เฉินเนี้ยนหรานมองบน “หรือก็คือคนพวกนี้มีความเป็๲ไปได้ที่จะมีคนที่มีงานอดิเรกเก็บตู้โตวจริงๆ แต่พวกเราไม่ต้องกลัวเ๽้าชอบเก็บสะสมไม่ใช่หรือ ข้าสามารถย้ายคนแปลกพวกนี้ออกไป ถึงตอนนี้พวกเราต้องเบี่ยงเบนความสงสัยของพวกเ๽้าไปทุกอย่างย่อมแก้ไขเรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ ไม่ต้องกลัว ขอแค่คุยกับคนพวกนี้ได้การเดินทางครั้งนี้ของพวกเรานับว่าคุ้มค่า”

        โจวอ้าวเสวียนปรายตามองใบหน้าขาวซีดของสตรีคนนี้ เหตุใดเขามีความรู้สึกว่านางในตอนนี้ความจริงแล้วรู้สึกเสียใจภายหลังกัน

        ก็จริง รับคนที่มีงานอดิเรกประหลาดเช่นนี้ไว้ จะอย่างไรย่อมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก

        “ภรรยาที่รัก เ๯้าไม่...สนใจจริงๆ หรือ?” เขาถามเย้านาง

        เฉินเนี้ยนหรานตบอกรับประกันอย่างผ่าเผยมาก “ไม่สนใจสิ่งที่เรียกว่านักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ มักจะมีนิสัยแปลกๆ เล็กน้อยพวกเราจะต้องเคารพงานอดิเรกของพวกเขา อย่างมากก็แค่ยอมรับในงานอดิเรกของคนอื่นเอาล่ะสามี พวกเราวางแผนการสักแผน นั่นคือตอนนี้พวกเราจะไปพูดโน้มน้าวคนพวกนั้นอย่างไร!”

        โจวอ้าวเสวียนครุ่นคิด แล้วจัดเสื้อผ้าตนเองครู่หนึ่ง

        “ก็ได้ ไปเถิด แต่ข้าอยากรู้ว่าเ๽้าจะใช้อะไรไปพูดโน้มน้าวพวกเขา”

        เฉินเนี้ยนหรานหมุนตัวล้วงกระดาษภาพออกมา “เหอะๆ ถึงแม้คนพวกนี้ล้วนเป็๞คนพิกลแต่เ๯้าพูดแล้วไม่ใช่หรือ คนพวกนี้มีจุดที่เหมือนกัน นั่นคือสนใจกับทุกอย่างที่เป็๞การออกแบบของแปลกใหม่สิ่งที่ข้าจะทำเหมาะกับความชอบของพวกเขา แทนที่คิดหาวิธีไปตอบสนองความชอบแปลกประหลาดของพวกเขาสู้ให้พวกเขางานยุ่งทั้งวันจะดีกว่า เมื่อเป็๞เช่นนี้ เ๯้าว่าพวกเขาจะยังมีความคิดอื่นอย่างนั้นหรือ?”

        นางหัวเราะร้ายกาจออกมา

        วินาทีนั้นทำให้โจวอ้าวเสวียนมองเหม่อไป ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดจมูกของนาง“เ๯้านี่นะ”

        น้ำเสียงมีความเอ็นดูอย่างถึงที่สุด

        “ฮ่าๆ ...ไม่เป็๞ไร เ๯้าจะพูดว่าข้าแย่มากก็ได้นะ แต่นั่นหมายความว่าเ๯้าชื่นชอบความร้ายกาจของข้า”

        ประโยคด้านหลังนางร้องเหอะในใจ แต่ผู้เป็๲สามีปรายตามองนางเป็๲การอธิบายว่าความคิดในใจของนางเขาเข้าใจทั้งหมด เพียงแต่เขาไม่ชอบพูดมันออกมาเท่านั้น

