เมืองฉางเหมินครึกครื้นมากขึ้นเรื่อยๆ การมาเยือนของทูตผู้ทำหน้าที่ส่งสารก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วเช่นกัน
ซูฉางอันมองดูบิดาผู้เต็มไปด้วยความมั่นใจที่ข้างๆ กัน ก่อนจะรู้สึกหนักอึ้งขึ้นกลางใจ เมื่อทูตส่งสารมาถึง ความมั่นใจของซูไท่ก็จะถูกทำลายลง เมื่อถึงตอนนั้น แม้บิดาจะอัดเขาต่อหน้าชาวบ้านทุกคนในเมืองฉางเหมิน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองสมควรถูกลงโทษแล้ว แต่สิ่งที่เขากลัวก็คือ การที่ความเชื่อมั่นที่บิดามีต่อเขาถูกทำลาย เขากลัวความสิ้นหวังที่เกิดขึ้นเพราะกำลังใจถูกทำลายลงในชั่วพริบตาต่างหาก
เขาไม่อยากให้เื่มันเป็เช่นนี้เลย เขาอยากให้บิดารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเขา อยากให้บิดาไปโอ้อวดในวงสุราได้ว่าลูกชายตนเก่งมากขนาดไหน แต่เขาทำไม่ได้ ดังนั้นบิดาของเขาจึงได้เพียงนั่งนิ่งและดื่มเหล้าอย่างเงียบๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างก็พูดโอ้อวดลูกชายของตัวเองเท่านั้น
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ซูฉางอันก็รู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน เขามองไปยังโม่โม่อีกครั้ง เธอในวัยสิบหกช่างแลดูน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน โม่โม่ยืนอยู่ข้างกู่หนิง คนหนึ่งก็หล่อเหลาราวกับเทพบุตร ส่วนอีกคนก็น่ารักสดใส ทูตส่งสารยังไม่ทันได้มาถึงเลย ชาวบ้านก็พากันกล่าวชื่นชมทั้งสองไม่หยุดปากเสียแล้ว ราวกับว่าสองคนนั้นเป็ศูนย์กลางของโลกอย่างไรอย่างนั้น
มีคำกล่าวเอาไว้ว่า บุปผางามย่อมมีผู้ชื่นชม ทว่าหญ้ารกริมทุ่งหาได้อยู่ในสายตาไม่ และเขาก็คือหญ้าข้างทางที่ไม่มีใครสนใจนั่นเอง
จู่ๆ ก็มีเสียงอุทานดังมาจากทางด้านหน้า ความหมองหม่นของซูฉางอันถูกขับไล่ออกไปชั่วขณะเขาแหงนหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบกับชายในชุดเกราะสีดำที่กำลังควบม้าตัวสูงใหญ่มุ่งมาทางนี้เขารับรู้ได้ทันทีว่าทูตส่งสารมาถึงแล้ว
เมืองฉางเหมินะเิความฮือฮาขึ้นทันที
กู่เซียงถิงที่เป็ไท่โส่วเข้าไปต้อนรับตามหน้าที่ เขาอยู่ในชุดเรียบร้อยสีฟ้าอ่อนตามระเบียบของราชสำนัก ที่หัวมีปิ่นหยกและกวาน[1]ประดับอยู่ เส้นผมสีดำถูกจัดทรงอย่างเป็ระเบียบเรียบร้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสกับรอยยิ้มที่ซ่อนไม่อยู่ วันนี้ลูกชายของเขาจะได้รับการคัดเลือกแล้ว แล้วแบบนี้ จะไม่ให้เขาดีใจได้อย่างไรเล่า?
