เฟิ่งหยางพลันปล่อยมือ สตรีที่อยู่ในอ้อมแขนจึงล้มลงไปที่พื้นเสียงดังโครม
ฉินเหยาร้องโอดโอย ดวงหน้าพริ้มเพราบิดเบี้ยวราวกับเ็ปมาก
ถังชิงหรูนึกสนุกบนความทุกข์ของผู้อื่น แต่สตรีผู้นี้ช่างเล่นละครได้สมจริงยิ่งนัก ดีชั่วอย่างไรเฟิ่งหยางก็ช่วยรองรับตัวนางไว้ส่วนหนึ่ง ตามหลักการแล้วไม่น่าจะถึงขั้นล้มลงไปอย่างแรง จำเป็ต้องแสร้งว่าเ็ปทรมานขนาดนี้ด้วยหรือ ฉินเหยาผู้นี้รู้จักใช้มารยาหญิงจัดการกับบุรุษ รู้ว่าต้องเล่นบทดอกบัวขาวผู้อ่อนแอ ให้บุรุษเกิดนึกอยากรักใคร่ทะนุถนอม แต่เสียดายที่นางใช้ผิดคน เฟิ่งหยางดูไม่เหมือนคนรักหยกถนอมบุปผาสักนิด
เขาเห็นของในมือสตรีเ่าั้ ประกอบกับได้ยินถ้อยคำของถังชิงหรู สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็บึ้งตึง
ด้วยอุปนิสัยของเขายามปรกติหากยังอารมณ์ดีอยู่ แม้ว่าจะรังเกียจสตรีที่ชอบใช้อุบายโผเข้าสู่อ้อมอกเพียงใด ก็ยังพอรับมือได้ แต่ตอนนี้เฟิ่งหยางไม่มีอารมณ์จะนำพาหญิงบ้านนอกผู้นั้น เพราะศักดิ์ศรีของคุณชายใหญ่เช่นเขาถูกสตรีเ้าเล่ห์คนนี้ทำป่นปี้หมดแล้ว
เขาถลึงตาใส่ถังชิงหรูพลางกดเสียงต่ำเอ่ยว่า "นี่น่ะหรือร้านที่เ้าเปิดให้ข้า คุณชายเยี่ยงข้าเป็เ้าของ แต่เ้ากลับเปิดร้านแบบนี้ให้..."
"ก็ตอนแรกท่านกล่าวเองว่าแล้วแต่ข้าจะจัดการอย่างไรก็ได้ ข้าก็เลยจัดการตามอำเภอใจทุกอย่างตามบัญชา คุณชายเป็เพียงผู้ลงทุน ส่วนข้าปรกติก็เป็คนลงแรงทำทุกอย่างอยู่แล้ว ท่านมีสิ่งใดต้องอายเล่า" ถังชิงหรูคลี่ยิ้มหวานหยาดเยิ้ม "แผนการของข้าย่อมดีเลิศ ท่านวางใจได้เลย ลองมองดูทั่วเมืองชิ่ง รับรองได้ว่าไม่มีร้านไหนทำการค้าแบบเดียวกับเราแน่นอน ต่อให้ภายหน้ามีคนมาขโมยความคิดของข้า แต่ไม่มีทางทำตู้โตวแบบนี้ออกมาได้ ท่านคอยดูเถอะ ข้าจะทำให้ท่านรู้ว่าสิ่งใดถึงเรียกว่าเงินทองไหลมาเทมาตลอดชั่วนาตาปี"
นิ้วมือของเฟิ่งหยางลั่นดังกร๊อบ นึกอยากจะหักคอสตรีคนนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ดวงหน้าน้อยเผยแววยิ้มย่องลำพองใจ ดูอย่างไรก็น่าโมโห
แม้จะรู้ว่าถังชิงหรูมีลูกไม้แพรวพราว แต่ไม่นึกว่านางจะตบหน้าเขาอย่างแรงด้วยวิธีการแบบนี้ ยายเด็กโสโครก! ข้าประเมินเ้าต่ำไปจริงๆ
"เ้าพูดมาไม่ผิด อย่างไรเสียเ้าก็เป็คนทำการค้า คุณชายเยี่ยงข้ามีหน้าที่เก็บเงินก็พอแล้ว" เฟิ่งหยางเปลี่ยนจากบันดาลโทสะมาเป็รอยยิ้ม ทว่ายิ้มของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายชั่วร้าย
