บทนำ

เกล็ดหิมะสีขาวโปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน ปกคลุมเมืองหลวงจนกลายเป็นสีขาว ทว่าความเยือกเย็นของมันกลับมิอาจเทียบเท่าความหนาวเหน็บในคุกหลวงอันมืดมิดและอับชื้นแห่งนี้

"ซูเยว่" หญิงสาวในอาภรณ์ขาดวิ่นเปรอะเปื้อน นอนขดตัวอยู่บนกองฟางแห้งกรัง ดวงตาที่เคยสดใสของนางบัดนี้เหม่อลอยไร้แวว ร่างกายผ่ายผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ลมหายใจรวยรินแผ่วเบาราวกับจะดับสิ้นได้ทุกเมื่อ

เสียงไขกุญแจและฝีเท้าที่นุ่มนวลดังขึ้น ปรากฏร่างอรชรในชุดผ้าไหมปักดิ้นทองลายหงส์ สตรีผู้นั้นงดงามสูงส่ง ทว่าในดวงตาคู่นั้นกลับฉายแววเหยียดหยามและสมเพชอย่างไม่ปิดบัง

"พี่หญิงใหญ่... ดูสภาพของท่านตอนนี้สิ ช่างน่าเวทนานัก"

เสียงหวานใสดุจระฆังแก้วนั้นเคยเป็นเสียงที่ซูเยว่หลงใหลและเอ็นดู แต่บัดนี้มันกลับกรีดลึกลงไปในหัวใจของนางยิ่งกว่าคมมีด

"ซูชิง... น้องข้า" ซูเยว่เค้นเสียงแหบแห้งออกมา

ซูชิง น้องสาวต่างมารดาของนางย่อตัวลง ชายกระโปรงหรูหราลากไปบนพื้นคุกที่สกปรกโดยไม่แยแส "ข้าไม่ใช่แค่น้องสาวของท่านอีกแล้ว ตอนนี้ข้าคือพระชายาเอกขององค์ชายรอง ส่วนท่าน... คืออดีตพระชายา คือนักโทษกบฏที่รอวันประหาร"

ถ้อยคำนั้นตอกย้ำความจริงอันโหดร้าย ซูเยว่ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพยุงตัวขึ้น จ้องมองน้องสาวที่นางเคยทุ่มเททุกอย่างให้ "ทำไม... ข้าทำทุกอย่างเพื่อเจ้า ช่วยให้เจ้าได้แต่งกับองค์ชายรอง แล้วทำไมพวกเจ้าถึงใส่ร้ายตระกูลข้าว่าเป็นกบฏ!"

ซูชิงหัวเราะเสียงใส "พี่หญิง ท่านโง่เกินไปจริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ ตระกูลซูของท่านมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศ เป็นที่ไว้วางพระทัยของฝ่าบาท มันคือหนามยอกอกขององค์ชายรอง หากต้องการชิงบัลลังก์ ก็ต้องกำจัดขวากหนามทิ้งไปมิใช่หรือ"

ภาพความทรงจำต่างๆ ไหลบ่าเข้ามาในหัวของซูเยว่... ภาพที่นางแอบคัดลอกตำราแพทย์ของตระกูลให้ซูชิง... ภาพที่นางยอมสละชื่อเสียงของตนเพื่อผลักดันให้ซูชิงได้เป็นที่โปรดปราน... ภาพที่นางเชื่อคำลวงขององค์ชายรองอย่างโง่งมว่าเขารักนางสุดหัวใจ

ทุกอย่างเป็นเพียงละครฉากใหญ่ที่นางคือตัวโง่เพียงคนเดียว!

"แล้วท่านพ่อเล่า... ท่านพ่อข้าอยู่ที่ใด"

"ท่านพ่อของท่านน่ะรึ?" ซูชิงปัดเศษฝุ่นบนแขนเสื้อเบาๆ "เขาทนความอัปยศไม่ไหว ผูกคอตายในคุกไปเมื่อสามวันก่อนแล้ว"

ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ! น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานของซูเยว่ไหลรินออกมาอีกครั้ง "ไม่จริง! ท่านพ่อไม่มีวันทำเช่นนั้น!"

"จะจริงหรือไม่จริง ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว" ซูชิงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองนางด้วยสายตาของผู้ชนะ "ข้ามาวันนี้เพียงเพื่อจะบอกท่านว่า พรุ่งนี้เช้า เหล้าพระราชทานจะถูกส่งมาให้ท่าน ถือว่าเป็นความเมตตาสุดท้ายจากองค์ชายรองแล้ว"

พูดจบนางก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ซูเยว่จมอยู่ในความมืดมิดและความสิ้นหวังเพียงลำพัง

ความเจ็บปวด ความแค้น ความเสียใจถาโถมเข้าใส่จิตใจของนางจนแทบแหลกสลาย นางเกลียด! เกลียดความโง่เขลาของตนเอง เกลียดความร้ายกาจของคนเหล่านั้น!

"หากสวรรค์มีจริง... หากชาติหน้ามีอยู่จริง... ข้า ซูเยว่ ขอสาบาน!" นางเค้นเสียงลอดไรฟัน ดวงตาที่เคยอ่อนโยนบัดนี้ลุกโชนไปด้วยเพลิงแค้น "ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาหลอกใช้! จะไม่ยอมให้ครอบครัวต้องพังพินาศ! ข้าจะทำให้พวกเจ้าทุกคน... ชดใช้ในสิ่งที่ทำกับข้าและตระกูลซูอย่างสาสม!"

สิ้นคำสาบาน โลหิตสายหนึ่งก็ไหลออกจากมุมปากของนาง ลมหายใจสุดท้ายขาดห้วงไปพร้อมกับเกล็ดหิมะที่ตกหนักขึ้น... และปาฏิหาริย์ก็ได้เริ่มต้นขึ้นในความมืดมิดในคืนนั้น....!!

***กราบขอบพระคุณสำหรับหัวใจ...สีแดงดวงน้อยจากรีดที่มอบให้ทุกๆดวง...ขอบคุณคำติชม...ทั้งจากความชอบและความชัง...ไรท์จะทำทุกอย่างให้ดีที่เจ้าค่ะ...รักรีดทุกคน...พวกเรามาผจญภัยกับคุณหนูใหญ่สกุลซู "ในนิยายรักแก้แค้นต่อสู้เข้มข้น ร่ำรวย เก่ง กับ 

"ซูเยว่...บุปผาคืนบัลลังก์"กันเลย....!!!!***