“ไท่โส่วแห่งเมืองฉางเหมิน กู่เซียงถิงทำความเคารพต่อใต้เท้า” กู่เซียงถิงประสานมือเข้าด้วยกันเป็การทำความเคารพ
มีคำกล่าวเอาไว้ว่าขุนนางที่มาจากเมืองฉางอันล้วนเป็ขุนนางระดับสูงด้วยกันทั้งสิ้น เพราะส่วนมากแล้ว คนที่มาจากเมืองฉางอันล้วนมีต้นตระกูลที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นแม้คนตรงหน้าจะเป็เพียงทูตส่งสาร แต่กู่เซียงถิงก็ไม่กล้าทำเสียมารยาทด้วย
“ใต้เท้ากู่เกรงใจกันเกินไปแล้ว ข้าน้อยเป็เพียงคนส่งสารเท่านั้น ไม่อาจรับการเคารพจากท่านได้” แม้ชายบนหลังม้าจะกล่าวเช่นนั้น ทว่าท่าทางของเขากลับเต็มไปด้วยความผยอง ทั้งยังไม่แม้จะลงมาจากหลังม้า เพียงมองดูคนทั้งหลายด้วยสายตาราวเป็ผู้อยู่สูงส่งเท่านั้น
กู่เซียงถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้เขาจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความเคารพไม่เปลี่ยนแปลง “อย่าพูดเช่นนั้นเลยใต้เท้า ท่านต้องเดินทางแรมวันแรมคืนมาจนถึงเมืองฉางเหมิน ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เข้าไปพักในเมืองก่อนเถิดขอรับ”
“ไม่ล่ะ” ชายผู้นั้นโบกมือไปมา “ศิษย์ทั้งหลายคงจะรอจนร้อนใจมากแล้ว ข้าเองก็ต้องรีบประกาศ แล้วเดินทางสู่สถานีต่อไปต่อเช่นกัน” หลังพูดจบ ชายผู้นั้นก็หยิบม้วนกระดาษสีเหลืองออกมา แล้วเปิดมันออกอย่างระมัดระวัง
นั่นเป็รายชื่อของศิษย์ที่ผ่านการคัดเลือก ซึ่งองค์มหาจักรพรรดิเป็ผู้ตัดสินด้วยตัวเอง
เมืองฉางเหมินเงียบสงัดลงไปในพริบตา ฝูงคนต่างเพ่งมองมาที่ชายผู้นั้นด้วยความตื่นเต้น ต่างก็รอให้เขาประกาศรายชื่อในนั้นออกมาอย่างใจจดใจจ่อ
ซูไท่เองก็ตื่นเต้นเป็อย่างมาก แม้จะเชื่อในตัวลูกชายมาก แต่ในเวลานี้ เขาก็ยังอดรู้สึกเป็กังวลไม่ได้อยู่ดี เขาตบไปที่บ่าของซูฉางอันคล้ายเป็การให้กำลังใจลูกชาย ทว่าก็ราวเป็การให้กำลังใจตัวเองด้วย
“ต้องมีชื่อเ้าแน่ๆ” เขาพูดกับซูฉางอันเสียงแ่
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูฉางอันก็รู้สึกทรมานใจมากกว่าเดิมหลายเท่า เขาก้มหน้าลงไปมองปลายเท้าของตัวเองโดยไม่ได้กล่าวใดๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว
“ครั้งนี้ เมืองฉางเหมินมีผู้ผ่านการคัดเลือกทั้งหมดสี่คนด้วยกัน” ชายคนนั้นเริ่มประกาศขึ้น
“อันดับสี่... ลิ่นหยู ได้เข้าศึกษาในสำนักจินไป่”
เมื่อสิ้นเสียงก็มีเสียงเฮดังออกมาจากฝูงคนตามหลังทันที ซูฉางอันรู้จักเขา เขาเป็ศิษย์ของสำนักการต่อสู้ เป็คนตัวสูงใหญ่ ทั้งที่อายุยังน้อย แต่ก็ก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับเหวินเต้าได้แล้ว... ในเส้นทางแห่งการฝึกตน ไม่ว่าจะเป็ด้านบุ๋นหรือบู๊ ต่างก็ถูกแบ่งออกเป็เก้าระดับ ได้แก่ระดับหลอมจิต เก้าดารา ไท่ยี คุมพิภพ สั่งฟ้า ปราบิญญา ศาสตร์แห่งพรต และดาราจักร ซึ่งแม้เขาจะอยู่ในระดับเหวินเต้า ซึ่งเป็เพียงระดับที่หนึ่งเท่านั้น แต่นั่นก็นับเป็เื่ที่น่ายกย่องมากแล้ว ตอนนี้ซูไท่ก็มีอายุมากกว่าสี่สิบแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในระดับหลอมจิตเท่านั้น ทว่าเพียงเท่านั้น เขาก็ได้รับตำแหน่งไป่ฟู่จ่างในกรมทหารแล้ว แค่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าการได้มาซึ่งพลังในแต่ละระดับเป็เื่ยากเย็นมากขนาดไหน เพียงแต่ ได้มาซึ่งระดับพลังก็ว่ายากแล้ว แต่การเลื่อนระดับกลับยากยิ่งกว่า เรียกได้ว่ายากไม่ต่างไปจากการพลิกฟ้าเลย
