หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าไกลออกไปแล้วเหยาโม่หว่านก็เลิกปั้นหน้าแสดงละคร นอนเอกเขนกบนเตียงด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน ดวงตาใสซื่อเปลี่ยนเป็คมปลาบคงต้องกราบคารวะให้กับตนเอง แผ่นดินของเย่หงอี้จึงเป็ปึกแผ่นมั่นคงดั่งเหล็กกล้า ไม่มีทางสั่นคลอนง่ายๆ เส้นทางนี้ยังอีกยาวไกล แต่สิ่งที่นางทำได้ในตอนนี้ ก็คือการแสดงบทบาทให้เหมือนมดปลวกที่ค่อย ๆ กัดแทะรากแก้วของต้นไม้ใหญ่ไปเรื่อย ๆ จนจนกว่ามันจะล้มครืนลงมา
พอใคร่ครวญมาถึงจุดนี้เหยาโม่หว่านค่อยพรูลมหายใจเบา ๆ ลากสังขารเหนื่อยอ่อนลงจากเตียง พอเห็นอาภรณ์หรูหราซึ่งถูกเย่หงอี้กระชากขาดเป็ชิ้นๆ กองอยู่บนพื้น ก็อดยิ้มเยาะออกมาไม่ได้ ก่อนหมุนตัวไปยังตู้เสื้อผ้าเลือกอาภรณ์แบบชาววังสีสันสดใสออกมาสวมใส่หลังจากนั้นค่อยเกล้ามวยให้เป็ระเบียบอย่างเรียบง่าย แล้วเดินออกมาจากห้องนอน
หลังจากนั่งลงได้ไม่นานทิงเยว่ก็อุ้มแมวน้อยสีขาวขนฟูฟ่องราวหิมะเดินเข้ามา
“พระสนมนี่คือแมวที่ท่าน้าเพคะ” ทิงเยว่อุ้มแมวเดินก้มศีรษะเข้ามายืนอยู่ข้างเหยาโม่หว่านน้ำเสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย
“เงยหน้าขึ้นซิ”สายตาของเหยาโม่หว่านเลื่อนจากแมวน้อยมาที่ใบหน้าของสาวใช้คนสนิท ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย“ร้องไห้มาหรือ?” หากไม่ถามก็ดีไป แต่พอถามขึ้นมาเท่านั้นทิงเยว่ก็บ่อน้ำตาแตกกลั้นความโศกเศร้าไว้ไม่อยู่น้ำตาหยดแหมะลงมาบนตัวของแมวน้อยในอ้อมอก จนกระทั่งเ้าตัวเล็กรู้สึกอึดอัดพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการ
“เกิดอะไรขึ้น?”เหยาโม่หว่านจ้องทิงเยว่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากที่ได้อยู่ร่วมกันมาหลายวัน นางรู้ว่าทิงเยว่ไม่ใช่คนที่เผยความรู้สึกให้ผู้อื่นเห็นง่ายๆ
“พระสนม...หลิวสิ่งเขา...หลิวสิ่งกำลังรอเข้าเฝ้าอยู่นอกตำหนักเพคะ” ทิงเยว่เอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นสองมือยังคงกอดรัดแมวน้อยในอ้อมแขนไว้แน่น ด้วยเกรงว่ามันจะวิ่งหนีไปที่อื่น
“หลิวสิ่งก็มาเหรอ?”ทำไมเ้าไม่พาเข้ามาล่ะ? รีบไปเรียกเขาเข้ามาเร็ว ๆ” เหยาโม่หว่านข่มความเคลือบแคลงไว้ในใจก่อนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทิงเยว่ได้ยินเช่นนั้น ก็เดินออกจากประตูตำหนักไปเงียบๆ
พอเห็นหลิวสิ่งในชุดขันทีสีดำปกคอสีแดงปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าเหยาโม่หว่านก็เข้าใจในที่สุดว่าเพราะเหตุใดทิงเยว่ถึงร้องไห้ เพราะแม้แต่นางเองยังแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
“หลิวสิ่งถวายบังคม...พระสนมเหยา”หลิวสิ่งหยุดยืนอยู่แค่หน้าประตู ก้มศีรษะกล่าวเสียงเบาไม่กล้ามองหน้าเหยาโม่หว่านโดยตรง
“หลิวสิ่งรู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป ใครใช้ให้เ้าทำแบบนี้” เหยาโม่หว่านสาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามาอยู่ตรงหน้าของหลิวสิ่งพยายามข่มกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ริมฝีปากสั่นระริก กล่าวตำหนิด้วยน้ำเสียงดุดัน
“หลิวสิ่งยอมสมัครใจด้วยตนเอง...เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถรั้งอยู่ข้างกายเพื่อปกป้องคุ้มครองคุณหนูไม่ให้ผู้ใดมารังแกได้...หลิวสิ่งไม่ได้ตั้งใจจะยั่วโทสะคุณหนู ได้โปรดอภัยด้วยเถิด” หลิวสิ่งลดศีรษะต่ำจนแนบชิดหน้าอกอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวสองมือประสานแน่น ดูราวกับเด็กน้อยที่ลอบกระทำความผิดจึงไม่กล้าเงยหน้า
“ไฉนจึงโง่งมเช่นนี้มีแต่คนว่าเปิ่นกงโง่เขลาเบาปัญญา แต่แท้จริงแล้วคนเขลาที่สุดเห็นจะเป็เ้าต่างหากผู้ที่ควรขอขมาคือเปิ่นกง ไม่ใช่เ้า เงยหน้าขึ้นมา!” เหยาโม่หว่านเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
นับั้แ่กลับมาเกิดใหม่ไม่ว่าสิ่งใดนางล้วนยอมรับได้ทั้งสิ้น กระทั่งได้รับความโปรดปรานจากเบื้องสูงยังไม่รู้สึกสะดุ้งะเืแต่ยามนี้กลับไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ รู้สึกละอายใจไม่กล้าสู้หน้าหลิวสิ่ง ทั้งไม่กล้าบอกว่าคนที่เขา้าปกป้องด้วยชีวิตได้ลาจากโลกนี้ไปแล้วส่วนเหยาโม่หว่านที่ยืนอยู่ตรงนี้หาได้้าให้ผู้ใดมาปกป้อง อาศัยเพียงแค่กำลังของตนเองก็สามารถทำลายวังหลวงแห่งนี้ได้
หลิวสิ่งเงยหน้าขึ้นช้าๆ ทว่ายังคงไม่กล้าจ้องเหยาโม่หว่านโดยตรง จนกระทั่งมือของนางมาบีบที่หัวไหล่ทั้งสองถึงเป็การบังคับให้ต้องมองหน้าสตรีที่ชาตินี้ตนเองมีวาสนาเพียงได้แค่มองแต่ไม่อาจครองคู่
“หลิวสิ่งฟังให้ดีนับจากนี้เป็ต้นไป เปิ่นกงจะไม่ให้พวกเ้าต้องแบกรับความไม่เป็ธรรมแม้แต่ส่วนเสี้ยวผู้ใดกล้ามาแตะต้องเ้ากับทิงเยว่แม้แต่ปลายเส้นขน เปิ่นกงจะให้ผู้นั้นชดใช้เป็สิบเป็ร้อยเท่า”น้ำเสียงที่ดังก้องไปทั่วโถงตำหนักกวานจวี ทะลวงเข้าไปถึงหัวใจของหลิวสิ่งและทิงเยว่
