเตียง เพื่อดื่มน้ำที่อีกฝ่ายลงทุนไปหยิบมาให้กัน
โดยในระหว่างที่เจแปนกำลังยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มด้วยความกระหาย สายตาของพัตเตอร์ก็เอาแต่จ้องกันตาไม่กะพริบ ทำเอาคนที่ตั้งท่าจะเมินเฉยทำเป็ไม่รับรู้สายตานั้นในตอนแรก เริ่มเกิดอาการทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย
“จ้องนานเกินไปแล้วนะ” เขาพูดเสียงแ่ หลังไม่้าให้พัตเตอร์มองตัวเองนานกว่านี้
“โทษที... เวลาที่แปนยกน้ำขึ้นดื่มมันดูเพลินตาดี เราก็เลยเผลอจ้องนานไปหน่อย” พัตเตอร์ให้เหตุผลกลับมา จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“พอนายได้รู้จักตัวตนของเรามากขึ้นแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง” เมื่อปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่อยู่นานพักใหญ่ ในที่สุดเจแปนก็ตัดสินใจพูดขึ้น เนื่องจากเขาอยากรู้ว่าพัตเตอร์มีความคิดเห็นกับตัวตนเขายังไงบ้าง
“แล้วจะให้เรารู้สึกยังไงล่ะ ไม่สิ... แปน้าให้เราตอบว่าอะไรดี” พัตเตอร์ถามกลับมา
“อะไรก็ได้ที่นายอยากตอบ พอนายได้มาเห็นว่าครอบครัวเราเป็แบบนี้แล้ว นายรู้สึกยังไง”
“เฉย ๆ” อีกฝ่ายตอบกลับมาแค่เท่านั้น
“...”
“เราไม่เห็นจะต้องรู้สึกอะไรเลย ในเมื่อครอบครัวแปนไม่ได้เป็แบบนี้ครอบครัวเดียวสักหน่อย หมายถึงไม่ได้อยู่กันเป็ครอบครัวที่อบอุ่นจนน่าอิจฉาน่ะ ครอบครัวของพอร์ตก็เป็แบบนี้เหมือนกัน” พัตเตอร์เอ่ย ซึ่งคำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้เจแปนย่นคิ้วเข้าหากัน เนื่องจากเท่าที่เขารู้จักครอบครัวพอร์ตมา เขาก็เห็นว่าครอบครัวของอีกฝ่ายก็ดูอบอุ่นดี
“เราจะบอกความลับเื่หนึ่งให้ฟังก็แล้วกัน” พอพัตเตอร์เห็นว่าเจแปนกำลังทำหน้างง อีกฝ่ายก็รีบพูดต่อด้วยท่าทีนึกสนุก
“นายจะบอกอะไร” เจแปนถามกลับไป ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าคำพูดของพัตเตอร์มันกำลังทำให้เขาตื่นเต้น
“พ่อของพอร์ตก็เคยนอกใจแม่พอร์ตเหมือนกัน”
“...”
“แต่ที่กลับมาอยู่เป็ครอบครัวกันได้ เพราะพ่อพอร์ตไม่ได้มีลูกกับผู้หญิงคนนั้น ส่วนพอร์ตก็เคยเอ่ยขอพ่อแม่เอาไว้ว่าอยากให้ครอบครัวเป็ครอบครัวต่อไป” พัตเตอร์ว่า ระหว่างนั้นเจแปนก็ได้นิ่งเพื่อฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูด “อันที่จริงเราไม่ได้อยากเอาเื่ส่วนตัวของพอร์ตมาพูดหรอกนะ ในเมื่อเ้าของร่างก็ยังไม่เคยเล่าเื่นี้ให้แปนฟัง แต่ที่เราตัดสินใจพูด...”
“...”