“อันดับสาม จี้เต้า ได้เข้าศึกษาในสำนักหงกู่”
เสียงเฮดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง สำนักหงกู่ก็เป็เหมือนสำนักจินไป่ ต่างก็เป็เพียงสำนักท้ายแถวเท่านั้น แต่อย่างไรเสีย ทั้งสองแห่งก็ยังเป็หนึ่งในร้อยสำนักที่ดีที่สุดอยู่ดี ในปีก่อนๆ แม้เมืองฉางเหมินจะมีผู้ผ่านการคัดเลือกมากถึงสี่-ห้าคน แต่ที่ผ่านมา พวกเขาต่างก็ถูกส่งไปเรียนที่สำนักที่หลุดจากอันดับร้อยไปแล้วเท่านั้น ทว่าในครั้งนี้ แม้แต่อันดับสามก็ยังได้เข้าเรียนในสำนักที่เป็หนึ่งในร้อยเสียแล้ว ช่างเป็อะไรที่น่าเหลือเชื่อเหลือเกิน เหตุนี้ คนทั้งหลายจึงยิ่งคาดหวังกับสิ่งที่กู่หนิง หนุ่มรูปงามผู้มากความสามารถแห่งเหมืองฉางเหมินจะได้รับมากขึ้นกว่าเดิม
ซูฉางอันที่ก้มหน้าลงต่ำชำเลืองมองจี้เต้าเล็กน้อย แม้จี้เต้าจะศึกษาตำราบุ๋น แต่เขากลับมีรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ ที่ผ่านมา เขาใช้ความได้เปรียบด้านร่างกายนี้รังแกซูฉางอันเป็ประจำ จนเมื่อสองปีก่อน เพราะร่างกายของซูฉางอันเติบโตขึ้นมาก จึงไม่ได้แตกต่างไปจากเด็กในรุ่นเดียวกันมากเท่าแต่ก่อน เหตุนี้ จี้เต้าเองก็ไม่ได้ดูิ่หรือเหยียดหยามเขาเท่าแต่ก่อน แต่ก็ยังคอยเย้ยหยันและประชดประชันอยู่ไม่ขาด
ราวจะรับรู้ได้ถึงสายตาของซูฉางอัน จี้เต้าจึงเบือนสายตากลับมามองเขาด้วยความได้ใจ นั่นทำให้ซูฉางอันได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้ามองเขาอีก
“อันดับสอง ซูโม่ ได้เข้าเรียนในสำนักหงซิ่ว”
สำนักหงซิ่วอยู่ในอันดับที่หกสิบเอ็ดของสำนักในเมืองฉางอันนี่นับสำนักที่ดีที่สุดในรอบสิบปี ที่ศิษย์ในเมืองฉางอันได้เข้าศึกษาหลังผ่านการคัดเลือกแล้ว แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้กลุ่มคนรู้สึกตกตะลึงอะไรมากนัก แต่มันทำให้ฝูงคนพากันกลั้นหายใจด้วยท่าทางลุ้นตัวโก่ง ราวกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
แม้แต่ซูโม่เองก็ยังไม่ได้ให้ความใส่ใจในสิ่งที่ตนได้รับมากนัก เธอกลับจับแขนกู่หนิงที่อยู่ข้างกันเอาไว้แน่น พลางมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าคาดหวังแทน
พวกเขากำลังรอ รอให้ชายตรงหน้าประกาศกับทุกคนว่าคุณชายกู่แห่งเมืองฉางเหมินได้รับผลรางวัลที่น่าตกตะลึงมากขนาดไหน
ซู่ไท่ใบหน้าซีดเผือด แม้เขาจะเชื่อมั่นในตัวลูกชายมาก แต่เขาก็รู้ดีว่าลูกชายของตนด้อยกว่าคุณชายกู่ของท่านไท่โส่วมากขนาดไหน และในตอนนี้ก็เหลืออีกเพียงหนึ่งอันดับเท่านั้น มีหรือที่ลูกตนจะเก่งกว่าลูกชายของกู่เซียงถิง?
ซูฉางอันรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับบิดา แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร ทำได้เพียงก้มหน้าให้ต่ำมากกว่าเดิมเท่านั้น
“อันดับหนึ่ง...” ในที่สุดผู้ประกาศก็กล่าวขึ้น
ชาวบ้านในเมืองฉางเหมินกลั้นหายใจไปตามๆ กัน พวกเขากลัวว่าตัวเองจะพลาดฉากสำคัญ หากหายใจแรงเกินไป
“อันดับหนึ่ง กู่หนิง！ ได้เข้าศึกษาในสำนักคุนหลุน！”
ครั้งนี้ สิ่งที่ตามมาหาใช่เสียงเฮดังเช่นทุกครั้ง แต่เป็เสียงอุทานแห่งความใต่างหาก
สำนักคุนหลุน！ นั่นเป็สำนักที่อยู่ในสิบอันดับสำนักที่ดีที่สุดของเมืองฉางอันเชียวนะ เหตุการณ์เช่นนี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นในเมืองฉางเหมินมาก่อนเลย
เสียงเฮของฝูงคนดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ชาวบ้านทั้งหลายต่างก็ะโอวยพรแก่กู่หนิงและกู่เซียงถิงกันระนาว
ซูฉางอันหลับตาลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เขากำลังรอให้บิดาแผดเสียงก่นด่า และพุ่งทั้งเท้าและหมัดเข้ามาหา
แต่สิ่งที่เขารอไม่ได้เกิดขึ้น
ซูฉางอันลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย เขามองบิดาที่เดินเข้าไปหากู่เซียงถิงแล้วกล่าวอวยพรด้วยรอยยิ้ม ไม่ต่างไปจากชาวบ้านคนอื่นๆ แต่รอยยิ้มของบิดากลับไม่น่ามองเลยสักนิด คล้ายกับว่าเขากำลังเก็บกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ภายในใจอย่างไรอย่างนั้น
จู่ๆ ซูฉางอันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างไร้สาเหตุ เขามองไปยังฝูงคน มองไปยังซูโม่ที่ะโโลดเต้นด้วยความดีใจ มองไปยังชาวบ้านแห่งเมืองฉางเหมินที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จู่ๆ เขาก็รู้สึกราวโลกทั้งใบกำลังออกห่างจากตัวเขา คล้ายตนเป็ถ่านสีดำทึบที่ไม่เข้ากับโลกที่แสนสดใสตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าบางทีการเติบโตก็ไม่ใช่เื่ที่ดีเลย “อะแฮ่มๆ！” ชายบนหลังม้ากระแอมไอเสียงแ่ขัดฝูงคนที่จมอยู่ในความตื่นเต้น ทำให้คนทั้งหลายหันไปมองที่เขาด้วยความสงสัยอย่างพร้อมเพรียง
“ยังมีอีกเื่” ชายคนนั้นพูดไปพลาง พลางก็ลงมาจากหลังม้า ไม่ได้วางท่าราวสูงส่งอยู่เหนือกว่าทุกคนอีกต่อไป
เขาเก็บม้วนกระดาษเข้าไปในอก จากนั้นก็หยิบของอีกสิ่งออกมาแทน มันเป็ม้วนข้อมูลที่ทำมาจากผ้าแพรสีทอง อีกทั้งยังมีทองคำเคลือบอยู่ที่ขอบทั้งสองข้างอีกด้วย
พระราชโองการ！
กู่เซียงถิงหัวใจกระตุกวูบเขาเคยเห็นพระราชโองการมาครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งไปร่วมงานเลี้ยงของตระกูลกู่ในจวนจิ้นอ๋อง มันเป็พระราชโองการที่มหาจักรพรรดิส่งไปถึงจิ้นอ๋องที่แก่ชรานั่นเอง... เพียงแต่ ไม่รู้ว่าครั้งนี้มีเื่อะไรมหาจักรพรรดิถึงมีพระราชโองการมาเช่นนี้เขาไม่มีเวลามาคิดอีกแล้ว ได้เพียงคุกเข่าแล้วก้มหมอบลงบนพื้นดินอย่างเร่งรีบเท่านั้น
ชาวบ้านรอบด้านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นท่านไท่โส่วทำเช่นนั้น จึงพากันทำตาม พากันคุกเข่าลงบนพื้นดินตามอย่างพร้อมเพรียง