"คุณชาย ตู้โตวเช่นนี้ช่างวิเศษนัก คุณชายคิดสิ่งของล้ำเลิศเช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไร" สตรีคนหนึ่งเดินเข้ามาสนทนากับเฟิ่งหยางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
เฟิ่งหยางกลับมาวางท่าสง่างาม คุยกับสตรีเ่าั้อย่างกระตือรือร้น ส่วนฉินเหยาที่นั่งอยู่บนพื้น ไม่มีผู้ใดเหลียวแลนางสักคน
ถังชิงหรูเหลือบมองอยู่สองสามหน ก็เห็นนางยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าทางจะล้มกระแทกไม่เบา นางมองเฟิ่งหยางด้วยท่าทางน่าสงสาร หวังให้เขาช่วยประคองตนเองขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ทว่าเฟิ่งหยางถูกสาวๆ กลุ่มใหญ่รุมล้อม ไหนเลยจะจำได้ว่ามีหญิงบ้านนอกหกล้มอยู่ ยามอยู่ในหมู่บ้านฉินเหยานับว่าหน้าตาไม่เลว แต่ยังห่างชั้นกับคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินเหล่านี้ เหมือนเจอไก่ในรังหงส์ ทุกคนต่างอยากชมความงดงามของหงส์กันทั้งนั้น ใครจะไปสนใจลูกไก่ขี้เหร่ตัวหนึ่งเล่า
ถังชิงหรูเห็นนางแล้วขวางหูขวางตา ย่อมจะไม่แยแส นางจงใจเดินผ่านหน้าฉินเหยาแล้วเหยียบไปบนฝ่ามือของอีกฝ่าย
"โอ๊ย..." ฉินเหยาเจ็บตัวอีกครั้ง ร้องออกมาเสียงดัง
ตู้โตวที่ว่าแท้จริงแล้วก็คือบราเซียร์ คนโบราณไม่รู้ความวิเศษของชุดชั้นในแบบนี้ ถังชิงหรูใคร่ครวญแล้วก็ตัดสินใจเป็ผู้บุกเบิกรายแรกในยุคโบราณ
"ของสิ่งนี้สวมอย่างไร" เมื่อความหลงใหลได้ปลื้มต่อเฟิ่งหยางเริ่มจืดจางลงมาบ้างแล้ว สตรีเ่าั้ถึงเริ่มกลับมาสนใจของแปลกใหม่ที่อยู่ตรงหน้า
เฟิ่งหยางถูกถามก็อึ้งงัน นี่เป็ของใช้สตรี เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันสวมอย่างไร เขาหันไปมองถังชิงหรูที่อยู่ตรงข้าม
สตรีเ่าั้ต่างยืดกอดอก ท่าทางเอ้อระเหย หญิงออกเรือนแล้วคนหนึ่งร้องเรียกถังชิงหรู "แม่หนู ของสิ่งนี้มันสวมอย่างไร เ้าสวมให้พวกเราดูหน่อยสิ"
ถังชิงหรูหน้าง้ำ นางจับสังเกตได้ถึงแววตามุ่งร้ายสายหนึ่งพุ่งตรงมาที่ตนเอง เมื่อหันมองไป ก็เห็นเฟิ่งหยางทำสีหน้ายิ้มย่องที่ได้เห็นความโชคร้ายของผู้อื่น
นางถลึงตาใส่เขาอย่างแรงทีหนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปหาสตรีผู้นั้น และบอกกับนางอย่างอ่อนโยน "พี่สาว เมื่อเป็ตู้โตว ย่อมต้องสวมไว้ด้านใน..."