“ก็เพราะเราอยากให้แปนได้รู้ว่าโลกมนุษย์ มันไม่ได้มีแค่ครอบครัวที่อบอุ่นอยู่แบบเดียว มันมีหลายบ้านที่เป็แบบแปน แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะจัดการกับเื่นี้ยังไงเท่านั้นเอง”
“ดังนั้นแปนอย่าเอาเื่นี้มาเป็ปมตัวเองสิ การที่ครอบครัวไม่ได้สมบูรณ์แบบ มันไม่ได้หมายความว่าแปนจะกลายเป็คนที่มีจุดบกพร่องสักหน่อย” พัตเตอร์ร่ายยาว โดยนี่ก็แทบจะเป็ครั้งแรกด้วยซ้ำที่เจแปนรู้สึกเหมือนได้รับพลังงานบวกจากอีกฝ่าย
...คนที่เป็เงาของคนรักเขา
“นายดูเข้าใจความเป็มนุษย์มากกว่าที่เราคิดอีกนะ” นานเกือบนาทีกว่าที่เจแปนจะพูดอะไรกลับไป ซึ่งขณะที่เขากำลังพูดบนใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มจาง ๆ แต่งแต้มอยู่
“ก็แค่บางครั้งเท่านั้นแหละ” พัตเตอร์บอกกลับมาและว่าต่อ “เพราะบางทีเราก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าแปนกำลังคิดอะไรอยู่ ต่อให้เราจะพยายามแล้วก็ตาม”
“เราดูเข้าใจยากขนาดนั้นเลยเหรอ” เจแปนถามกลับไป เนื่องจากเขามองว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มีความซับซ้อนขนาดนั้น
“มนุษย์น่ะ เอาแน่เอานอนไม่ได้ที่สุดแล้ว วันนี้อาจจะเลือกอีกอย่างแต่วันพรุ่งนี้อาจจะเลือกอีกอย่างก็ได้ ไม่ได้เหมือนอย่างดอพเพลแกงเกอร์ที่โอกาสการเปลี่ยนใจเกิดขึ้นน้อยมาก”
“เท่าที่เราฟังนายพูดมาหลายต่อหลายครั้ง ดูเหมือนดอพเพลแกงเกอร์เป็โลกอีกหนึ่งใบที่มีสังคมเป็ของตัวเองเลยแฮะ”
“แปนจะคิดแบบนั้นก็ได้นะ ไม่ได้ผิดอะไร” พัตเตอร์เอ่ย
“เออ จะว่าไปแล้วเราก็ลืมถามไปเลย ตอนนั้นพ่อเราเข้ามาคุยอะไรกับนายบ้าง?” เจแปนถามกลับไป เมื่อเขาเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ถามเื่นี้จากพัตเตอร์เสียที แถมอีกฝ่ายเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะเล่าให้ฟังด้วย
“ก็เข้ามาทำความรู้จักทั่ว ๆ ไปนะ”
“...”
“ถามว่าเราชื่ออะไร เป็อะไรกับแปน”
“แล้วนายตอบเขาว่ายังไง”
“เราก็ตอบไปตามตรงสิว่าเราเป็แฟนแปน ชื่อพอร์ต” พัตเตอร์เอ่ยทั้งหน้าซื่อ “เราว่าพ่อแปนน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าเรากับแปนเป็อะไรกัน โกหกไปก็เท่านั้นสู้บอกไปตรง ๆ เลยน่าจะดีกว่า”
“แล้วนายไม่กลัวพ่อเราเหรอ” เจแปนถามต่อด้วยความใคร่รู้
“สิ่งที่แปนควรรู้เอาไว้ คือดอพเพลแกงเกอร์ไม่มีความรู้สึกกลัวหรือขี้ขลาดเหมือนอย่างมนุษย์” พัตเตอร์ให้เหตุผลกลับมา ก่อนจะว่าต่อ “อ้อ... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะแสร้งกลัวไม่เป็นะ”
“...”
“เมื่อถึงคราวที่ต้องสวมรอยเป็เ้าของร่างอยู่ร่วมกับมนุษย์คนอื่น ๆ พวกเราสามารถลอกเลียนแบบมนุษย์ได้เป็อย่างดีเลยล่ะ แปนก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราทำได้ดีขนาดไหน” พัตเตอร์ว่าทั้งรอยยิ้ม