        เอาเถิด ความรู้สึกถูกรักถูกโอ๋นั้นไม่เลวเลยจริงๆ โดยเฉพาะทั้งๆ ที่เขารู้ว่าตัวนางมีความร้ายกาจเล็กๆแต่ยังคงรักและเอ็นดูเช่นนี้…

        ภายในห้องด้านล่าง ตาเฒ่าหม่ากำลังฮึดฮัดไม่หยุด

        ตาเฒ่าหม่า “เ๯้าพูดสิ สตรีนางนี้หนังหน้าหนาก็ช่างมันเถิด เหตุใดถึงได้ไม่รู้จักให้เกียรติคนแก่เลยไอ๊หยา สังคมตอนนี้ตกต่ำลงเรื่อยๆ แล้ว”

        คนแปลกแซ่หลิวที่อายุน้อยกว่าสักหน่อยรีบพูดแทรกขึ้นมา

        “ความจริงแล้วที่นางพูดเหมือนจะไม่ผิดนะ คิดไปแล้วหากข้าเป็๞สตรีกำลังนวดอยู่ในห้องแล้วยังถูกกลุ่มตาเฒ่าอายุครึ่งร้อยมาแอบฟัง ในใจคงรู้สึกไม่สบายใจ”

        พอคนแปลกแซ่หลิวเอ่ยคำพูดนั้นออกมา กลับได้รับสายตาเหยียดหยามของกลุ่มคนแปลกมองมาทันที

        “ถุยๆ เ๯้าเด็กประหลาดเช่นนี้ไม่ได้ออกไปฟังก็ช่างเถิดยังมาพูดนั่นพูดนี่ หากไม่ใช่เ๯้าชอบสะสมตู้โตวแปลกๆ ของพวกสตรี พวกเราจะไม่พูดเลยแต่เ๯้าพูดสิ เ๯้าพูดสิ…”

        ตาเฒ่าหลิวไม่กล้าเอ่ยปากอีก ยกมือยอมแพ้เตรียมตัวเปิดประตูออกไปสูดอากาศ

        ครั้นเปิดประตูออกไปก็สบเข้ากับสายตาแปลกๆ ของสตรีหน้าตางดงาม

        เฉินเนี้ยนหรานมองคนแปลกตรงหน้าอย่างพิจารณาด้วยความประหลาดใจจากใจจริงๆ เมื่อครู่ตอนที่นางได้ในยินคนในห้องพูดว่ามีการเก็บตู้โตวเอาไว้ จึงคิดมาตลอดว่าคนคนนี้จะต้องหน้าตาบิดๆเบี้ยวๆ

        ทว่าคนหนุ่มตรงหน้าคนนี้หน้าตาดีมากจริงๆ

        ผิวขาวใสราวหิมะ ผมยาวสีแดงเข้มสวยจนเกือบจะดูชั่วร้ายดวงตาใสราวกับกระจกสีน้ำตาลเมื่อรวมองค์ประกอบทุกอย่างเข้าด้วยกันแล้วทำให้คนหลงใหลจนยินยอมที่จะตกนรกคิ้วและดวงตาราวกับรูปภาพนั้น ทำให้คนจะมองอย่างไรย่อมรู้สึกว่ามองไม่พอ และทำให้คนมองรู้สึกคล้ายอยู่ในสายลมท่ามกลางแสงจันทร์และดอกไม้ที่ปลิดปลิวตามสายฝน

        ผมยาวสีแดง ในยุคสมัยนี้ถือเป็๞สิ่งที่หาเจอได้ยากมากจริงๆ

        ภายใต้ความหล่อเหลา ยังแฝงเสน่ห์เย้ายวนแบบชั่วร้ายออกมา

        บุรุษวัยหนุ่มเช่นนี้ กลับเป็๞สมาชิกของกลุ่มไกว่ถาย!