นางจูงสตรีนางนั้นเข้าไปในห้องลองชุด
เพื่อดึงดูดความสนใจของสตรีในยุคสมัยนี้ นางเสียเงินทองไปไม่น้อยกับการตกแต่งร้านค้า แม้มิอาจเทียบกับศตวรรษที่สามสิบเอ็ด แต่ของในนี้ก็ล้ำหน้าเกินความรู้ความเข้าใจของคนโบราณไปมาก
"ในนี้... ช่างอบอุ่นดีจริง" พอสตรีผู้นั้นก้าวเข้ามา เห็นห้องขนาดเล็กสองห้อง แต่ละห้องมีเก้าอี้ สามารถนั่งเปลี่ยนอาภรณ์ ข้างในยังมีของบางอย่างซึ่งใสมากติดอยู่ด้านหนึ่ง ยามยืนอยู่ตรงหน้าของสิ่งนั้นก็สามารถเห็นตัวเองอย่างชัดเจนยิ่ง สตรีผู้นั้นยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนเอง เอ่ยว่า "ข้ามิเคยเห็นตนเองชัดขนาดนี้มาก่อน ที่แท้ข้าก็หน้าตาแบบนี้เอง"
นี่คือกระจก สำหรับคนยุคปัจจุบันมันเป็สิ่งของที่ธรรมดามาก แต่ในยุคโบราณ กว่าจะทำกระจกแบบนี้ออกมาได้ นางต้องเฟ้นหาช่างฝีมือชั้นเลิศ เล่าสิ่งที่ตนเองรู้ให้พวกเขาฟัง พวกเขาใช้เวลาสิบวันในการศึกษา ในที่สุดก็ทำกระจกแบบที่นาง้าสองบานนี้ขึ้นมา นางเป็ผู้ชี้นำกลวิธี อีกฝ่ายจึงไม่เก็บเงินกับถังชิงหรู กลับเป็นางเสียอีกที่ยื่นขอส่วนแบ่งค่าวิชาความรู้จากพวกเขา ต่อไปหากจะขายกระจกแบบนี้ให้แก่พวกเศรษฐี พวกเขาจะต้องแบ่งเงินให้นางห้าตำลึงต่อกระจกหนึ่งบาน
"พี่สาว ชุดนี้สวมใส่ง่ายมาก" ถังชิงหรูหยิบยกทรงมาทาบบนตัวของสตรีผู้นั้น "สวมแบบนี้ รอท่านสวมเสร็จเรียบร้อย ข้าจะเข้ามาช่วยท่านดูอีกที พี่สาวคงจะมีบุตรแล้วกระมัง หน้าอกของท่านเริ่มเปลี่ยนทรงหย่อนคล้อยไปบ้าง แต่ข้ารู้วิธีแก้ไขด้านนี้โดยเฉพาะ รอสักครู่ข้าจะให้เทียบยาฉบับหนึ่ง ท่านไปหาสมุนไพรมากินไม่กี่อย่าง รับรองว่าจะต้องกลับมาอวบอิ่มอย่างแน่นอน ข้าจะบอกอะไรให้ ท่านฟังแล้วเหยียบไว้อย่าให้ผู้อื่นรู้ทีเดียว เทียบยานี้ท่านหมอเทวดาที่เคยปรากฏตัว่ก่อนมอบให้ข้าไว้ หลังจากข้ากินเข้าไปแล้วท่านก็ดูสิ..."