ซูฉางอันกับซูไท่เองก็คุกเข่าลงบนพื้นดินด้วยเช่นกัน พวกเขารู้สึกตื่นตระหนกเป็อย่างมาก นี่มันเื่อะไรกันแน่
“ปีแห่งอำนาจที่แปดสิบหก พระราชโองการจากมหาจักรพรรดิแห่งต้าเว่ย”
“ชายจากเมืองฉางเหมิน ผู้ซึ่งเป็ศิษย์หลานแห่งยอดนักรบเหยากวง เป็ศิษย์แห่งอัจฉริยะยอดนักดาบมั่วทิงอวี่ ซูฉางอัน... ช่วยผู้เป็อาจารย์สังหารปีศาจร้าย สร้างประโยชน์แก่บ้านเมือง เป็คุณต่อใต้หล้า เราปลื้มใจเป็อย่างมาก แต่เมื่อตระหนักได้ว่าคนผู้นี้ยังอยู่ในวัยเยาว์ จึงขอแต่งตั้งให้เป็ขุนสยบมาร มียศเป็ เจว๋[2] ซูไท่ผู้เป็บิดา จงรักภักดีต่อชาติ รักษาความมั่นคงแก่บ้านเมืองมาโดยตลอด ถือว่ามีคุณ แต่งตั้งให้เป็ เชียนฮู่[3] ประทานที่ดินให้ร้อยหมู่[4] และทองคำอีกร้อยตำลึง จบพระราชโองการ”
เมืองฉางเหมินจมเข้าสู่ความเงียบงัน มันเงียบสงัดจนได้ยินแม้แต่เสียงใบไม้ไหวเลยทีเดียว
ซูไท่เบิกตากว้าง เขามองชายที่กำลังประกาศพระราชโองการตาไม่กะพริบ รู้สึกสมองขาวโพลน เขาเชื่อมั่นในตัวลูกชายของตน และเชื่อว่าลูกต้องได้ดิบได้ดีอย่างแน่นอน เพียงแต่ เนื้อหาในพระราชโองการอยู่เหนือกว่าความคาดหมายของเขาไปมาก มากเหลือเกิน
ซูฉางอันเองก็รู้สึกตกตะลึงมากไม่ต่างกัน หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เขาเคยไปสืบเื่ราวของมั่วทิงอวี่และเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปีศาจมาก่อน เดิมทีนี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว แต่เพราะเมืองฉางอันอยู่ในถิ่นชนบท จึงมีคนรู้เื่นี้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น ในคืนนั้นมั่วทิงอวี่ไม่ได้สังหารวู๋ถง แต่กลับช่วยชีวิตนางแทน แล้วเื่สังหารปีศาจร้ายที่ว่ามาจะเป็ไปได้อย่างไรกัน? อีกอย่าง เท่าที่เขารู้มา คนที่รู้เื่ในคืนนั้นก็มีเพียงตน อาจารย์หญิง และหญิงชุดเขียวเท่านั้น แล้วมหาจักรพรรดิที่อยู่ในเมืองฉางอันรู้เื่นี้ได้ยังไงกัน? ตนและอาจารย์หญิงไม่มีทางแพร่งพรายเื่นี้ออกไปอย่างแน่นอน แบบนี้ก็แสดงว่าหญิงชุดเขียวคนนั้นเป็คนกระจายข่าวออกไปสินะ
ท่าทางของเธอแลดูเ็าเป็อย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็คนปากไม่มีหูรูดแบบนี้... ซูฉางอันคิดขึ้นในใจ
แต่ทว่าชาวบ้านในเมืองฉางเหมินกลับใยิ่งกว่า ซูฉางอันเป็ใคร? แม้เขาจะดังเทียบพวกอันธพาลที่รังแกคนอื่นไปทั่วไม่ได้ แต่เื่ความไม่เอาไหน เื่ความไร้น้ำยาของเขาก็ดังไม่แพ้กันเลย เขามักจะถูกอาจารย์ในสำนักชี้หน้าด่าเป็ประจำ เสียงก่นด่าดังไปทั่วเมืองฉางเหมินเลยก็ว่าได้ คนแบบนี้น่ะหรือ ลูกศิษย์ของมั่วทิงอวี่ ศิษย์หลานของเหยากวง แม้ผู้คนที่นี่จะไม่รู้ว่ามั่วทิงอวี่เป็ใคร แต่เหยากวงเป็นักรบแห่งดาราจักรที่ปกปักษ์เผ่ามนุษย์มานานนับร้อยปี แม้ท่านจะจากไปนานถึงสิบปีแล้ว แต่พอมาพูดถึงอีกครั้ง พวกเขาก็ยังจำชื่อนั้นได้อยู่ดี
“เป็อะไรไป? ยังไม่รีบมารับราชโองการอีก?” เมื่อเห็นว่าแม้จะประกาศราชโองการจบไปตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามารับราชโองการ ชายคนนั้นจึงมองไปยังกู่เซียงถิงที่กำลังนั่งคุกเข่าอย่างแปลกใจ พลางกล่าวถามเสียงเบาหวิว “ท่านไท่โส่ว ท่านซูหนานเจว๋[2]ไม่ได้อยู่ในเมืองรึ?”