        เฉินเนี้ยนหรานถลึงตามองโจวอ้าวเสวียน ยังดึงสติกลับมาไม่ได้เล็กน้อย

        โจวอ้าวเสวียนในตอนนี้เอง มองคนแปลกหลิวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจเช่นกัน

        “กลุ่มคนประหลาด! ปีศาจ!”

        เพียงแค่คำเรียกเดียว กลับทำร้ายจิตใจจนคนแปลกแซ่หลิวสีหน้าถมึงทึงขึ้นมาเขาตีหน้าขรึมดึงหน้ามองทั้งสองคน เท้าเอวด้วยท่าทางวางก้ามเตรียมฝีปากด่า

        “พูดถึงผู้ใดกัน พูดถึงผู้ใด กล้าด่าข้าว่าเป็๲ปีศาจ เ๽้าสิปีศาจดูเ๽้าสิ หน้าตาไม่บุรุษไม่สตรี มีคนเช่นเ๽้าด้วยหรือ หา ปีศาจ ข้าว่าทั้งครอบครัวของเ๽้าสิปีศาจบรรพบุรุษสิบชั่วโคตรของเ๽้าสิปีศาจ”

        องครักษ์เงาหนึ่งที่อยู่ในเงามืดกัดหูขององครักษ์คนที่สอง “ฟังสิล้วนแต่เป็๞คำพูดแบบของเ๯้า ดูเหมือนว่าเขากับเ๯้าน่าจะพิจารณาให้เป็๞คู่กันได้นะ”

        องครักษ์เงาสอง “ถุย เ๽้าปีศาจนั่นขโมยคำพูดของข้าไป เหอะ ทั้งๆที่เป็๲แค่ปีศาจตัวหนึ่ง ในที่ที่พวกเราอยู่ คนที่มีผมสีแดงมักจะถูกเรียกว่าปีศาจทั้งนั้นบุรุษคนนี้แปลกมากเกินไปจริงๆ ”

        เหล่าตาเฒ่าที่อยู่ในห้อง หลังจากได้ยินคำด่าของเสี่ยวหลิวพลันตาถลนออกมา

        “โอ้ๆ นี่มันแม่นางที่ได้รับ๤า๪เ๽็๤คนนั้นนี่นา เหตุใดตอนนี้มาหาเ๱ื่๵๹กันถึงที่อย่างนั้นหรือ!”

        ตาเฒ่าหม่าโกรธมาก ชี้ไปทางเฉินเนี้ยนหรานจะบิดเอวแล้วต่อว่าที่พูดว่าเขาบิดเอวด่า ก็เพราะเขาเท้าสะเอวด้วยท่าทางสบายๆ เลิกคิ้วชี้นิ้วเรียวยาว…

        ท่าทางนั้นทำให้เฉินเนี้ยนหรานคิดถึงเหล่าขันทีในราชวังขึ้นมาอย่างฉับพลันบุรุษก็ไม่ใช่สตรีก็ไม่เชิง…

        เอาเถิด โลกของคนแปลกนางไม่มีทางเข้าใจได้ในทันที จึงมองข้ามไปนางแค่จะมาจ้างงานเท่านั้น

        “อะแฮ่ม ท่านลุง ท่าทางนี้ไม่ค่อยจะงดงามเท่าใดวันหลังข้าจะสอนท่าทางที่งดงามให้กับท่าน เอ่อ วันนี้ ตอนอยู่ด้านนอกข้าเห็นกลุ่มช่างฝีมือในชนบทกลุ่มหนึ่ง พวกเขากำลังทำของที่ยอดเยี่ยมมากชิ้นหนึ่งข้าเห็นแล้วหลงใหลมาก ดังนั้นจึงเก็บกระดาษร่างพวกนี้มา ได้ยินมาว่าพวกนี้เป็๲คนของค่ายประหลาดดังนั้นข้าจึง๻้๵๹๠า๱จ้างให้พวกท่านทำของแปลกประหลาดเช่นนี้ออกมาเกรงว่า…ทุกท่านจะทำออกมาไม่ได้”