ถังชิงหรูจงใจยืดอก เผยให้เห็นส่วนที่แลดูอวบอิ่ม
่นี้นางบำรุงร่างกายตนเองอยู่ จึงไม่ผอมแห้งเป็ถั่วงอกเหมือนตอนแรกอีกแล้ว
สตรีผู้นั้นพิศรูปร่างผอมเพรียวของถังชิงหรู แม้ว่าตรงนั้นจะไม่ใหญ่นัก แต่ก็ยกกระชับเป็รูปทรงสวยงาม ดวงตาของนางเผยแววชื่นชมแกมริษยา
"เมื่อเป็เทียบยาของหมอเทวดา คิดว่าต้องได้ผลแน่ เช่นนั้นก็ขอบใจน้องสาวมาก" สตรีผู้นั้นกล่าวกับนางอย่างนุ่มนวล "ข้าจะเปลี่ยนชุดก่อน เปลี่ยนเสร็จแล้วเ้าค่อยมาดู"
"เ้าค่ะ พี่สาวค่อยๆ เปลี่ยน ไม่ต้องรีบร้อน การเปลี่ยนครั้งแรกอาจรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่ต่อไปพอสวมใส่จนเคยชิน ก็จะรู้ซึ้งถึงความวิเศษของมัน" ถังชิงหรูยิ้มกว้าง หลังกล่าวจบ ก็ช่วยปิดประตูบานเล็กให้กับสตรีผู้นั้น
มีเสียงของเหล่าสตรีดังมาจากด้านนอก ความหมายโดยคร่าวๆ คือมองไม่ออกว่าของสิ่งนี้คืออะไร ไม่รู้ว่าใช้อย่างไร พวกนางเฝ้าถามเซ้าซี้กับเฟิ่งหยาง เขาก็ใช้สารพัดวิธีมาเบี่ยงเบนความสนใจของพวกนาง ทำให้สาวๆ เ่าั้ส่งเสียงหัวเราะไม่ขาดสาย
แอ๊ด... เสียงประตูเปิดออก สตรีคนเมื่อครู่เดินออกมาอย่างขวยเขิน
ถังชิงหรูมองไปที่สตรีผู้นั้นพลางจุปากด้วยความชื่นชม
"พี่สาว ท่านดูตนเองสิ..." ถังชิงหรูชี้ไปกระจก "ดูสดใสขึ้นมาเลยใช่หรือไม่ รูปร่างของท่านยิ่งดูงดงามอย่างไร้ที่ติ"
อย่าได้สบประมาทว่าเป็แค่เื่ของหน้าอกเชียว เพราะการมีหน้าอกงดงามย่อมส่งผลถึงความมั่นใจของสตรี
"มันก็สวยดีอยู่หรอกนะ ทว่าดูชอบกลไปหน่อย..." พอมองภาพตนเองในกระจก ใบหน้าของสตรีผู้นั้นก็เผยรอยยิ้มเอียงอาย
"นั่นเป็เพราะว่าท่านยังไม่ชิน ก็เลยรู้สึกประหลาด แต่ท่านเป็ลูกค้ารายแรกของข้า ข้าจะลดราคาให้" ถังชิงหรูเอ่ยกับนางในกระจก
"อื้ม เชื่อเ้า" หญิงผู้นั้นกัดฟันอย่างแน่วแน่
ถังชิงหรูพาสตรีผู้นั้นเดินออกมา ทุกคนเห็นความเขินอายในแววตาของนาง ก็เกิดความเคลือบแคลงอย่างอดไม่ได้ แต่พอเลื่อนสายตาต่ำกว่าใบหน้าลงมา ถึงพบว่ารูปร่างของนางแลดูสง่างามกว่าก่อนหน้านี้ และดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นไม่น้อย
"เป็อย่างไร" หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสนิทสนมกันเดินเข้ามาถาม "ตู้โตวเหล่านี้ช่างประหลาดนัก ไม่รู้ว่าสวมใส่แล้วจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
"ก็ไม่เลวนะ" หญิงผู้นั้นกระซิบข้างหูสหายคนสนิท "แม่นางคนนั้นมอบตำรับยาของหมอเทวดาให้ข้ามาด้วย"