สมแล้วที่กู่เซียงถิงเป็ไท่โส่ว เขาเคยเจออะไรมามาก จึงรับมือกับสถานการณ์ได้ดีเสมอ เขาได้สติกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็หันไปกล่าวกับซูไท่ที่กำลังคุกเข่าด้วยท่าทางตกตะลึง พลางกล่าวขึ้น เขาไม่มีเวลามาคิดอะไรอีกแล้ว “ซูเชียนฮู่ รีบมารับพระราชโองการพร้อมกับลูกชายเร็วเข้า”
ในตอนนั้นเอง ที่ซูไท่ได้สติกลับมาในที่สุด เขารีบพาลูกชายเข้าไปรับพระราชโองการด้วยท่าทางเคารพ จากนั้นก็กล่าวถวายพระพรองค์มหาจักรพรรดิ ก่อนจะเป็อันเสร็จพิธีการในที่สุด
ฝูงคนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทว่าบัดนี้กลับมีเพียงความเงียบสงัดเท่านั้น
“แล้วอีกอย่าง...” เมื่อรู้ว่าใครเป็นาย ชายคนนั้นก็ประกายรอยยิ้มประจบประแจงขึ้นทันที เขาไม่ได้แลดูผยองจองหองดังเดิมอีกต่อไปแล้ว “ท่านหนานเจว๋ ใต้เท้าอวี้เหิง อาจารย์ลุงของท่านฝากข้ามาบอกว่าให้ท่านเดินทางไปที่เมืองฉางอัน พร้อมกับศิษย์ที่ผ่านการคัดเลือกในครั้งนี้ ประตูของสำนักเทียนหลานจะเปิดเพื่อต้อนรับท่านเสมอ”
ผู้ที่รู้ความในฝูงคนสูดหายใจเข้าลึกด้วยความใอีกครั้ง อวี้เหิงเป็ใครกัน? เป็ศิษย์พี่ของท่านเหยากวง เป็นักรบแห่งดาราจักรที่ครองตำแหน่งมายาวนานมากที่สุดของเผ่ามนุษย์ ว่ากันว่าเขามีอายุมากกว่าสองร้อยปีแล้ว... แล้วสำนักเทียนหลานเล่า เป็ที่ใดกัน? ที่นั่นเป็ถึงสำนักอันดับหนึ่งของเมืองฉางอัน ก่อนหน้านี้ ขนาดมหาจักรพรรดิอยากส่งรัชทายาทเข้าไปศึกษาในนั้น ก็ยังถูกท่านอวี้เหิงปฏิเสธกลับมาเลย
ซูฉางอันรับพระราชโองการเอาไว้ แล้วพยักหน้าด้วยท่าทางเซ่อซ่า ตอบรับคำด้วยท่าทางนิ่งเรียบ
-----------------
[1] กวาน หมายถึง เครื่องสวมศีรษะอันแสดงถึงบรรดาศักดิ์ในสมัยโบราณ
[2] เจว๋/หนานเจว๋ เป็ยศของชนชั้นสูงในสมัยก่อน ถือเป็ชนชั้นสูง หรือพระบรมวงศานุวงศ์ค่ะ
[3] เชียนฮู่ เป็ตำแหน่งหนึ่ง ถือเป็ขุนนางที่มีตำแหน่งสูงพอควร
[4] หมู่ 1 หมู่ = 666 ตารางเมตร