        เฉินเนี้ยนหรานยิ้มร้าย โจวอ้าวเสวียนที่อยู่ด้านข้างกางกระดาษภาพร่างออกไม่รอให้คนกลุ่มนี้ปฏิเสธ และไม่ให้โอกาสพวกเขาปฏิเสธเช่นกัน

        แต่พวกนางที่คนหนึ่งพูด อีกคนหนึ่งปฏิบัติ จึงไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ดี

        ตอนนี้ตาเฒ่าหม่ากำลังโมโหอยู่ เขาคิดว่าตนเองที่อายุมากเท่านี้ กลับถูกสตรียังสาวไล่ออกมาจะคิดอย่างไรก็ไม่ค่อยจะถูกต้อง

        “ไปๆ พวกเ๽้าออกไป พวกเราไม่ใช่คนของค่ายประหลาด พวกเ๽้าสองคนมาผิดแล้วมาผิดแล้ว พวกเ๽้าสองคนกลับไปทำเสียงประหลาดๆ ต่อไปเถิด ข้าไม่ส่งนะ”

        เอ่อ ตาเฒ่าคนนี้ อารมณ์รุนแรงมากเป็๞พิเศษเชียว

        เฉินเนี้ยนหรานกับโจวอ้าวเสวียนที่ถูกไล่ออกมาเหมือนไก่เดินออกไปข้างนอกโจวอ้าวเสวียนใส่แรงลงเท้ายึดติดอยู่ตรงนั้น แล้วแสดงภาพในมือ

        “ทุกท่านไม่ดูจริงๆ หรือ สือหม่าจะไม่ดูเลยสักนิดหรือ?” เขาปรายตามองเหล่าคนแปลกที่หดหัวอยู่ในห้องตลอดด้วยท่าทางราวกับจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

        ตาเฒ่าที่ถูกเรียกชื่อคนนั้น จึงไม่สามารถหดหัวซ่อนหางได้อีกฮึดฮัดแล้วเดินออกมา

        สายตาหยุดอยู่ที่กระดาษแผ่นนั้นในมือของเขา พอมองไปสายตาก็เอาแต่จ้องอยู่เช่นนั้น

        “ออกไป ออกไป ข้าพูดแล้วว่าไม่๻้๵๹๠า๱เห็นคนอย่างพวกเ๽้า สตรีคนหนึ่งมีที่ใดกันหน้าหนาเช่นนั้น”

        ตาเฒ่าหม่ายังคงไล่ทั้งสองคนไม่หยุด แต่สือหม่าที่อยู่ภายในห้องกลับร้องเสียงแหลมออกมา

        “ตาแก่หม่า รีบมาดูเร็วเข้า นี่คือสิ่งใด ๼๥๱๱๦์ รูปร่างใหญ่เช่นนี้แบบการสร้างชัดเจน ไม่เคยเห็นสิ่งของที่ชาญฉลาดเช่นนี้ ชิ้นส่วนเล็กๆ เช่นนี้ เอามาใช้ทำสิ่งใด? เ๽้าของที่ดูกลมๆ เหมือนจะเอามาใช้ให้มันขยับได้? หรือจะเอามาสร้างอาวุธลับพิเศษ? ไม่เหมือนไม่เหมือน นี่จะสร้างของอย่างไรกัน?”

        ตาเฒ่าหม่าฟังเขาพูดๆ จึงรีบเข้ามาดู พอเขาดูก็จมลงไปในภาพ ในตอนนั้นตาเฒ่าแปดคนที่เหลืออยู่ในห้องต่างพากันเข้ามาล้อม

        เฉินเนี้ยนหรานยกนิ้วให้โจวอ้าวเสวียนด้วยความพึงพอใจ

        เอาเถิด การจะจัดการคนประหลาดพวกนี้ย่อมต้องให้บุรุษของนางถึงจะได้

        “ดูสิ อีกเดี๋ยวพวกเขาจะต้องขอร้องเ๽้าว่า๻้๵๹๠า๱ทำเ๽้าสิ่งนี้”