"จริงหรือ?" สตรีที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำกล่าว ดวงตาก็ทอประกายวาววับ "่นี้ไม่รู้ว่าหมอเทวดาไปอยู่เสียที่ไหน มีคนบอกว่าเขาไปจากเมืองชิ่งของเราแล้ว"
"ใช่สิ ได้ยินว่าเขามีวิธีรักษาหน้าอกหย่อนคล้อยอย่างได้ผล พวกเราก็ใช่ว่าจะเชิญท่านหมอมาไม่ได้เสียหน่อย ถึงเวลาก็แค่เอาเทียบยาไปถามท่านหมอคนอื่นดู อย่างไรเสียก็หลอกเราไม่ได้อยู่แล้ว" หญิงผู้นั้นกระซิบเสียงเบา "หากเป็โอสถของหมอเทวดาจริง ประโยชน์ที่ได้รับย่อมไม่ใช่สิ่งที่จะซื้อได้ด้วยเงินไม่กี่ตำลึง"
"ใช่ๆ ๆ " สตรีผู้นั้นพยักหน้าต่อเนื่องกัน หันมาพูดเสียงดังกับถังชิงหรู "แม่นางข้าเอาสองชุด"
เมื่อมีสตรีสองคนเป็ผู้นำร่อง สตรีคนอื่นๆ ก็ยิ่งเกิดความสงสัยใคร่รู้ ถังชิงหรูค่อยๆ เล่าถึงวิธีการสวมใส่ และผลประโยชน์ของการใช้มันในระยะยาว
ตอนนี้นางไม่อาจประกอบวิชาชีพหมอ แต่ใต้หล้าแห่งนี้ล้วนมีคนเจ็บไข้ทุกหนแห่ง นางแค่บอกวิธีการบำรุงทรวงอก รวมถึงบอกเคล็ดลับว่าจะทำให้ส่วนนั้นของสตรีกระชับแน่นขึ้นได้อย่างไร
เสียงของถังชิงหรูเบามาก แต่ที่นี่มียอดฝีมือซึ่งมีกำลังภายในล้ำลึก เขาได้ยินคำพูดของถังชิงหรูโดย 'มิได้ตั้งใจ' สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็ชอบกล
แม้ว่าเขาจะเป็คนไม่เกรงกลัวฟ้าดินและมีความรู้กว้างขวาง แต่ยามได้ยินคำกล่าวของถังชิงหรู ยังอดหน้าแดงไม่ได้
ยามสตรีคนแล้วคนเล่าซื้อชุดชั้นในเ่าั้กลับไปด้วยหัวใจเปี่ยมไปด้วยความหวัง เหล่าสตรีที่เฝ้ามองอยู่ด้านนอกต่างเกิดความอยากรู้อยากเห็น ต่อจากนั้นการค้าย่อมมาไม่ขาด
ถังชิงหรูหาเด็กสาวมาเพิ่มจำนวนหนึ่งเพื่อทำชุดชั้นในออกมาอีกสองร้อยกว่าชุด วันนี้สินค้าขายหมดภายในสองชั่วยาม ชุดชั้นในแต่ละตัวราคาสิบตำลึง สองร้อยกว่าตัวก็เป็เงินสองพันตำลึง ยามถังชิงหรูเห็นเงินล้นลิ้นชัก ก็เกิดกังขาเื่ราคาสิ่งของในยุคสมัยโบราณ
หาเงินง่ายเกินไปหรือเปล่า นางกับน่าหลันหลิงถูกบีบให้อยู่อย่างแร้นแค้นแม้แต่ผ้าห่มสักผืนยังไม่มี แต่ตอนนี้กลับหาเงินได้ถึงสองพันตำลึง แม้ว่าจะลงทุนไม่น้อย แต่สามารถคืนทุนได้ภายในครึ่งวันเช้า
ไม่รู้ว่าเฟิ่งหยางกลับมาั้แ่เมื่อไร เขาเห็นหญิงสาวดวงตามีแต่เงิน ก็เบ้ปากอย่างเหยียดหยัน
"เงินแค่เล็กน้อยทำให้เ้ามีความสุขขนาดนี้เชียวหรือ เฉินิไม่ให้เงินเ้าหรือไร" เฟิ่งหยางเอ่ยกระทบกระเทียบ
ถังชิงหรูนับเงินไปคุยไป "เฉินิย่อมไม่เอาเปรียบข้าอยู่แล้ว ทว่านับั้แ่ติดตามท่าน ข้าไม่เคยเห็นเงินอีกเลย"