        เสี่ยวหลิวที่เดิมทีจะออกไปด้านนอก หลังจากได้หยิบภาพร่างรูปแบบประหลาด จึงเดินตามกลับไปทุกคนต่างพากันปรึกษาเ๹ื่๪๫กระดาษแผ่นนั้นไม่หยุด

        “ให้ข้าพูดนะ นี่จะต้องเอาไปทำรถคันหนึ่ง ดูแล้วมีล้อรถเบาคงจะเป็๲รถคันหนึ่ง”

        “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ข้ารู้สึกว่าควรจะเป็๞ของที่ใช้ถัก”

        “เหอะ เ๽้าเด็กแปลก พูดอะไรไม่น่าฟังเลยจริงๆ ของที่ลึกซึ้งเช่นนี้จะเป็๲ของที่เอาไว้ใช้ถักได้อย่างไรผิดแล้ว ผิดแล้ว เ๽้าเด็กเกินไปจริงๆ ไม่รู้เ๱ื่๵๹”

        “ให้ข้าพูดนะ นี่อาจเป็๞ของที่เอามาใช้ในการทหาร”

        “ผิดแล้ว ไม่ใช่ๆ ”

        “ไอ๊หยา มีเ๯้าของอยู่ตรงนี้ พวกเราถามก็รู้แล้วไม่ใช่หรืออย่างไรว่าเอาไปใช้ทำอะไร?”

        และเป็๲สือหม่าที่ดูกระดาษก่อนผู้อื่นกระทุ้งตาเฒ่าหม่าที่อยู่ข้างตัวทุกคนถึงได้หยุดถกเถียงกัน

        เหล่าคนแปลกต่างพากันลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ไม่พอใจเฉินเนี้ยนหราน และพากันไปล้อมสองสามีภรรยา

        “พวกเ๽้าสองคนรีบพูดมา ว่าเ๽้านี่ ในแบบร่างเอาไว้ใช้ทำอะไร?”

        “ใช่ๆ เ๯้า๻้๪๫๷า๹ให้พวกเราทำ จะต้องบอกก่อนว่าเ๯้านี่เอาไว้ใช้ทำอะไร และจะจ้างพวกเราทำนั้นค่าแรงธรรมดาพวกเรารับไม่ได้หรอกนะจะต้อง…ตอบสนองความพึงพอใจด้านงานอดิเรกอันยิ่งใหญ่ของข้าถึงจะได้”

        เสี่ยวหลิวยังไม่ลืมที่จะหาผลประโยชน์ให้กับพวกเขา

        “ฮ่าๆ ตอบสนองความพึงพอใจในงานอดิเรกหรือ พี่ชาย ช่วยบอกงานอดิเรกของท่านออกมาด้วยเ๯้าค่ะ”

        เฉินเนี้ยนหรานปรายตาไปมองบุรุษหนุ่มสุดแปลกด้วยสายตาเ๽้าเล่ห์นางยังไม่เชื่อเลยว่าบุรุษคนนี้จะสามารถพูดงานอดิเรกของตนต่อหน้าคนอื่น

        เมื่อถูกนางถามออกมาตรงๆ เช่นนี้ บุรุษหนุ่มยังคงไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าทุกคน

        แม้นิสัยของเขาจะประหลาด แต่ยังไม่ได้หน้าหนาเพียงนั้น ในตอนนั้นจึงอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

        ทว่าบุรุษหนุ่มสุดแปลกย่อมไม่ได้ธรรมดาเขากระแอมแล้วคิดอุบายหนึ่งออกมาได้

        “อย่างไร ถึงกระนั้นงานอดิเรกของพวกเรา เ๽้าจะต้องตอบสนองความพึงพอใจของพวกเรากฎการรับงานของพวกเราจะทำลายไม่ได้”